HETJAN, ALBERT.

 

 

 

ALBERT,   hinn  hugrakki.

 

 

 

 

Stundum kemur mér í hug,

 

frásögn Þórbergs úr bókinni "Steinarnir tala",

 

af hundinum á Hala.

 

Hann var sagður góður hundur,

 

en var hengdur vegna elli og flegið af honum skinnið.

 

Hræinu var kastað undir lítið rof,  vestan við túnið.

 

 

Ég horfði á það árum saman af stéttinni.

 

Það leiddi mig til þankabrota um dauðann og vanþakklæti heimsins.

 

 

 

 

 

Einmitt þetta, 

 

hvernig samfélagið kemur fram við þá sem minna mega sín,

 

ellilífeyrisþega,  öryrkja og sjúklinga,  sem mega láta sér að góðu það sem í þá

 

er hent.

 

Þetta er ekki ný saga,  því ávallt hefur það verið svo í gegnum tíðina,

 

að þeir sem ekki geta borið hönd fyrir höfuð sér,  mega éta það sem úti frýs.

 

 

Þessvegna dáist ég að honum Albert,  sem með mótmælasvelti vill sýna stjórnvöldum

 

 

að nú sé nóg komið af vanþakklæti og yfirgangi í garð þeirra,

 

sem eiga undir högg að sækja.   

 

 

Sorglegt að fara þurfi þessa leið

Athugasemdir

[Helgi Rúnar Jónsson (IP-tala skráð) 5.1.2012 kl. 11:00]

Er þetta nú ekki soldið mikið væl...??