EYJÓLFUR LJÓSTOLLUR.

 

 

Eyjólfur ljóstollur.

 

Einn er sá maður,  sem athygli mína hefur vakið fyrir sérstakt lífshlaup sitt, 

 Eyjólfur ljóstollur.  

Viðurnefnið fékk hann,    því hann rukkaði bændur um toll fyrir

ljós í kirkjuna.

Hann hét fullu nafni,  Eyjólfur Magnússon,  fæddur 1842.

Eyjólfur varð stúdent úr Bessastaðaskóla með mjög góðum vitnisburði.

Hann þótti skarpgáfaður og vel að sér,  skáldmæltur,  skörulegur og varð

m.a.barnakennari í Borgarfirði.

Eyjólfur þótti bráðgáfaður efnismaður í æsku,  en hann var ekki á tímabili heill á

geðsmunum og sneið það lífsláni hans þröngan stakk upp frá því.

Ekki var það heldur til að bæta um fyrir honum,  að hann var drykkfelldur um of.

 

 

Á efri árum ferðaðist hann mikið um byggðir,  var óeirinn við verk,  orti lausavísur

um menn og málefni,  sem ekki varð til,  að afla lund hans né skáldskap,

vinsælda.

Samt var það svo,  að þeir sem lítið höfðu iðkað skrift,  fengu Eyjólf til þess að skrifa

fyrir sig bréf,  og iðulega var hann beðinn að lesa á kvöldvökum fyrir heimilisfólk,

þar sem hann gisti.

 

 

 

Þegar Eyjólfur kom til Reykjavíkur undi hann sér með höfðingjum m.a.

landshöfðinganum,

sem líklega hefur verið,  Magnús Stephensen.

Tóku þeir eitt sinn tal með sér úti á götu og þúuðust eins og vera bar.

Einhver,

 sem átti leið um,  heyrði á tal þeirra og hneykslaðist,  segir í umvöndunartón:

Þúarðu landshöfðingjann,  Eyjólfur?

Eyjólfur lítur við manninum og segir:

Ég þúa guð og góða menn,  en þéra yður og andskotann.

 

 

Þótt Eyjólfur væri ekki við eina fjölina felldur með dvalarstaði,  mun ekki rétt að hann

hafi verið flakkari;-   hann sníkti aldrei.

Eyjólfur átti það til,   að vera tölvert á lofti,  og þorðu strákar þá ekki að bekkjast til við

hann.

Þrátt fyrir að vera "góður með sig" og  þá aðallega,  þegar hann var með víni

hann  var það sem kallast "túramaður",  var illmennsku ekki til að dreifa hjá karli 

og var hann all tíð,

  hið mesta góðmenni og öðlingsmaður.

 

 

Í lokin læt ég  fljóta hérna tvær vísur eftir Eyjólf ljóstoll og verður  ekki annað séð,

en hann hafi á sínum tíma,

fylgst með stjórnmálum:

 

 

Stirð er þessi stjórnarskrá,

stendur lítt til bóta,

konungshollir ofan á

ístrubelgir fljóta.

 

 

Standslaust flaug um fold og laug

frekur kjaftastraumur,

orðinn að draug á öskuhaug

eldhúsrafta flaumur.