ÓLAFUR HALLDÓRSSON VAR LÆKNI Í EYJUM UM MIÐJA SÍÐUSTU ÖLD.

 

Ólafur Halldórsson læknir.

 

Þeir Vestamannaeyingar sem nú eru komnir á besta aldurinn

muna sjálfsagt eftir Óla Hall. lækni.

Hann var fæddur  í Eyjum og starfaði  hérna frá 1938-1957.

Þegar hans lækna námi lauk kynnti hann sér svæfingar og

tók námskeið í tannlækningum.

Ólafur stundaði hér tímakennslu við Stýrimannanámskeið, námsflokka

og Gagnfræðaskólann jafnframt lækningunum.

Hann var í 9 ár formaður Esperantó félagsins í Eyjum.

Þessi mynd er einmitt af Esperanto-félögum tekin árið 1956.

Standandi frá vinstri:   Haraldur Guðnason bókav. Atli frá Varmadal. Konráð Guðmss.

Landlist. Þórarinn Magnúss. kennari,  Sigmundur Andréss. bakari, Júlíus á Löndum,

Sonja Gränz Hávarður Sig. Ásta Gíslad. Kristinn Ólafss. Sigrún Eymundsd.

Neðri röð frá vinstri: Ella Dóra Hall. Dóra Hanna, Gunnlaug kona Þórarins, Bobba Binna frá Gröf

Halldór Kolbeins prestur, Ólafur Hall. læknir, Ásta Gränz og Ólafur Gränz.

 

Þegar Ólafur Halldórsson var hér læknir í Eyjum um og fyrir miðja

síðustu öld,  þá var bloggari síðunnar á barns aldri.

Ég man það eins og gerst hefði í gær, þegar móðir mín fór með mig til

Óla læknis og var það vegna skemmdar og mikillar tannpínu í

jaxli neðri góms,  þá sex eða sjö ára gamall.

Læknastofan var á efri hæð í húsinu við Miðstræti, en í dag er á neðri

hæð verslunin Miðbær.

Enginn tannlæknir var þá í Eyjum og þar sem Ólafur hafði námskeið

í tannlækningum þótti sjálfsagt að fara til hans.

Það man ég líka hversu ótti minn var yfirþyrmandi við "tannlæknirinn".

Þegar inn á stofuna hjá Ólafi var komið bauð hann mér að setjast í

"stólinn" og vildi fá að líta á tönnina.

Þar næst tók hann töng úr skúffu einni og sagðist þurfa að máta

hana við tönnina og fannst mér það sjálfsagt mál.

Ég fann að töngin var á jaxlinum og skipti það engum togum,

að Óli byrjaði tanndráttinn og gekk það ekki átakalaust.

Ég var farinn að öskra af sársauka og loksins eftir mikil átök

var tönnin laus.

Á öðrum enda jaxlsins var smá bein krókur,  sem gerði Ólafi svo erfitt

að ná jaxlinum.

Karl greyið var ósköp aumur og sagði,  að kannski hefði hann átt að

deyfa mig.

Eftir þetta var ég enginn aðdáandi Ólafs læknis og seinna meir

gaf ég honum í huga mér sæmdar heitið "hrossalæknir"

 

Seinna á ævinni gaf Ólafur út bók sem bar heitið "Læknaskop"

og er hér að lokum smá saga úr henni:

 

Einu sinni þegar Ólafur var læknir í Vestmannaeyjum kom til hans á

læknastofuna ung stúlka og biður hann að draga úr sér skemmdan

endajaxl.

Ólafur skoðar stúlkuna hefur orð á því að sér þyki endajaxlinn

óeðlilega stór.

Hún verður hvumsa við og segir, "hvaða helvítis vitleysa!"

Nú vildi svo til að einhver kunningi Ólafs hafði gefið honum tönn úr

hrossi og geymdi Ólafur hana í skúffu þar á stofunni.

Hann tekur nú hrosstönnina og festir í töng og setur í sloppvasa sinn.

Síðan dregur hann endajaxlinn úr stúlkunni en bregður upp tönginni

með hrosstönninni og segir:

Finnst þér hann ekki heldur í stærra lagi?