Sparneyti og bindindi lengja lífið.

Suður-Kórea í dag. 

Talað er um að sjálfsvíg þar austur frá þ.e.a.s. í S-Kóreu séu hvergi algengari í öllum heiminum. Þrjátíu á dag svipta sig lífi, mest fólk á þrítugs og fertugsaldri. Um 60% unglinga hafa íhugað að taka líf sitt og tíðni sjálfsvíga hefur fjölgað um helming síðan árið 2002. Talið er að
streita vinnuálag og rótleysi séu helstu ástæður þess arna ekki fátækt. Það er alkunna að áfengissýki er mjög ráðandi og þó þykir ekki við hæfi að drekka einn þar sem slíkt athæfi flokkast undir alkahólisma.  Áfengi virðist vera orðinn hluti af menningu Kóreubúa, þannig að þegar sá sem er eldri lyftir glasi í mannfagnaði verða þeir sem yngri eru að gjöra svo vel að gjöra slíkt hið sama, annars telst það vera óvirðing við þann eldri.  Algengt er þegar samningar um viðskipti eru gerðir dugar ekkert minna en ótæpileg drykkja til fagnaðar gerðum samningi. Verð á áfengi er í algjöru lágmarki, allavega þegar það er borið saman við verð á Íslandi í dag eða  í kring um 700 krónur lítirinn.

Mitt álit er að þegar talað er um streitu og rótleysi fólks séu það fastir fylgifiskar mikillar neyslu áfengra drykkja og þar komi ekkert annað til greina en einhverskonar kraftaverk til hjálpar S-Kóreubúum. - Þannig er að þegar fólk sem biður um kraftaverk verður ekki fyrir þeim, frekar en börn sem biðja  guð um reiðhjól eða góðar einkunnir fá nokkurt slíkt frá hans hendi.  Fólk sem biður um hugrekki og fólk sem biður um styrk til þess að bera byrðar lífsins eða vitund um allt það góða sem það í reyndinni nýtur, finnur oft að bænir þess eru heyrðar.  Fólk finnur þá fyrir meiri styrk og meira hugrekki en því kom til hugar að það byggi yfir. Menn vita ekki hvaðan styrkurinn eða hugrekkið kom en sjálfur trúi ég að það komi frá bæninni og það er eitthvað  sem Kóreumenn þurfa á að halda í dag.