SÍMON "ÆJÚ".

 

 

 

Í sveitinni í gamla daga.

 

 

 

Símon nokkur Sigurðsson var maður,  sem í daglegu tali hafði viðurnefnið,

"æjú", Símon æjú.

Hann var talinn af samtíð sinni,

"hrókur alls fagnaðar" hvar sem hann kom og var um margt

einkennilegur maður.

 

Að vallarsýn var Símon lágur maður vexti,  en þrekvaxinn.

Munnstór var hann og það var sem náttúran hefði grun um það,  þegar hún hafði

Símon  í smíðum,  að munnsafnaður hans mundi þarfnast stórra og sterkra talfæra.

Hann var fljótur til svara og var oft meinfyndinn og eiturskeyti hans mörgu

kjaftshögginu sárara.

Símon var giftur Þórdísi nokkurri og þegar það var eitt sinni er Þórdís hafði alið þeim

barn,  að hún segir við Símon:

Ekki veit ég hvað við eigum að gera við barnið að tarna,  Símon minn.

Þá svarar Símon:

Nú ætli við tökum ekki fyrir að setja það á,  Þórdís mín.

 

 

Sumir höfðu af því gaman að glettast við Símon,  en aðallega var það þó

kaupmaður einn í Keflavík,  sem hafði gaman af að glettast við Símon..

Var kaupmaður þessi afar feitur og hafði óvenju mikla ístru.

Var hann líka alltaf með látlaust hóstakjöltur,  en sökum fitunnar átti hann mjög erfitt

með að hósta.

Einn vetur í kulda miklum kom Símon til Keflavíkur sem oftar.

Var kaupmaður í búðinni kuldalega klæddur,  með stóra loðhúfu á höfði,  er Símon

kom þar inn.

E, he he - komið þér sælir Símon minn,  hvernig líður konunni yðar núna?, 

spurði kaupmaður.

Æjú,  þakka yður fyrir kaupmaður góður. 

Hóstað gat hún fyrir offitu í morgun,  svaraði Símon samstundis.

 

Svo brá kaupmaður sér frá,  en kom að vörmu spori aftur með tvo vindla,  sinn í hvorri

hönd.

Má ekki bjóða þér að reykja,  Símon minn og rétti honum annan vindilinn.

Æjú - þakka yður fyrir,  það er mér nýnæmi,  ansaði Símon,  en honum þótti það

þó eitthvað grunsamlegt að kaupmaður fór að bjóða honum að reykja,  því að slíku

átti hann ekki að venjast,  þó hann kæmi í búðina.

 

En svo verður kaupmanni sú skyssa á,  að hann gleymir eldstokknum.

Leggur hann vindil sinn á búðarborðið og snýr sér svo við til þess að ná

eldstokknum af skrifpúltinu,  en á sama augnabliki og kaupmaður snýr sér við,

þá skiptir Símon um vindil.

Kveikir kaupmaður svo í vindli Símonar og samtímis í sínum vindli (Símonar vindli)

en ekki var kaupmaður fyrr búinn að bera eld að vindlinum en að hann tætist á

milli vara kaupmannsins í ótal agnir með braki miklu og brestum og eldneista flugi,

svo að allt  fór í bál og brand á augnabliki,  yfirskeggið á kaupmanni,

augnhárin og loðhúfan.

En er Símon sér hverju fram fer í munni kaupmanns,

þá hrópar hann með nöprum hæðnishlátri:

Æjú;  nú er áræðanlega andsk.... kominn í kj..... á kaupmanninum!

Sem eðlilegt var þá varð óskaplegur hlátur í búðinni af öllum áhorfendunum,

en kaupmaður þaut sem elding inn á skrifstofuna með hausinn alelda og alla

búðarþjónana  í eftirdragi sem slökkvilið.

 

 

En svo var það langan tíma á eftir,  að kaupmaður lét ekki sjá sig í búðinni.

Var þess getið til að hann mundi hafa brennst tölvert,

þó það aldrei vitnaðist til fulls.