AÐ VERA KRISTINN EFTIR HENTUGLEIKUM.

 

 

 

Þegar höfundur bloggsíðunar var í Svíþjóð sumarið 2010 bað ég almættið
að standa við bakið á liðinu mínu ÍBV í fórbolta.

 

 

 

 

 

 

Íslendingar hafa sem kunnugt er aldrei orðið kristnir, 

 segir í ágætri bók,  Einars Braga.

Ég hefi velt þessari fullyrðingu oft fyrir mér og því meir þá hefi ég sannfærst um,

að rithöfundurinn hefur nokkuð til síns máls.

Athugum þetta nánar:

 

 

 

 

 

Þrátt fyrir skýlaus fyrirmæli fyrsta boðorðs,  

að eigi skuli kristinn maður aðra guði hafa  er trúin á  Mammon,

að þúsund árum liðnum langtum sterkari í brjóstum þjóðarinnar.

 

 

 

 

 

 

Halda skaltu hvíldardaginn heilagan.

Hve margir gera það,

kannski einn af þúsund,  eða nokkurnveginn tala þeirra sem hafa guðsorðahjal að

atvinnu.

 

 

 

 

 

 

Mannvíg voru aldrei stórfelldari og grimmilegri hér á landi,

en nokkrum öldum eftir kristnitöku árið 1000 og kirkjunnar menn létu ekki sitt eftir

liggja.

 

 

 

 

 

 

Hart er í heimi,  hórdómur mikill.

Þannig var kveðið forðum.

Hefur sjötta boðorðið bætt þar um ?

Tvö af hverjum fimm hjónaböndum fara í vaskinn,  oftast að undangengnu

hjúskaparbroti.

Þannig að afar fáir virða þetta boðorð af kristilegum ástæðum.

 

 

 

 

 

 

Aldrei hafa uppi verið á Íslandi aðrir eins stórþjófar og nú á dögum.

Djarfastir eru þeir,

sem lengt hafa þekkt boðorð um tvö orð:

Þú skalt ekki stela, nema löglega.

Þeir hafa ekkert að óttast,  því þeir stjórna löggjöfinni og framkvæma hana,

eru gulltryggðir bak og fyrir.

 

 

 

 

 

 

Þú skalt ekki girnast hús nágranna þíns.

Hvernig finnst þeim staðið við þetta,

sem berjast 24 stundir sólahringsins við að missa ekki þakið ofan af höfði sér

í hendur fjárplógsmanna ?

 

 

 

 

 

Þannig væri hægt að halda áfram og sýna fram á,

að við Íslendingar höfum aldrei tekið mark á kristninni og þá allra síst á vorum dögum.

 

 

 

 

 

Manngöfgi var hér engu lægra metin fyrir kristnitöku en eftir,

og byggðist eins og hún enn gerir á þeim óskráðu siðalögum sem skáldi kallar

"guð í sjálfum þér",

en aðrir nefna einfaldlega samvisku.