ÞÓRÐUR MALAKOFF.

 

 

 

 

 

Þórður Árnason mun hafa fæðst,  1830 og var betur þekktur í henni Reykjavík,

sem Þórður malakoff.

Þórður stundaði sjóinn,  ættaður úr Garðinum,  en fluttist ungur til Reykjavíkur:

"Hann elskaði þilför hann Þórður, 

 og því komst hann ungur á flot",  segir í kvæðinu um hann.

Þótti hann vaskleikamaður, 

 mikill vexti og sterkur og lét ekki hlut sinn fyrir neinum,

er á kraftana reyndi.

Margar sögur eru af ýmsum afrekum hans.

Ein segir,  að hann hafi borið 200 punda (100 kg.) rúgmjölspoka hvíldarlaust frá

Hafnarfirði til Reykjavíkur,  og fékk fyrir 2 krónur.

 

 

Þórður hneigðist snemma að drykkju og því meir,  sem á leið.

Um miðjan aldur tók hann að slá slöku við sjóinn því,

"sjómennskan er ekkert grín"

og tók að vinna fyrir sér með ýmsum viðvikum fyrir kaupmenn og verslanir þeirra,

 einnig stundaði hann það, 

 að vera vatnsberi.

En þorstinn í hina sterku drykki magnaðist með ári hverju,  og fór svo að lokum,

að hann sinnti lítt vinnu,  en hafði öll spjót úti til þess að ná sér í löggina.

Hann varð tíður gestur á krám bæjarins,  þar sem staupasala var,  og varð vel til

fanga.

Dögum og vikum saman reikaði hann um,  án þess að af honum rynni.

Vikapiltur á Hótel Íslandi frá þessum árum,  sagði að Þórður hafi verið tíður gestur

á veitingastofuna,   sem kölluð var

"Svínastían".

Þar var eingöngu selt brennivín og aðra sterka drykki í staupum og blikkmálum.

Þórður var mikill drykkjumaður en aldrei svo drukkinn,

að hann væri ekki ferðafær.

Þó Þórður væri mikill að vallarsýn og allsvakalegur,  var hann meinleysismaður.

Stundum greip hann uppivöðsluseggi,   þegar þeir voru sem æstastir,

og setti þá niður sér við hlið,   eins og óþæga krakka,  hélt þeim þar,

uns þeir sefuðust.

Og engan vissi ég svo djarfan,

að hann sýndi Þórði mótþróa.

Öllum þótti sjálfsagt að hlýða  heljarmenninu.

Klæðaburður Þórðar var fábrotinn,  vaðmálsjakki og buxur og var oftast vestislaus,

en stundum í prjónapeysu undi jakkanum.

Hattkúf með mjóum börðum,  og voru börðin alltaf brett niður fyrir eyru,

ærið fornlegur.

Auknefnið "malakoff"  sem Þórður bar,  vildu sumir halda því fram,  að tilkomið væri,

að Þórður malaði kaffi fyrir verslanir í bænum.

En aðrir ,

og er sennilega nær lagi,  að á þessum tíma var í tísku dægurvísa er hófst á

þessari ljóðlínu:

"Malabrock er död í Krigen".

Malabrock var hershöfðingi á þessum tíma á meginlandinu.

Vísan barst til Reykjavíkur, 

 og fyrr en varði var Þórður ímynd hershöfðingjans,

og alamala færðist yfir í "malakoff".

Læknaskólanemendur renndu hýru auga til Þórðar,

og gerðu við hann kaup:

Þeir útveguðu honum tiltekna fjárhæð til þess að kaupa brennivín fyrir,

en í staðinn lofaði hann því í votta viðurvist,

að læknaskólinn mætti eiga hans jarðnesku leifar til rannsóknar,  þegar hann væri

allur.

Og Þórður fékk peningana og drakk út á skrokkinn sinn og hélt áfram að lifa.

 

Þá barst það um bæinn að Þórður væri allur.

Brá læknanemum illa í brún,  er þeir hittu karlinn sprelllifandi og vel hýran í einni

versluninni.

Þá varð bragurinn frægi til:

Þó deyi aðrir dánumenn

Loff Malakoff!

Hann Þórður gamli þraukar enn.

Loff,  Malakoff! Mala! Lifir enn hann Malakoff,

þótt læknar vilji flensa í Malakoff-koff,-koff,

þá lifir Malakoff.

En svo fór auðvitað að Þórður dó.

Læknanemar þess tíma tóku til starfa að kryfja líkamshluta alla af mikilli

vísindalegri nákvæmni,

og þótti undarlegt,  hversu líkamsbygging Þórðar var traustleg,  vönduð með

afbrigðum,  og þótt undarlegt megi virðast,

fundu nemarnir hvergi spor eftir allt það brennivín,

sem hann hafði hesthúsað inn um dagana.

Þegar svo nemarnir kistulögðu Þórð,  var skál gamla mannsins drukkin og

heiðrúnardropum stökkt á hans jarðnesku leifar.

Þannig endar saga Þórðar,  en um hann lifir í söngnum,

sem hefur verið lærður og kyrjaður í 100 ár.

Stúdentarnir sáu um það.