SAMVISKUSAMI SAMVERJINN.

 

Vonandi bregður engum við það að líta svo fagurt dýr,

sem rottan er?

 

Þessa síðustu og verstu tíma veitir ekki af hlýju í sálina,

að minnsta kosti upplifði ég þá tilfinningu,  þegar ég las

uppvaxtarsöguna

 hans Sigurðar A. Magnússonar,  "Undir Kalstjörnu".

 

Í þessari ágætu lesningu segir Sigurður m.a. frá föður sínum,  sem var

 margslunginn persóna.

 

 

"Hann þoldi undir engum kringumstæðum að sjá skepnur þjást

og gat komist við eða orðið ævareiður ef hann varð vitni að illri

meðferð á málleysingjum.

 

Mér er í fersku minni viðbrögð okkar krakkanna fyrsta árið í

sumarbústaðnum (en sumarbústaðurinn var í nokkurn tíma heimili

Sigurðar og fjölskyldu hans)  þegar rotta,

sem var útsteypt í sárum,  gerði sig heimakomna kringum heimilið.

 

Pabbi sá strax að hún gat litla sem enga björg sér veitt og mataði hana

og hjúkraði þar til hún var gróin sára sinna.

Okkur krökkunum bauð við rottunni og fullorðið fólk sem fékk veður af

þessu uppátæki var furðu lostið yfir því ábyrgðarleysi að hæna

að barnmörgu heimili meindýr sem kannski væri hættulegur

smitberi,

en pabbi lét slíkt hjal sem vind um eyru þjóta og linnti ekki

viðleitni sinni fyrr en rottan var orðin sjálfbjarga.

 

"Stórkostlegur maður."