EINN AF MÖRGUM OLNBOGABÖRNUM.

 

 

 

 

 

Þorsteinn Sigurðsson hét maður ávallt kenndur við æskuheimili sitt og var í

daglegu tali   kallaður,

Langstaða-Steini.

Sá galli var á Steina,  að hann stamaði mjög mikið.

 

Hjátrú var ríkjandi á uppvaxtarárum Steina en talið var,  að óbrigðurt ráð væri til við

stami.

Sagt var að faðir Steina hafi ætlað að lækna stamið hjá drengnum.

Aðferðin var,

að setja barnið alsbert og sofandi í glóðvolgan hrossskrokk þar sem  innyfli voru

 fjarlægð.

Þegar barnið vaknaði átti því að verða svo hvert við,  þegar það vaknaði í

hrossskrokknum,  að allt stam hyrfi og kæmi ekki aftur.

Ekki læknaðist Steini við þetta,  en fékk mikið áfall,  sem hann bjó að alla ævi.

 

 

Steini var matmaður mikill og ekki matvandur.

Hann geymdi oft alls konar mat í vösum sínum og í fatapoka,  sem hann hafði gjarnan

með sér.

Var af þessu hinn mesti sóðaskapur,  því hann geymdi soðið kjötstykki,

blóðmörskeppi,  brauð, flatkökur og margt fleira.

 

Eitt af einkennilegustu uppátækjum Steina var,

að hann óskaði eindregið eftir því,  að hann væri flengdur.

Var hann sífellt að biðja mig um flengingu.

Eitt skiptið lét ég tilleiðast.

Þetta var um sumar og orðið hátt af heyi í hlöðunni.

Fórum við Steini út í hlöðu og leysti hann niður um sig og bað mig nú að ganga

rösklega til verks og hlífa sér ekki.

Ég tók reipi og barði Steina  á beran rassinn og lét hagldirnar smella á honum þar til

mér þótti nóg komið, 

 en ekki kveinkaði karlinn sér og þakkaði mér mjög innilega

fyrir verkið.

 

 

Einhvern tíma um miðbik ævinnar kviðslitnaði Stein mjög illa.

Við það fóru garnirnar niður í pung,  sem við það varð mjög stór og þrútinn og náði

niður undir hné.

Var líkast því sem hefði hann allstórt júgur milli fóta.

Leið honum oft illa af þessum ástæðum og hafði miklar þjáningar vegna kviðslitsins.

Vegna þess að garnirnar höfðu sest að í pungnum þá var Steini mjög innfallinn um

miðjuna  og kviðlaus.

Man ég að,

 oft brölti hann á sumrin á fjóshaug til að reyta arfa,  sem hann tróð svo

milli læranna,  utan um punginn.

Taldi hann arfann draga mikið úr þrautum sínum.

 

 

Þá hafði Steini einnig stórt líkamslýti og mikinn baga af fótbroti.

Hafði annar fótur hans brotnað illa á yngri árum.

Fótleggurinn þverkubbaðist fyrir neðan kálfa.

Lítið eða ekkert var gert til að græða fótlegginn saman aftur á réttan hátt.

Var því líkast, 

 þegar maður sá beran fótlegginn eins og leggjabrotin hefðu

gróið hvort utan á annað,   líkt og t.d. brotið hrífuskaft væri sett saman á þann hátt,

 að negla brotin saman hvort utan á annað.

Vegna þess,

að fóturinn hafði gróið saman á þennan hátt,  þá hafði hann styst og af þeim sökum

hallaðist Steini töluvert og gat ekki staðið beinn.

 

 

Þetta er lítil saga af manni,  sem áttu undir högg að sækja

hér á árunum áður,

og þrátt fyrir ævilanga kröm og flæking varð Þorsteinn 83 ára gamall.