SAMVISKUSAMI VITAVÖRÐURINN.

 

 

 

Bannárin var sá tími í sögu okkar Íslendinga,  þegar bann var lagt á innflutning

áfengra drykkja.

Menn urðu að fara aðrar leiðir til að útvega sér alkahól og fá með því fram hjá sér,

breytt ástand.

Iðnaðarmenn og iðnfyrirtæki urðu grunsamlega stórtæk í  því að nota áfengi til

starfsemi sinnar og þótti einsýnt að það var ekki notað að þörfum þeirra,

heldur selt,  eða gefið til einstaklinga.

Brennsluspíritusbirgðir landsins runnu út á skömmum tíma á þessum árum.

Ég sem þetta rita hefi lengi verið sporgöngumaður Bakkusar og get því vel sett mig inn

í þær kringumstæður og viðhorf þessa tímabils hér á nýliðinni öld.

Engan skyldi undra,

  að á þessum árum urðu "bruggarar" einna vinsælasti meðal

þeirra sem notuðu áfengi.

Ýmsum þótti sem lagst væri lágt í drykkjunni en hefðu samt ekki neitað sopanum

ef hann hefði boðist.

Haft var eftir presti á Suðurlandi:

"Mikil andskotans skepna er hann Símon á Selfossi,  drekkur koges,

og svo nískur að hann tímir ekki að gefa með sér"

Margar sögur eru til af mönnum,

 sem notuðu hinar ýmsu aðferðir  að verða sér úti um áfengi frá þessum árum.

Ein er um Gísla lóðs,  hafnsögumaður og vitavörður í Hafnafirði:

Eitt af því sem Gísli þurfti að gera var að pússa glerin í vitanum reglulega.

Til þess fékk hann ákveðinn skammt af spírutus  í apótekinu.

Árni Mathiessen,  sem þá var lyfjasveinn í apótekinu,

lýsti því hvernig Gísli bar sig eftir spíritusinum.

Þegar hann kom inn gaf hann Árna merki um að finna sig úti í horn og sagði:

"Heyrðu,  Árni minn,  nú þarf ég að pússa."

"Pússa hvað?" "Nú - vitana, Árni minn.

Heldurðu að þú látir mig nú ekki hafa eina flösku af sama?"

"Sama hverju?"  " Á vitana,"  sagði þá Gísli.

Hann fékk eina flösku af   sama,   blönduðu brennivíni með kúmenolíu.

En samviskusemi Gísla var slík að hann drakk   ekki   spírann þegar í stað.

Gísli lóðs fór ætíð með  "sama"  upp í vitana á Fiskakletti og við Vitastíg,

saup á flöskunni, 

 andaði víngufunni á rúðurnar og pússaði.