ÖRLÍTIÐ TIL VIÐBÓTAR AF FÖRUMÖNNUM

 

 

 

Símon Dalaskáld var einn frægasti flakkari
landsins.,

 

 

Hannes roðauga var einn þessara manna,  sem fóru um sveitir.

Hann var óþrjótandi brunnur að segja sögur; gat hann haldið út með það dag eftir

dag,  ef því var að skipta,  og svo hitt,  að hann hafði alltaf eitthvað á milli handa,

svo sem að þæfa sokka og stærri flíkur.

Elti skinn svo vel,  að af bar o.fl.,  sem allt var þegið af kvenþjóðinni.

Hannes var fremur lítill og grannur.

Hann lét ávallt þvo af sér, og bendir það til að hann hafi verið hreinlegur.

Roðauganafnið kom til af því,  að hann fór einhvertíma að nota roðauga fyrir

gleraugu til að líta betur út.

 

 

Langstaða-Steini var einn þessara farandmanna.

Aðalskemmtunin af Langstaða-Steina voru eftirhermur hans,  en hann var snillingur

í að herma eftir og þó sérstaklega að tóna eftir prestum í Árnessýslu.

Þá var einnig gaman þegar Þorsteinn lék alla hreppsnefndina í

Hraungerðishreppi,  þegar þeir voru að setja niður,  ráðstafa ómögunum.

Lét hann alla umræðuna snúast um bölvað letiblóðið hann

Langstaða-Steina.

Hafði hann róm úr hvers manns munni,  og var vitnisburðurinn ófagur,  enda vildi

enginn sjá hann.

Töldu þeir allir fara best á því,

að hann hrykki upp af sem fyrst,  en en þetta fór nú aldeilis öðruvísi,

því Stein lifði langt fram yfir hreppsnefndarmennina - eða fram undir nírætt,

og sannaðist á honum,  að þeir lifa lengst,  sem með orðum eru vegnir.

 

 

Halldór Hómer flakkaði um Austurland.

Hann fór um sveitir með leikatriði.

Hann var einskonar trúður,  sem fór um og skemmti - og tók hlutverk sitt alvarlega.

Hann söng og lék m.a. barnagælur,  sem hann samdi sjálfur.

Kveðskapurinn sem Halldór samdi var afar sérkennilegur,  svo ekki sé meira sagt.

Hér er vísa sem hann flutti oft,  með viðeigandi látbragðslist og dansi:

Guðmundur í geðið þaut

líkt var það sem gamalt naut

skyrpti fast og skeggið strauk,

þar rauður loginn brann.

Hnykillinn í húfunni hjólliðugt rann

Tromm,  tromm, heilla mín.

 Á síðari hluta 19. aldar fór Einar grettir um,  með kálfshala í farangrinum,  og hafði í

frammi skríngilæti til skemmtunar.

Ein helsta list hans var í því fólgin,  að "kálfast".

sú íþrótt var í því fólgin,  að hann hengdi á sig halann og líkti síðan eftir kálfum,

þegar þeim er hleypt út í fyrsta skiptið á vorin.

Marga fleiri mætti til nefna af þessu fólki sem háði lífsbaráttu sína,  með flakki

og bónbjörgum um sveitir landsins.

Hér eru nokkrir til nefndir:

Árni gersemi,

Jónas blánefur,

Sveinn holgóma,

Sigurbjörn flækingur,

Rauði-Finnur,

Jóhann sólskjöld.

Nú er allt  hér á landi svo breytt,  að hinir fornu flakkarar þrífast ekki lengur,

ekki auðið að ferðast langt peningalaus, greiðasala orðin almenn,  samgöngur

og öll ferðatæki allt önnur en fyrrum,  auk þess hugsunarháttur fólks mjög breyttur

frá því er var,

þótt eigi sé lengra til jafnað en mannsaldur.

Gamla flökkufólkið er farið og kemur aldrei aftur.