HVER SEM GRAFAR GLEPUR FRIÐ, GELDUR ÞESS SÍÐAR.

 

 

Í gær var ég með regester um sýslumanninn,  Bjarna Halldórsson og hörku hans

sem embættismaður.

Bjarni þessi hafði eins og fyrr getur,  átt í deilum við Lavrens amtmann á

Bessastöðum og látið lesa stefnu yfir honum dauðum í kirkjugarði og héldu sumir,

að hann væri kominn til stefnudags,  þegar Bjarni var jarðaður.

Um þetta kvað Grímur Thomsen:

 

 

 

 

 

Á barmi grafar beiskan róm

brýndi inn heiftargjarni:

Lavrenz fyrir Drottins dóm

dauðum stefndi Bjarni.

 

 

 

 

 

Skömmu síðar sjálfur var

sviplega burt kallaður,

stefnufrestinn fékk ei þar

feigur sýslumaður.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Slys við útför steðja hans,

slitna hankasilar

og í kistu keisberans

klampi og planki bilar.

 

 

 

 

 

Á enda kistan ofan sökk

og úr henni höfðagaflinn,

en nárinn þrútinn nakinn sökk

niður í moldarskaflinn.

 

 

 

 

 

Heljarfrost og hulin sól

hríms var grárri móðu,

alla næddi og alla kól,

er yfir hans moldu stóðu.

 

 

 

 

 

Aflaga söngur illa gekk,

enginn hafði lagið;

klerkur sökum kulda ei fékk

kastað mold á hræið.

 

 

 

 

 

Deildu menn ei dauða við!

Dómsins allir bíða,

og hver,  sem grafar glepur frið,

geldur þess síðar.