ÞJÓÐHÁTÍÐARGESTURINN VAR BUNDINN VIÐ REKKVERKIÐ.

 

 

Landtaka á Landeyjarsandi.

 

 

Nú styttist  óðum í,

  að Eyjamenn og aðrir geta ferðast á milli Landeyjarsands og Heimaeyjar,  en á

mun auðveldari máta og þægilegri en myndin hér fyrir ofan sýnir.

 

Fyrstu ferðir milli Stokkseyrar og Eyja hófust árið 1940 og voru það heiðursmennirnir

Jón Sigurðsson lóðs og Sigurjón Ingvarsson Skógum,

sem voru upphafsmenn þeirra ferða.

 

Sigurjón Ingvarsson var 14 sumur í Stokkseyrarferðunum.

 

Í bókinni "Öruggt var áralag" segir Sigurjón frá ferð á þessum árum,  sem var í

tengslum við þjóðhátíð okkar Eyjamanna.

Þá eins og nú, 

voru menn  stundum svolítið "puntaðir" og þótti ekkert tiltökumál.

En í einni ferðinni þurfti Sigurjón að "tylla" manni,

svona til öryggis eins og hann orðaði það:

 

Hann kallaði til mótoristans og bað hann  að ljá sér spotta.

Mótoristinn brást hart við eins og hans var von og vísa,  og svo bundum við piltinn

við rekkverkið fram á og fór þá nú fljótt að slævast úr honum ofsinn. 

 

 

 

Alvarlegra atvik kom fyrir seinna.

Þá skall hurð nærri hælum á leið til Þorlákshafnar á m/b Gísla Johnsen:

 

Það var logn,  en nokkuð brim í sjó.

Tveir farþegar voru fullir.

Allt í einu steyptist annar þeirra fyrir borð.  Við snúum bátnum og erum tilbúnir

með hakann.

Þá kallar mótoristinn  sem var Kjartan Gíslason,  seinna fisksali:

Hitt helvítið er farið líka!

Láttu djöful eiga sig á meðan,  kallaði ég og rétt í því náðum við þeim fyrri og

vippuðum honum niður í lúkar.

En ég er ekki alveg viss um,  að við höfum tekið neinum silkihönskum á honum.

 

Hinn maðurinn mun hafa ætlað að ná í bjarghring fyrir félaga sinn,

en steyptist þá sjálfur fyrir borð.

Hann var í kuldaúlpu og kom eins og belgur upp af úlpunni þar sem hann maraði í

sjónum.

Við lögðum svo að honum og hann var dreginn upp líka.

 

Nokkrum dögum seinna hitti Sigurjón skipstjóri annan þeirra félaga í Þorlákshöfn.

Þá sagði hann:

Það ætla ég að biðja þig um  Sigurjón,  að taka  aldrei á mér eins og þú gerðir

um borð í Gísla Johnsen um daginn.

Já það var harka í þessu,  en það dugði ekki annað,

segir Sigurjón Ingvarsson hér að lokum.

Á þeim fjórtán árum sem Sigurjón var í Stokkseyrarferðum urðu þær alls 730,

og farþegar samtals 23.000.

 

Ég sem þetta rita fór  með Gísla Johnsen á þessum árum frá Stokkseyri og til Eyja.

Sú ferð er mér minnisstæð vegna þess,

 hversu illt var í sjó og ég mikið sjóveikur.

Jóni Björnssyni frá Gerði hefur sjálfsagt ekki þótt mikið til koma sjólagið, en hann var

þá háseti á Gísla Johnsen.

Alla leiðina heim til Eyja ældi ég sem múkki og mest af því fór í skolpfötuna,  sem

staðsett var við eldavélina.

Jón í Gerði hjálpaði mér í vesaldómi mínum,

hélt um enni mér og lét mig hafa votan klút til að þurrka mér um munninn og svitann,

sem út á mér spratt.

Það má segja,

 að hann Jón Björnsson frá Gerði,

 hafi hugsað um mig sem móðir í þessari ferð.

Ávallt hefi ég verið honum þakklátur fyrir umhyggju hans og

drenglyndi í umkomuleysi mínu,

fyrir rúmlega hálfri öld síðan.

 

 

 

 

  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Athugasemdir

[Sigmar Þór Sveinbjörnsson, 25.3.2010 kl. 22:50]

Heill og sæll Keli, þetta er bráðskemmtileg frásögn hjá þér og gaman að rifja upp þessa gömlu góðu daga, ég fór tvær ferðir með Gísla Johnsen til Þorlákshafnar, það sem mér er minnistæðast fyrir utan sjóveikina var að hann flutti bíl í annari ferðini, en þessir bílar hljóta að hafa verið nokkuð þungir á þessum tíma.

kær kveðja