FRÁSÖGN AF LÆKNI OG DÝRAVINI Í EYJUM.

 

 

Ólafur Ó. Lárusson héraðslækir í Eyjum,
1925-1951.

 

 

 

 

 

 

Ég sem skrifa þetta blogg man vel eftir Ólafi lækni og sérstaklega heimsókn til

hans á læknastofuna í fylgd móður minnar.

Ég var með í "eyrunum eins og það var kallað".

Ég minnist þess, að hafa verið fjarskalega kvíðinn og óttasleginn á leið okkar til hans.

En það reyndist algjörlega ástæðulaus ótti,  því svo mildur var hann til handa og

framkomu við lítinn og skelkaðan dreng,  sem aldrei líður úr minni.

Síðan hefur

myndin af Ólafi lækni verið ,  sem grópuð í huga mér.

 

 

Einnig  hefur grein um Ólaf blundað innra með mér,  sem ég las 1957  

og fjallar um lækninn og dýravininn Ólaf Ó. Lárusson.

Þessi frásögn,  sem nú er 53 ár gömul, hafði sterk áhrif á mig og leitaði ég því eftir

greininni á bókasafninu,  og fann hana.

Nú eftir öll þessi ár er mér ljúft að birta þessa einstæðu grein:

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Í túnfæti hins gamla Stakkagerðistúns á Heimaey byggðu þau sér læknishjónin,

Sylvía Guðmundsdóttir og Ólafur Ó. Lárusson,  stórt steinhús,  sem þau nefndu

Arnardrang.

Hús þetta var ekki aðeins byggt fyrir heimili þeirra hjóna,  heldur voru líka í því

lækninga- og sjúkrastofur.

Sjúkrastofurnar voru oft fullskipaðar erlendum sjómönnum og þá sérstaklega á

vetrarvertíðinni.

Þar hlaut margur maðurinn þá aðgerð og aðhlynningu,  sem lengdi líf hans.

Fyrir læknis- og hjúkrunarstörf sín hlutu hjónin margs konar viðurkenningu, ekki

síst frá erlendum stjórnar völdum.

 

Arnardrangur í dag.

 

 

 

Kringum þetta ágæta læknissetur var fljótlega gerður garður,  sem húsmóðirin lét sér

mjög annt um.

Vestmannaeyjar,  sem rísa úr hafi undan hinni hafnlausu suðurströnd (?) Íslands,

eru fleirum kærkominn nauðleitarstaður en sjómönnum,  því eyjarnar laða oft

til sín vegmóða farfugla og vængjaða flækinga,  sem borið hefur af leið.

Slíka fugla ber oft veðurbarða til Heimaeyjar-  og þá ekki síður sjófugla, sem lent hafa

í hrakningum og eru sumir þeirra ataðir olíu.

Um slíka gesti láta eyjarskeggjar sér mjög annt, og margir lögðu leið sína með

lemstraða  fugla til læknishjónanna í Arnardrangi.

Þessir sjúklingar höfðu ekki að bakhjarli útgerð eða sjúkrasamlag,  sem greiddi

læknishjálpina,  en aldrei voru hin starfsömu læknishjón svo önnum kafin, að þau gæfu

sér ekki tóm til að sinna þeim.

 

 

 

Illt er að geyma sjúka fugla í mannabýlum,  og hjónin létu því reisa fuglaspítala

í garðinum bak við húsið sitt.

 

Fuglaspítalinn.

 

 

Í þessu óvenjulega sjúkrahúsi voru þrjár sjúkrastofur, tvær litlar og jafnar að stærð,

og ein stór.

Myndin hér fyrir ofan sýnir framhlið fuglaspítalans.

 

Ég naut þeirrar virðingar (segir Þorsteinn) að vera aðstoðarmaður hjónanna í þessu

sjúkrahúsi,  og minnist ég með aðdáun og gleði þeirrar umhyggju og alúðar,

sem þau sýndu sjúklingum sínum.

 

 

Á jólaföstunni 1940 voru sjúklingar þessir:

Stóra sæsvala.  Hún var særð á höfði,  hafði flogið á gaddavír.

Flipinn var saumaður niður og plástur yfir.

Langvía.  Hún var ötuð olíu á bringu.  Hún var þvegin daglega úr parafín-olíu.

Silfurmávur með rifinn væng.  Vængurinn var bundinn upp, sárin hreinsuð og borin

á þau smyrsli.

 

 

 

Mér hefur ekki liðið úr minni dagurinn,  sem ég kom til að vera viðstaddur,  þegar

silfurmávinum væri sleppt.

Nú skyldi hann útskrifaður.

Húsmóðirin mataði hann rækilega að skilnaði, og læknirinn tók hann og lagði hann

undir vanga sinn, strauk hann og mælti til hans gælin kveðjuorð.

Alúð þeirra hjóna var aldrei endaslepp neinni lífveru,  sem til þeirra hafði borist.

 

 

Kærleikur þeirra beggja var undursamlega mikill.

Báðum var þeim ljúft að vernda með höndum,  sem yljaðar voru af frábærri

hjartahlýju,  hvern lífsneista,  næra hann og glæða.

 

 

 

 

 

Nú er lífsneisti beggja þessara kærleiksríku hjóna slokknaður.

Í október s.l. var frú Sylvía lögð við hlið manns síns á Heimaey,  en hann lést

í júní 1952.

 

 

Með þessari stuttu frásögn í Dýraverndaranum vildi ég bæta við þau minningarorð,

sem sögð hafa verið og rituð um þessi merku hjón- og sýna lítilfjörlega viðleitni

til að þakka alla þá alúð,  sem þau létu í té mörgum hröktum og lemstruðum

sjófugli,  sem leituðu hælis á Heimaey eða við strendur hennar.

                                              ÞORSTEINN EINARSSON.