HART ER Í HEIMI.

 

 

 

 

 

Ljóst ætti að vera að mannkynið er heild,  einstaklingur ekki til án sambands við

aðra,  mannkynið allt einn óendurgreinanlegur  frumskógur af mannlegu

lífi.

Þessum staðreyndum vilja menn ekki hlíta,  hver og einn þráir að teljast eitthvað

sérstakt og togar sí og æ í sinn skanka.

Sama gildir um hverja stétt,  þjóð og menningarheild.

Þannig lítur vitleysan út:

Mér þykir sómi að því að vera ég sjálfur,  en ekki einhver annar,  vera verkamaður,

Íslendingur,  Evrópumaður.

Töluvert af mínum persónulega hégómaskap,  þessum rammgeru víggirðingum

einstaklingsins,   verður að láta undan áður ég ljæ máls á að kallast einungis maður

sem á ekkert athvarf á jörðinni annað en mannkynið í heild.

Varla þekkjast örlagaríkari mistök.

Af þessum sökum ríkir misrétti og hungur.

Og bót verður aldrei ráðin á misrétti og hungri fyrr en allir skilveggir manna á milli

hrynja fyrir fullt og allt.

Samt er engum sérstökum um að kenna.

Mistökin felast í almennum hugsunarhætti og viðhorfum.

Vart getur meiri flónsku en vera einlægt að svipast um eftir syndabukk og hegna

honum fyrir það sem miður fer.

Skekkja leiðréttist ekki með því að kinnhesta sökudólg og bætir hann harla lítið.

Og nýr ráðamaður, ný valdastétt,  ný herraþjóð dregur dám af fyrirrennaranum og

og reynist oftlega verri.

 

Villan býr heldur ekki í rangri afstöðu til annarra manna.

Hún liggur í rangri afstöðu til sjálfs sín.

Fyrir því duga hástemmdar kærleikspredikanir skammt.

Þú elskar náungann í öfugum hlutföllum við sjálfan þig.

Enda öll hin svokallaða hjálparstarfsemi um heiminn þveran og endilangan lítið annað

en kák- - eins og best sést á því að þrátt fyrir áratuga viðleitni í þá átt sýnist ástandið

yfirleitt hið sama og sumstaðar verra.

Hún virðist mestmegnis fólgin í að koma í veg fyrir að menn týni lífinu af harðrétti

svo áberandi sé.

En jafnvel það tekst báglega.

Enda leggur enginn saddur neitt á sig til að hungraður fái mat.

Fyrirfinnst sá sem dregur við sig eyðslu sem um munar í því augnamiði að gefa?

Menn gefa heldur ekki einvörðungu af umhyggju fyrir þeim sem líða skort,  þeim

finnst einnig notalegt að skreyta sig með medalíum manngæskunnar í heimi

uppgerðar og yfirborsmennsku.

Á meðan viðhorf aðgreiningar og sérgæða fá að ráða þarf enginn að ímynda sér að

hann lifi óhultur.

Fyrrum virtust Evrópa og USA ósigrandi sakir auðs og tækni.

Nú er stöðu þeirra ógnað  af dýrri orku og sundrungu heima fyrir.

Samviskan sýnist verst þar sem skilyrðin eru best.

Við skulum ekki glæpast til að halda að lönd sem áður þoldu kúgun reynist

auðsveip og mild þegar þau losna sjálf úr bóndabeygju.

Það væri að búast við meiri þroska og göfuglyndi af þeim en Evrópa hefur

nokkurtíma kært sig um að sýna.

Ekkert dugar nema bylting í huga manna.

Að öllu óbreyttu heldur mannheimur áfram að skiptast í kúgaða og kúgara, ríka

og snauða, sadda og svanga -- hvað sem líður hirðmannlegu tali um samvinnu,

frið og bróðurþel.

Á meðan er hart í heimi.

Um orsök ógæfunnar verður aldrei samið, því hún ríkir að kalla í öllum jafnt.

Það er ekki um neitt að semja.

Um annað er aldrei samið en að arðræna svolitlu minna, svelta svolitlu minna,

svelta svolitlu færri og tortíma fólki á dálítið prúðmannlegri hátt en ella

mundi -- meðan keppst er við að vígbúast,  finna upp ný drápstæki og sjá út

vélræði til að sölsa undir sig meiri völd og betri stöðu.

Þessvegna reynast fjölþjóða samningar um grið og vináttu,  lofsungnir hástöfum

af vildarmönnum höfðingja,  sama eðlis og kurteisin í Goðmundar kóngs á

Glæsivöllum þar sem bróðernið var flátt og gamanið grátt.

Samt má eigi leggja árar í bát.

Bent skal á að örlög manna tvinnast saman.

Þótt undarlegt kunni að þykja er eining mannkynsins jafnvoldug staðreynd og

sérstæðileiki einstaklingsins.

Mannkynið byggist ekki upp af ríkjum og þjóðum, heldur fólki.

Manneskjan sjálf varðar mestu.

Valdið er illt í sjálfu sér og smælinginn á réttinn.

Þetta sýnist smátt,  en það ræður

úrslitum.

                                   

  Að sjá öðruvísi. Sigvaldi Hjálmarsson.