TÍU LITLIR NEGRASTRÁKAR.

Hver man ekki eftir þessari skemmtilegu bók um negrastrákana, sem núna er allt í einu komin fram á sjónarsviðið og eins og fyrri daginn virðist hún fara meir en lítið í taugarnar á sumu fólki. Satt best að segja sé ég ekki hættu á, að rasistar fái hér byr undir báða vangi við útkomu bókarinnar, eða orsaki aukið einelti gagnvart lituðum. Hin háværu mótmæli gegn útkomu á bókinni, virkar á mig þannig, að hinir sömu hafi minnimáttarkennd fyrir hönd litaðs fólks, sem ég tel enga þörf á. Og svo þetta sífellda nöldur,   að bókin sé móðgun og hneyksli og eigi ekkert erindi í upplýst samfélag, muni gera hana  ennþá meira spennandi til lestrar að mínu mati.  Velti því fyrir mér þegar næst kemur að útgáfu barnabókarinnar "Mjallhvít og dvergarnir sjö" hvað muni þá verða uppi á teningnum, en þar eru dvergarnir frægu annars vegar?  Sjálfsagt verða þeir sem nú vilja banna negrastrákana og vilja vera samkvæmir sjálfu sér, að vera á móti útkomu þeirrar ágætu barnabókar.

Hver einasti elskar frelsið.

Sá réttláti heimtar það handa öllum,

en sá rangláti aðeins handa sjálfum sér.

Athugasemdir

[Georg P Sveinbjörnsson, 26.10.2007 kl. 18:07]

Hvað ef bókin hefði nú heitið Tíu litlir Júðastrákar...og þeir hefðu verið teiknaðir með stórt nef og að græðgi og undirferli en ekki heimska og dáðleysi hefði látið þá tína tölunni hvern á fætur öðrum ?

[Kolgrima, 8.11.2007 kl. 00:23]

Það verður að hafa eitt í huga; þetta eru einu "negrastrákarnir" í  íslenskum barnabókmenntum. Þeldökkt fólk sést lítið eða ekki hér í fjölmiðlum nema glæpamyndum, það er ekki í barnabókum og þetta er ekki hollt fyrir lítil börn sem eru dekkri á hörund en við hin.

Svona dálítið eins og ef öll menning væri um fólk af öðrum kynþáttum og hið eina sem væri um okkar kynþátt væri Gísli, Eiríkur og Helgi. Sem þó eru betri því þeir deyja ekki á háðulegan og bráðskemmtilegan hátt eins og negrastrákarnir.