VERKAMAÐURINN VILL MEIRA, EN VERA ÞRÆLL SAMFÉLAGSINS.

 

 

 

 

Þegar fátækur verkamaður fer fram á hækkað kaup eða styttan vinnutíma,

þá er það ekki nein ruddaleg heimtufrekja í eðli hans sem knýr fram slíka kröfu,

heldur kannski sú einfalda og heilbrigða ósk að geta komist með konuna sína og

börnin út í sólskinið til þess að sjá blómin og heyra fuglana syngja- það er með öðrum

orðum þráin eftir lifandi fegurð.

Hverjum einasta allsgáðum og óspilltum manni hlýtur að hrjósa hugur við að sóa heilu

lífi í andlaust brauðstrit eða jafnvel örvæntingarfulla leit að slíku

brauðstriti- í brjósti hans er lítil klukka sem kallar á eitthvað æðra:

hljóða innlifum í náttúruna eða andlegt samlíf við annað fólk.

Jafnvel hinn fátækasti vesalingur er gæddur ástríðufullri löngun til að taka þátt í hinu

mikla sköpunarverki tilverunnar.

Hann hatar að vera launaþræll á friðartímum,

atvinnuleysingi á krepputímum,  manndrápari á stríðstímum.

Hann vill öðlast sína eðlilegu hlutdeid í allsnægtum jarðarinnar og verða herra síns

lífs í friðsamlegu samfélagi við alla menn.

Hann vill fá að þjóna framvindu lífsins og fegurð- verða skapandi andi:

vísindamaður listamaður.-

                                                  Jóhannes úr Kötlum.   VINARSPEGILL.

Funda á ný eftir tvær vikur