SÉRSTÆÐUR MAÐUR HANN SIGURÐUR !

 

Í bókinni "Ljós í rófunni" eftir Stefán Jónsson fyrrum útvarps og

fréttamann er fjallað um mann einn,  sem fólk á miðjum aldri í dag

man eftir,  Sigurður Berndsen.

Bloggari síðunnar man eftir manni þessum í gegn um blöð og útvarp

á árunum áður.

Oftast var hann úthrópaður af alþjóð,  sem okrari.  Hann  lánaði

mönnum peninga og þótti taka háa vexti,  sem reyndar þætti

bara lítið  miðað við vexti banka og sparisjóða,  í dag.

Einnig gerði hann mönnum greiða,  þegar viðkomandi vantaði áfengi.  

En gefum Stefáni Jónssyni orðið:

 

- Sigurður Berndsen fésýslumaður var þjóðkunnur maður af auðlegð

sinni og söfnun hennar.

Ég kynntist honum þannig,

að hann lánaði mér peninga og vildi hvorki taka kvittun né vexti.

Hann hélt áfram að koma mér á óvart til æviloka.-

 

- Ég spurði hann einu sinni hvort rétt væri hermt eftir honum,

að það dygði ekki annað en fá strangheiðarlegan mann ef maður

ætlaði að láta kveikja í húsi fyrir sig.

 Já,  drengur minn

og kúnstin er nefnilega sú,   að vera svo svívirðilega opinskár,

að enginn fari að trúa manni af ótta við,

að verða að athlægi. - 

 

- Hann, var góður við börn og talaði blíðlega við timbraða,

en hann hafði enga trú á framhaldslífinu.-

 

- Móðir mín gekk með mig eins og hvern annan sjúkdóm sem faðir minn

smitaði hana af og hún varð því fegnust,

 þegar henni batnaði.

Eftir það sá hún mig ekki fyrr en ég var 18 ára.

Þá kom hún til mín að fá peninga.-

 

- Einu sinni,  þegar hann seldi brennivín á Bergstaðastígnum,

bankaði upp á hjá honum maður og bað um hálfflösku.

 

 

Jón "sinnep" alsæll með brjóstbirtuna.

 

Sigurður rétti flöskuna út um gatið á hurðinni og kúnninn

sagði um leið og hann tók við vörunni,

að hann væri peningalaus.

Sigurður yrði að lána sér flöskuna,  enda væru þeir frændur.

Sigurður sagðist hafa glaðst við og sagði:

Nú,  hvað er þetta,  erum við frændur.

Ef ég hefði vitað það þá hefði ég haft það

heilflösku, - réttu mér pelann,  drengur minn. -

Maðurinn rétti honum flöskuna og Sigurður skellti aftur lúgunni,

skellihlæjandi. -

 

 

 

 

FÁTÆKLEGUR HÁTÍÐARVERÐUR.

 

Móðurást,
olíumálverk eftir Gísla Þorsteinsson, Laufási.

Hér segir kona frá atviki úr uppvexti sínum.

 

Sem barn var ég á bæ einum í Norðfirði.  Þá voru hörð ár og oft

búsvelta á vorin,

enda barðist þjóðin í bökkum fjárhagslega og fáum gekk of vel

að afla brýnustu nauðsynja.

 

Ég hefi líklega verið á fimmta ári,

þegar fólkið fór allt til kirkju á páskum.

Við vorum ein fjögur börn á líku reki,  sem skilin voru eftir heima.

Lítið hefur þá víst verið til matar,  því við fengum ekki annað en dálitla

bót hvert af hráu hörðu,  ólituðu skinni og ofurlitla lýsislögg í potti,

þar til fólkið kom heim aftur.

 

Drápum við bótinni ofan í lýsislöggina,  sleiktum af henni og tuggðum

þannig að lokum skinnbótina upp til agna.

 

Man ég alla ævi,

hvað við vorum kát og krummaleg yfir þessum fátæklega verði,

þegar við hoppuðum kringum pottinn,

hvert með sína skinnbótina á eldhúsgólfinu að drepa ofan í lýsið og

smjatta.

 

Frá atviki þessu munu vera um eitthundrað og fimmtíu ár og

kemur úr bók, 

 "Leiftur frá liðnum öldum."

 

 

 

 

Neyðin mikil í samfélaginu

LÍFIÐ OG DAUÐINN.

Oft sækja á mig dapurlegar og andstyggilegar hugsanir.

Einkum er þar áleitin hugsunin um dauðann.

Ég ræð ekki við það en  það er þrálát hugsun,  sem grípur mig

því miður oftar en ég kæri mig um.

 

En hví í ósköpunum er ég að grufla út í þetta,  maðurinn á besta aldri?

Dauðinn er ekki á næstu grösum,  eða hvað?

Nei,  kannski ekki en "hann" bíður okkar sigurviss og öruggur

og "hann" er vissulega það eina í veröldinni,

sem ekki getur brugðist.

 

Má vera að óvissan um hvenær "hann" lætur til sín taka sé hvað verst,

en að sjálfsögðu reyni ég allt hvað ég get,

að setja mig ekki í þær stellingar,  að bíða eftir "honum", 

það sem eftir er ævinnar.

Ég leyfi mér að vona það,  að ég sé hreint ekki kominn á

grafarbakkann,  eða þannig.

 

Ég hefi horft til baka á liðin æviár mín,  og finnst mér þau hafi liðið

eins og örskot.

Og allt í einu skilst mér að ég eigi eftir að skrimta helmingi skemmri

tíma en nú er orðið og það gæti orðið líf,

sem verður nafnið eitt.

 

En þetta er víst það lögmál,  sem allir verða að sætta sig við

og tilgangslaust að rausa eða fyllast hugarvíli.

Það er óskiljanlegt hvernig nokkur maður, og ég auvitað engin

undantekning þar á,   getur verið glaður

og hamingjusamur og gengið þó með vissuna um þennan ófarnað.

 

Stundum hugsa ég mér veröldina án mín og

 það gerist  í fyllingu lífs míns auðvitað,  en við þá tilhugsun fyllist ég

ömurlegri tómleikakennd.

Geta ekki lengur notið þess,

sem hver og einn dagur þó bíður mér og kannski helst það,

að hverfa frá börnum og barnabörnum.

 

Ég get ekki einu sinni huggað mig við von um annað líf vegna þess

einfaldlega,  að hvorki ég né nokkur annar getur fært fram

óyggjandi sannleika fyrir  möguleikum framhaldslífs.

 

Kannski er ósvinna,  að vera nokkuð að velta þessum hlutum fyrir sér

yfirleitt og besti kosturinn  ef til vill sá,

að vera ekkert að  gera sér neina rellu um dauðann og annað líf,

heldur lifa þessu og njóta þess,-

án of mikilla áhyggna af því,

sem koma skal.

 

 

 

 

 

 

 

 

TRYGGVI ÞARF HVORKI HÁRKOLLU NÉ GÖNGUGRIND, TIL AÐ SKORA MÖRK !

 

Í Dagblaðinu í s.l. viku er skemmtilegt spjall við Tryggva Guðmundsson,

knattspyrnumann.

Eins og allir landsmenn vita er hann nýlega genginn til liðs við

 okkur Eyjamenn í fótboltanum. 

Enginn þarf að velkjast í vafa um það,  að reynslubolti sem Tryggvi er,

verður ÍBV-liðinu mikill styrkur næsta sumar.

Ég vona svo sannarlega að Tryggvi sé búinn að fyrirgefa bloggara

þessarar síðu það,  þegar hann kallaði inn á völlinn í síðasta leik, 

ÍBV og FH á Hásteinsvelli í sumar,

"að göngugrindin biði hans við hliðarlínuna".

Satt best að segja,  þegar Tryggvi kom úr atvinnumennskunni og

gekk til liðs við FH og átti stóran þátt í því,  að reysa það lið úr

öskustónni,

þá gerði ég mér vonir um,  að hann kæmi aftur til liðs við ÍBV.

 Kannski varð ég svolítið sár,  að hann skyldi frekar kjósa

Gaflarana,  en það að koma til Eyja,  því auðvitað var mér og öllum vel

ljóst, hversu mikill liðsstyrkur var í honum.

Þegar Tryggvi var hér áður fyrr með ÍBV,  var unun að fylgjast með

honum og mörkin sem hann gerði voru í öllum regnbogans litum og

og ávallt er mér minnistæður leikur hér á Hásteinsvelli,

 þegar leikmenn ÍBV gerði átta mörk gegn Val,

en í þeim leik  gerði Tryggvi eitt það stórkostlegasta mark,

sem ég hefi séð hann,

eða nokkurn annan gera. 

 

Í dag er ég glaður,

 því eins og hann sjálfur segir,

"þótt hárið sé það eina sem er farið,"

þá sé hann í fanta fínu formi og ætli sér að skora mörg mörk fyrir 

ÍBV,

 næsta sumar.

 

ÞEGAR GÖLLI VALDASON STAL SENUNNI !

 

Frásögnin sú arna er úr bókinni "Skáldað í skörðin"

eftir hann Ása í Bæ.

Eitt skemmtilegasta leikævintýri sem ég hef lent í,

var þegar Gölli stal senunni án þess að vera í leikritinu.

Þetta var á stríðsárunum og vorum við Valli frændi beðnir um,

að redda skemmtiþætti á sjómannaballi. 

Ramminn var sá,  að tveir sjómenn sátu á þjóri og ræddu málin,

tóku lagið,  síðan skyldi sá eldri deyja af drykkjunni og sá yngri aka

honum út í hjólbörum.

Við sminkuðum okkur óþekkjanlega settumst í stellingar og síðan var

tjaldið dregið frá.

Þetta var í Samkomuhúsinu og þéttsetinn bekkurinn.

Á borðinu hjá okkur stóð brennivínsflaska,

og ef satt skal segja var í henni dágóð blanda af viskí.

Ekki höfðu við lengi röflað þegar hurð opnaðist og inn á sviðið stígur

óboðinn gestur,  Gölli Valdason.

Hann gengur rakleiðis til okkar og tekur upp peninga og segist vilja fá

miða,  hann ætli nefnilega á ballið eins og aðrir sjómenn.

Við þetta óvænta atriði bregður svo við að allt verður vitlaust í hlátri.

Áheyrendum fannst heyrilega afskaplega sniðugt að við skyldum velja

Gölla með í grínið og stórhrifnir hvað hann lék eðlilega.

Ég hafði gaman af þessu og segi við gestinn:

Hvað helvíti ertu fínn og það var satt,  það var óvenjulegt að sjá

Göllann uppábúinn.

Já auðvitað segir Gölli maður tjaldar því sem til er.

En haldir þú,  að ég hafi stolið þessu frá honum Freymóði,  þá er það

ekki rétt,

hann Jóhann Þ. minn á Tanganum gaf mér þetta til uppbótar á

sumarhýruna!

Svona gat Gölla tekist upp,  þegar hann var í stuði.

 

Freymóður var fógetafulltrúi (seinna sýslumaður),

besti drengur,  en datt stundum í það eins og fleiri góðir menn og átti

þá til að fækka fötum á ólíklegustu stöðum - og Jóhann Þ. var vissulega

ekki talinn með gjafmildari mönnum.

Salurinn ætlaði að rifna úr hlátri.

Göllinn dregur upp brennivínsflösku og dengir á borðið hjá okkur -

við súpum allir á.

Snögglega verður hann þess var að ekki er allt með felldu,

horfir fram í myrkvaðan salinn og segir:

Hver er að hlæja - segir þetta svo eðlilega sem mest má vera og ekki

minnkar hláturinn við það.

Nú gengur hann fram á sviðsbrúnina og grillir þá í fólkið,  snýst á hæli

til okkar,  öskuvondur og segir:

"Eruði að leika,  helvítin ykkar," - og er rokinn á dyr,  gleymdi meir að

segja flöskunni í fússinu.

 

Í mannaminnum hafði enginn leikari fengið aðrar eins viðtökur,

þetta hlaut að hafa kostað gífurlega æfingu,

eða var Gölli eftir allt fæddur leikari?

Það var reynt að klappa snillinginn fram en hann var horfinn og

sýnilega uppgötvað að hann hafði fari dyravillt.

Við Valli frændi héldum svo áfram með þáttinn okkar.

Nú voru flöskurnar orðnar tvær og við röfluðum og supum óspart á

og lopinn teygður út í drykkjuraus þar til um síðir að við mundum eftir

lokaatriðinu og ég náði í hjólbörurnar.

En Valli var orðinn svo þéttur að mér ætlaði aldrei að takast að koma

honum í farartækið og þegar loks ég fór af stað var ég sjálfur orðinn

svo fullur,

að börurnar ultu og við lágum báðir afvelta á gólfinu.

Þá loksins hugkvæmdist einhverjum gæfumanni að

fella tjaldið.

 

 

 

 

 

AÐ TEFLA Á TÆPASTA VAÐ ?

 

Áður fyrr hér í Eyjum, 

þegar þeir sem hérna bjuggu urðu að hafa öll spjót úti til öflunar

viðurværis var eitt úrræðið,  að fara í fýlaferðir,

en flugfýllinn, (ungur fýll) þótti mikið búsílag, bæði kjötið og feitin í

bræðing. 

Aldrei var fiður haft í sængurfötum á þrifnaðarheimilum því svo sterk

var lyktin af því.

Að mestu fór fýlatekjan fram með sigi í björg og þóttu fýlaferðir mikil

tímamót,  þegar kom að þeim í byrjun september.

Fólk hér í Eyjum taldi þær svo mikilvægar,  að jafnvel afmælisdagar og

dánardægur voru miðuð við það.

Um tíma, eða um það bil á seinni hluta nítjándu aldar kom upp svo

kölluð "fýlaveiki" og voru þá fýlaveiðar bannaðar.

"Fýlaveiki" eða páfagaukaveiki,  sem komst í fuglinn var talin hafa

borist frá Suður-Ameríku frá skipum með páfagauka innanborðs.

 

Nú er þessi bjargræðisvegur Eyjamanna með öllu úr sögunni.
Að mestu stuðst við sagnir S.M.J.

 

Þegar bloggari var peyi í sveit fyrir rúmlega hálfri öld síðan hjá honum

Magnúsi Þórðarsyni,   Neðradal Mýrdal  var það árviss viðburður,

að farið var í tvær,  þrjár ferðir í "Gilið" að ná í flugfýl.

Neðridalur.

Áður fyrr var sigið eftir fýlsunganum í Mýrdalnum eins og í Eyjum,

en var löngu aflagt,  þegar ég var í sveitinni.

Að fara inn í gil var langur og strangur gangur en eftir því miðju rennur

Hafursá,  sem er jökulá og á upptök sín í Mýrdalsjökli.

Bloggari og Óli Tótu ný komnir úr fýlaferð
innan úr Hafurságili.

Flugfýllinn sem við tókum kom frá bergveggjum Gilsins og oft var það

freisting hin mesta,  að vaða "ánna" og ná til þeirra,   sem hinum

megin settust.

Þorsteinn bóndi Eystra-Skagnesi veður hér Hafursá,
en á þessu svæði er áin aðeins í skóvarpi.

Hafursáin er  víða illfær yfir að fara vegna dýptar straumþunga

og kulda,  en samt fór maður yfir á hinn bakkann eftir nokkrum "lákum"

og hætti við það lífi sínu.

Einhverju sinni,  stuttu eftir að bloggari var ekki lengur vinnumaður

í Neðradal kom ég þangað í heimsókn,  en þá var  góður "peyi"

orðinn vinnumaður (sendill?) þar.

  

Fórum við félagarnir inneftir Gilinu og náðum slatta af flugfýl.

En bloggari síðunnar varð að sýna peyjanum úr Eyjum hversu

kaldur karl hann væri og óð út í ána með hrífuskaft að vopni.

Þegar út í miðja ánna var komið náði vatnið mér í mitti og

straumþunginn gífurlegur,

  svo mikill að hrífuskaftið hrökk í sundur og allt á bólakaf, ég og þrír

"lákar" féllu þarna í ánna.

Tóta greyinu varð svo mikið um,  þegar hann sá mig falla í ánna og

hverfa við næstu bugðu hennar,

að hann féll algjörlega saman og taldi það víst,

að ég væri týndur og tröllum gefinn.

En betur fór en á horfðist því ég  krafsaði mig í land og birtist vini

mínum honum Þórarni  í heilu lagi sigri hrósandi,

  en rennandi blautur og kaldur.

 

Sjonni bílstjóri í fýla- ferð inni í Hafurságili.

Eftir vel heppnaða ferð eftir fýl inn í Hafurságil.
Frá vinstri Viktor Sigurjónsson,  Guðjón Sæmundsson bóndi Stóra-Dal
og svo Þorsteinn bóndi Jónsson Eystra-Skagnesi,  Mýrdal. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

LÉTT SPJALL VIÐ FÉLAGA LENÍN.

 

Síðast,  þegar ég var í Rússlandi (reyndar hefi ég nú aðeins verið

þar einu sinni ) átti ég því láni að fagna,  að hitta fyrir

félaga Lenín, en eins og alþjóð veit var hann fyrsti leiðtogi

Sovétríkjanna.

Bloggari síðunnar og félagi Lenín.

Þegar ég rakst á Lenín var hann að koma frá grafhýsi sínu,

sem staðsett er á Rauða torginu,  en þar liggur hann árið um kring

hreyfingarlaus og hefur reyndar gert það undanfarin 92 ár.

En einu sinni á ári hverju,  þá helst i kring um byltingarafmælið

7. nóvember lætur hann það eftir sér að rétta úr sér og væta á sér

kverkarnar með eins og einum öllara.

Það sé ákaflega þreytandi að liggja grafkyrr allan ársins hring í

grafhýsinu,  en það eina sem heldur frá honum leiðindum,

er að hann fær fréttir frá öllum heimshornum beint í eyrun og meira að 

segja,  án skoðunar stjórnvalda.

 

Að hann, (Lenín) gerir mér þann heiður að spjalla við mig í nokkrar

mínútur  er að hans sögn sú, að ég sé

ærlegur kommúnisti frá Íslandi,  eins og hann orðaði það.

 

Það liggur beinast við að spyrja Lenín hvaða álit hann hafi á,

að kommúnisminn leið svo hljóðlega undir lok?

Eins og þú veist Keli minn,  þá voru það bölvaðir skussar, sem ríktu

hér eftir minn dag sem settu allt í strand.

Fyrstan skal nefna  hann Stalín,  sem lét drepa allt sem hreyfðist og

hina sendi hann í Gúlakið.

Nú,  svo komu þeir hver af öðrum og allir voru þeir óalandi og óferjandi

eins og Krússef,  Bersnef,  Kosigín og þeir hinir busarnir.

 

En það sem réð úrslitum um fallið var það,  að hlusta ekki á gagnrýni og

lúta ekki eftirliti af hálfu almennings í landinu.

Meðan verkamenn voru ekki frjálsir að því,  að kjósa sé hlut og láta

í ljósi val sitt,  hvorki sem framleiðendur né neytendur,

þá er framleiðslan firrt mannlegum þáttum og verður órum og

spillingu skriffinnskubáknsins að bráð.

Sósíalisminn verður þá fyrst starfhæfur að ríkið,

sem hefur yfirstjórn framleiðslunnar með höndum,  sé sjálft undir

eftirliti samfélagsins.

Endalokin voru þess vegna ekki umflúin og kom það í hlut hans

Gorba og "Nómenklatúrunar" (yfirvald og forréttindafólk innan

kommúnistaflokksins),  sem ráku síðasta naglann í kistu

Ráðstjórnarríkjanna.

Að launum fékk "Nómenklatúran" að skipta á milli sín helstu eignum

ríkisins,  m.a. olíunni og bönkum landsins og varð þess valdandi,

að eldra fólk sem átti nokkra rúblur í banka misstu allt sitt í gin

þessara nýju lénsherra,  sem komu í stað Komúnistaflokksins.

 

Lenín þú varst fyrst í þessu spjalli,  að segja mér,  að þú fengir fréttir

allstaðar að úr heiminum og þessvegna langar mig að forvitnast,

hvaða álit þú hefur á pólitíkinni heima á Íslandi?

 

Lenín brosir sínu ísmeygilega brosi og segir,  að íslenskir

stjórnmálamenn séu engir hugsjónamenn lengur, öðru máli hafi gengt,

þegar þeir  Einar Olgeirsson og Ólafur Thors voru og hétu.

Núna í dag eru menn í pólitík aðeins fyrir sjálfan sig og allir eru þeir

andlausir moðpokar, hafa engar kraft eða hugsjónir að leiðarljósi,

þannig að meðalmennskan er allsráðandi hjá þeim.

 

En Lenín,  hvað með eins og Sjálfstæðisflokkinn?

Allir þingmenn hans eru hálfgerðir "sykurpúðar" og formaðurinn algjör

liðleskja.

Hann er bara svipur hjá sjón miðað við hann Davíð Oddsson,

sem vel hefði getað sómt sér vel í Kommúnista flokknum okkar

á árunum áður,  segir Lenín og glottir.

 

Vinstri Grænir og Framsókn virðast mér vera sami grautur í sömu skál

og formenn þessara flokka minna mig á "Kúlakkana"(efnaðir bændur

fyrr á tímum í Rússlandi).

 

Lenín,  en hvað um Samfylkinguna og þeirra lið?

Hann brosir háðslega um leið og hann segir:

Þeir verða aldrei alvöru jafnaðarmenn því þeir eins og flestir aðrir

stjórnmálamenn í dag,  sem

hugsa  fyrst og síðast um rassinn á sjálfur sér og auk þess er

erfitt að taka nokkurt mark á þessum flokki sem kennir sig við

jafnaðarstefnu.

Jæja Keli minn,  nú get ég ekki lengur dvalið lengur frá vinnunni

minni og verð því miður að fara að leggja mig í grafhýsinu.

Þú skalt ekkert láta þér bregða þó Kremlarbændur fari í það á

næstunni,

að hola mér niður undir sex fetum hérna við hliðina á andskotanum

honum Stalín.

 Svo vinsæll hefi ég verið undanfarin áttatíu ár hérna í grafhýsinu,

að núverandi stjórnendur óttast mátt minn og megin,

þrátt fyrir að vera ekki lengur þessa heims.

 

En með það sama var Lenín rokinn á braut og var ekki að sjá að hann

sé  orðinn eitthundrað og fjörtíu ára gamall.

 

Bloggari fyrir framan dvalarstað félaga Leníns  við Rauða torgið.

 

 

 

 

   

 

 

 

 

 

 

 

Á MILLI LANDS OG VESTMANNAEYJA Á SÍÐUSTU ÖLD.

 

Þar sem nú nálgast óðfluga sú merkilega stund,  að fólks og

vöruflutningar milli Eyja og lands verði orðin staðreynd er ekki úr vegi,

að birta hér mynd af því,  þegar bloggari síðunnar tók land í

Landeyjarfjöru fyrir nákvæmlega 62 árum síðan.

 

 

Umræðan í sumar einkenndist mjög af því hver hefði orðið fyrstur,

að taka land í ófullgerðri höfn við Landeyjarsand.

En  í dag fækkar þeim óðum sem sigldu með Skaftfellingi og tóku land

í Landeyjarfjöru á litlum árabáti og má segja að þar hafi bloggari

þessarar síðu öðlast fyrsta sætið í keppni,  að landtöku við

Bakkafjöruna.

En þannig var þetta,  þegar bloggari fór ásamt móður sinni til lækninga

á því herrans ári 1947.

Í dag þætti þetta nokkuð frumstæður ferða máti,  en svona var þetta

 þá og sennilega fáir sem gerðu sér hann núna að góðu.  

 

Og nú ætla ég með lesandann ennþá lengra aftur í tímann,

eða 1905 þegar afi minn, Þorkell Guðmundsson sem lengi var bóndi

að Markarskarði Hvolhreppi,  hvernig hann og allir þeir fjölmörgu,

sem komu hingað á vetravertíð til Eyja.

Afi minn Þorkell Guðmundsson ásamt dóttursyni sínum, Viktori Sigurjónssyni
og er myndin tekin 1936.

Afi minn flutti hingað til Vestmannaeyja,  ásamt dóttur sinni

Önnu Guðrúni (móðir bloggara síðunnar) árið 1929,

en þá var hún 17 ára gömul.

Anna Guðrún Þorkelsdóttir ásamt syni sínum Viktori Sigurjónssyni
árið 1937.  Takið eftir hártískunni á þessum tíma!

Eins og áður sagði fer hér frásögn Þorkels afa míns skráð af

Einari Sigurðssyni (Einari ríka) í riti hans "Gamalt og nýtt" frá árinu 

1950 á flutningi fólks og vörum milli lands og Eyja:

 

Vorið 1905 rétt um lokin fékk Þorkell áraskipið Frið,  sem hann hafði

róið á á vertíðinni sem var þá nýlokið og fékk skipið leigt

til landferða.

 

 

Hann fór þá með allan vertíðarhlut sinn á skipinu,  þorskinn mestmegnis

saltaðan,  8 þorskhausabagga,  því allir hausar voru hirtir,

2 anker af lýsi,  hrogn í pokum,  ýsu,  keilu,  steinbít og annan ruslfisk,

sem einu nafni var nefndur "tros"

Leigan var 25 krónur fyrir 4 ferðir.

Í fyrstu ferðinni voru 32 menn með fyrir utan fasta skipsmenn.

Voru þetta vertíðarmenn,  sem höfðu verið úti í Eyjum um veturinn.

Greiddi hver maður krónu fyrir farið upp.

Halldór í Álftarhóli var fenginn sem formaður í þessar ferðir.

Siðastu ferðina fóru þeir ekki nema 5 út í Eyjar og var það

hin síðasta ferð Friðs,  því skipið var orði gamalt og á þessum tíma

voru vélbátar að ryðja sér til rúms í

Vestmanneyjum.  Geta má um það til gamans,  að þessa vertíð

orti Erlendur Árnason frá Gilsbakka vísur um skipverja.

Afi minn var mikill neftóbaksmaður og þess vegna varð þessi vísa til:

Í austurrúmi á ölduskúmi

situr Þorkell,

flestra fyrirtak,

fjarska óspar á neftóbak.

 

Nokkuð sýnis mér að blessaður karlinn hann afi minn

hafi farið með nokkurn hagnað út úr leigu og flutningi í

Landeyjar sand á síðustu öld.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

FLEIRA ER AFLAÐ EN FISKJAR.

 

Í bók Haraldar Guðnasonar fyrrum bókavarðar hér í Eyjum,

"Öruggt var áralag" er fróðlegur og um leið skemmtilegur þáttur um

Sigurð Ingimundarson frá Sjaldbreið.

Sigurður var lengst af formaður þann langa tíma sem hann réri til sjós

og var ávallt mjög aflasæll,  enda harðduglegur og fylginn sér.

En fleira var aflað en fiskjar og segir nú Sigurður okkur frá þeim þætti

úr lífi sínu:

 

Það þótti eigi tiltökumál,  þótt sjómenn fengju sér hressingu nokkra

þá er hlé varð á slarksömum sjóferðum.

Laust eftir aldamótin 1900 var hætt að selja vín í

verslun Bryde í Eyjum.

Þess var krafist af frammámönnum hérna,  að vínsölu yrði hætt.

Verslunarskipin sem komu við hér í Eyjum á leið sinni til Reykjavíkur

frá útlöndum urðu stundum eins of fljótandi vínbúðir.

Sigurði formanni í Skjaldbreið þótti gott að fá sér í staupinu öðru hvoru,

þótt ekki væri hann óhófsmaður.

Eitt sinn kom skip að utan og lagðist á ytri höfnina og fór þá Sigurður á

bát sínum og leggur að skipshlið,

gengur um borð og á nokkur kaup við skipsmenn.

Voru það tíu flöskur í poka og kostaði hver flaska eina krónu,

en þetta var prima-vara.

Tveir lögregluþjónar voru útverðir réttvísinnar í Eyjum.

Eitt sinn höfðu þeir fundið tvo væna kúta fulla af víni í kjallara Sigurðar

og höfðu á brott með sér.

Saknaði Sigurður kúta sinna og hét því,  að réttvísinnar þjónar skyldu

ekki hafa erindi sem erfiði í næsta skiptið.

 

Nú er þar til að taka,  að Sigurður kemur að landi úr kaunskipinu.

Er þá ekki aldeilis tómhentur,  karlinn.

Gengur hann upp bryggjuna með poka sinn og skimar út undan sér,

eins og honum væri ekki um það gefið,  að sumir yrðu ferða hans varir.

En þá kemur lögreglan í opna skjöldu og tjáir honum að hún taki í sína

vörslu  í laganna nafni poka þann,

er hann sé með á bakinu,  en síðar svari hann fyrir sínar gerðir hjá

réttum aðilum.

 

Sigurður brá við hart,  lætur sem sér líki stórilla,  að varningur hans

er upptækur gerður.

En þá er lögregluþjónarnir voru horfnir með feng sinn,  heldur Sigurður

sem skjótast til báts síns og sækir annan poka,  fer með hann án

nokkurra hindrana.

 

Bragð það sem Sigurður lék við verði laganna var það,

að hann hellti sjó á tíu flöskur með vínmiðum og bjó um sem vandlegast.

Pokann með þessum tíu flöskum fór hann með upp úr bátnum

hið fyrra sinn.

Ef að líkum léti mundi hann staðinn að verki og gripinn glóðvolgur,

sem og varð.

Allt fór samkvæmt áætlun,  pokinn með bannfærðum vökvanum

tekinn og farið á brott með hann og fyrirkomið á öruggari geymslustað

en kútunum forðum.

Sigurður Ingimundarson,  Sjaldbreið.

 

 

 

 

 

 

 

VESTIÐ HANS KJARVALS.

 

Kjarval kvað hafa komið að máli við við konu þá,  sem gerir hreint hjá

honum og beðið hana að útvega sér prjónavesti.

Konan spurði,  hvort hún mætti ekki sjálf prjóna fyrir hann vesti,

og tók Kjarval því feginsamlega.

Skömmu seinna kom konan með vestið,  og spurði þá Kjarval hvað það

kostaði.

Ekki kvaðst konan geta selt honum þetta,  því að hann hefði sér svo

margan greiðan gert um dagana.

Ekki vildi þó Kjarval fallast á þennan kaupskap og bauð konunni að velja

sér þá einhverja mynd,  sem hér væri inni,  en úr mörgu var að velja.

Konan kaus sér litla mynd er lét lítið yfir sér,

en var forkunnarfögur.

Kjarval færðist í fyrstu undan að afhenda konunni þessa mynd,

því að hér væri um margar stærri og verðmeiri myndir að ræða.

En er konan sat við sinn keip,  lét hann þó til leiðast og afhenti henni

myndina. - en þess verður að geta um leið,

að að þessa mynd var lyfsali í Reykjavík nýbúinn að kaupa og borga

háu verði,  þó að hann hefði ekki komið því í verk að koma henni heim til

sín.

Svo fór konan með myndina sína,  en Kjarval smokraði sér í nýja vestið

og skundaði út í Reykjavíkur Apótek,

kemur að máli við Apótekarann,  stingur þumalfingrum í

vestishandveginn,  dregur djúpt andann og segir:

Hvernig líst þér á þetta vesti?

O,  ætli það hafi ekki kostað 10 krónur,  svarar lyfsalinn og fannst fátt

um flíkina.

-  Nei,  þetta er dýrasta vesti í heimi.

Það kostaði 1200 krónur,  og þú borgaðir það,

svaraði Kjarval og gekk á brott.