Hinn minnsti froskur er mikill í sínum forarpolli.

   Þórbergur Þórðarson rithöfundur er einn sérstæðasti snillingur ritaðs máls og frásagnar sem uppi hefur verið á Íslandi. Það mætti æra óstöðugan ef ég ættlaði mér þá dul, að reyna í fáum orðum að lýsa á tæmandi hátt hans þrekvirki á sviði bókmennta á síðustu öld. Ungur las ég bækurnar hans Þórbergs og á seinna skeiði æfi minnar hefi ég  einsett mér að endurnýja félagsskapinn við hann.
Pólitískt séð hafði bókin "Bréf til Láru" mikil áhrif á mig svo og þær bækur þar sem sögusviðið er Suðursveitin.  Ekkert gat haggað þeirri sannfæringu hans og lífsskoðun að sósíalisminn væri það sem koma skyldi og leysa myndi auðvaldshyggjuna af hólmi og er það  einnig mín skoðun. Spaugsamur var hann í meira lagi eins og fram kemur, þegar hann er spurður um elskuna í  "Íslenskum aðli" - Jú þetta var andleg ást, með ofurlitlum hristingi af holdlegum tilhneigingum út í. Við skulum segja eins og 5%. Og hvernig lýstu þessi 5% sér?  Að hann harðnaði á næturnar, hékk niður, þegar ég sat fyrir framan hana við borðið.  Þórbergur hafði á því skoðun eins og svo mörgu öðru, hvað það helst er sem heldur fólki í strefi ( lífsgæðakapphlaupinu = stressi ) í dag. Mættum við einmitt nú á dögum íhuga hans nálgun og útsetningu á því sem veldur strefi okkar í dag.
Þórbergur hefur orðið:

   Margir leggja mikið kapp á að geta sallað náungann í fótbolta, sigrað hann í stangarstökki, kringlukasti og glennt sig betur en hann í þrístökki, sem ég held að sé auðvirðilegasta stökk í heimi. En samt verða menn heimsfrægir fyrir það.  Enn aðrir sækjast eftir því að komast til valda, verða dýrkaðir af fólkinu sem alþingismenn, ráðherrar og annað því um líkt. Svo eru þeir sem keppa eftir að verða víðfrægir. Þeir skrifa bækur, yrkja kvæði, herma eftir uppi á leikpalli, möndla óperur. Allt stafar þetta frá einu og því sama: einhverri vöntun í manninn, einhverju andlegu tómi sem er verið að fylla, en það skrýtna  við þetta er það, að tómið fyllist aldrei og maðurinn er í raun og veru jafn tómur og vesæll að vegarlokum sem í upphafi leiðarinnar. Þetta er eitt af því skrýtna við lífið. Tómið verður aðeins fyllt með því að losa sig við strefið, við að fylla tómið.
   Í lokin segir Þórbergur að fólk verði að losa sig við persónuleikann, því strefið eigi rætur sínar í persónuleikanum hann sé hnútarnir í sálarlífinu. Þegar fólk hafi leyst hnútana, ljómi það eins og fagurt ljós.