ÖRLÍTIÐ TIL VIÐBÓTAR AF FÖRUMÖNNUM

 

 

 

Símon Dalaskáld var einn frægasti flakkari
landsins.,

 

 

Hannes roðauga var einn þessara manna,  sem fóru um sveitir.

Hann var óþrjótandi brunnur að segja sögur; gat hann haldið út með það dag eftir

dag,  ef því var að skipta,  og svo hitt,  að hann hafði alltaf eitthvað á milli handa,

svo sem að þæfa sokka og stærri flíkur.

Elti skinn svo vel,  að af bar o.fl.,  sem allt var þegið af kvenþjóðinni.

Hannes var fremur lítill og grannur.

Hann lét ávallt þvo af sér, og bendir það til að hann hafi verið hreinlegur.

Roðauganafnið kom til af því,  að hann fór einhvertíma að nota roðauga fyrir

gleraugu til að líta betur út.

 

 

Langstaða-Steini var einn þessara farandmanna.

Aðalskemmtunin af Langstaða-Steina voru eftirhermur hans,  en hann var snillingur

í að herma eftir og þó sérstaklega að tóna eftir prestum í Árnessýslu.

Þá var einnig gaman þegar Þorsteinn lék alla hreppsnefndina í

Hraungerðishreppi,  þegar þeir voru að setja niður,  ráðstafa ómögunum.

Lét hann alla umræðuna snúast um bölvað letiblóðið hann

Langstaða-Steina.

Hafði hann róm úr hvers manns munni,  og var vitnisburðurinn ófagur,  enda vildi

enginn sjá hann.

Töldu þeir allir fara best á því,

að hann hrykki upp af sem fyrst,  en en þetta fór nú aldeilis öðruvísi,

því Stein lifði langt fram yfir hreppsnefndarmennina - eða fram undir nírætt,

og sannaðist á honum,  að þeir lifa lengst,  sem með orðum eru vegnir.

 

 

Halldór Hómer flakkaði um Austurland.

Hann fór um sveitir með leikatriði.

Hann var einskonar trúður,  sem fór um og skemmti - og tók hlutverk sitt alvarlega.

Hann söng og lék m.a. barnagælur,  sem hann samdi sjálfur.

Kveðskapurinn sem Halldór samdi var afar sérkennilegur,  svo ekki sé meira sagt.

Hér er vísa sem hann flutti oft,  með viðeigandi látbragðslist og dansi:

Guðmundur í geðið þaut

líkt var það sem gamalt naut

skyrpti fast og skeggið strauk,

þar rauður loginn brann.

Hnykillinn í húfunni hjólliðugt rann

Tromm,  tromm, heilla mín.

 Á síðari hluta 19. aldar fór Einar grettir um,  með kálfshala í farangrinum,  og hafði í

frammi skríngilæti til skemmtunar.

Ein helsta list hans var í því fólgin,  að "kálfast".

sú íþrótt var í því fólgin,  að hann hengdi á sig halann og líkti síðan eftir kálfum,

þegar þeim er hleypt út í fyrsta skiptið á vorin.

Marga fleiri mætti til nefna af þessu fólki sem háði lífsbaráttu sína,  með flakki

og bónbjörgum um sveitir landsins.

Hér eru nokkrir til nefndir:

Árni gersemi,

Jónas blánefur,

Sveinn holgóma,

Sigurbjörn flækingur,

Rauði-Finnur,

Jóhann sólskjöld.

Nú er allt  hér á landi svo breytt,  að hinir fornu flakkarar þrífast ekki lengur,

ekki auðið að ferðast langt peningalaus, greiðasala orðin almenn,  samgöngur

og öll ferðatæki allt önnur en fyrrum,  auk þess hugsunarháttur fólks mjög breyttur

frá því er var,

þótt eigi sé lengra til jafnað en mannsaldur.

Gamla flökkufólkið er farið og kemur aldrei aftur.

AMERÍKUFERÐIN GÓÐA.

 

 

 

Walt Disney World í baksýn. 
Sigríður ,Azíta,Þorkelljr. Sigurjón og Sigþóra.

 

Ég og Sigríður dóttir mín

 

Í byssuversluninni hans Tim's Guns and Range Class III.
Þrátt fyrir að vera friðarsinni og enga trú á mátt fírveksins í heiminum
stóðst ég ekki mátið,  að máta eina  hríðskotabyssu.

 

Á æfingarsvæði verlunarinnar skutum við á mark eins og óðir menn
Kanarnir í verluninni vildu meina að hér væru Íslenski Rambóar mættir,
og hristu höfuð sín.

 

Það er öllu friðsamlegra yfir þessari kvöldmáltíð.

 

Barnabörn mín,  Sigþóra og Azíta.

 

Í Ameríkuferðinni var yngsti meðlimur fjölskyldunnar,  hún Natalía
barna-barnið mitt.
Á bak má sjá

ömmu hennar, tengdadóttir mína og Ólaf Helga son minn. 

 

Florída er þekkt fyrir appelsínuræt og  þegar ég trimmaði á
morgnanna í sól og sumaryl,  voru appelsínuakrarnir vítt og breitt
á leið minni.

FÖRUMENN FRÁ FYRRI TÍÐ.

 

 

 

Guðmundur kíkir var einn af þeim  sem síðast
fóru um Suðurlandið á flakki sínu.

 

 

Frá því í fornöld hafa hér á landi verið fleiri eða færri,

sem hafa gert flakk að lífsstarfi sínu að meira eða minna leyti.

Ýmist bað það um gjafir eða settist að á heimilum eins og því sýndist.

Þetta varð á fyrri tímum mesta plága,  eins og mörg rit sýna.

Þegar óvenju mikil harðindi,  eldgos eða fiskileysi orsökuðu bjargarskort,

varð fólk beinlínis neytt til að flakka.

Flakk var að vísu óheimilt,  undir flestum kringumstæðum og lágu við því,

hýðingar og ærumissir.

Flakkararnir,  sem kölluðu flakkið ról,  höfðu það að orðtaki sín á milli:

Það má vera góð vist,  ef hún er á við rólið.

Jón Gissurarson var einn þessara manna sem tilheyrðu flökkurum.

Hann hafði misst sjónina á öðru auga mjög ungur,  þannig að bor rakst upp í

augað á honum.

Svo var það,  er hann var um þrítugt að hvellhetta fór í hitt auga hans,

og gerði hann alblindan til æviloka.

Á meðan hann hafði sjón,  mátti svo heita að hann bæri af ungum mönnum

bæði að myndarlegheitum og greind og allri karlmennsku.

Sagt var að hann hafi farið til sjóar á hverri vertíð,

en vont verk hafi það þótt,  að leiða hann í vondum veðrum.

Aðalvinna Jóns eftir að hann varð alblindur var að ríða körfur úr viðartágum,

og þóttu þær snilldarvel gerðar,

jafnvel vatnsheldar.

Ekki hefi ég séð af því sem um Jón hefur verið sagt,  að hann hafi verið með

eitthvert uppnefni.

Þó tel ég sennilegt að hann hafi verið,  manna á milli kallaður

Jón blindi.

Jón andaðist 74 ára vinafár og óefað saddur lífdaga.

Sannaðist á honum sem mörgum öðrum,

að annað er gæfa en gjörvileiki.

Bjarni læða var annar af þessu mönnum sem lagði fyrir sig flakk.

Líklega var viðurnefnið til komið af því,

að honum  var tamt að segja, þegar honum var strítt,  sem oft var:

Það vil ég þú látir,  helvítis læðan þín,  eða sjálfur ertu læða,  - en með þessu

læðunafni var honum mest strítt.

Eitthvert sinni kom hann til Lárusar Pálssonar hómópata á Sjónarhóli,  en vissi ekki

að það var Lárus sjálfur,  sem hann átti tal við um hve hann Lárus drykki mikið,

en varð svo hræddur  og hentist í burtu,  þegar hann komst að því rétta,

við hvern hann var að tala,  og sagði:

Guði sé lof,  að ég sagði þó allt satt.Bjarni var nokkuð stór vexti og ekki ólaglegur,

hafði hringskegg sem þá var siður og tuggði tóbak,  ef hafði.

Latur var hann,  en illa lyntur,  og af því mun flakk um landið hafa stafað og svo

af leti hans.

Eyjólfur tónari flakkaði um nokkur ár hér á Suðurlandi.

Eyjólfur var lágur vexti,  en þrekinn,  búlduleitur í andliti og nokkuð holdugur.

Eyjólfur skemmti fólki með tóni sínu og var svo frábrugðið öllu öðru,

sem menn heyrðu,

að það var ómögulegt  annað en komast í gott skap að heyra í karli.

Stundum var hann færður í hempu- pils - og setja á hann prestskraga -  breiðan

hvíta klút á herðarnar á honum -  og setja hann upp á einhvern pall.

-  Þá byrjaði hann fyrst á tóninu.

TIL UMHUGSUNAR FYRIR BÆJARYFIRVÖLD Í EYJUM.

 

 

 

Þorsteinn Þ. Víglundsson. 
Það má segja með sanni,
að Þorsteinn sé eiskonar "guðfaðir" Byggðarsafns Ve.

 

 

 

 

 

Það,  

 að ég birti hér ágæta mynd af þeim kunna manni okkar Eyjanna á árunum

áður Þorsteini Þ.Víglundssyni er einfaldlega vegna þess,

að ég komst yfir dagbók starfsmanns Byggðasafnsins hér í Eyjum

Sá,  þ.e.a.s. starfsmaðurinn  var Sigmundur Andrésson,  betur þekktur,

sem Simmi bakari.

Hann hélt ágætis tölu árið 1987,

þegar Byggðarsafn okkar Eyjamanna var 55 ára.

Þar minnist Simmi á fyrstu skrefin,  sem Þorsteinn tók og var til þess að við hér í

Eyjum eigum okkar sögu í gegnum það sem Byggðarsafninu hefur áskotnast í gegn

um tíðina.

Það er eins og Simmi segir í erindi sínu,  sem hann flutti árið 1987:

 

 

 

Hér geta menn í huganum upplifað hvernig líf karla og kvenna,  forfeðra okkar

hefur verið í gegnum aldirnar og um leið gert sér í hugarlund,

hvernig þeir urðu að bjarga sér við hin frumstæðustu skilyrði,  bara til þess að draga

fram lífið.

Þar með hljóta vonandi flestir að vera sér meðvitaðir hvers virði hverju byggðarlagi

og hverri þjóð að varðveita sögu sína og menningu.

 

 

Í safninu eru nokkrir jarðneskir munir,  sem

 Sigurbjörn Sveinsson átti og notaði á meðan hann lifði.

Sumir hafa kallað hann:  Spekinginn með barnshjartað,  eins og H.C. Andersen.

Sigurbjörn mun vera fyrsti heiðursborgari Eyjanna,  og það var hann sem orti

hinn undurfagra þjóðsöng okkar Eyjamanna;

"Yndislega eyjan mín."

Hann strengdi þess heit,  að skrifa 100 ævintýri fyrir börn áður en hann yrði allur,

og stóð við það.

Þess má einnig geta,  að Þórhallur nokkur Gunnlaugsson sem var hér símstöðvarstjóri

í áraraðir.

Hann steig á stokk og kallaði til þess allar vættir er honum mættu til hjálpar koma,

og strengdi þess heit að lifa í 100 ár,

eða liggja dauður ella.

OG, 

 þetta gekk einnig fram hjá honum,  því hann varð eitthvað í kring um

áttrætt er hann dó,  geri aðrir betur.

Stundum þegar ég var að segja,  10-12 ára börnum frá Sigurbirni og ævintýrum hans,

þá fannst mér sem þau hafi ekki heyrt mikið um hann né lesið eftir hann og þau

þekki til sagna hans og bóka.

 

 

 

 

 

Myndlistamaðurinn okkar  Engilbert Gíslason, 

 sem gerði myndina frá Tyrkjaráninu,

þar sem segir frá því er  Tyrki (Alsírbúi) hafi komið  að konu sem var að ala barn,

en þá var einsog einhver strengur hrærðist með honum og finnur til með konunni,

breiðir yfir hana skikkju sína til að hlúa að henni.

 

 

 

 

Annar myndlistamaður Kristinn Ástgeirsson,

fyrsti "navílistamaður" okkar hér í Eyjum hefur málað frábærar þjóðlífsmyndir,

sem sýna okkur vel hvernig öll vinna við að koma aflanum á land fór fram,

eftir að komið var af sjónum.

Hvernig bátarnir voru útbúnir við veiðarnar,  og hvernig umhorfs var í sandi áður en

nokkur bryggja kom og allan afla varð að bera á höndunum.

Maður sér hvernig konurnar bera eða draga að nokkru leiti fjóra fiska í einni ferð.

Sérstakir krókar voru notaðir við þennan fiskburð og var hægt að hafa tvo fiska

á hvorum krók.

Minni krókar voru fyrir börn og unglinga.

 

 

Þetta sem ég hefi hér sett á þrykk eftir Simma bakara,

og hann flutti á afmæli Byggðarsafns Eyjanna árið 1987,

finnst mér ekki eiga síður við í dag,  heldur en fyrir 24 árum síðan.

 

 

 

Það er staðreynd;

"að ekkert byggðarlag og allra síst  hér í Eyjum, hefur á nokkurn hátt  efni á, 

að vanrækja þá sögu og menningu,

sem varðveist hefur,

 í Byggðarsafninu okkar hér í  Vestmannaeyjum..

Það á einnig við um fjölmargt fleira í eigu bæjarfélagsins,

eins og listasafnið,  sem telur fleiri hunduð verka..

"Það er þyngra en tárum tekur" að horfa uppá það,

að munir í eigu byggðarsafnsins skuli innpakkaðir í plast og settir til geymslu í

óupphituðu og afdönkuðu frystihúsi.

Það er til skammar fyrir okkar góða samfélag hér í Eyjum.

MAÐU ER FORVIÐA, ÞÓ EKKI SÉ NÚ MEIRA SAGT.

 

 

 

Hér eftir hlýtur Sjálfstæðisflokkurinn að verða settur á

bekk með þeim fræga manni,

Jekill og Mr. Hyde!

Icesave-samningur samþykktur

ÚR EYJUM FRÁ SÍÐUSTU ÖLD.

 

 

 

Fermingarmynd af Einari Sigurðssyni.

 

 

 

 

 

 

 

 

Það er fróðlegt og um leið skemmtileg lesning margt af því,  sem fram kemur í bókum

Einars ríka Sigurðssonar,

sem Þórbergur Þórðarson skráði eftir honum.

Og má segja alveg hiklaust,  að þar er hafsjór efnis,úr lífi Einars og mannlífsins

héðan úr Eyjum á síðustu öld.

 

 

Aagaard var  sýslumaður í Eyjum til skamms tíma.

Hann bauð eitt sinn krökkum,  sem heima áttu kringum Norðurbæinn á

Vilborgarstöðum í súkkulaði og kökur á aðfangadagskvöld.

Margir höfðu aldrei smakkað súkkulaði fyrr og drukku yfir sig og fengu í magann.

Í Norðurbænum var útikamar,  illa festur.

Aagaard sýslumaður gekk í slopp og töflum,  þegar hann var innivið,

og þannig var hann þetta aðfangadagskvöld.

Nú fór svo að sýsli þurfti að nota kamarinn eins og sumir strákarnir.

Út fór hann á sloppnum og töflunum,  en ofsarok var á.

Þegar sýslumaður var sestur til verka sinna,  rekur á snarpa rokhviðu og kamarinn

fýkur um koll.

Sýslumaður sleppur nauðlega út með buxurnar á hælunum og missir aðra töfluna,

sem lendir undir kamrinum.

Varð honum að orði og hló að öllu saman:

Hér sannast,  að oft skellur hurð nærri hælum.

 

 

 

 

 

 

 

 

Önnur saga segir frá Jes Thomsen,  sem var faktor hjá Nikulaj Thomsen kaupmanni.

Eftirsótt var að fá störf hjá verslunum við hvaðeina,

sem til féll.

Þannig var eitt skiptið,  þegar skip kom eitthvert vorið.

Meðal þeirra sem væntu þess að fá vinnu,

var Elín nokkur,  en hún var sérlega ófríð.

Ekki var hún lesin upp af blaði,  sem þeir voru skráðir á,  er taka átti í vinnuna.

Tú getur nú ekki fengið vinnu núna Elín mín, 

segir Jes Thomsen.

Þá verður Elín þetta litla reið og gellur upp:

Þú varst ekki svona,  þegar þú breiddir snýtuklútinn þinn yfir andlitið á mér,

meðan þú fórst uppá mig á fiskstaflanum í haust.

Við skulum jú ekki vera at tala um tetta Elín mín,

far tú bara at vinna.

 

 

 

 

 

 

 

 

"Gamli Jón í Gvendarhúsi gekk þar fyrstur inn" er byrjun á alkunnu kvæði úr Eyjum.

Jón var orðheppinn karl.

Hann vék sér oft að Vestmannaeyingum,

þegar þeir voru að koma frá útlöndum til þess að leita frétta.

Fyrsta ávarpið hjá Jóni:

Sástu Vogsa?

Sástu Leif?

Þetta voru tveir Eyjamenn,  sem þá voru við nám í Kaupmannahöfn og urðu síðar

kunnir borgarar hér í Eyjum, 

 Jón Wägfjörð málarameistari og Leifur Sigfússon tannlæknir.

Leifur hafði dvalið í mörgum löndum.

Hann var mikill föðurlandsvinur og dáði sérstaklega heimabyggð sína.

Hann hélt því fram,

að Kirkjuvegurinn í Eyjum,  þar sem Heimaklettur í allri sinni tign bar fyrir norðurenda

götunnar,

væri fegursta stræti í heimi.

 

 

En þar fór sem oftar.

Bæjarstjórnin lét sér fátt um fegurðina finnast og stækkaði gömlu rafstöðina

þvert yfir norðurenda Kirkjuvegar.

Eftir það,  gat Leifur aldrei á heilum sér tekið. 

FRÁBÆRT FYRIR ÍBV, AÐ FÁ GUNNAR HEIÐAR AFTUR HEIM TIL EYJA.

 

 

 

Gunnar Heiðar.

Þetta er einmitt það sem ég hefi undanfarna daga og vikur verið,

að vona og nú virðist það ætla að rætast.

Að fá Gunnar Heiðar á heimaslóð eru þær bestu fréttir fyrir okkur sem erum

stuðningsmenn ÍBV í knattspyrnu.

Nú efast ég ekki lengur,  að næsta sumar náum við þeim áfanga,

að  ná á efsta tindi og landa þeim eftirsótta titli,

ÍSLANDSMEISTARAR í knattspyrnu.

ÉG óska sjálfum mér,  svo og okkur öllum hér í Eyjum og um allt land,  sem vilja hag

ÍBV,

sem mestan og bestan til hamingju. 

Að eiga eftir að sjá þennan frábæra framherja prjóna sig í gegnum varnir 

andstæðinga okkar á knattspyrnuvellinum í sumar,

er eitthvað sem ég hlakka ofboðslega til.

Ég býð Gunnar Heiðar velkominn á heimaslóð.

ÁFRAM ÍBV.     

Gunnar Heiðar á leið til ÍBV

EINARSSTOFA VÍGÐ Í ANDYRI BÓKASAFNS VESTMANNAEYJA Í DAG.

 

 

Guðjón Jónsson frá Reykjum v/Vestmannabrautina.

 

 

 

 

 

 

 

Margir Eyjamenn og konur,  sem nú eru komin á besta aldur,

muna sjálfsagt eftir "Guðjóni frá Reykjum" (faðir þeirra bræðra, Magnús, Þórhallur og

Haukur bílstjóri og Arsenal aðdáandi)

Allavega man ég vel eftir honum Guðjóni og þá helst,  að mér stóð svolítill stuggur

af honum þegar ég var krakki, því ég vissi, 

 að hann aflífaði fyrir fólk kindur, kýr, hesta og ketti.

 

 

 

Tilefni þess,  að ég minnist hér Guðjóns frá Reykjum er að í dag,

var opnuð í anddyri Bókasafnsins,

"Einarsstofa"

  til minningar um Einar ríka Sigurðsson.

Í samtalsbókinni, "fagur fiskur í sjó" sem þeir félagar Einar og Þórbergur rituðu,

segir Einar á skemmtilegan hátt frá skotgleði Guðjóns:

 

 

 

 

 

 

Guðjón Jónsson slátraði þá öllu fé í Eyjum.

Það var hann sem bauð Einari Benediktssyni skáld upp á hressingu.

Guðjón kom um borð í eitt millilandaskipið á viðkomu þess í Eyjum og hitti þar skáldið

og sinn gamla sýslumann,  og urðu þeir við staup saman.

Guðjón rétti þjóninum 25 aura í þjórfé.

Þá varð skáldinu að orði:

Aldrei hef ég drukkið með tuttuguogfimmauramanni.

 

 

 

 

 

Ég held að Guðjóni hafi þótt ánægjulegt að vera í fjárflutningum og að stússast við

féð á túninu,  og ég held hann hafi haft barnalega gaman af að skjóta.

Hann slátraði um allan bæ fyrir hvern,  sem ekki átti byssu.

Skotvopn Guðjóns var riffill,  og hafði hann sagað framan af hlaupinu.

 

 

Guðjón var mikill reykingarmaður,  en ekki að sama skapi fjáður.

Hann keypti sér sígarettur eftir mikilleika gripsins,

sem slátra átti.

" Láttu mig hafa einn sígarettupakka,  ég þarf að slátra belju".

Slettu í mig tveim sígarettum,  ég á að skjóta kött.

"Æ,  nú er það bara ein sígaretta,

á að höggva hana." 

AMERÍKA, AMERÍKA, ÞÚ ÆVINTÝRALANDIÐ.

 

 

 

Mikið gaman í rúsibananum. 

Eldri sonurinn við bílana tvo,  það dugði ekkert minna.

 

Húsið sem við vorum í var glæsilegt. Allir í sér herbergi með WC. og sturtu.

 

Slappað af í garðinum við húsið

 

Yngsta barnabarnið mitt, hún Natalía. 

Synirnir taka kalkúninn úr ofninum á aðfangadag-jóla. 

Barnabörnin mín tvö,  Þorkell jr. og Azíta spá í nýja skó.

 

Kaldur kani í krókódílagarðinum.

 

Sea World 

Keli, Sigþóra, Azíta Sigurjón og Þorkell. 

Gunnsa tengdadóttir mín, Sigþóra barnabarn mitt og svo synirnir mínir tveir.

 

Karlinn kominn í laugina í bakgarðinum.

 

Stelpurnar mínar frá Svíþjóð,  tilbúnar í utreiðartúrinn.  

NEIKVÆÐIR BLOGGARAR RAKKA NIÐUR SJÁLFSTÆÐISFLOKKSMENN.

 

 

Ég á ekki til eitt einasta orð yfir hina ágætu bloggara,

sem hafa að fyrirsögn á bloggum sínum,  eins og:

 

 

afstaða sjálfstæðismanna mikil vonbrigði.

sorgardagur.

 undirlægjuháttur og þýlyndi.

sjálfstæðisflokkurinn svíkur þjóðina.

til háborinnar skammar fyrir sjálfstæðisflokkinn.

 

 

 

 

Mín skoðun er, 

 að ég tek ofan hatt minn fyrir Sjálfstæðisflokknum,

hefi aldrei gert það hingað til, en geri það núna.

Sjálfstæðisflokkurinn á heiður skilið fyrir góðan skilning á

þessu máli,  sem allir landsmenn eru búnir að fá upp í kok af.

Til hamingju,  sjálfstæðisflokksmenn.  

Þjónar hagsmunum að ljúka Icesave