REYNSLA SEM ALDREI GLEYMIST.

 

Áramótin 1958-59 varð skrifari síðunnar

útskrifaður Gagnfræðingur frá þessum skóla í

Eyjum, GÍV. Það þótti ágætis takmark á þeim

tíma. En þar sem þetta var í byrjun vertíðar var ekki um neitt annað að

ræða en skella sér á vertíð. Mín fyrsta alvöru vinna sem verkamanns var

tækjavinna sem kallað var, s.s. við frystingu pakkninga á Rússlandsmarkað

 og USA.  Þetta var erfið vertíð fyrir ungling nýorðinn 16 ára og ekki síður 

 fyrir miklar vökur, en mest alla vertíðina var svefn tveir og þrír tímar á

sólarhring og oft svaf ég á vinnustað, þótti ekki taka því að fara heim.

Um vorið var ég hreinlega útbrunninn af þessari

miklu vinnu þarna hjá Ísfélaginu og hætti.

Þá var það sem ég hitti skólastjórann og kennarann

minn úr Gagganum, Þorstein Þ. Víglundsson og

bauð hann mér umsvifalaust vinnu hjá sér við lóð

og fleira varðandi Gaggann. Þessu góða boði

Þorsteins tók ég auðvitað strax.  Það má kannski

segja það, að vel

 hafi komið sér, að ég                                                 Þorstein Þ. Víglundsson.

var vel á mig kominn                                                                   
                                                                              

þar sem Þorsteinn var mjög kröfuharður að vel væri unnið. Hann sjálfur

mætti oft fyrst á morgnanna og vann þá eins og berserkur og þegar hann

hætti oftast um morgunkaffið eða var jafnvel til hádegis, þá bjó hann

langan verkefnalista, sem dugað hefði tvo til þrjá daga en ekki aðeins

 fyrir daginn. En þannig var Þorsteinn, eljumaður mikill hvort

sem var í verkamannavinnu eða í skólastofunni. Ég er ákaflega þakklátur

fyrir að hafa kynnst honum Þorsteini, sem kennara og skólastjóra. Hjá

engum kennara lærði ég betur námsefnið, því hann hafði mjög gott lag á

kennslunni. Og ekki var hann síðri sem vinnufélagi utan skólans.

Hann var ávallt jafnlyndur  góður og yndæll,  þannig minnist ég hans ávallt

með virðingu og hlýju.-

Jónas Sigurðsson húsvörður.

 

  Um mitt sumar bað Þorsteinn mig að mæta einn

föstudagsmorgunn og færa til borð inni í skólanum

þar sem hann ætlaði að halda sýningu á myndum

sem Byggðarsafnið hafði eignast eftir Kartan

Guðmundsson ljósmyndara. En þá var mest af

gripum Byggðasafnsins geymdir undir súð í

skólanum. En Þorsteinn var upphafsmaður þess, að

Byggðasafn varð til hér í Eyjum.

      Föstudagsmorgunn þann, sem verkið skyldi fara fram,

 var suð-austan 12 vindstig og bullandi rigning.

 Ég fór upp í skólann og byrjaði að bera borð á milli stofa.  Á þriðju hæð

skólans var herbergi sem geymdi hljóðfæri ný stofnaðar lúðrasveitar

skólans. Þangað rataðist ég inn og opnaði einn kassann sem geymdi

trompet. Reyndi ég lengi að ná úr því hljóði en það tókst því miður ekki.

Setti ég nú trompetið á sinn stað lokaði töskunni og hélt áfram að bera

 borðin.  Þá gerðist það sem ég hefi aldrei fengið skýringu á. Ég var á

miðhæð, hæðinni fyrir neðan herbergið sem geymdi blásturs hljóðfærin og

þá gall við hár og hvellur hljómur úr trompeti. En mér brá nánast ekki

neitt, þar sem við skólann starfaði húsvörður, Jónas frá Skuld alkunnur

grallari og datt mér strax í hug, að nú væri Jónas að stríða mér. Hljóp upp

á hæðina sem geymdi hljóðfærin,  opnaði herbergið og bjóst við Jónasi

fyrir innan með trompet í höndum, en ekki nokkurn mann var að sjá. Seinna

frétti ég, að Jónas húsvörður hafi þessa helgi verið í Reykjavík.  En á þessu

augnabliki varð ég hræddur, óveðrið úti magnaði hræðslu mína og var ég

ekkert að tvínóna við hlutina, en dreif mig út læsti skólanum og fór heim.

Aldrei fékk ég neina skýringu á þessu sem í skólanum skeði og aldrei bar

ég þetta undir Þorstein, fannst þetta hálfgerður aulaskapur af mér.

Aðeins eitt kom mér í hug, sem skýring á þessu það var að ungur maður,

sem hafði numið við skólann hafði hrapað við eggjatöku þá um vorið og

vildi ég álíta, að hann hafi komið í heimsókn til mín. Þetta sem ég hefi

greint hér frá, hefur mér ávallt verið ofarlega í huga og finnst gott, að hafa

loksins komið því á blað.