1. MAÍ, DAGURINN OKKAR ?

 

 

 

Rautt er litur verkamanna.

 

Ég óska mér sjálfum og auðvitað öllu öðru verkafólki velfarnaðar á degi

verkalýðsins.

Í sjálfum sér eru þau tímamót í efnahag á Íslandi í dag, að lífskjörin eru  hjá sumum

ansi bágorin  og jaðra við,  að um fátækt sé að ræða.

Ef út í það er farið hverju sé um að kenna og hvernig komið sé hjá okkur á Íslandi

nú um stundir,

  er þar fyrst og síðast við okkur sjálf að sakast.

 

Frjálshyggjan var dyggð og allir hafðir að ginningafíflum og tóku þátt í dansinum um

gullkálfinn.

Nú er ekkert annað í stöðunni,  en taka upp góð og gild markmið og fara inn á brautir

sparnaðar og hógværðar á öllum sviðum.

Auðvitað finnst sjálfsagt einhverjum,  að ég sé gamaldags og púkó,  þegar ég bendi

fólki á,

að ég hefi  komist að þeirri einföldu staðreynd,  sem er kannski er mest um vert í

lífinu, 

að hamingjuna öðlast enginn með, 

peningum.

 

En að allt öðru og þá auðvitað í tilefni dagsins,  sem er dagur okkar

verkamanna, þá er ég hérna með ný útkomna ljóðabók,

"ljóðaúrval" ljóð ort af Jóhannesi úr Kötlum.

Ég er svo sem enginn ljóðaunnandi, en langar samt

að birta hér hluta úr löngu kvæði og heitir,

"Vér öreigar".

 

Takið eftir hvernig boðskapur þess  segir okkur söguna,

sem aldrei að manni virðis, 

ætlar nokkurn enda að fá:

 

Vér öreigar Íslands

kveðjum oss hljóðs

og heimtum rétt vorn til jarðarinnar.

Um óralangar aldir

höfum vér vagað og kjagað

með drápsklyfjar

eins og dýr.

Nú heimtum vér hlut vorn

sem menn.

 

Vér héldum hingað til lands

sem lítilsvirtir húskarlar,

sem herteknir þrælar.

-  Langa daga,  dimmar nætur

sátum vér sveittir og þreyttir

undir árum.

En hlakkandi augu víkinganna

hvíldu á bognum bökum vorum.

 

-  Í guðsvefjarkyrtlum og skarlatsskikkjum,

með gullna hjálma og gullin sverð,

stóðu þeir í stafni

og kúguðu krafta vora

til að fleyta sér til hins fyrirheitna lands.

Og gapandi trjónur

ginu við ónumdri strönd,

en böðlar vorir brostu...

 

Svo slógu þeir eign sinni á allt, -

óðulin risu um nes og dali,

óðul þeirra - ekki vor.

Því hvað hlutum vér?

Einungis áþján og strit:

Þeir beittu oss fyrir plóga sína,

uns blóð vort rann.

Og torfið ristum vér

og roguðumst með grjótið

í garða þeirra.

Og svo var hent í oss sem hunda

höfðingjaleyfunum.