AÐ VERA MAÐUR SJÁLFUR ?

 

Matthías Johannessen rithöfundur.

Ég veit það, 

að hann Matthías fyrirgefur mér þann veikleika minn fyrir skrifum hans, 

að ég birti hérna 

 nokkrar línur úr bók hans "Ævisaga hugmynda", sem eiga kannski

aldrei betur

við en einmitt þessa dagana,

sjálfum mér og öðrum til upprifjunar og íhugunar:

 

Egóin eru misjafnlega stór og stærð þeirra oftast í öfugu hlutfalli

við hæfileika,  greind og þekkingu.

Egó "plattenslagarans" og alvitringsins

eru stór,  en lítilsigld.

Öll þurfum við að glíma við dómgreindarlítið sjálf okkar,

sumir ráða við það ef þeir hafa einhvern nasaþef af

dyggð og þekkingu,  aðrir ekki.

Þeim geta poppið,  fjölmiðlar og stjórnmál orðið að eftirsóknarverðum

vímugjöfum.

En þess eru þó sem betur fer dæmi að menn komi nokkurn veginn

heilskinnaðir  úr þeim hildarleik.

Þórbergur segir margt um þessa agalausu sjálfvitringa og

metnaðarfullu

egóista,  sumt skemmtilegt.

Í Kompaníinu hef ég þetta m.a. eftir honum:

 

"Þegar ég mæti stórri persónu,  reyni ég alltaf að vera lítil persóna til

þess að stóra persónan hafi þá ánægju að verða ennþá stærri.

Það er líka nokkuð algengur veikleiki í fari manna að slá sér upp á

annars kostnað,

verða stórir,

þegar nokkrir eru viðstaddir,

segja þá eitthvað vanvirðulegt um einn,

gera hann hlægilegan og horfa svo upp á hina og spyrja með

uppétandi augnaráði:-

Var þetta ekki helvíti sniðugt hjá mér?-

Þetta er nokkuð algengt í fari manna.

Annars er stór persóna aldrei stór.

Hún dregur sig í hlé

og þegir..."