Í EYJUM ÆTLAÐI OBBNI AÐ VEKJA MANN FRÁ DAUÐUM !

 

 

 

Skólavegurinn.

 

 

 

 

 

Reynt að grafa upp lík í Vestmannaeyjum,  og trúði því,  að hægt væri vekja

mann frá dauðum.

Svona hljóðaði grein í MBL,  árið 1935.

 

Í bókinni "Sandgreifarnir" eftir Björn Th. segir í einum kafla bókarinnar frá atburði

þessum,  og þá áljóðrænan hátt,  sem Birni er einum lagið.

 

Þeir höfðu frétt,  að uppi á lofti Landakirkju,  væru staflarnir af skrautprentuðum

krossa-og englablöðum,  sem freistaði þeirra sem söfnuðu hinu og þessu þar með

taldar myndir úr Tefloni sígarettupökkum.

 

 

 

 

" Við fórum saman fjórir upp í kirkjugarð og lágu þar á gægjum við hliðið.

Loksins kom kallinn,  sem tíndi upp flugurnar. (þetta var á sunnudegi um hádegi)

Hann stoppaði nokkrum sinnum og tók gríðarlega í nefið,  klóraði sér í

rassgatinu,  alveg eins og hann væri ekkert trúaður,  og hvarf loksins inn í kirkjuna

 

Þá tókum við á sprett og opnuðum kirkjuhurðina,  hlustuðum,  og á meðan kallinn var

að bauka inn við altarið,  læddumst við á tánum og upp á loft.

 

 

Þarna lágu staflarnir á gólfinu á líkbekkjunum,  gólfinu og út um allt af

skrautprentuðum krossa-og englablöðum.

Við gripum blindandi úr  bunkunum og stungum undir peysurnar og síðan eins og

eldibrandar ofan stigann,  og út.

Tókum strikið beint upp í kirkjugarð með ránsfenginn.

Við þorðum ekki að byrja að skipta strax hjá hliðinu,  heldur bogruðum inn eftir

garðinum milli krossa og steina,  og fundum loksins stað á sléttu leiði.

 

 

Og þá var það akkúrat,  sem við heyrðum það.

Við heyrðum stunur og hljóð.

Það var eins og grjót væri skrapað,  og kjökur.

Auðvitað vissum við að draugar voru ekki á ferðinni fyrir hádegi á sunnudögum,

en samt stikkfríir í kirkjugörðum.

 

Og þá er það sem við sjáum í hausinn á Obbna Bæron.

Hann var djúpt niðri í gröf,  skrapar og mokar upp mold,  stynjandi og kjökrandi

eins og bandvitlaus maður.

 

Mundi tók á sprettinn út úr garðinum og við á núll komma einum á eftir.

Við höfðum séð á legsteininn,  hvern hann Obbni var að grafa upp.

Það var ekki fyrr en niður við Vöruhús sem við hægðum á okkur,  hysjuðum upp

um okkur englana og fórum að ganga eins og arminnilegir menn á sunnudegi.

 

 

Af Obbna Bæron er það að segja,  að Stebbi pól tók Obbna og setti í tukthúsið.

Stuttu seinna var hann fluttur til Reykjavíkur á settur á sjúkrahús,

til viðgerðar !