Í hamingjuleit með Bakkusi.

Erindi úr kvæði Davíðs Stéfánssonar.
Vodka

Vodka...brennivín.
Beiskt, salt
og betra en allt:
Það brennir. Það kæfir.
Það hvílir. Það svæfir.
Þetta er drykkur,
sem þrælum hæfir.
En boðorðin segja: Þú skalt, þú skalt
ekki...
Hinn þyrsti veit betur...þúsundfalt,
og þess vegna er gott, að ég drekki.

Vegna biturar reynslu minnar af Bakkusi í gegn um árin fylgja hér nokkrar hugleiðingar.

Ég drakk og mýktist allur upp, drakk og grét, drakk og sagði einhverri manneskju í  símann frá raunum mínum. Mér líður illa. Ég er einmana. Hjálpaðu mér. En áfengið platar mann, tilfinningarnar sem það vekur eru blekking ein. Daginn eftir man maður ekki hvaða kenndir það voru sem knúðu mann til að hringja; þegar maður vaknar næsta morgunn er höfuðverkur það eina sem maður á.

Okkur leiðist, við erum eirðarlaus eða þunglynd. Við höfum áhyggjur, erum kvíðin eða stressuð. Við erum að gleðjast yfir einhverju eða að syrgja eitthvað. Á morgunn. Við gerum eitthvað í þessu á morgunn. Við gerum eitthvað í þessu þegar allt lagast, en hvað, maður stendur upp, skvettir vatni framan í sig, greiðir sér og fer aftur á barinn.

Alkóhólistar drekka til að draga úr sársaukanum sem drykkjan veldur. Þetta er ein af ráðgátum áfengisins, hinum miklu þversögnum. Maður finnur til og drekkur, sársaukinn eykst og neyslan með. Á meðan glatast tækifærið sem maður hefði getað notað til að læknast á heibrigðan hátt.

Líkingin við lyftu er algeng hjá drykkjumönnum; lyfta alkóhólistans fer bara í eina átt-beint niður. Þó má gleðjast yfir því að hægt er að fara út þegar maður vill.