AÐ LOKNU LÍFI ÞESSU ?

 

 

 

Himnaríki,  hvar sem það nú er!

Ýmsar getgátur eru uppi,  þegar við gefum upp öndin,  hvort eitthvað taki við,

eins sagt er.

Margt hefur verið skrifað um dauðann og hvort eitthvert líf sé á eftir því lífi,

sem við lifum núna.

Allar þær bækur sem innihalda spekúleringar manna um eilífðarmálin,

ef þeim væri safnað saman á einn stað, væri ekki ólíklegt að þær myndu fylla

mörg, mörg knattspyrnuhús af fullri stærð.

Eina slíka hugleiðingu datt ég á,  þegar ég las smásögu eftir, William  Heinesen,

en hún hljóðar eitthvað á þessa leið:

Já fyrst verður dimmt og hræðilegt,  en svo er manni lyft upp.

Maður er borinn á styrkum örmum,  og síðan flýgur maður áfram og inn í ljósið.

Dyr ljúkast upp,  hár og ríkmannlegur stigi með rauðum dreglum blasir við manni,

blóm og gullin rið,  hér eru lampar og ljósakrónur,  hér kliða raddir og huggunarrík orð,

og þá er maður laus úr prísundinni.

 

Liðið,  liðið er hið undarlega jarðlíf með sína villustigu og syndsamlega misskilning, 

ryk og salt og myrkur,  liðinn er biðtíminn og vesöld hans,  og upprunninn er nú tími

hinnar sælu fullkomnunar,  hinn fyrirheitni morgunroði eilífðarinnar,  sem Páll

hafði  lýst svo fagurlega í bréfunum sínum,  hin himneska stund gleðinnar mætast í

friði og allt verður gott...

 

 

Það er farið með þig úr stormi og kulda inn í hlýjar víðáttur,  þar sem vötn seytla,

hér ertu afklæddur þínum velktu og skítugu jarðartötrum,  hjálpfúsar hendur þvo

skarn og sót af líkama þínum,  og loks ertu lagður til hvíldar í hreint og ilmandi rúm,

svo að þú megir hvílast og búa þig undir að mæta hinu nýja,

sem koma skal.

Framandi,  en góðar og friðsælar raddir ávarpa þig með indælum fuglarómi og

spyrja þig hvort þér líði vel,  og þú kinkar kolli í sæluvímu,

já,  já og hlustar himinlifandi á yndislega

tónlist og dýrðarsöngva.

 

Jahá,  betra getur það ekki orðið,  eða þannig.