ÆTLAÐI TIL ÁSTRALÍU, EN HAFNAÐI Í EYJUM.

 

 

 

Í tilefni dagsins.

 

 

 

 

 

 

Árið 1920 þá um veturinn hugði Sigurður nokkur Haralz á langferð,  eða til Ástralíu.

 

Atvikin höguðu því nú samt þannig, 

að Sigurður varð fyrir óhappi á togara,  sem sigldi til Englands,

en það átti að vera fyrsti áfangi hans til Ástralíu.

Sigurður réð ekki við stýrishjólið,  sem kastaði honum snöggt og af svo miklu afli,

að lappirnar strukust við brúarloftið og lenti með höfuðið á pallbrún og skarst á höfði,

og var sá skurður illur viðureignar.

 

 

Nú tóku þeir á togaranum það ráð,  að fá skipstjórann á Þór til að taka mig yfir til sín,

en veður var þá vont.

Þeim á Þór tókst ætlunarverkið við illan leik.

Ég látinn síga  ofan í smábát eins og mjölpoki og töskurnar á eftir.

 

Sigurður Haralz.

 

 

 

 

Eftir tveggja daga veru um borð í Þór,

vildu þeir losna við mig í land og var þá settur öðru sinni í smábát,  ásamt töskum

og póstpokum,  sem Þór hafði tekið í Reykjavík,  en ekki fengið tækifæri til að koma

þeim af sér,  fyrr en nú.

 

 

Nú var róið af stað og gekk sæmilega,  þar við tókum land við Eiðið.

Enn í dag veit ég ekki nákvæmlega hvað skeði.

Báturinn fór á hliðina og allt sem í honum var fór útbyrðis,  menn og farangur.

Ég var svo máttfarinn af blóðmissi og gat ekkert gert mér til bjargar,  þegar brimið

fleygði mér fram og til þarna í flæðarmálinu.

 

 

Loks tókst snarmenni einu,  að seilast í mig.

Sá maður hét,  Árni Johnsen úr Eyju,  en ég er víst ekki eini,

sem hann hefur bjargað frá drukknun.

 

Árni Johnsen kominn á efri ár.

 

 

 

 

 Á sjúkrahúsinu í Eyjum var mér vel tekið af

Halldóri Gunnlaugssyni héraðslækni.

 

Halldór Gunnlaugsson héraðslæknir.

 

 

 

 

 

Það fyrsta sem læknirinn gerði var að taka umbúðirnar af höfði mér,

og hreinsa sárið.

Svo var ég settur í í rúm og leið ekki illa.

Um miðnætti vaknaði ég og var þá óður af kvölum.

Þá birtist,  Rannveig Helgadóttir hjúkrunarkona og gaf mér morfínsprautu.

Þá leið mér vel,  þegar morfínið fór að virka.

 

 

 

Nokkrir útlendingar  voru á sjúkrahúsinu þarna í Eyjum,

og hafði ég nokkur samskipti við þá,  þann tíma sem ég var undir handarjaðri,

Halldórs Gunnlaugssonar læknis.

Halldó var skemmtilegur maður,  og drengur var hann af bestu gerð.

Það sagði Halldór mér,

að Englendingar væru manna rólegastir og undarlega seigir með að harka af sér,

gallinn væri sá,

að þeir yrðu undir öllum kringumstæðum,  að fá að reykja dálítið.

Að öðrum kosti gæti Englendingur tekið uppá því,

að drepast af einskærri þrjósku.

 

 

 

Eftir nokkra daga í rúminu,  fékk ég leyfi til að fara á fætur.

Ég hitti Viggó Björnsson bankastjóra,  en hann þekkti ég frá bernsku.

 

Viggó Björnsson bankastjóri.

 

 

 

 

 

Viggó átti mikið af hljómplötum,  enda músíkalskur og góður söngmaður.

Stundum stytti ég mér stundir í íbúð Viggós,  við að hlusta á ágætar hljómplötur.

 

 

Ég hitti ýmsa aðra menn í Eyjum,

svo sem Þorstein í Jómsborg, Kristján Gíslason á Hól,  Sigurð Sigurðsson lyfsala og

skáld,  Halldór Halldórsson bankagjaldkera og fleiri.

 

 

 

 

Um þessar mundir kom saltskip til Eyja,

og reyndist það flytja fleira en salt.

Þá keypti ég nokkrar flöskur af rommi,  en mér hugkvæmdist að hressa uppá

ensku sjúklingana og bauð þeim í kvikmyndahús,  eftir að hafa smurt þá,

dálítið með rommi.

En þegar við vorum að læðast út,  tók Rannveig hjúkka okkur í landhelgi,

og rak Englendingana inn aftur.

Rannveig kvaðst ekki láta mig taka stjórnina á spítalanum  af sér,

og við það sat.

 

 

 

Um þessar mundir var í Vestmannaeyjum  maður,  er Óli hét og kallaður,

Lín.

Hann var ungur maður, fjörugur,  óaðgætinn og nokkuð ölkær.

Óli þessi var í kunningsskap við háseta á Danskri skonnortu.

Nú bar svo við,

að dönsku kunningjarnir fá Óla skildinga og biðja hann að útvega eina flösku,

af "spíritus concentrus" úr lyfjabúðinni.

Óli var fús til þess,  enda boðinn til öls,  að því afreksverki loknu.

 

Lítil julla beið Óla við bryggju og í henni skipstjórinn og nokkur matvæli,  sem flytja átti

um borð í skonnortuna.

Óli Lín,  sat á þóftu og réri,  þá sparkar skipstjórinn í bakið á Óla.

Óli Lín brá skjótt við,  og ætlaði að borga fyrir sig,  en jullan vildi ekkert með svona

bjánagang  hafa,

og velti öllu úr sér og snéri kilinum upp.

Ekki kunni Óli að synda,  en spíritusflöskuna hafði hann í hendi,  er honum skaut upp.

Hann náði taki aftast á jullunni,  en þá reif annar maður í hann,  við það missti

Óli aftur tak á jullunni og fór enn á kaf.

Þrjú tók hann köfin alls,

en ekki sleppti hann flöskunni.

Bát bar nú að,  og menn sem í honum voru björguðu Óla og hásetunum.

Skipstjórinn var skammt frá,  og flaut á ár.

Þegar átti að innbyrða hann,  vildi Óli ekki taka það í mál - kvað miklu nær að kála nú

karlinum hreinlega - hann ætti ekki annað skilið.

Þegar loks skipstjórinn var svo innbyrtur,

bað hann Óla afsökunar á sparkinu,  og varð þá Óli góður.

Óli Lín varð í miklu áliti hjá Dönunum,

vegna þess hve vel honum tókst að varðveita flöskuna.

Kom hún sér vel eftir allt volkið og sötruðu þeir,  spírablandað kaffi um borð í

skonnortunni.

 

 

 

 

Nú bar það til næst,  að ég lenti út í bæ,  og kom seint inn á sjúkrahúsið,

og með of mikið í kollinum.

Ég fór hurðarvillt,  því þegar ég hugðist hátta,

reis einhver upp í rúminu.

Var það Rannveig hjúkrunarkona,  en mér varð illa við af skömm,

og baðst innilegrar afsökunar,  og rauk á dyr.

 

 

 

 

Daginn eftir skipti Halldór læknir um umbúðir á höfði mínu.

Þegar því var lokið,  

tjáði hann mér það skírt og skorinort,

að nú yrði ég að fara burt úr Vestmannaeyjum,

af því ég færi svo illa með mig.

Sem læknir, 

kvaðst hann enga ábyrgð vilja bera á mér lengur.

Ég sagði,

að mér þætti leitt,  ef honum mislíkaði við mig,

kvaðst  gegna honum og fara burt frá Eyjum,

sem ég og gerði.

SAMVISKUSAMI VITAVÖRÐURINN.

 

 

 

Bannárin var sá tími í sögu okkar Íslendinga,  þegar bann var lagt á innflutning

áfengra drykkja.

Menn urðu að fara aðrar leiðir til að útvega sér alkahól og fá með því fram hjá sér,

breytt ástand.

Iðnaðarmenn og iðnfyrirtæki urðu grunsamlega stórtæk í  því að nota áfengi til

starfsemi sinnar og þótti einsýnt að það var ekki notað að þörfum þeirra,

heldur selt,  eða gefið til einstaklinga.

Brennsluspíritusbirgðir landsins runnu út á skömmum tíma á þessum árum.

Ég sem þetta rita hefi lengi verið sporgöngumaður Bakkusar og get því vel sett mig inn

í þær kringumstæður og viðhorf þessa tímabils hér á nýliðinni öld.

Engan skyldi undra,

  að á þessum árum urðu "bruggarar" einna vinsælasti meðal

þeirra sem notuðu áfengi.

Ýmsum þótti sem lagst væri lágt í drykkjunni en hefðu samt ekki neitað sopanum

ef hann hefði boðist.

Haft var eftir presti á Suðurlandi:

"Mikil andskotans skepna er hann Símon á Selfossi,  drekkur koges,

og svo nískur að hann tímir ekki að gefa með sér"

Margar sögur eru til af mönnum,

 sem notuðu hinar ýmsu aðferðir  að verða sér úti um áfengi frá þessum árum.

Ein er um Gísla lóðs,  hafnsögumaður og vitavörður í Hafnafirði:

Eitt af því sem Gísli þurfti að gera var að pússa glerin í vitanum reglulega.

Til þess fékk hann ákveðinn skammt af spírutus  í apótekinu.

Árni Mathiessen,  sem þá var lyfjasveinn í apótekinu,

lýsti því hvernig Gísli bar sig eftir spíritusinum.

Þegar hann kom inn gaf hann Árna merki um að finna sig úti í horn og sagði:

"Heyrðu,  Árni minn,  nú þarf ég að pússa."

"Pússa hvað?" "Nú - vitana, Árni minn.

Heldurðu að þú látir mig nú ekki hafa eina flösku af sama?"

"Sama hverju?"  " Á vitana,"  sagði þá Gísli.

Hann fékk eina flösku af   sama,   blönduðu brennivíni með kúmenolíu.

En samviskusemi Gísla var slík að hann drakk   ekki   spírann þegar í stað.

Gísli lóðs fór ætíð með  "sama"  upp í vitana á Fiskakletti og við Vitastíg,

saup á flöskunni, 

 andaði víngufunni á rúðurnar og pússaði.

AÐ LOKNU LÍFI ÞESSU ?

 

 

 

Himnaríki,  hvar sem það nú er!

Ýmsar getgátur eru uppi,  þegar við gefum upp öndin,  hvort eitthvað taki við,

eins sagt er.

Margt hefur verið skrifað um dauðann og hvort eitthvert líf sé á eftir því lífi,

sem við lifum núna.

Allar þær bækur sem innihalda spekúleringar manna um eilífðarmálin,

ef þeim væri safnað saman á einn stað, væri ekki ólíklegt að þær myndu fylla

mörg, mörg knattspyrnuhús af fullri stærð.

Eina slíka hugleiðingu datt ég á,  þegar ég las smásögu eftir, William  Heinesen,

en hún hljóðar eitthvað á þessa leið:

Já fyrst verður dimmt og hræðilegt,  en svo er manni lyft upp.

Maður er borinn á styrkum örmum,  og síðan flýgur maður áfram og inn í ljósið.

Dyr ljúkast upp,  hár og ríkmannlegur stigi með rauðum dreglum blasir við manni,

blóm og gullin rið,  hér eru lampar og ljósakrónur,  hér kliða raddir og huggunarrík orð,

og þá er maður laus úr prísundinni.

 

Liðið,  liðið er hið undarlega jarðlíf með sína villustigu og syndsamlega misskilning, 

ryk og salt og myrkur,  liðinn er biðtíminn og vesöld hans,  og upprunninn er nú tími

hinnar sælu fullkomnunar,  hinn fyrirheitni morgunroði eilífðarinnar,  sem Páll

hafði  lýst svo fagurlega í bréfunum sínum,  hin himneska stund gleðinnar mætast í

friði og allt verður gott...

 

 

Það er farið með þig úr stormi og kulda inn í hlýjar víðáttur,  þar sem vötn seytla,

hér ertu afklæddur þínum velktu og skítugu jarðartötrum,  hjálpfúsar hendur þvo

skarn og sót af líkama þínum,  og loks ertu lagður til hvíldar í hreint og ilmandi rúm,

svo að þú megir hvílast og búa þig undir að mæta hinu nýja,

sem koma skal.

Framandi,  en góðar og friðsælar raddir ávarpa þig með indælum fuglarómi og

spyrja þig hvort þér líði vel,  og þú kinkar kolli í sæluvímu,

já,  já og hlustar himinlifandi á yndislega

tónlist og dýrðarsöngva.

 

Jahá,  betra getur það ekki orðið,  eða þannig.

MYNDIR FRÁ EYJUM OG ÚTLANDINU.

 

 

 

Við suðurgaflinn á Hólmi 1947.
Frá vinstri aftari röð: Sigríður Þóranna systir mín.
Hildur Kolbeins, Þóranna frá Háeyri Þórarinsd.
Óskar Stefánss. frá Sandgerði.
Fremri röð frá vinstri: Margrét Kolbeisd, en Hildur og
Margrét eru systur og áttu heima að Hólmi.
Við hlið Margrétar er nafna hennar Sigurðard.
sem þá bjó í Landakoti.

 

Árgangur 1942.  Þessi mynd tekin í KUFM og K við Vestm.br.
Við eru 12 ára þarna árið1954.
Frá vinstri að framan: Þórey, Sif, Hrefna, Sigurbjörg, Valgerður,
Erla, Helga, Ásta og Guðlaug.
Næsta röð frá vinstri: Elín, Gerður, Sigurður, Benedikt,Halldór,
Eyrún Edda og Ingigerður.
Efsta röð frá vinstri: Óskar, Ásgeir, Arnar,Valur, Þorkell, Aðalsteinn,
Þráinn, Viktor,Kristinn og Sigurður Erling. 
Aðalkennari okkar var Páll Steingrímsson.

 

Hér sitja frændur tveir, þeir Björn Ívar Karlsson og
Ólafur Helgi Þorkelsson. 1985 á jólum hjá afa og ömmu
á Vallargötunni.

 

Ritnefndir á vegu í boði Flugfélags Ísl. árið 1975.
Frá vinstri: Ég frá Eyjablaðinu, Jón minn kæri Stefánss.
frá Brautinni og svo Erlingur Davíðss frá Akureyrablaði.
Eru hér staddir í Glasgow-borg og auðvitað að halda
uppi heiðri Íslendinga með stórinnkaupum.

 

Frá vinstri: Margrét Ólafsd. mágkona mín og Kristján
Sigurjónss. svili minn og svo hún Hrafnhildur Kristjánsd.
betur þekkt sem hún Habbý, en hún lést langt um aldur fram.

 

Úr Snótarferð 1977.
Frá vinstri: Palli Árna, ég og Siggi svunta.

 

Snótarferð 1977.  Frá vinstri: Anna frá Löndum, Guðný
hans Palla Árna. og Lauga Þórarins kennara.

 

Snótarferð 1977. Frá vinstri: Tryggvi Gunnars, Labbi,
Sigurður frá Vatnsdal, eða Siggi  og svo hann Elli Björnss.

 

Systurnar frá Hvanneyri á leið heim úr frábærri
Snótarferð 1977.

 

Snótarferð no. tvö árið 1981 eða 2.
Frá Vinstri: Gunnar Marel, Erla Andrésd. NN,  baklutinn á Sigurði
Tryggvas. Ólafur Óskars og sonur hans Óskar.

 

Snótarferð no. tvö.  Eisi Nóa og frú ásamt dóttur sinni.

 

Sigríður Þóranna dóttir mín ásamt dóttir sinn,
Önnu Guðrúnu Árnad. á því herrans ári,  1985. 

AÐALLEGA MYNDIR FRÁ EYJUM.

 

 

 

 

Árið 1947 við vinirnir og Lautarpeyjar,  Ragnar Guðnason frá
Steini og Keli í Ártúni. Stöndum hér á tröppum Ártúns  Vesturvegi 20.
Raggi heilsar að hermannasið og ég er að reyna að ná dálkinum
í mynd. (hnífurinn sem maður bar í hulstri,  var oft kallaður "dálkur".

 

Árið 1961.  Kristinn, Kiddi Bald og ég fyrir framan fjallakofa
sem við gistum í yfir eina helgina,  þegar við vorum í Noregi
að tína ávexti við Hardanger-fjörð.

 

Hér má sjá okkur félaga í  einu af mörgum ávaxtatrjám,
sem við urðum að klífa til að ná eplunum sem við m.a. tíndum.

 

Ég er hér staddur í Gum-verlsun við Rauða torgi í Rússlandi árið 2003.
Var svo heppinn að hitta á félaga Vladimir Ilyice Lenin með bjór í
hönd. Áttum gott spjall saman,  en hann var að taka sér pásu,
frá því að liggja í grafhýsinu við Kremlarmúrinn.

 

Í tilefni goslokahátíðar er hér mynd af vikurhreinsunargengi 1973.

Frá vinstri: Dönitz sjálfur á skóflu kenndur við Hólshús, ég ók vörubílinn
hans Sjonna, leigubílstjóri úr Rvk. keyrði bíl auðvitað og
svo hann Rúnar sem var á moksturstækinu.
Myndina tók Kristján nokkur sonur apótekarans á þessum árum hérna
í Eyjum.  

 

Árið 1977 var verkfall iðnaðarmanna hér í Eyjum
Hér má sjá nokkra félaga á skrifstofu verkalýðsfélagsins
í Miðstræti.
Frá vinstri aftari röð: Björn Grétar, Bibbi Valtýs, Óli Backman, ég,
Bjarni Samúelss, Róbert í Prýði, man ekki,
fremst er Lárus Kristjáns, Þór Valtýs, Trausti Jakobs, og Valur Valsson.

 

Þegar ég bjó á fastalandinu 1984-1997 vann ég í Blikksmiðju
við almenna blikksmíða vinnu og svo aðal vinnan var að smíða
hitaelement.  Þetta var eitt það stærsta sem ég smíðaði,
en það var fyrir MS á Bitruhálsi. Oft á tíðum var vertíðarblær 
við smíðina,  því hitaelement eru mjög algeng í einbýlishúsum Reykvíkinga
þannig að það þurfti að hafa hraðar hendur, þá sérstaklega á veturna.

 

Hér má sjá betur hversu stór hitaelementin voru sem ég smíðaði
og voru notuð í Mjólkursamsöluna að Bitruhálsi.

 

Yngsti sonur minn, Ólafur Helgi 5 mánaða gamall árið 1981.

 

Beta mín árið 2000 í fullum ÍBV skrúða.

 

Mynd tekin við sama tækifæri og erum við hjónkornin svona
líka ánægð og hamingjusöm,  sjálfsagt verið að koma af Hásteinsvelli
eftir góðan sigur okkar manna, ÍBV. 

 

Foreldrar mínir ásamt yngsta syni mínu í garðinum að
Vallargötur 18.

 

 

   

ENNÞÁ BAKVIÐ MYNDAVÉLINA.

 

 

 

Árið 1957.  Ég og Óli Tótu,
nýkomnir úr fýl.

 

Hér er ég staddur í Noregi árið 1961 ásamt,
Ágústi Ögmunds. og Kristni Baldvinssyni.
Dvöldum þarna á ávaxtabúgarði við Hardanger,
og auðvitað til að tína ávexti og vinna við ýmislegt fleira.

 

Gosárið 1973. Börnin mín, Sigríður og Sigurjón sitja á tröppum starfsm. íbúðar á Sámsstöðum Fljótshlíð.  Heimeyjar gosið á hverjum degi í beinni.

 

Árið 1949.
Ég og Óskar frá Háeyri, Lautarpeyi.  Erum hér á Neðri-kleifum
Heimakletts.

 

 
Faðir minn, Sjonni eftir ágætis veiðidag niðurá
Stóru Lambhillu.
Svona sjón fer að verða sjaldséð nú á dögum.

 

Snótarferð til Danmerkur árið 1977.
Frá vinstri:  Gunnar prent,  Beta mín, ég, Örn og hans spúsa.  

 

Snótarferð no. tvö árið 1982.
Ég og vinur minn Stanley í mjög góðum gír.

 

Tveir mjög góðir vinir mínir,
Ólafur Ragnarss. og Óskar Þórarinss.

FRÁ LIÐINNI TÍÐ Í EYJUM OG VÍÐAR.

Þessi ágæta mynd lenti á alveg á röngum stað.
En hvað með það,  hún er af Kela í hlutverki dagmanns í vél
á fragtskipinu Hvalvíkin árið 1988.
Vinur minn Ólafur Örn var þarna yfirvélstjóri.
Túrinn þessi var eins og ég oft segi,  að við sigldum nákvæmlega
í kjölfar Tyrkja-Guddu, eða til Alsír. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Sjálfur maskínumeistarinn á Hvalvíkinni,  Ólafur Örn Kristjánsson..

 

 

 

Á jólum 1954.  Keli mamma, Sigga og pabbi.

 

14 ára eignaðist ég skellinöðru af gerðinni KK .
Fór með hana m.a. í sveitina og fór í útreiðartúra
vítt og breitt um Mýrdalinn og nágrenni.

 

Ásgeir Lýðsson fyrrum lögg með alvæpni, vinur minn
og andstæðingur í mörgum bardögum, sem við háðum
á árunum 1952 til 1960.

 

Ásgeir aðeins farinn að þroskast frá bardagaárunum,
og hér greinilega að bend Sigríði systur minni á
eitthvað áhugavert  og merkilegt nokk,  þó liðin séu
ein 53 ár síðan myndin var tekin þá man ég að bókin sú
arna hét "Ævi Hitlers.

 

Hér er Ásgeir kominn á flug,  enda með bókina;
Ævi Hitlers í hendinni.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Karl Björnsson aðeins tveggja ára.
Hann og heimiliskötturinn virðast "elda hér grátt silfur" 

 

Árið 1960 eignaðist faðir minn Sjonni sinn fyrsta bíl,
sem var nýr úr kassanum eins og of var sagt.
Við hlið hans situr Viktor bróðir minn.
Bíllinn þessi var skærgulur og að mér þótti einn sá fallegasti,
sem pabbi eignaðist á sinni nærri, 60 ára bílstjóraævi.

 

Tvö af þremur börnum mínum,  Sigríður og Sigurjón,
svo og frændi, Kalli Björnss.

 

 

 

 

FJÖLSKYLDUMYNDIR FRÁ EYJUM.

 

 

Úr myndaalbúmi mínu.

 

 
Systkini og frændfólk í lautarferð um 1950.
Frá vinstri: Svava Guðjónsd. Sigga systir, Sigurrós systir pabba,
móðir mín Anna, faðir minn Sjonni, ég Keli,  og fremst
tvíburarnir Hega og Sigurður Guðjónsbörn.

Keli á hestbaki 1946.
Í gamla daga var algengt að hestar gengu lausir hérna
í Eyjum.  Myndin tekin rétt vestur af Lifrasamlaginu og Gúanóinu.

Ferming Siggu systur minnar 1958.
Mamma, Sigga og pabbi.

Fermingarveislan hennar Siggu heima að Vallargötu 18
Frá vinstri: Guðbjörg, Oddný, faðir þeirra systra Ögmundur
og kona hans Svava, Sjonni, Sigga, Sigurrós systir pabba,
séra Halldór Kolbeins og frú Lára.

Beta og Keli 1964.

ÞEGAR ÚLFARI BAUÐST ÞAÐ, AÐ BERA MIG HEIM.

 

 

Úlfar Steindórsson.

 

Jæja já, 

Úlfar orðinn aðaleigandi Toyota á  Íslandi,

 til hamingju Úlfar.

Ég vona svo sannarlega að okkar samskipti verði betri en um árið, ef svo vildi til að

ef ég þyrfti,að versla eitt stykki Toyota bíl hjá þér , Úlfar. 

Þarna um árið, 1980 að mig minnir og þú varst að dæma leik uppi á

Malarvelli hér í Eyjum milli fjórða flokks,

Týs og Þórs.

Þú varst þjálfari Þórs og ég var formaður knattspyrnuráðs fjórðaflokks Týs.

Eitthvað fannst mér þú Úlfar minn dæma á mitt lið og lét ég,  ef satt skal segja,

nokkuð ófriðlega á hliðarlínunni.

Svo duglega, 

 að þér Úlfar minn fannst ástæða til að stoppa leikinn,  ganga til mín þar sem

ég stóð á hliðarlínunni og segja mér að halda mig á mottunni og koma mér heim.

Ég svaraði að bragði, 

 fer  ekki fet nema þú berir mig heim, Úlfar.

Auðvitað var þetta hluti leiksins og ég hafði  gaman af,

að minnstakosti eftirá, og vonandi hafðir þú líka,  Úlfar! 

Eignast 60% í Toyota

BETEL Í GAMLA DAGA.

 

Hvíasunnu kirjan og Betel í Eyjum, 

innilegar hamingjuóskir með afmælið.

90 ára afmæli