BAKKUS ER ALDREI MEINLAUS.

Vertu varkár við þá fæðu,

sem freistar þín til að borða,

þegar þú ert mettur;

en vertu enn varkárari við þann drykk,

sem freistar þín til að drekka,

þegar þú ert ekki þyrstur.

Hugsið ykkur, þessir tveir kappar á myndinni hér að ofan voru einu sinni ungir

glæsilegir menn. Báðir voru þeir umtöluð hreystimenni og eftir sóttir til vinnu. Enginn

 stóðst þeim  snúning á sjó,  íþróttir voru þeirra uppáhald og góðmenni voru þeir.

 

En hvert varð  hlutskipti þeirra, þegar fram liðu stundir,  jú þeir byrjuðu af hógværð

ölið að kneyfa og glímunni við Bakkus þeir töpuðu, hreystimennin góðu.

Þess vegna er ráðið frá alkóhólista gömlum,

að vera varkárari við þann drykk,

sem freistar þín til að drekka,

þegar þú ert ekki þyrstur.

 

 

 

Drykkjusiðir Íslendinga orðnir meinlausari

Athugasemdir

[Ásgrímur (IP-tala skráð) 13.1.2008 kl. 17:06]

Rónar koma óorði á brennivínið, segja sumir.

Það eru ekki allir alkar, reyndar fæstir, og ég er nú svo bjartsýnn stundum að halda að flest fólk sé ekki slíkar zombíur að geta ekki haft stjórn á eigin gjörðum.  Þess vegna finnst mér í fínu lagi að selja brennivín á spottprís hvar sem er, í bílalúghum, þess vegna.

Virkar fyrir kannann, (þar sést aldrei vín á nokkrum manni) og hvort sem okkur líkar betur eða verr, erum við mjög lík kananum í háttum. 

[Jóhannes Ragnarsson, 13.1.2008 kl. 18:30]

Það eru víst heldur fleiri en göturónarnir sem koma ,,óorði" á brennivínið ef útí þá sálma er farið.

Ef aldrei sést vín á nokkrum manni í Bandaríkjunum hlýtur það að vera vegna þess að enginn maður þar um slóðir lætur áfengi ofaní síg. Reyndar botna ég ekki neitt í þjóðsögunni um að aldrei sjáist maður undir áhrifum víns í útlöndum þrátt fyrir gífurlega sölu á áfengi út um allar jarðir.

Í sambandi heiðursmennina á myndinni fyrir ofan er rétt að rifja upp örlítið vísubrot sem margir þekkja:

,,En þeir sem aldrei girntust glasasyndir

en göfugmennsku tigna allra mest,

þeir ættu að birta sinnar sálarmyndir,

og svo skulum við dæma hverju ferst ..." 

Höf. Ási í Bæ                                                           

[Þorkell Sigurjónsson, 13.1.2008 kl. 21:48]

Sæll Ásgrímur. Fyrsta skrefið að þeirri ógæfu, að ánetjast áfengi (verða róni, eins og þú orðar það svo smekklega) er fyrst glasið. Ef þú ert einn af þeim, sem geta látið þar við sitja er ástæða til, að óska þér til hamingju. En eins og hann Jóhannes hefur eftir honum Ása vini mínum úr erindinu góða um hann Gölla Valda, segir mér allt sem segja þarf um þig minn ágæti Ásgrímur.  Kveðja. 

[Ásgeir Þorvaldsson (IP-tala skráð) 13.1.2008 kl. 22:29]

Brennivín er besti matur

bragðið góða svíkur ekki.

Eins og hundur fell ég flatur

fyrir því á hverjum degi. orti mikill hagyrðingur úr Skagafirði Haraldur Hjálmarsson frá Kambi.

Hann var eins og við Keli minn alkahólisti en ekki róni í þeim skilningi sem þessir heiðursmenn sem myndin er af, heldur kannski frekar það sem kallað er  hvítflibbafillibytta, enda bankamaður í Útvegsbankanum. Raunar sé ég ekki neinn mun á þessu. Alkahólismi er mesta böl samfélagsins og það er staðreind að sá sem ánetjast þessum skæða sjúkdómi hefur aðeins eitt val einfaldlega að láta áfengi vera. Til þess kunna að vera margar leiðir en ég þekki aðeins eina sem hefur reynst mér þokkalega og það er að ganga til liðs við samtök sem nefnast AA.

[Ransu, 13.1.2008 kl. 23:53]

Þetta er alveg stórkostleg ljósmynd!

Og þeir eru augljóslega þrír á myndinni, náungarnir tveir og Bakkus.

[Þorkell Sigurjónsson, 14.1.2008 kl. 00:12]

Þakka innlitið Ásgeir og ekki þarf ég sérstaklega að taka það fram, að ég er þér innilega sammála.

Og þér Ransu þakka ég líka fyrir þitt innlit.   

[Þórarinn Þ Gíslason (IP-tala skráð) 14.1.2008 kl. 01:36]

Já.grafalvarlegt mál fyrir þúsundir Íslendinga.

Áhrifamikil mynd.

[María Kristjánsdóttir, 14.1.2008 kl. 18:04]

Hvar færðu allar þessar ágætu myndir? Svo er ég líka sammála þó það hafi ekki verið hlutskipti mitt að ánetjast öðru en níkótíninu!

[Snorri Óskarsson (IP-tala skráð) 14.1.2008 kl. 23:37]

Sæll Þorkell

 Ég man eftir þessum herrum og á góðar minningar um þá. Það er nefnilega nokkuð satt í vísunni hans Ása sem að ofan er birt. Þessir menn voru ekki verri en hver annar en sorgin er hve illa þeir fóru. Reynifellið hans Árna var svona eins og myndin sýnir. En til hans kom margur maðurinn.

Einu  mætti Árni í fiskbúðina til Kjartans fisksala. Honum lá á og var valtur á fótunum. Hann hirti ekki um fjöldann í búðinni heldur vildi fá afgreiðslu strax. Hann skjögraði að borðinu og sagði hátt og skýrt "Kjartan, ég þarf að fá eitthvað gott í soðið. Ég er bæði með sóknarprestinn og bæjarfógetann í mat".

Þeir sem þekktu til brosa í kampinn en gráta í hjarta.

Setjum tappann í og forðumst vítin.

kær kveðja

Snorri í Betel 

[Þorkell Sigurjónsson, 16.1.2008 kl. 00:42]

Góð saga um hann Árna. Sögu hefi ég af Ameríku-Geira sem er með honum Árna á myndinni. Hún er þannig, að faðir minn bauð Geira upp á kaffi heim í Ártún. Ameríku- Geiri fór  að tala um það hversu sterkur hann væri og bað föður minn um túkall, sem var örlítið stærri en tíu krónu peningur í dag og gerður af kopar. Pabbi rétti Geira peninginn og byrjar hann með það sama, að beygja hann á milli fingra sér og urðu þarna mikil átök með tilheyrandi stunum og áreynslu hljóðum. En viti menn, peninginn hafði Ameríku-Geiri beyglað í vinkil og varð ég þarna vitni, að afli og  "galdratrixi" Geira, sem náði sér þarna í túkall fyrir einum lampaspritts skammti því ekki skilaði hann peningnum. Auðvita trúði ég lengi vel á kraftana hans Ameríku-Geira, enda var ég líka aðeins 6 ára. Faðir minn plataði mig líka á þessum árum, þegar hann galdraði karamellur úr maganum á mér.