HAUKUR PRESSARI.

 

 

Haukur pressari á góðum degi.

 

 

 

 

 

 

Haukur hét hann og var Guðmundsson, betur þekktur í Reykjavík undir nafninu,

Haukur pressari.

Einhversstaðar rak ég augun í frásögn Péturs heitins Péturssonar útvarpsþular á

árunum áður, sem segir frá samskiptum hans við Hauk.

 

 

 

Haukur vinur minn pressari hafði miklar áhyggjur af örlögum krónunnar.

Hann kveið niðurlægingar hennar og rýrnandi  gildi.

Safnaði smámynt til þess að verjast fjárhagsáföllum lækkandi gengis meðan kostur

var.

Það mun  hafa verið um miðjan sjötta áratuginn að Haukur ákvað að ganga á fund

Bjarna Benediktssonar,  sem þá var dóms-og menntamálaráðherra.

Erindi hans var að leita ásjár Bjarna og ráða í peningamálum.

Haukur sagði:

Þeir segja strákarnir að krónan sé alltaf að lækka og verði bráðum ónýt.

Gerðu það fyrir mig Bjarni minn.

Reyndu að passa þetta.    Ég segi þér satt það er ómögulegt að standa í þessu lengur.

Það þýðir ekkert að vera að safna aurunum ef allt verður að engu.

Ég er með fullt blikkbox suður á Vífilsstöðum,  sem hann Skúli geymir fyrir mig

með límbandi utanum.

Svo skulda ég í sjoppuna.

Það má ekki eyðileggja þetta fyrir manni.

Ég er kurteis maður og það er erfitt að bera pressudótið ef maður tapar svo öllu

og krónan verður ónýt.

Bjarni var skjótur til svars. Hann á að hafa sagt:

Ég lofa þér því,  Haukur minn,  að krónan skal alltaf verða fjórir

tuttuguogfimmeyringar.

 

 

 

 

Önnur saga frá Pétri var þegar Haukur kom til hans í heimsókn til að pressa fyrir

hann:

Góði Pétur minn,  ég ætla að biðja þig um að hætta að skipta þér af þessari pólitík.

Þú átt að vera alveg hlutlaus.

Það er langbest fyrir þig að hætta þessu alveg.

Vertu bara hlutlaus.

Þú skalt ganga í Varðarfélagið og kjósa Sjálfstæðisflokkinn og vera alveg hlutlaus.

Það er ómögulegt fyrir þig að standa í þessu.

Þú tapar bara á þessu.

Þetta er alveg rétt hjá mér.

Þetta er tóm vitleysa hjá þér.

Það er best að vera alveg hlutlaus.  Þá verður enginn reiður við mann.

Það er ómögulegt að láta alltaf vera að skamma sig.

 

 

 

Að lokum þessi:

Haukur og Eyjólfur voru góðkunningjar.

Þeir hittust stundum í afgreiðslusal Landsbankans,  þegar þeir áttu erindi í

sparisjóðinn.

Þei voru bóðir sparsamir og höfðu fest sér vel í minni heilræði bankans.

"Græddur er geymdur eyrir".

Eyjófur spurði Hauk eitt sinn er þeir biðu afgreiðslu.

Hvernig gengur þér að safna í bókina þína,  Haukur minn?

Mér gengur vel,  sagði Haukur.

Ég er kominn á blaðsíðu tvö.