DAGUR ÚR LÍFI MEISTARA ÞÓRBERGS.

 

Nú um sinn er að okkur Íslendingum vegið og eru lífskjör

með daprasta móti hjá alþýðu manna árið 2009.

Til samanburðar þá svarf mjög að almenningi á þessu landi,

árið 1915 vegna lífskjarahruns og var meistari Þórbergur Þórðarson

þar engin undantekning.

 

Dagur úr dagbók hans, 17. nóvember 1915:

 

Nú er komin helvítis votviðraátt.  Hún á illa við mig.

Ég er oftast skólaus og alltaf rennblautu í lappirnar,  ef deigur dropi

kemur úr lofti.  Ég get eigi sagt að ég hafi verið þurr í fætur í 5 ár.

Guð minn góður,  hvar lendir þetta?

Og ég hefi ekki haft efni á að láta þvo nærfötin mín síðan í ágúst

í sumar.

Síðan hefi ég gengið í sömu görmunum.

Utanyfirfötin eru orðin svo skítug og rifin,  að ég skammast mín að

koma fyrir almennilega menn.  En engan útveg sé ég.

Nú hefi ég gengið svo að segja á sokkunum í viku.

Megnustu nálykt leggur af rúmfötunum,  þegar þau hitna á nóttinni.

Stundum verð ég að sitja í myrkri vegna olíuleysis.

Oft liggur mér við að örvænta.

Ég er að reyna að brjóta mér leið til menntunar og þekkingar

og vil verða sannarlega nýtur maður.

En helvítis lífið og mennirnir,  sem ég á saman við að sælda fara

með alla góða ásetninga mína.

Þeir ljá mér ekki orðabók,  sem eiga þær,  þótt mér sárliggi á og geti

ekki lesið vegna bókaleysis.

Það hefi ég sannreynt.

Ég er að sökkva.

Heilsa mín er á förum,  þótt ég geri allt sem ég get,  til þess að halda

henni við,  svo með líkamsæfingum,  böðum o.fl.

 

Mér líður aldrei vel,  nema þegar ég er nývaknaður á morgnanna

ef ég hefi þá sofið vel yfir nóttina;  en á því vill verða brestur.

Mennirnir eru mér vondir og ég er heldur ekki heldur góður við þá og

margt má auðvitað að mér finna.

 

Mér finnst ég vilji deyja.

Ég get varla lifað lengur;  hefi enga gleði af lífinu,  þegar ástæðurnar

ræna mig rósemi og næði,

rífa mig og tæta í sundur og draga mig niður í sorpið.

 

Kannski má segja,

 að vandi okkar í dag sé léttvægur

miðað við þær aðstæður alþýðu manna fyrir

nítíu og fjórum árum síða?

Bati í augsýn um mitt ár 2010

Ó, PRÓSENT, GRÓÐI, GRÓÐI OG GULL Í SPARISJÓÐI VESTMANNAEYJA.

 

Bör Börsson jr.

 Þegar ég var ungur og las 

bráðskemmtilega bók um hann Bör Börsson jr.  sem sagði það,

að peningar væru æðstu gæði á þessari jörð og enginn hlutur annar

gæti gert manninn eins glaðan og sælan og þeir.

Það var hans æðsta markmið í lífinu frá blautu barnsbeini að

eignast  stóra bankabók -- bankabókin væri besta bókin í

heiminum.

Þetta varð einskonar "mottó" fyrir marga og því miður fyrir þann sem

þetta ritar. 

Byrjunin var sú að "við" tveir ungir menn ætluðum okkur stóra hluti

á braut "höndlunar" og nú fóru í gang allskonar þreifingar til útvegunar

á vörum í umboðssölu m.a.-   Það gekk á ýmsu en allt tosaðist það í 

rétta átt.

Þá var það að útvega húsnæði fyrir "forretninguna" og varð að ráði,

að talað var við bæjarstjórann í Eyjum  sem þá var árið 1963, hann

 

Jóhann Friðfinnsson.  Hann var allur að vilja gerður og sagði það

guð velkomið mál,  að við fengjum að vera á jarðhæð

Templarahallarinnar (nú Bæjarleikhúsið) með því skilyrð,

að við hreinsuðum glerbrotin úr gluggum hússins,  en eins og elstu

menn muna var búið að glerja Templarann,  en brjóta allt gler og 

glerbrotin ein eftir.

 

Því lofuðum við bæjarstjóranum og lenti það verk að öllu í minn hlut.

Þá var bara að flytja inn og skýra "forretninguna" og fékk það ágæta

nafn,  HNOTAN s/f.

Nú gerðist það eins og hjá honum Bör að heildverslunin gekk með lífi og

fjöri, - hvert vöruhlassið kom af öðru - ölkassar, smjörlíki, sælgæti,

hreinlætisvörur,

álegg allskonar, saltkjöt í tunnum, reykt folaldakjöt í hundraða kílóa

vís og meira að segja þorskanet.

Ekki þótti nóg að gert með allt þetta,  heldur var fest kaup á gamalli

kaffibrennslu vél frá Akureyri.

Hún gekk nokkuð vel eins og annað það sem við tókum okkur fyrir

hendur til að láta draumana rætast um stóra bankabók.

Svo langt náði þetta að sérhannaðar umbúðir voru gerðar af

Sigmundi teiknara og má sjá hérna sýnishornið.

Mann varð að ráða í verkefnin, sem nú voru orðin ærin og pantað

höfðum  eitt tonn af kaffibaunum beint frá Brasilíu.

 

Ekki vildi nú betur til en svo hjá nýráðnum starfsmanni okkar,

að eldur varð laus í hisminu sem kemur við brennslu baunanna og

vélin skemmdist það mikið að ekki borgaði sig að gera við.

Ekki gáfust upp hinir trúu sporrekendur Bör Börssonar jr.

Nú var ekkert sem dugði minna en gerast smásalar einnig og var

í skyndi gerð kaup á verslanahúsnæðinu,

Faxastíg 35, sem ný hýsir kvenfélagið Líkn.

Það húsnæði var fokhelt en eldmóðurinn  stoppaði ekkert hina nýju

"Böra".

 

Nokkra mánuði tók það skrifara og þann sem við réðum núna,

Lýð nokkurn Brynjólfsson kennara Iðnskólans til að koma

húsnæðinu í nothæft ástand.

Ég hugsa með hlýhug og ánægjulegs sumars,  þegar við Lýður

unnum hörðu höndum að frekari upphafningu okkar ungu félaganna

til efstu hæða "Mammons"

Allt gekk þetta eftir og verslunin sett á koppinn, sem fékk nafnið

"Bláfell" og sú nýlunda tókum við upp, að afgreiða mjólkurhyrnur

með vörunum sem pantaðar voru og sendar vítt og breytt um bæinn.

 

Salan var góð í þessu nýja afsprengi gróðahyggjunnar,

en einhvern tíman hlaut að koma að skuldardögum fyrir allt þetta

brambolt.

Og einn góðan veðurdag hrundi allt eins og spilaborg.

 

Sá sem þetta ritar var  í fimm ára með skuldahalann á eftir sér,

þrátt fyrir að vinna miklið, sem þá bauðst í Ísfélagi Ve.  Ótakmörkuð

vinna og mikil laun sem öll, eða nærri öll fóru í að greiða

fyrir árin þrjú, sem áttu að færa okkur félögunum

auð og undralönd.

 

 

 

 

 

 

 

 

HÉR ER KENNARI, UM KENNARA, FRÁ VESTMANNAEYJUM.

 

Kennarar við Barnaskólann í Eyjum talið frá vinstri: Óþekktur, Þórarinn Magnússon, Arnþór Árnason og Friðrik Pétursson.

Það eru að nálgast sex tugir ára síðan bloggar síðunnar var í

barnaskólanum í  Vestmanneyjum.

Mín fyrstu spor á menntabrautinni voru í 1 bekk A undir skeleggri

leiðsögn aðalkennara míns,  Þórarins Magnússonar veturinn 1949 og

fram á vor.

Þegar í annan bekk var komið var Páll Steingrímsson minn

aðalkennari og einnig í fimmta og sjötta bekk.

Páll var þá ungur enn og sagði okkur  fræknar sögur af sjálfum sér og

þá sérstaklega þegar hann var í Kanada.  Hann barðist við óargadýr

og það sem mér þótti einna merkilegast,

hann spældi egg á brennheitri gangstéttinni í borginni sem hann dvaldi í.

Einhverju sinn man ég eftir því, að við fengum heimsókn í bekkinn okkar

sjálfan menntamálaráðherra Íslands,

Bjarna Benediktsson.

Páll Steingrímsson ungur enn.  Baksvipurinn á Vali Oddsyni frá Dal og svo Guðlaug Ólafsdóttir.  Myndin tekin í Stafnsnesi  1954 og var þá fimmti bekkur þar á skemmtigöngu.

 

Páll var afbragðs kennari, líflegur og lífsglaður og þótti mér ávallt mjög

vænt um hann.

Friðrik Pétursson var minn aðalkennari í þriðja og fjórða bekk hann var

vandaður og nákvæmur í sinni kennslu.

Hjá honum reyndi ég fyrst fyrir mér í leiklistinni,  þegar  bekkurinn

gekkst fyrir leiksýningu fyrir jólin og minnir mig að það hafi verið tengt

jólahátíðinni.

Arnþór Árnason kenndi mér eitthvað lítillega og man ég helst eftir hvað

krakkarnir létu illa hjá honum,

því hann var meinlaus og góður maður og tók ekki hart á

ólátabelgjunum í bekknum.

 

Karl Guðjónsson kennari, bæjarfulltrúi  og alþingismaður.  Arnþrúður

 

kona hans og tvær dætur þeirra, Sunna og Harpa.

Hjá Karli var ég í söngtíma sem kallaður var og var ég lítt hrifinn

af þeirri iðju þar sem ég var vita laglaus.

Það man ég frá árinu 1953 í aðdraganda alþingiskosninga,

að faðir minn bað mig að bera út dreifimiða undirrataðan af Halldóri

Kolbeins sóknarpresti.

Dreifimiðinn innihélt yfirlýsingu frá sóknarpresti, að Karl hefði aldrei

jarðað barn sitt í kirkjugarðinum og notað til þess kolaskóflu.

Óábyrgur aðili hélt þessu fram um Karl í rituðu máli.

Þannig var nú pólitíkin í þá daga.

Að lokum kemur svo hann Kjartan Ólafsson kennari og konan hans,

Sigríður Bjarnadóttir.

Ekki man ég eftir því hvað Kartan kenndi mér,  en hann var ávallt

ljúfur og góður maður.

 

Má segja í lokin,  að við Vistmannaeyingar áttum

einvalalið kennara fyrir hálfri öld síðan. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ALLTAF LÍF OG FJÖR Í EYJUM.

 

Ættarlaukurinn með ÍBV fánann ásamt sonum sínum á KR vellinum í sumar.

 

ÍBV hjartað sló óvenju hratt í dag,  þegar í fréttum mátti lesa það

að Andri Ólafsson fyrirliði ÍBV í sumar hafi valið að spila áfram hér í

Eyjum frekar  en að gerast liðsmaður Grindavíkur.

Einnig það að Tryggvi Guðmundsson væri genginn til liðs við sitt gamla

félag ÍBV.

Ásgeir Aron sonur Ásgeirs Sigurvinssonar kemur einnig til liðs við

okkur hérna í Vestmannaeyjum og er það hið besta mál.

Ég býð þá félaga velkomna til Eyja.

Þrátt fyrir liðstyrkinn í þessum tveimur köppum, sýnist mér ennþá

vera pláss fyrir tvo til þrjá til viðbótar,  því  fimm leikmenn

hafa þá þegar farið frá ÍBV í haust.

Ég vona,  að knattspyrnuráð leggi nú aðaláhersluna á það, 

að fá til liðs við ÍBV góðan framherja.

   

 

Tryggvi: Spennandi tímar í Eyjum

ÞORSTEINN Þ. VÍGLUNDSSON VESTMANNAEYJUM.

 

 

Í dag eru 110 ár frá því Þorsteinn Þ. Víglundsson fæddist.

Í tilefni þess minnist ég hans nokkrum orðum.

Þeir sem nú eru á besta aldri muna hann Þorstein, sem skólastjóra

Gagnfræðaskólans hér í Eyjum.

Sparisjóðsstjóra og "prímus mótor" Byggðarsafns Ve.

Bæjarfulltrúi Framsóknarfl. og ritstjóri Framsóknarblaðsins. 

Útgefandi skólablaðs Gaggans Blik og fleira mætti til telja.

Bloggari síðunnar var svo heppinn að kynnast Þorsteini.

Fyrst sem nemandi í Gagganum og einnig eftir Gagnfræðapróf

sumarið 1957 vann ég við lóð skólans og fleira sem tengdist Gagganum.

Þorsteinn kom oft á morgnanna og var algjör hamhleypa við vinnuna

og þegar hann svo hætti um hádegi var hann búinn að setja mér fyrir

verkefni dagsins,  sem oftast nægði her manns að klára þann daginn.

Þannig var Þorsteinn kappsfullur og fullur orku,

sem hann lá ekkert á,

 þegar verk þurfti að vinna.

Nokkra mánuði vann ég hjá honum í Sprisjóðnum og ætlaði mér að

verða gjaldkera og í framhaldinu vildi hann sjá mig sem arftaka sinn,

  en ekki var ég á þeim buxunum í þá daga.

Hann var  ávallt mjög ljúfur og skemmtilegur, ræðinn og hafði sterkar

skoðanir á mönnum og málefnum.

Þorsteins mun ég ávallt minnast með hlýhug.

 

 

 

VALINN-KUNNIR VESTMANNAEYINGAR.

 

 

Hér má sjá nokkrar valinn-kunnar manneskjur úr Vestmannaeyjum.

Myndin tekin árið 1965 í Þórskaffi.

Frá vinstri fremst:

Þorkell nokkur Sigurjónsson, þá hún Kristrún Axelsdóttir og hann

Sigmar Pálmason. 

Vinstra megin fjær er útgerðarmaðurinn og skipstjórinn

Gunnar Jónsson, þá lautarpeyinn Helgi Sigurlásson og sá

með vindilinn Björn Ívar Karlsson læknir.

Helst er ég á því að Helgi, Björn og Sigmar hafi verið fyrr um

daginn að leika fyrir ÍBV, en við hverja man ég ekki.

Kannski man Helgi Sigurlásson vinur minn það ?

 

 

 

LJÓSIÐ Í MYRKRINU.

 

 

Nú á tímum eru flestir hlutir  sem einkennilegir, dularfullir og

yfirskilvitlegir þykja og ekki verða skýrðir með hjálp viðurkenndra

þekkingar-staðreynda,  taldir til hjátrúar og hindurvitna.

Þeir sem taka mark á kynlegum hlutum eru á mörkum þess,

að teljast heilbrigðir.

Þegar svo ber við,  að einhver verður fyrir einhverskonar

"reynslu",  sem framandi er og óútskýranleg skilningsþroska

hins venjulega manns,

þá fer sama fólk venjulega dult með reynslu sína,  því að það kærir

sig eðlilega ekki um að verða að atlægi fjöldans og þeirra,

sem eru svo fróðir,  að þeir geta fullyrt,

hvað er náttúrulegt og hvað yfirnáttúrulegt,  eða hvað er raunveruleiki

og hvað er heimska og hugarburður.

 

Þrátt fyrir að bloggari byrji hér með hugleiðingu og kannski örlítilli vörn

fyrir þeirri reynslu sem hann greinir hér frá,

tek ég því eins og maður,

hvað fólk álítur.

 

Fyrir nokkrum árum,  þegar hér í Eyjum var loðnuvertíð í fullum

gangi og konan mín vann á vöktum við pökkun á loðnu. 

 Þessa umrædda nótt,  sem ég segi hér frá fór konan til vinnu

nokkru fyrir klukkan fjögur og úti var svarta myrkur.

 

Fljótlega eftir að konan var farin sofnaði ég.

Um það bil klukkustund síðar rumska ég augnablik og finnst eins og

ljósi hafi brugðið fyrir í svefnherberginu,

og allt í einu vakna ég til fullrar meðvitundar og

  í svefnherberginu er orðið albjart.

Ég ligg á hliðinni og horfi þrumu lostinn á loft ljósið í svefnherberginu

speglast í glerinu á mynd sem ég horfi á frá hjónarúminu.

Þetta varði í nokkrar sekúndur, en nógu lengi til þess að ég var

glans-vaknaður og varð fyrsta hugsun mín sú,  að konan væri nú komin

heim. 

 Einnig fór í gegn um hugann að þetta væru bílljós, eða ljósagangur

úti við,

en fyrir svefn herbergis glugganum voru þykk glugga- tjöld þannig,

að það gat ekki staðist.

Framúr fór ég til að athuga hvort konan væri komin heim úr vinnu,

en ekki var það,  enginn í íbúðinni nema ég.

Þegar ég gerði mér það ljóst,  að hérna hafði gerst eitthvað

óútskýranlegt,

varð ekki laust við að ég væri gripinn nokkrum ugg.

 

Enn í dag er þetta atvik óupplýst fyrir mér.  En þar sem ég

hafði oft í bænum mínum til margra ára, 

ákallað "æðri mátt" mér til hjálpar og fulltingis,

þegar ég í hugarangri mínum lá andlega og líkamlega lemstraður eftir

glímuna við Bakkus og hugsun mín sú,

að ef Guð myndi birtast mér á einhvern hátt , 

þá yrð breyting á mínu lífi til hins betra.

 

Ég leyfi mér allavega að túlka þessa reynslu nóttina góðu

 þannig,

að Guð hafi séð aumur á mér

og látið vita af sér á þennan hátt.

 

Í bókinni "Lífsviðhorf Bills" segir hann frá atviki sem segir frá því,

þegar hann lá í sjúkrastofu og hugarangur hans varð óbærilegt og

honum fannst hann vera sokkinn til botns í glímunni við Bakkus.

 

 

Ég vissi ekki fyrr en ég var farinn að hrópa:

Ef Guð er til þá sanni hann sig.

Ég er reiðubúinn til að gera hvað sem er!

Skyndilega birti og stofan var böðuð hvítu skæru ljósi.

Mér fannst ég staddur á fjalli og um mig andblær sem ekki var af

þessum heimi.

Mér fannst allt í einu ég vera frjáls maður.

Smám saman hvarf sýnin.

Ég lá í rúminu en góða stund var ég í öðrum heimi,

nýjum vitundarheimi.

Ég var fullur vellíðunar og fann enn návist Hans og hugsaði með mér:

"Svo þetta er þá Guð prédikaranna.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ÓLAFUR HALLDÓRSSON VAR LÆKNI Í EYJUM UM MIÐJA SÍÐUSTU ÖLD.

 

Ólafur Halldórsson læknir.

 

Þeir Vestamannaeyingar sem nú eru komnir á besta aldurinn

muna sjálfsagt eftir Óla Hall. lækni.

Hann var fæddur  í Eyjum og starfaði  hérna frá 1938-1957.

Þegar hans lækna námi lauk kynnti hann sér svæfingar og

tók námskeið í tannlækningum.

Ólafur stundaði hér tímakennslu við Stýrimannanámskeið, námsflokka

og Gagnfræðaskólann jafnframt lækningunum.

Hann var í 9 ár formaður Esperantó félagsins í Eyjum.

Þessi mynd er einmitt af Esperanto-félögum tekin árið 1956.

Standandi frá vinstri:   Haraldur Guðnason bókav. Atli frá Varmadal. Konráð Guðmss.

Landlist. Þórarinn Magnúss. kennari,  Sigmundur Andréss. bakari, Júlíus á Löndum,

Sonja Gränz Hávarður Sig. Ásta Gíslad. Kristinn Ólafss. Sigrún Eymundsd.

Neðri röð frá vinstri: Ella Dóra Hall. Dóra Hanna, Gunnlaug kona Þórarins, Bobba Binna frá Gröf

Halldór Kolbeins prestur, Ólafur Hall. læknir, Ásta Gränz og Ólafur Gränz.

 

Þegar Ólafur Halldórsson var hér læknir í Eyjum um og fyrir miðja

síðustu öld,  þá var bloggari síðunnar á barns aldri.

Ég man það eins og gerst hefði í gær, þegar móðir mín fór með mig til

Óla læknis og var það vegna skemmdar og mikillar tannpínu í

jaxli neðri góms,  þá sex eða sjö ára gamall.

Læknastofan var á efri hæð í húsinu við Miðstræti, en í dag er á neðri

hæð verslunin Miðbær.

Enginn tannlæknir var þá í Eyjum og þar sem Ólafur hafði námskeið

í tannlækningum þótti sjálfsagt að fara til hans.

Það man ég líka hversu ótti minn var yfirþyrmandi við "tannlæknirinn".

Þegar inn á stofuna hjá Ólafi var komið bauð hann mér að setjast í

"stólinn" og vildi fá að líta á tönnina.

Þar næst tók hann töng úr skúffu einni og sagðist þurfa að máta

hana við tönnina og fannst mér það sjálfsagt mál.

Ég fann að töngin var á jaxlinum og skipti það engum togum,

að Óli byrjaði tanndráttinn og gekk það ekki átakalaust.

Ég var farinn að öskra af sársauka og loksins eftir mikil átök

var tönnin laus.

Á öðrum enda jaxlsins var smá bein krókur,  sem gerði Ólafi svo erfitt

að ná jaxlinum.

Karl greyið var ósköp aumur og sagði,  að kannski hefði hann átt að

deyfa mig.

Eftir þetta var ég enginn aðdáandi Ólafs læknis og seinna meir

gaf ég honum í huga mér sæmdar heitið "hrossalæknir"

 

Seinna á ævinni gaf Ólafur út bók sem bar heitið "Læknaskop"

og er hér að lokum smá saga úr henni:

 

Einu sinni þegar Ólafur var læknir í Vestmannaeyjum kom til hans á

læknastofuna ung stúlka og biður hann að draga úr sér skemmdan

endajaxl.

Ólafur skoðar stúlkuna hefur orð á því að sér þyki endajaxlinn

óeðlilega stór.

Hún verður hvumsa við og segir, "hvaða helvítis vitleysa!"

Nú vildi svo til að einhver kunningi Ólafs hafði gefið honum tönn úr

hrossi og geymdi Ólafur hana í skúffu þar á stofunni.

Hann tekur nú hrosstönnina og festir í töng og setur í sloppvasa sinn.

Síðan dregur hann endajaxlinn úr stúlkunni en bregður upp tönginni

með hrosstönninni og segir:

Finnst þér hann ekki heldur í stærra lagi?

 

 

 

 

GLERHYLKIÐ OG FIÐRILDIÐ.

 

 

Hann hafði allt sem hann gat óskað sér.

Hann var þekktur ritstjóri,  var vel efnaður og átti góða fjölskyldu.

Hann var oftast miðpunkturinn í samkvæmislífinu

og naut þess sem lífið hafði upp á bjóða.

Í desember 1995 breyttist líf hans á einu andartaki.

Hann hné niður og vaknaði mörgum vikum síðar,

algjörlega lamaður.

Hann var ófær um að tjá sig og eini hluti líkamans,

sem hann gat hreyft,  var vinstra augnalokið.

Skynjun hans var þó óbrengluð og hugurinn skýr.

Í stað þess að gefast upp ákvað hann að vinna að bók.

Stafaruna var lesin fyrir hann og þegar kom að þeim staf,

sem hann ætlaði að nota í orð eða setningar,

deplaði hann auganu.

Vinnsla bókarinnar var gífurlegt þolinmæðisverk og tók marga mánuði.

Í bókinni lýsir hann tilfinningum sínum,

veröld hins lamaða manns,  veru á sjúkrastofnun og því dýmætasta

sem hann á í algjörri einangrun sinni - minningunum.

 

Fjórum dögum eftir að bókin kom út lést þessi hugdjarfi

baráttumaður.

 

Með því að lesa þessa stórkostlegu bók greinir maður birtu þá sem

býr í huga kjarkmennis.

Læstur inni í eigin veröld ferðast höfundurinn um heim minninga,

ævintýra og ásta.

Að lokum gefur hann lesendum ólýsanlega gjöf -

vitnisburð um fegurð mannsandans.

BÖRNIN ERU SKÁLD OG LISTAMENN.

 

 

 

Þessi ágæta mynd er eftir barnabarn mitt hana Azitu

sem er fimm ára gömul.

Hún gaf afa sínum  myndina í sumar,  þegar ég heimsótti þá stuttu

til Svíþjóðar.

Í ágætri bók eftir Gunnar Dal segir:

Hin fyrsta mannlega skynjun bæði hjá barni og mannkyni á

bernskuskeiði er listræn og trúarleg skynjun.

Þessi listræna og trúarlega skynjun birtist í listsköpun og trú í ótal

myndum,  þetta er upphafið.

Ef litið er á þroskasögu venjulegs einstaklings sést að fyrsta

aldursskeiðið,  bernskan,

stendur næst heimi listamannsins.

Vísir að öllu því sem á eftir að verða eða getur orðið er í barninu,

en heimur listamannsins er fyrirferðamestur í tilveru þess.

Sagt hefur verið að öll börn séu skáld og listamenn.

Barn vill syngja eða láta syngja fyrir sig.

Það vill búa til sögu og láta segja sér sögu.

Það vill yrkja ljóð og búa til mynd eða láta teikna fyrir sig

og fara með vísur.

Fullorðnir eru oft undrandi yfir gæðum mynda sem börn

mála og teikna.

Menn undrast oft sögur þeirra og ljóð,

söng og dans.

Börn ná yfirleitt ekki slíkum árangri á öðrum sviðum

menningarinnar.