HJÁLPFÚSA KASSADAMAN.

 

 

 

Áður fyrr úr verslun í Eyjum.

 

 

 

Ég minnist þess stundum,  að hafa lesið einhvern tíma,

örlitla sögu af því,

þegar búðareigandi auglýsti eftir innanbúðarmanni í verslun sína.

Auðvitað ætlaði eigandi búðarinnar,  að fá starfskraft,  sem hefði alla bestu kosti,

afgreiðslumanns.

 

Umsækjendur komu nú hver af öðrum í viðtal til kaupmannsins á  skrifstofu hans.

Kaupmaðurinn hafði áður sett bréfsnepil á gólfið  þannig,

að þeir sem í komu,  gengu yfir snepilinn. 

Enginn umsækjenda sinnti því nokkuð,  utan einn,  sem tók hann upp og setti á

skrifborð kaupmannsins.

 

Þar með var enginn vafi í huga búðareigandans,  hver væri kjörinn í starfið,

það var sá hirðusami.

 

Oft flögrar þessi saga inn í huga mér og finnst hún dæmigerð fyrir það,

að besti starfskrafturinn var þarna fundinn,  sem var allt í senn góður við afgreiðslu,

hirðusamur,  athugull og samviskusamur.

 

 

Ekki er ætlan mín hér með þessari litlu sögu,  að kasta skugga á nokkurn mann og allra

síst á það frábæra fólk sem í verslunum starfar.

Hitt er svo annað mál,  að ég sem rita þessar línur,  þarf stundum að fara í búðir,

eins og aðrir og  þá helst,  matvöruverslun. 

Áður fyrr fórum við saman ég og konan mín,  en nú verð ég einn að bjarga mér.

Aðeins er ég nú farinn að eldast og því ekki eins fljótur  og að auki,

án konunnar minnar.

Þannig að núna,  þegar ég versla á ég oftar en ekki fullt í fangi,

að koma vörunum í plastpoka  öðruvísi,

en  tefja fyrir við  kassann.

 

 

Ein,  og aðeins ein afleiðslustúlka þar sem ég versla,

sýndi þá hjálpsemi,  að hjálpa mér að koma vörunni í plastpoka, 

 aðeins ein.

Auðvitað sóttist ég eftir,  að komast að kassanum hjá henni,  því þar var

mér sýnd tillitsemi og ég fékk þá hjálp sem ég þurfti á að halda,  og virtist ávallt vera

innt af góðum huga hjá þessari góðu,

 kassadömu..

 

Satt best að segja,

sakna ég þess,  að engin skuli feta lengur í hennar spor,

og þess vegna verð ég í dag,

að gera sjálfur,

mitt besta.