EYJAPRESTURINN DÚLLAÐI FYRIR OKKUR.

 

 

Gvendur dúllari.

 

 

Guðmundur Árnason,  betur þekktur sem Gvendur dúllari var einn af þeim mörgu

sérstæðu mönnum,  sem um landið fóru á síðustu öld.

Á ferðum sínum bar hann eigur sínar í buxum,  skálmarnar hengu  fram yfir axlirnar,

en botninn aftur á bak,  þannig rúmaðist furðu margt í því íláti.

Hann gekk ávallt með langan og sveran broddstaf, vel til hafður í vaðmálsfötum.

Ævinlega gekk hann í leðurskóm,  sem voru flennistórir.

Þegar hann var spurður,  hversu það gætti,  sýndi hann hver ástæðan væri.

Neðst var góð visk af þurru grasi þar ofaná,  þunn torfa,  vel þurr.

Aðspurður,  sagði hann þetta notalegt við fótinn,  annað að hann héldi óskertu minni,

og þriðja lagi yrði hann allra manna elstur.

 

 

Guðmundur þótti efnilegur í æsku,  en veiktist ungur af heilabólgu og varð ekki sami

maður eftir það. 

Á ferðum sínum var hann oft beðinn um að dúlla og var það einskonar söngur, 

sem hann söng með sérstökum serímonum.

Ævinlega sat hann við borð  þegar hann dúllaði,  studdi olnboga á það, en hafði

litla fingur í eyranu og staðinn fyrir textann velti hann tungubroddinum upp og niður  

við efri góminn,  svo að dillandi hljóð í margvíslegum tilbrigðum barst frá honum.

Honum fannst þetta dásamleg list,  sem enginn Íslendingur gæti leikið annar en

hann.

Misjafnt var það hvað fólki þótti um skemmtanagildið,  en því fannst þetta spaugilegt,

að sjá hreyfingar hans og hrifningu á sjálfum sér.

Börn og unglingar voru því hrifnari og þótti þeim þetta góð skemmtan í  

tilbreytingarleysi hversdagslífsins.

 

 

Nú var það svo, 

að bloggari þessarar síðu var í Gagnfræðaskólanum hér

í Vestmannaeyjum fyrir rúmlega hálfri öld síðan.

  Einn kennarinn okkar

 var séra Halldór Kolbeins, sóknarprestur í Eyjum til fjölda ára.

Að eigin sögn,  sagðist hann hafa heyrt í Gvendi dúllara og þótt mikið til koma.

Því var það einhverju sinni í tíma hjá honum,  að við færðum það í tal hvort hann,

gæti kannski dúllað fyrir okkur nemendur bekkjarins?

Það man ég vel,  að séra Halldór var lengi mjög tregur til þess.

Samt héldum við áfram að nauða í prestinum,  og að lokum gaf karl sig.

Allt sem gerðist næst mínúturnar eru sem grópaðar  í minni mitt,  þrátt fyrir að 53 ár   

séu liðin frá því atburðurinn átti sér stað.

 

Nú varð svo hljótt í kennslustofunni, að heyra hefði mátt saumnál detta og allir biðu

í ofvæni eftir því að prestur byrjaði að dúlla.

 

Prestshjónin að Ofanleiti í Vestmannaeyjum.

 

 

Það var lyginni líkast það sjónarspil sem nú hófst þarna fyrir framan okkur

nemendurna.

Prestur laut nú fram og beygði um leið bæði hnén og settist nærri á hækjur sér,

þrátt fyrir að vera íturvaxinn maður.

Hann reisti sig upp,

 með þeim furðulegustu hljóðum,  sem ég hefi á ævinni heyrt,

og þannig endurtók hann dúllið sitt og líktist nú í hreyfingum sínum

harmanikkubelg sem gekk,

 upp og niður.

En gamanið stóð því miður alltof stutt,  þar sem ein  bekkjarsystir okkar,

sem sat fremst,   rak upp hlátursroku hvella og skerandi, en það var hennar vörumerki.

Þá gerist annað undrið í þessum ótrúlega farsa,  að prestur verður greinilega

ofsalega reiður,  þessari óvæntu truflun og skipti það engum togum,  að prestur

tók þarna eldsnöggt hliðarspor,  ekki ósvipað ballerínu og stóð þá fyrir framan

hana, sem hláturinn kom frá.

Eldsnöggt lét hann kreptann hnefann falla af miklu afli á mitt borðið,

þannig að allt lauslegt hoppaði hátt í loft upp og féll svo tígurlega á gólfið.

Allt skeði þetta á nokkrum sekúndum og virkaði eins og sprengja hefði fallið

í miðri skólastofunni.

Auðvitað þorði enginn að hreyfa sig og því síður að segja aukatekið orð.

Presturinn,

séra Halldór Kolbeins var eldrauður í framan og greinilega mjög miður

sín en sem betur fór virtist hann fljótur að jafna sig,

blessaður karlinn.

 

En aldrei eftir þetta var presturinn og kennarinn,

beðinn um að dúlla aftur,

eins og Gvendur dúllari varð svo frægur fyrir á sinni tíð. 

Athugasemdir

[Óskar Þórarinsson (IP-tala skráð) 31.10.2010 kl. 16:31]

Sæll vinur, þakka skemmtilegar myndir og sögur. Ég man nokkur ,, Gos" hjá séra Halldóri, snögg og tóku fljótt af. Eitt sinn er Ási í Bæ var gestur á heimili Halldórs Laxnes barst séra Halldór í tal, en Laxnes hafði dvalið hjá séra nafna sínum þegar hann þjónaði í Flatey á Breiðafirði og verið honum til aðstoðar í sálmasöng og öðru sem til féll . Ási sagði skáldinu að nafni hans hefði sagt : þegar hann Halldór drekkur, þá er hann edrú. Halldóri þótti frásögn Ása skemmtileg og tók hana upp á eina bók sína og hóf hana á orðunum ,, Skáldið Ási í Bæ sagði mér "

               Blessi þig. Óskar Lautarpeyi

[Þorkell Sigurjónsson, 31.10.2010 kl. 20:45]

Óskar,  sæll og blessaður heillavinur.  Já ég átti umfram marga aðra á mínu reki því að fagna,  að þekkja séra Halldór. Hann kenndi mér í Gagganum og svo fermdist ég hjá honum.  Einnig lærði ég prívat hjá honum Bragfræði.  Oft kom hann til foreldra minna á Vallargötunni og þá var nú ekkert til spara hjá móður minn,  að veit séra Kolbeins allt það besta í bakkelsi.  Man vel hversu hrifinn hann var af nýbökuðum kleinunum hennar mömmu og það fullkomnaði þær,  ef mamma kom með rabarbarasultu og hann stakk þá kleinunni ofaní sultukrukkuna   og borðaði með mjög,  góðri list. Kveðja frá Lautarpeyjanum frá Ártúni.