SKÁLDIÐ HJÁLMAR FRÁ BÓLU.

 

 

Skáldið,  Bólu-Hjálmar.

Ég er svo fjári skáldlegur í hugsun núna og ætla mér að setja hér inn,

nokkur þankabrot drengs um afa sinn,  Hjálmar Jónsson skáld:

Móðir mín sagði okkur systkynunum að þetta væri hann afi okkar og við ættum

að vera honum góð,  hann væri lasinn og þreyttur og ætlaði að hvíla sig nokkra

daga hjá okkur.

Móðir mín vissi að faðir hennar var tóbakslaus og hann mundi hafa verið það lengi;

en það bar hann víst ekki vel eftir því sem hann segir sjálfur frá:

 

"Tóbak ærið  tyggja kann

en tryllist nær sem þrýtur".

 

Afi minn fór að svipast um eftir húfunni sinni,  fann hana,  stóð upp og ætlaði út,

- í því opnaðist baðstofan og móðir mín kom inn,  glöð í bragði,

og rétti að afa mínum umbúðalausan tóbaksbita,  sem hann tók á móti tveim

skjálfandi höndum.

"Drottinn blessi þig, - hann blessi ykkur öll.

Hitinn og mátturinn í þessum orðum var sem í heilagri guðskirkju á sjálfri

jólanótt.

Foreldrar mínir lögðust á eitt með að gjöra kvöldið gleðiríkt.

Móðir mín kom inn með bollapör, sykur og rjúkandi kaffikönnu,

svo að angandi kaffiilmurinn fyllti baðstofuna.

Faðir minn kom með græna potttunnu,  sem hann var vanur að eiga einhvern

dropa í,  ef góða gesti bar að garði.

Hugsunin ein um innihaldið hafði þann góða mátt,  að sprengja öll bönd af afa

mínum,  en afi minn var enginn drykkjumaður.

Það var komin nótt.

En máttugir,  dularfullir töfrar,  sem enginn gat losast undan fylltu loftið,

þegar skáldið í hrifningu hjartans snerti strengi hörpu sinnar,  svo að straumflóð

tilfinninganna braust fram í yndislegu ástarkvæði til konunnar hans,

sem hann hafði misst  fyrir löngu.

Að kvæðinu loknu hefðum við ekki orðið undrandi,  þótt konan hans hefði allt í einu

komið inn til okkar,  broshýr,  sveipuð gullnum kvöldroðaslæðum,

og varpað sér í faðm hans til þess að þakka honum fyrir kvæðið,

og strjúka burt tárin,

sem það hafði framkallað og sátu eftir á hrukkóttum kinnunum.