Í ÖDRU LANDI.

Í Mílanó var haustkalt og mirkrid kom mjög snemma. Thá kviknudu rafljósin, og thad var ánögjulegt ad rölta um strötin og líta í gluggana. Utanvid verslanirnar hékk villibrádin í löngum rödum, og snjórinn púdradi feldi refanna og vindurinn nöddi um skottin á theim. Hirtirnir héngu stífir og thungir og innantómir, og smáfuglarnir feyktust til í vindinum og vindurinn ýfdi fjadrir theirra.  Haustid var kalt og vindurinn kom af fjöllum. Thetta er frábör byrjun á smásögu eftir Hemingway, sem heitir "í ödru landi" Thar sem ég er nú einnig staddur í ödru landi og haustid nálgast, kom thessi fráböra saga í hugann. Reyndar er nú ekki farid ad snjóa hérna, en rigningin er eins og mest gerist í Eyjum, alveg satt. Margir eru sjálfsagt farnir ad kvída hausti og vetri, en ég sem er kominn á besta aldur fagna hverjum degi, hvort sem hann er ad sumri ,hausti, vetri eda vori.  Thrátt fyrir ad dvelja med fjölskyldu minni hér í Sveden og audvitad landsmönnum einnig, thá er ég farinn ad hlakka til,  ad komast heim.