ÓLAFUR GRÄNZ ELDRI FRÁ JÓMSBORG Í VESTMANNAEYJUM.

 

Ólafur Gränz frá Jómsborg v/Heimatorg.

Ólafur var fæddur 4.mars 1912.

Ég hefi lengi haft hjá mér löngun til að minnast

Ólafs Gränz.

Ég þekkti þennan mæta mann þar sem hann og faðir minn voru miklir

vinir og brölluðu margt saman í "gamla daga" eins og oft er sagt

um löngu liðna tíð.

Báðir voru þeir Ólafur og faðir minn félagar í Akóges,  sem var

stofnað eingöngu af Eyjamönnum.

Sigurjón faðir minn og Ólafur Gränz á góðri stund í Akóges.

Ólafur var trésmíðameistari og mikill hagleiksmaður.

Hvað-eina sem hann tók sér fyrir hendur lék í höndum hans.

Hann var og uppfinningarsamur og á undan sinni samtíð með marga

hluti.

Sem dæmi smíðaði hann kæli skáp, sem á þeim árum fyrir 1950 voru

nær óþekkt fyrirbæri á  heimilum fólks.

Hliðar og hurð í kæliskápnum voru með tvöföldu rými, sem í var sett

spænir til einangrunar og skápnum var svo komið fyrir við útvegg

sem á voru tvö loftgöt út.

Þannig að í skánum myndaðist ágætis kæling.

Mér er ávallt minnisstætt, þegar faðir minn varð fertugur, þá útbjó

Ólafur lagtertu með rúgbrauði og osti á milli þannig að það minnti á

brúntertu eins og við þekkjum í dag.

Hlutir sem bloggari á og eru smíðaðir af Ólafi Gränz.

Faðir minn og Ólafur dvöldu oft við smíðar á verkstæði Ólafs í

Jómsborg en Ólafur bjó þar einnig með konu sinni, henni Ástu Gränz

og börnum. 

Jómsborg.

Þeir félagar dvöldu oft á tíðum næturlangt við smíðar á verkstæðinu.

Faðir minn var lagtækur vel og smíðaði sófasett og stofuskáp og það

sem mér er hvað minnisstæðast"kamínu" einskonar arinn með eldi.

Allir þessir hlutir gengdu hlutverki í stofunni heima.

Ekkert var Ólafur að dunda við að þvo "gardínurnar" sem fyrir

verkstæðisgluggunum héngu,  heldur tók þær niður af og til og

"sprayaði" yfir þær með málningar sprautunni sinni, þegar fallegur litur

var í sprautukönnunni og voru þau þá,

sem ný.

Á jólum voru gjafir frá Ólafi og fjölskyldunni í Jómsborg og á ég ennþá

pennaveski úr tré og jólasvein sem gengur niður braut og var

að sjálfsögðu smíðað af Ólafi.

Galdrakassa smíðaði hann og gaf föður mínum,  sem ég á núna.

Mér er minnisstæð ein jól,  þegar bæði Ólafur og faðir minn klæddust

búningi jólasveins og heimsóttu heimili sín með jólagjafir, en ávallt

um hver jól höfðu þeir þann hátt á meðan börn þeirra voru ung að

árum.

Þá var það,  þegar ég sat á hné annars jólasveinsins,

sem var Ólafur í það skiptið,

   þegar hann allt í einu  tók niður skeggið,

sem var mikið og sítt.

Það var mikið áfall fyrir 5 ára dreng að uppgötva það,

að jólasveinninn væri bara hann Ólafur Gränz.

 Ólafur lærði á sínum tíma Esperantó ásamt

þeim séra Halldóri Kolbeins, Þórarni Magnússyni kennara o.fl. góðu

fólki.

Á árunum 1934- 1948 var hann mikilvirkur, sem leikari með leikfélagi

Eyjanna og oftar en ekki sá um að smíða og mála leikmyndirnar, sem

notaðar voru á leiksýningum, en

gróska mikil var þá í leiklistinni á þessum tíma.

Ólafur Gränz og Valdimar Ástgeirsson (Valli í Bæ)
á sviðinu.

Eitt er það sem ótalið er og Ólafur fékkst nokkuð við,

en það var að mála myndir.

 

 

Ég eignaðist eftir föður minn ágætis málverk eftir Ólaf og birti ég

það hérna.

Olíumálverk eftir Ólaf Gränz.

Síðustu árin sem Ólafur lifði var hann farinn nokkuð af heilsu,

en samt reyndi hann eftir megni  að vinna, og var það  með akstri

leigubíls,

sem hann átti sjálfur,  Chervolett ef ég man rétt og bar númerið, 

V-160.

Á árunum 1950- 1960, eða þar til hann lést var hann nær daglegur

gestur á heimili foreldra minna, sem þá bjuggu að Vallargötu 18.

Alltaf var stutt í glens og gaman þar sem Ólafur var annars vegar,

brosmildur og hress í lund,

þannig mun ég ávallt muna þennan

sómadreng.

Ólafur Gränz, Gunnlaug kona Þórarins kennara, Ólafur Gräns yngri
Silli sonur Þórarins og Laugu, ég Þorkell,  Lóló dóttir Þórarins og Laugu
og svo Magnús Þórðarson bóndi í Neðradal Mýrdal, en þar var ég
vinnumaður á sumrin í fjögur ár.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Athugasemdir

[Sigurður Þór Guðjónsson, 9.6.2009 kl. 18:49]

Ég man vel þegar Óli var að koma í heimsókn á Vallargötuna. En þú veist náttúrlega að önnur fjölskylda í Jómsborg, Jón Sighvatsson og Karolína Kristín var skyld okkur (eða hún) en Karolína var systir Guðrúnar Margrétar Oddsdóttur langömmu okkar. Börn þeirra voru m.a. Þorsteinn bóksali og Jónína. Einn sonurinn, Oddur fluttist til Ameríku og á þar afkomendur.  

[Ragna Birgisdóttir (IP-tala skráð) 9.6.2009 kl. 20:08]

Takk fyrir þetta Keli minn og gaman að lesa um fólk sem setti svip sinn á bæjarlífið hér áður.

[Þorkell Sigurjónsson, 9.6.2009 kl. 22:05]

Mikið rétt hjá þér Sigurður.  Að sjálfsögðu minnist ég þess að faðir minn talaði um frænku okkar í Jómsborg, en þú varst einhverju sinni búinn að segja mér þetta einnig. Ég man vel eftir Þorsteini í bókabúðinni og að sjálfsögðu syni hans, sem tók við af honum og rak bókabúðina fram að gosi,  honum Óskari Johnson.

Það er ótrúlega Ragna, þegar maður fer að rifja upp hvað maður man frá fyrri tíð og ætti maður að gera meir af því.