BARÁTTAN UM GULLIÐ.

 

 

Baráttan um gullið,  eftir Finn Jónsson listamann.

 

 

 

Þetta minnir mig og sjálfsagt marga aðra á það,  sem meistari Þórbergur sagði um

strefið í okkur mönnunum:

"Það stafaði frá einhverri vöntun í okkur,  einhverju andlegu tómi sem verið er að

strefa við að fylla.

En tómið fyllist aldrei og  og við jafn tóm og í upphafi leiðarinnar.

Tómið verður aðeins fyllt með því að losa sig við strefið,

við að fylla tómið."

 

 

Sjálfsagt er enginn svo andlega eða líkamlega heill,  að hann sleppi undan löngun í

 eitthvað?

 

 

Að eiga nóga peninga og   fyrirtæki.

Eiga flott hús, stærri og hraskreiðari bíl,  sætustu og

bestu konuna og gáfuðstu börnin.

Allt er þetta meðal þess,  sem hver og einn lætur sig dreyma um og í sjálfum sér er

þetta bara eðlilegt,

  eða hvað?

Allavega með því áreiti sem við er höfð hjá flestum þjóðum,

nú á dögum.

 

 

 

Kínverjar sem nú eru að kaupa Volvo verksmiðjurnar virðast miklir strefara og

gleypa má segja,

 hvað sem er á hinu veraldarinnar sviði.

Við Íslendingar höfum kynnst að undanförnu strefandi mönnum,  sem

 ólmir vilja eignast meira af skötusel,

 en þeir geta torga.

Þar virðast miklir hagsmunir og peningar á ferðinni, allavega eftir látunum að dæma,

að undanförnu.

 

Þannig er það í okkar samfélagi, peningar,  völd og áhrif

eru mottó manna í dag,  jafnvel þó menn geri sig að fífli,  skal öllu til tjalda

að  settu marki.

 

 

 

 

Samfélagið er  einu sinni orðið svona rotið,  leyfi ég mér að segja og ekki nema von  

að ég,

   sem orðinn er eldri borgarari,   öryrkjar og fleira "pakk",

sem gerir ekki annað en þiggja og þvælast fyrir,

verði einskonar afgangsstærð í  þjóðfélagi nútímans.

 

 

 

 

 

 

 

 

  

 

 

 

 

Volvo í kínverska eigu