HART ER Í HEIMI.

 

 

 

 

 

Ljóst ætti að vera að mannkynið er heild,  einstaklingur ekki til án sambands við

aðra,  mannkynið allt einn óendurgreinanlegur  frumskógur af mannlegu

lífi.

Þessum staðreyndum vilja menn ekki hlíta,  hver og einn þráir að teljast eitthvað

sérstakt og togar sí og æ í sinn skanka.

Sama gildir um hverja stétt,  þjóð og menningarheild.

Þannig lítur vitleysan út:

Mér þykir sómi að því að vera ég sjálfur,  en ekki einhver annar,  vera verkamaður,

Íslendingur,  Evrópumaður.

Töluvert af mínum persónulega hégómaskap,  þessum rammgeru víggirðingum

einstaklingsins,   verður að láta undan áður ég ljæ máls á að kallast einungis maður

sem á ekkert athvarf á jörðinni annað en mannkynið í heild.

Varla þekkjast örlagaríkari mistök.

Af þessum sökum ríkir misrétti og hungur.

Og bót verður aldrei ráðin á misrétti og hungri fyrr en allir skilveggir manna á milli

hrynja fyrir fullt og allt.

Samt er engum sérstökum um að kenna.

Mistökin felast í almennum hugsunarhætti og viðhorfum.

Vart getur meiri flónsku en vera einlægt að svipast um eftir syndabukk og hegna

honum fyrir það sem miður fer.

Skekkja leiðréttist ekki með því að kinnhesta sökudólg og bætir hann harla lítið.

Og nýr ráðamaður, ný valdastétt,  ný herraþjóð dregur dám af fyrirrennaranum og

og reynist oftlega verri.

 

Villan býr heldur ekki í rangri afstöðu til annarra manna.

Hún liggur í rangri afstöðu til sjálfs sín.

Fyrir því duga hástemmdar kærleikspredikanir skammt.

Þú elskar náungann í öfugum hlutföllum við sjálfan þig.

Enda öll hin svokallaða hjálparstarfsemi um heiminn þveran og endilangan lítið annað

en kák- - eins og best sést á því að þrátt fyrir áratuga viðleitni í þá átt sýnist ástandið

yfirleitt hið sama og sumstaðar verra.

Hún virðist mestmegnis fólgin í að koma í veg fyrir að menn týni lífinu af harðrétti

svo áberandi sé.

En jafnvel það tekst báglega.

Enda leggur enginn saddur neitt á sig til að hungraður fái mat.

Fyrirfinnst sá sem dregur við sig eyðslu sem um munar í því augnamiði að gefa?

Menn gefa heldur ekki einvörðungu af umhyggju fyrir þeim sem líða skort,  þeim

finnst einnig notalegt að skreyta sig með medalíum manngæskunnar í heimi

uppgerðar og yfirborsmennsku.

Á meðan viðhorf aðgreiningar og sérgæða fá að ráða þarf enginn að ímynda sér að

hann lifi óhultur.

Fyrrum virtust Evrópa og USA ósigrandi sakir auðs og tækni.

Nú er stöðu þeirra ógnað  af dýrri orku og sundrungu heima fyrir.

Samviskan sýnist verst þar sem skilyrðin eru best.

Við skulum ekki glæpast til að halda að lönd sem áður þoldu kúgun reynist

auðsveip og mild þegar þau losna sjálf úr bóndabeygju.

Það væri að búast við meiri þroska og göfuglyndi af þeim en Evrópa hefur

nokkurtíma kært sig um að sýna.

Ekkert dugar nema bylting í huga manna.

Að öllu óbreyttu heldur mannheimur áfram að skiptast í kúgaða og kúgara, ríka

og snauða, sadda og svanga -- hvað sem líður hirðmannlegu tali um samvinnu,

frið og bróðurþel.

Á meðan er hart í heimi.

Um orsök ógæfunnar verður aldrei samið, því hún ríkir að kalla í öllum jafnt.

Það er ekki um neitt að semja.

Um annað er aldrei samið en að arðræna svolitlu minna, svelta svolitlu minna,

svelta svolitlu færri og tortíma fólki á dálítið prúðmannlegri hátt en ella

mundi -- meðan keppst er við að vígbúast,  finna upp ný drápstæki og sjá út

vélræði til að sölsa undir sig meiri völd og betri stöðu.

Þessvegna reynast fjölþjóða samningar um grið og vináttu,  lofsungnir hástöfum

af vildarmönnum höfðingja,  sama eðlis og kurteisin í Goðmundar kóngs á

Glæsivöllum þar sem bróðernið var flátt og gamanið grátt.

Samt má eigi leggja árar í bát.

Bent skal á að örlög manna tvinnast saman.

Þótt undarlegt kunni að þykja er eining mannkynsins jafnvoldug staðreynd og

sérstæðileiki einstaklingsins.

Mannkynið byggist ekki upp af ríkjum og þjóðum, heldur fólki.

Manneskjan sjálf varðar mestu.

Valdið er illt í sjálfu sér og smælinginn á réttinn.

Þetta sýnist smátt,  en það ræður

úrslitum.

                                   

  Að sjá öðruvísi. Sigvaldi Hjálmarsson.

AUÐHYGGJAN ER ÁVALLT SÖM VIÐ SIG.

 

 

 

Já,  sjómennskan er ekkert grín.

 

 

Ég hefi verið að lesa góða bók,  sem ekki er lengur í mikilli umferð nú orðið,

það er ég nokkuð sannfærður um.

Bókina skrifar  Gunnar Benediktsson prestur,  útgefin 1926.

Hún er holl lesning og má segja, að það sem þar er skrifað geti átt við eigi síður í

dag en fyrir 85 árum síðan.

Þar segir á einum stað:

 

 

Kolakaupmaðurinn átti of fjár, 

 af því að hann tók meira fyrir kolin en honum bar.

Útgerðarmaðurinn var auðugur,  af því að hann borgaði of lítið fyrir framleiðsluna.

Menn keyptu hús og seldu þau ennþá dýrari.

Þeir græddu á því margar þúsundir,  en hinir urðu að greiða hærri húsaleigu.

Og þeir,

 sem keyptu of dýrt, og þeir,  sem fengu minna kaup en þeim bar,

þeir urðu fátækir og komust á vonarvöl, 

ef nokkuð bar út af.

Þá var skellt í þá einni krónu af hundruðum,  sem búið var að draga af þeim.

Og þeir áttu að þakka og lofa guð.

 

Maður spyr sjálfan sig,  hvort lesningin hér,  gæti hafa verið skrifuð fyrir

páskahelgina árið 2011,  en ekki árið 1926 ?    

PRESTAR FYRR Á TÍMUM VORU BREYSKIR MENN.

 

 

 

Tekið skal fram að þetta er ekki  prestur.

 

 

 Hugleiðing dagsins:

Í starfi mín umgengst ég ansi mikið presta í gegn um bækur,

þeir eru auðvitað ekki lifandi í dag, reyndar dauðir fyrir löngu síðan.

Sagnir þær sem um þá eru skrifaðar segja mér staðreyndir um þessa andans

menn fyrr á öldum.

Enginn skyldi taka orð mín , 

sem einhvern heilagan sannleika og sjálfsagt álíta margir,

þetta bara sleggjudóma um  prestastétt fyrri tíma.

Ekki er ég heldur á neinn hátt að reyna að níða skóinn af prestum yfirleitt,

nei, nei fjarri fer því.

Það fyrsta sem ég rek tærnar í við stutt æviágrip hinna heilögu manna,

er það hvað þeir voru drykkfelldir,  kvensamir og nenntu flestir ekki að vinna líkamlega

vinnu.

Mitt álit er að flestir prestar fyrr á tímum hafi verið alkahólistar.

Nú á dögum verða menn m.a. alkahólistar vegna góðs aðgengis að áfengi og það  

höfðu prestar áður fyrr.

Kvensemi þeirra var oft,  afleiðing af drykkju þeirra,  svipað því sem við horfum uppá

nú til dags.

Þar kom ábyggilega inn í líka,  að þeir unnu ekkert líkamlega,  vel flestir,

svo hinn líkamlegi kraftur þeirra beindist óhjákvæmilega að öðru,  kvenfólki.

Til þess aðeins að sýna fram á að ég fer ekki með algjört fleipur,

læt ég hér fljóta smá sýnishorn úr ævi nokkurra presta:

 

 

Sigurður Pétursson,  prestur  var talinn lærður,  en drykkfelldur.

Hann var talinn harðlyndur og sérlundaður.

 

Sigurður Tómasson,  prestur missti prestskap fyrir barneignir.

Hann var sæmilega gefinn, þótti allgóður ræðumaður,  háttprúður,  karmenni að

burðum og glímumaður mikill,  en drykkfelldur í meira lagi og kvenhollur.

Ráðskonu sína barnaði hann utan hjónabands.

 

Sigurður Vigfússon, prestur andaðist úr ofdrykkju.

Vel gefinn og skáldmæltur, glímumaður ágætur,  en mjög drykkfelldur.

Sigurður Ögmundsson, prestur var gáfumaður og vel að sér,  en drykkfelldur

og þá svakafenginn,

Varð bráðkvaddur við drykkju.

Þórhallur Magnússon, prestur var dæmdur frá embætti fyrir flandur við konu á

næsta bæ,  eftir kæru hennar,  og vikið frá af biskupi.

Fékk prestkallið aftur,  en skyldi lúka 40 rd. í sekt til þurfandi prestekkna.

Þorlákur Guðmundsson, prestur var dæmdur frá kjól og kalli fyrir afglöp við

sakramenti (drukkinn).

Nokkru áður hafði hann fengið uppreisn fyrir of bráða barneignir með konu sinni.

Þorlákur Hallgrímsson, prestur missti prestskap fyrir óskírlífisbrot með

vinnukonu sinni.

Hann var uppgangsmaður framan af,  en gekk miður síðar,  enda gerðist hann þá

drykkfelldur mjög.

Sú sögn er bundin við síra Vigfús Helgason,

að hann hafi í víneklu haft brennivín í stað messuvíns í kaleiknum,

og hafi kerling er  til altaris var,

mælt:

"Beiskur ertú nú drottinn minn".

Er þetta talið hafa verið árið 1638 og að prestur hafi þá í bili misst

prestkallið.

Amen eftir efninu.

ORRUSTUVÉL BROTLENTI Í HELGAFELLI 1944, HÉRNA Í EYJUM.

 

 

 

P. 40 ´Bandarísk orrustuvél úr sinni heimstyrjöldinni.
Vél sömu gerðar og fórst í Helgafelli árið 1944.

 

 

 

 

 

Ég man það þegar ég var peyi 7-8 ára gamall hefi ég verið,  þá fór ég einhverju sinni

upp í Helgafell ásamt félögum mínum til að skoða ummerki efir vélina sem fórst

á stríðsárunum hérna í Helgafelli.

Það sá aðeins á mótor vélarinnar,  þrátt fyrir að liðin voru 6 ár frá því hún fórst og

Kanarnir höfðu reynt að husla yfir brakið.

Vélin ´skall norð-austan í miðri hlíð Helgafells.

Flugmaðurinn varpaði sér út í fallhlíf.

Sveif hann vestur fyrir Hamarinn og lenti í sjónum, örskammt frá landi.

Rétt áður en flugmaðurinn lenti í sjónum kastaði hann skammbyssu sem hann var

með,  sjálfsagt til að hún íþyngdi honum ekki.

Peyjarnir í Eyjum fylgdust grannt með og einn þeirra varð til að finna skammbyssuna.

Sá mun hafa verið Sigurður Sigurðarson frá Vatnsdal.

Blíðskaparveður var og ládauður sjór.

Flugmaðurinn komst að landi og upp í flæðarmál, þegar golfmenn úr Herjólfsdal komu

og björguðu honum á land.

Sagan segir einnig frá því,  að læknir okkar Eyjamanna,  Einar Guttormsson hafi

komið þar að,  og hafi hann ætlað að hressa flugmanninn svolítið við eftir volkið,

og boðið honum koníaksdreitil.

Flugmaðurinn afþakkaði gott boð Einars,  þar sem það hefði sjálfsagt verið litið

alvarlegum augum af herlögreglunni ef hann hefði angað af vínlyk við yfirheyrslu,

nýbúinn að missa undan sér heila orrustuflugvél.

 

 

 

 

 

Atburður þessi átti sér stað þann 10. apríl á mánudegi, sem var annan í páskum, 1944.

og mun slysið haf gerst á milli 16.oo og 17.oo,  því börn og unglingar voru að koma úr

þrjú-bíói í Samkomuhúsinu.

Hermenn girtu svæðið af og urðuðu flakið.

Nokkru síðar fóru þeir að skoða flakið nánar en fundu sér til undrunar,  ekki

vélbyssuna.

Þá höfðu einhverjir Eyjapeyjar hirt hana og heilmikið af skotum og földu í heyhlöðu,

svo rækilega,

að hún fór undir hraun í gosinu.

Sá sem tók vélbyssuna til handagagns átti á þessum tíma heima í Ólafshúsum og

var þá ellefu ára og heitir Hilmar Þorvarðarson.

 

 

Frændi minn fór fyrir mig á stúffana inná elliheimili og ræddi þar við einn góðan mann,

sem mundi atvik frá þessu slysi.

Hann byrjaði á,  að fara með frænda minn afsíðis og leit í allar áttir hvort einhver

fylgdist með þeim. 

Frændi minn hélt í alvörunni að sá gamli ætlaði að greina sér frá alvöru

hernaðarleyndarmáli í tengslum við flugvélina, því nú fór sá gamli  að segja frá í

hálfum hljóðum.

Maður sem hann tilgreindi og bjó austur á bæjum varð einn af fyrstu sem að vélinni 

komu,  ætlaði sér ekki vélbyssuna né neitt slíkt,

heldur voru það, 

 hjól vélarinnar sem hann ágirntist.

Þetta fannst nú frænda mínum ansi þunnt leyndarmál frá gamla manninum,  en honum

hefur sjálfsagt þótt hann vera að greina frá atviki,  sem Kaninn mátti ekki heyra,

þó liðin væru sextíu og sjö ár síða Bandaríska orrustuvélin,

fórst hér í Eyjum,

í hlíðum Helgafells.  

ÞEGAR MAGGI SKAUT BRETUNUM SKELK Í BRINGU.

 

 

 

Sonarsonur minn og alnafni mundar hér nýtískuvopn í vopnaverslun
í Bandaríkjunum um s.l. áramót.
Þau voru ekki neitt í líkingu vopnin á stríðsárunum,  en eitt eiga þau sameiginlegt,
 það er að drepa fólk.

 

 

 

Magnús Magnússon var tíu ára snáði á stríðsárunum hér í Eyjum og bjó í húsinu

Kornhóli vestan við bragga Breta á Skansinum.

Hann var heimagangur hjá hermönnunum og fljótlega talandi á ensku.

 

Ég borðaði yfirleitt hjá þeim,  þeir voru með allt annan mat en við og betri t.d. ávexti,

sem aldrei sáust á borðum Íslendinga.

En ég man samt,  að ég stal oft kartöflum heima og færði þeim.

Þeir sneiddu þær niður og steiktu úr feiti,  eins konar franskar.

Mér fannst þetta ofsalega gott og finnst enn,  en þetta var það eina að ég held,

sem ég færði þeim.

 

 

Þegar þeir fengu útborgað í Kuða,  stungu þeir að mér súkkulaði,  og ég man að ég fékk

upp í 50 súkkulaðistykki á viku.

Og þegar ég fór í sveit sumarið 1942,  báðu þeir mig að koma við hjá sér,

þegar ég færi um borð í bátinn.

 

Þá var mér gefinn kútur,  álíka stór og hálfir gömlu vínberjakútarnir,  fullur af

brjóstsykri.

Ég átti þetta allt sumarið og var þó ónískur á hann.

 

 

Magnús segir fullorðna ekki hafa fengið að koma í herskálana en hann hafi verið þar

heimagangur og hermennirnir oft komið á heimili sitt.

Og væri hann veikur eða ekki komið þann daginn,  hafi þeir komið að vitja sín og spurt:

Where is Maggi!  Where is Maggi?

Eitt sinn lá hann veikur,  og þá færðu þeir honum epli og appelsínur.

 

 

Magnús segist oft hafa fylgst með hermönnunum við æfingar austur á Urðum.

Eitt sinn voru þeir að ljósmynda hann við vélbyssu á Skansinum,  og þá munaði litlu,

að illa færi.

Síðan var ég myndaður með handvélbyssu,  sem var með stóru hjóli og fullt af

skotum.

Þegar ég stillti mér upp,  tók ég óvart í gikkinn og fretaði þá helling úr hjólinu,  og lenti

það í sandpokum á milli fóta eins bresks vinar míns.

Ég stóð bara þarna og hristist,  en sem betur fer,

hreyfði ég ekki byssuna,  þannig að öll skotin fóru í sandpokann.

Ef ég hefði hreyft hana til hliðar,  hefði ég sagað af honum fæturna,  og ef hlaupið hefði

farið upp á við,

hefði ég drepið hann þarna. 

Á STRÍÐSÁRUNUM 1939-45 HÉRNA Í EYJUM.

 

Þegar við vorum í Bandaríkjunum um jól og áramót s.l.
komum við í forngripaverslun þar sem þessi
 forlát hermannariffill var til sölu.
Sonur minn Sigurjón stillir sé upp fyrir myndatöku.

 

 

Á stríðsárunum 1939-45 var staðsettar hér í Vestmannaeyjum herbúðir austur á

Urðum og voru þar fyrst Bretar og svo Kanar.

Sambúðin við herinn var yfirleitt árekstrarlaus.  Þó kom eitt sinn til ryskinga milli

Íslendings og hermanns.  Hann átti vakt á bryggjunni og varnaði Guðna Jónssyni

formanni að ganga til skips.

Hann var karlmenni og hafði engar vöflur á og afvopnaði hermanninn.

Tók hann byssuna og hafði með sér á sjóinn,  en þegar hann kom úr róðrinum,

beið lögreglan hans á bryggjunni ásamt herlögreglu.

Fóru þeir með hann til herbúða sinna í Kuða.

Þar var honum stefnt fyrir herrétt,  enda var árás á vopnaðan varðmann litinn mjög

alvarlegum augum.

Bæjarfógeti,  Sigfús M. Johnsen krafðist þess,  að dæmt yrði eftir íslenskum lögum,

og var það gefið eftir.

Sýknaði hann Íslendinginn,  þar sem hermaðurinn hafði ekki byssuleyfi.

SKEMMTILEGT FÓLK Á SIGLÓ ?

 

 

Setið á síldartunnu á Sigló.

 

 

 

Góð og skemmtileg bók um lífið og tilveruna á Sigló á síðustu öld.

Frásagnir af  mætum mönnum og sérstæðum eru lifandi, skemmtilegar og fróðlegar

aflestrar.

Sýnir aðeins,  að víðar en hér í Eyjum er og var til fólk sem setti sinn svip á

bæjarlífið í smærri samfélögum úti á landsbyggðinni.

Hér eru nokkur sýnishorn úr bókinni,

Svipmyndir úr  síldarbæ:

 

Saga sögð af af Vagga í Bakka,  sem var í siglingum og sagði sögur af eigin

ævintýrum:

"Ég átti kærustu í öllum stærstu hafnarborgum heims.

Sú fegursta og fjörugasta var brasilísk.

Í einum túr til Ríó vorum við saman heila nótt og þegar við gerðumðað í átjánda

skiptið þá kom bara úronum loft."

Annar góður var Hannes Beggólín.

Hann átti um skeið trillu og hafði aðstöðu í Bátastöðinni.

Einn af vinum hans, drykkjubróðir og trillukarl,  var Bjarni Bjarnason.

Kona hans var Sigga Bjarna sem var móðir Dóra Siggu Bjarna.

Sigga var fræg í bænum fyrir að hafa sagt við son sinn,  þennan stóra 15 ára dreng

sem hafði ráðið sig á togara:

"Í háskóla skaltu,  helvískur,  ekki vanta þig gáfurnar!"

En einhverju sinni snemma morguns heldur Bjarni að heiman með nesti sitt og ætlar

á sjóinn.

Á leiðinni suðurá bryggju lítur hann við hjá Hannesi á Bátastöðinni og verður að ráði

að þeir splæsa í flösku.

Og þarna sitja þeir inni í beitningarplássinu og spjalla og þeim líður vel.

Siggu varð hins vegar órótt heima og hafði grun um að Bjarni væri eitthvað að svíkjast

um.

Og þessi smávaxna en skapstóra kona arkar suðrí Dokk.

Og þarna liggur báturinn Bjarna bundinn í góða veðrinu og ekkert bólar á

sjómanninum.

Lá þá beinast við að kíkja inn hjá Hannesi Beggólín því hvar annars staðar gæti

hann alið manninn?

Þeir sjá hins vegar hvar sú stutta kemur siglandi á fullu stími og er ekkert annað

til ráða fyrir eiginmanninn en að fela sig í skyndi úti í horni bak við stæðu af

línubölum.

Sigga rífur upp hurðina og hrópar:

Hvar er Bjarni?

Ekki er hann hér svarar Hannes.

O víst,  ætli ég þekki ykkur ekki!

Grípur þá Hannes riffil sem hékk uppi á vegg,  hleður í skyndi og hvæsir á Siggu:

Ef þú hypjar þig ekki í burtu í hvelli þá skýt ég þig.

Og þegar hann sér að kella ætlar ekki að láta sig þá hleypir hann af upp í loftið

og með það sama er Sigga tekin til fótanna og horfin.

Heyrist þá mjóróma hljóð úr horni:

"Lá'ún?"

Eftir þessa stuttu nauðvörn héldu þeir áfram góðlátlegu spjalli í indælli

hitamollu beitningaskúrsins.

Þessi síðasta frásögn er um ágætis fólk,  sem margir þekkja og kannast við,

þar sem þau fluttu hingað til Eyja laust eftir 1960.

Viðurnefni á Sigló voru alltíð ekki síður en annarsstaðar á landinu.

Segir hér af einum í lokin.

Haraldur Blöndal,  faðir Péturs alþingismanns og fésýslumanns,  var snyrtimenni

og ól ungur með sér þann draum að verða ríkur,  en nokkuð átti hann í land með það

og var því kallaður;

Greifinn af skítblank.

BURTFLUTTUR LISTAMAÐUR FRÁ EYJUM.

 

 

Einn af mörgum listamönnum sem fæðst hafa hér í Eyjum og fluttist ungur á

fastalandið, 

er Áki nokkur Gränz.

 
Áki Gränz listamaður.

Hann er bróðir Ólafs heitins Gränz 

sem lengst af átti heima í Jónsborg við

Heimatorg, 

 en eins og flestir vita hvarf það undir hraun 1973.

Áki sem er fæddur hér í Eyjum 1925,   býr nú í Ytri Njarðvík.

Hér segi hann stuttlega frá því þegar hann var  í skóla í Vestmannaeyju:

Ég hafði gaman af að teikna í skólanum í Eyjum.

Það voru gríðarleg þrengsli og margir í teikninámi.

Halldór Guðjónsson skólastjóri vildi ekki leyfa mér að vera í teikninámi.

Hann sagði að ég þyrfti ekki á því að halda og betra væri að einhverjir aðrir kæmust

að.

Þeir gáfu mér síðan alltaf 9,8 í einkunn í teiknun og ég fékk aldrei neina kennslu

Seinni hlutann í Iðnskólanum var Engilbert Gíslason kennari.

Foreldrar mínir vildu koma mér í eitthvað nám og þegar þau fluttu úr Eyjum

1942 til Selfoss var sjómennska,  eða iðnnám það sem hægt var að velja á milli.

Ég greip því tækifærið og fór á samning hjá Engilberti.

Hjá Engilbert lærði ég sérhæfingu sem heitir að oðra.

Þetta er gömul handiðn,  iðkuð fyrr á öldum hér á Íslandi og víðar.

Að oðra felur í sér að mála ýmsar viðartegundir og marmara.

Húsgögnin í þá daga voru smíðuð úr furu,  síðan voru þau máluð og loks voru þau

skreytt með þeim viðartegundum sem fólk óskaði eftir.

Það gat verið hnota,  eik, eða mahóní.

Mestur minn námstími fór í þetta.

Fólki fjölgaði alltaf mjög mikið á vertíðinni í Eyjum og sjómenn keyptu oft húsgögn

af smiðum og sendu þau til oðrunar á verkstæðið til Engilberts.

Engilbert hafði lært í Kaupmannahöfn ásamt Ásgrími Jónssyni listmálara.

Þeir unnu saman á verkstæði þar í borg og voru báðir í myndlistaskóla þar fyrir utan.

Mynd eftir Áka.

Ég vann við oðrun í fjögur ár.

Þegar foreldrar mínir fluttu úr Eyjum 1942 vildi ég ekki fara með þeim því

íþróttastarfsemin hélt fast í mig.

Ég keppti á mótum og fór í keppnisferðir,  þar á meðal í bæjarkeppnir,  og keppti einnig

á Íslandsmótum á Melavellinum.

Eitt sinn keppti ég við Gunnar Huseby í sleggjukasti og sigraði hann.

Ég átti jafnframt drengjametið í sleggjukasti lengi.

Þessi mynd eftir Áka er svo raunveruleg að engu líkara en Áki hafi verið
viðstaddur kristnitökuna á Þingvöllum ári 1000.

Í Reykjavík fór ég til að vinna og var oft beðinn að skreyta hús,  jafnvel fyrir aðra

málarameistara.

Mér er minnistætt að í Búnaðarbankanum þurfti ég að mála doppur á stærð við

tíeyringa gegnum skapalón upp eftir öllum veggjum.

Eina nóttina vorum við að mála veitingastað í Hafnarstræti eftir lokun.

Ég labbaði að Ísafold og fór að skoða í bókagluggann.

Kom þá maður að baki mér og fór að benda á bókarkápurnar og ræða um þær.

Þetta var Kjarval sjálfur og við áttum mjög skemmtilega stund þarna.

Ég sé eftir að hafa ekki farið með honum þangað sem hann bjó,  en það var þarna rétt

hjá.

Ég hitti hann  aftur síðar og mundi hann vel eftir þessu atviki um nóttina

Á þessum tím var ég svolítið að fikta við að mála vatnslitamyndir.

Mynd eftir Áka af eldgosinu í Heimaey 1973.

Í dag er Áki orðinn 86 ára gamall og býr á heimili sín í Ytri Njarjaðvík.

Þrátt fyrir háan aldur er Áki karlinn eldhress.  

Í EYJUM ER VOR Í LOFTI.

 

 

 

 

 Það er vor í lofti.

Gekk framá bæjarstjórann okkar hann Elliða þar sem hann var að skola af

bílnum sínum vetrarrykið.

Auðvitað heilsuðumst við að góðra manna siðum.

 

Þar sem ég er að minnast á bæjarstjórann okkar  verð ég að segja eins og er,

að mér finnst hann liggja undir miklu ámæli margra í þessum bæ hversu illa hefur 

gengið með Landeyjarhöfn.

Að mínu viti er ekki hægt að skrifa það á reikning eins manns þó ekki hafi hingað til

gengið  sem skyldi með ferðir Herjólfs og væntingar fólks um betri samgöngur.

Hitt er svo það,  og öllu alvarlegar,

að flogið hefur það fyrir að Vestmannaeyjaflugvelli yrði lokað hér um næstu áramót.

Það væri staða sem enginn Eyjamaður vill sjá að gerist.

 

En að allt öðru og léttara hjali.

Hásteinsvöllur verður grænni í dag en hann var  í gær  og það táknar aðeins eitt,

að á næstu grösum fer Íslandsmótið í knattspyrnu að hefjast.

Lítið sem ekkert fréttist af karla liðinu nema það eitt,  að þeir eru nýkomnir úr

æfingarferð til útlanda.

Engar fréttir af nýjum framherja fyrir liðið í stað Gunnars Heiðars, sem því miður stóð

hér stutt við,  eins og allir vita.

Auðvitað geta menn ekki gert sér miklar vonir um góðan framherja fyrir liðið,

nema borga eitthvað fyrir,  en það virðast menn ekki tilbúnir í,

því miður.

Nú eigum við einnig kvenna lið í efstur deild og hlakka ég svo sannarleg til þess,

að fylgjast með þeim.

Kæmi ekki á óvart,  að stelpurnar muni koma virkilega sterkar til móts í sumar.

Allavega er ég bloggari síðunnar kominn með "fiðring",

 ekki í tærnar,

heldur eru það raddböndin hjá mér,  sem bíða spennt eftir að boltinn fari að rúlla.

Það varð mér á orði,  síðasta leikinn sem hann Tryggvi lék með FH hér á

Hásteinsvelli,

 hvort ég ætti ekki að ljá honum göngugrind,  að leik loknum, auðvitað sagt í hita

leiksins 

 
 

Það langar mig að segja honum Tryggva og öllum,  án þess að ég sé á nokkurn hátt að

rýra álit mitt á öllum hinum í ÍBV liðinu, síður en svo,  að "Karlinn"  hefur verið slík

vítamínsprauta  fyrir liðið, að honum yngri menn, mega taka hann sér til

fyrirmyndar í baráttu og hvatningu innan sem utan vallar.

 

Aðeins eitt í lokin,

  þó ekki rúmist það beinlínis undir léttara hjal,  eins og ég sagði hérna áðan.

Hvað skal segja á laugardaginn kemur,

á maður að segja "já eða nei,  eða nei eða já,"  þar er nokkuð erfitt um að segja.

Það virðist enginn vera með það á tæru,

hvað sé það besta fyrir okkar hrjáða þjóðfélag.

Eitt veit ég þó, 

 á kjörstað mæti ég. 

  

ENGINN HUNDUR ?

 

 

Það eina sem vantar til að skreyta reiðina

eru hundar.

Skrautreið á Laugaveginum