FIÐLUSNILLINGUR, SEM VIÐKOMU HAFÐI Í EYJUM.

 

 

Ingimundur Sveinsson, eða Ingimundur fiðla eins
og almenningur kallaði hann.

 

Það var á dimmu hráslagalegu rigningarkvöldi haustið 1920,

að nokkrir piltar úr efsta bekk Menntaskólans í Rvk. voru í afmælishófi.

Þá var það að drepið var á dyr,   lágt og kurteislega.

Gestgjafinn oppnar dyrnar og útifyrir stendur gestur með fiðlu undir handleggnum,

berhöfðaður í snjáðum frakka,  hár vexti, holdgrannur og tærður í vöngum og drýpur af

honum regnið.

Komumaður segist hafa verið greitt fyrir að skemmta í þessum afmælisfagnaði.

 

 

Gesturinn tók sér stöðu í einu horni stofunnar og hóf að leika.

Þarna höfðu þeir fyrir augum hinn kunna "sönglistamann",

Ingimund Sveinsson,  sjálfan skotspón skrílsins,  ættaðan af Meðallandi og frægan um

allt Ísland og Færeyjar af fáranlegum "konsertum" þar sem höfuðskemmtun

áheyrendanna er að sjá listamanninn elta uppi þá smápeninga,  sem þeir kasta til  

hans upp á sviðið.

 

 

Svo kynlega tókst samt til í þetta sinn,  að afmælisgestirnir stóðust ekki þá sáru

lífsreynslu,  sem við blasti,  þeir virtu betur þennan undarlega hörpusvein fyrir sér

og mun þeim öllum hafa verið hið sama í hug,

þegar Ingimundur fór,  að þarna hefðu þeir horft á eftir íslensku lánleysi margraalda

út í rigninguna og myrkrið.

 

Hingað til hafa menn velt því fyrir sér,  hvað hefði getað orðið úr þessum manni,

ef hann hefði notið sín?

Kannski tónsnillingur á sama mælikvarða og bróðir hans, Jóhannes Kjarval,

hefur orðið snillingur á sviði málaralistarinnar?

 

 

Í Reykjavík,  þar sem götuauglýsingar hans eru eitt af því sem setur svip á bæinn,

heldur hann "konserta " sína í Bárunni.

En listamaður með stóra hugsjón bíður ekki endilega eftir því  að honum oppnist

veglegir listasalir.

Hann kemur sjálfur til fólksins,  hvar sem það er að hitta,

og gerir sér engan mannamun.

Þess vegna má oft sjá hann labba, hverju sem viðrar,   með fiðlu sína eftir

þjóðveginum frá einni verstöð til annarar og það er sama,  þó að hann komi

langhrakinn í afangastað og hafi kannski látið fyrir berast á víðavangi:

það bregst ekki að hann haldi sinn "konsert" og spili fyrir manneskjurnar í

beituskúr eða fjárhúsi, ef ekki vill betur.

En reyndar er hann ekki einn á ferð.

Venjulega er með honum ástkona hans,  Sigríður að nafni,  grönn og veikluleg en

léttfætt eins og hreindýr.

Hún klæðist gjarnan litsterkum flíkum af álfkonu hætti.

Í hugum almennings er þetta óaðskiljanleg þrenning,

Ingimundur,  fiðlan og Sigríður.

 

 

 

Í bókinni "Fiskur undir steini" segir Einar ríki Sigurðsson frá því,  að Ingimundur fiðla

komið stundum í Eyjar á vertíð til að spila fyrir fólk.

 

Eilífðin sést hér lengst til hægri.

 

Einu sinni spilaði hann undir gaflinum á Eilífðinni.

Hópuðust þar margir í kringum hann,  en eins og vant var, þegar Ingimundur lék

listir sínar,  gengu þá samskot og veitti fylgikona hans peningunum viðtöku.

Þó að þarna væri allstór hópur fólks og margt aðkomumanna safnaðist ekki í

þetta sinn nema ein króna.

Ingimundur hætti brátt að spila,  og þá spyr einhver.

Ætlarðu ekki að spila meira?

Ingimundur svaraði:

"Það er ekki lengi spilað fyrir krónu".

 

 

Fátt mundi nú vitað um fyrstu kynni hins unga sveins af veröldinni,  ef ekki vildi

svo til,  að sjálfur hefur hann látið eftir sig furðugóða leiðsögn inn í hugarheim

bernsku sinnar.

Þá leiðsögn er að finna í örlitlu kveri,  sem hann gaf út 1920 og nefndi,

"Huldudrengurinn".

Í þessum minningu sínum er einstæð heimild um það,  hvernig vaknandi

listamannseðli segir til sín í gáfuðu barnshjarta.

 

Þetta eru fátækleg ágrip úr litlu kveri,  sem sennilega er flestum gleymt og hefur

aldrei átt innangengt í neinni bókmenntasögu.

 

 

Og svo var það einn fyrsta dag septembermánaðar árið 1926,

að Jóhannes Kjarval kemur heim til Þórarins Guðmundssonar og segir við hann:

Heyrðu vinur.

Heldurðu þú vildir ekki koma með mér og spila fyrir okkur

Munda bróður?

Þá vissi Þórarinn að Ingimundur Sveinsson var allur.

 

                           Stuðst við:
Horfin tíð, og Fagur fiskur í sjó. 

FRÁ GAMALLI TÍÐ ÚR MÝRDALNUM OG EYJUM.

 

 

Vigfús Brandsson Bóndi Reynishjáleigu,
Reynishverfi í Mýrdal.
Þessa mynd tók bloggari árið 1955.

 

 

 

Þegar ég var í sveit sumrin 1954-5-6-7 í Neðradal Mýrdal,  kom stundum gamall maður

til okkar,  sem Vigfús Brandsson hét.  Ég sem unglingur  fann ekki þann fjársjóð,

sem spjall við Fúsa hafði að geyma bæði vegna þess,  að lítill tími gafst frá önnum

við sveitastörfin og Fúsi, þrátt fyrir að vera kominn á átræðisaldurinn var í ýmsu stússi

á bænum.

M.a. hlóð hann veggi með grjóti og torfi. " Handeraði " fýlinn þegar sá tími var,

reitti og sveið hann með góðri hjálp frá mér.

Þannig, 

að sá gamli var aldrei verklaus, þá daga sem hann dvaldi hjá okkur.

 

 
Fúsi að saga í eldinn á bæjarhlaðinu í Neðradal.

 

 

 

Það man ég,  að Fúsi notaði aldrei gaffal þegar hann mataðist,  aðeins

sjálfskeiðunginn sinn.

Sérstaklega man ég,  þegar fýllinn var á borðum þá var karl í essinu sínu og át

af mikilli lyst.

Fyllan og gumpurinn á fýlnum var engin fyrirstaða, því öllu því gumsi slöfraði hann

í sig með tilheyrandi stunum og kjammsi og fitan ýrðist um allt skeggið á karlinum.

 

 

 Vigfúsi þótti mikið til þess koma og sagði oft frá því,  þegar hann hitti

Hermann Jónasson forætisráðherra og tók í hendina á honum.

Einnig tiltók hann forsetann,  Svein Björnsson en lagði samt minni áherslu á það

handaband  en hjá Hermanni, sjálfsagt hefur karlinn verið Framsóknarmaður.

 

Vigfús Bransson sem ég hér hefi verið að segja frá átti tvö systkyni,  Krístínu

og Vilhjálm.

Vilhjálmur þessi átti eina dóttur sem átti heima hér í Eyjum og var gift Sigurði

Stefánssyni sem lengi var á árunum,  form. sjómannafél. Jötuns.

Þegar Villi flutti hingað til Eyja bjó hann í Langa-Hvammi við Kirkjuveg.

 

Langi-Hvammur og dyrnar af "kamesi" Vilhjálms Brandsonar.

 

 

 

Hann var silfursmiður og man ég það, að ég fór með bróður mínum með

silfurhring,  sem hann átti og var í sundur genginn.

Þegar innfyrir var komið var þar fátt húsgagna, annað en lítið vinnuborð, rúmbálkur

og stór skápur.

Viðgerðin á hring bróður mín hélt illa, því í sundur gekk hann nokkrum dögum eftir

viðgerðina.

 

Tvær sögur gengu á þessum árum af Vilhjálmi og koma þær hérna:

Karli þótti gott í staupinu og þá,  er  Bakkus hafði náð sterkum tökum á karli,

þá brást það ekki að á hann rann mikill vígamóður,  sem lýsti sér þannig að  honum

þótti þá, 

sérstaklega skápurinn góði vera orðinn að fornkappa og átti

við hann glímur miklar og erfiðar,  sem oftar en ekki,  endaðuðu með því,

að Villi kom kappanum (skápnum) út úr íbúðinni og út á blettinn við húsið.

Einhverju sinni lenti Villi undir í öllum atganginum við skápinn og þá hraut út úr honum,

nú hafðir þú betur,  skrattakollur.

 

Hin sögnin var að Vilhjálmur eins og svo margir  sem einir búa,

elda sér graut eða súpu sem endist viku til tíu daga.

Einu sinni átti Villi graut sem orðinn var heldur ókræsilegur og var sagt að hann hefði

skorað á sjálfan sig að éta hann og fá að launum,  góðan snaps á eftir.

Karl úðaði í sig grautnum og þótti nú,  sem hann ætti snapsinn góða skilið.

En sagan segir,

 að hann hafi sagt sem svo;  ja, nú plataði ég þig Villi minn,

því engann snapsinn færðu að þessu sinni.   

 

Það las ég í minningaargrein um Jón nokkurn Kristinsson,  sem var um tíma

kennari í Mýrdalnum, að hann hafi þekkt til Vigfúsar og þótt hann margfróður og hafði frá 

mörgu segja,

 frá öldinni sem leið  (hér átt við nítjándu öldina.)

 

 

Ein sagan frá  Vigfúsi, segir frá   þegar þeir

bræður voru ungir.

Voru þeir sendir upp á Heiðarvatn,  sem er ca. tvo kílómetra frá Reynishverfinu.

Hlákuveður var búið að vera og þegar þeir koma í Heiðardalinn,  fóru þeir hjá

sauðarhúsi Ingva bónda á Rofum,

sem átti til að segja ýmisslegt "frágert"  við annað fólk.

Hittu þeir hann þar við sauðahúsin og mælti hann til þeirra:

"Hvert eruð þið að fara drengjatetrar?

Sögðu þeir honum hvert förinni var heitið.

Þá sagði Ingvi bóndi:

"Hann Jón minn var austur á vatni í gær og fór með kíkinn upp undir læri og

ísinn nærri dottinn af vatninu"

Snéru þeir bræður þá heim að svo búnu.

 

 

Önnur smá saga frá Vigfúsi.

Árni frá Fossi í Reynishverfinu var víst nokkuð slarksamur við sjó.

Eitt sinn var Árni að lenda í Reynishöfn,  fékk hann oft svo mikla "kæfu",

að þá er landssjórinn féll stóð ekkert upp úr nema árarnar.

 

 

Þar með lýkur þessari upprifjun frá þeim bræðrum,

Vigfúsi og Vilhjálmi sonum Brands. 

STIKLAÐ UM Á SÍÐUSTU ÖLD Í EYJUM.

 

Dansiball í Gaggó. Nemendur sem nú eru á besta aldri? Maggi Sveins og fl.

 

Gamla sundlaugin.

. 

 Ekki eru allar minningar góðar úr þessari laug.  Man vel
eftir erfiðleikum með blessað "kotið" þ.e.a.s. það var það, sem hélt uppi
hásokkunum sem maður klæddist á þessum áru 1950.

 

Sjómannadagur í Eyjum. Rikki frá Ási er ábyggilega einn af þessum köppum.

 

Þessa myndarlegu kumpána þekkja allir?  Arnar, Sigurður og Krismann.

 

Sveinbjörn Guðlaugsson og Jóhann Guðnason.
Greinilega við að "uppfarta" í Samkomuhúsinu.

 

Nokkrir vaskir Þórarar. Sigurgeir frá Skuld, Sæli, Muggur, Svenni,Arnar. o.fl. 
 Áður fyrr var mikið líf
í félögunum Þór og Týr hérna í Eyjum.
Bæði félög ráku á síðustu öld félagsheimili,
sem mikið voru sótt.

 

Helgi Benediktsson heldur ræðu á Stakkó.

 

Verkstjórnarnámskeið ásamt kennurum 1951.

 

Myndarlegir bræður, Arnar og Hermann Einarssynir.

 

Skyldi þetta vera Hallgerður-langbrók.  Nei ekki er svo. Þetta mun vera
Sigurður Jóhannsson og frú (man ekki nafn hennar) á hlaðinu við Stíghús sem var við Urðarstíg.

 

Magnús Tómasson, Mangi krummó.  Man eftir konunni en ekki nafni hennar.
Mangi var kunnur trillusjómaður og fisksali og bjá að Hrafnabjörgum v/ Hásteinsveg. 

 

Bloggvinur minn hann Simmi koló. Er ábyggilega að flytja ræðu
á Sjómannadeginum, en hvaða ár ?.

 

Kröfuganga á leið upp Skólaveginn.
Það var ekki þrautalaus að krefjast hærri launa
hér áður fyrr,  því að þeir sem tóku þátt eins og í
kröfugöngu áttu það víst að fá enga vinnu eins og,
þegar skip komu með salt eða kol. 

 

Ungur og myndarlegur vinur minn,  Ingólfur Grétarsson.

 

Básaskersbryggjan
Sennilega er þessi ágæta mynd frá árinu 1938.  

 

 

Nú ætla ég,

 að verði smá hlé á birtingu gamalla mynda á síðunni.

Vona svo sannarlega að fólk hafi haft gaman,  að skyggnast inn í

gamla tímann héðan úr Eyjum.

GAMLAR MYNDIR ÚR EYJUM.

 

 

Eins og menn muna voru þetta vinnubrögðin við löndun á öllum fiski,
hér áður fyrr.

 

Hér er unnið við syðri hafnargarðinn 1938. Á þeim  stað sem stafakirkjan stendur á
Skansinum í dag.

 

Dansi dansi dúkkan mín, gæti Árni Johnsen verið að segja
við hana Fjólu Einarsd." Hver töltir í hælinn" á Árna er óþekktur,
en sá með gleraugun er Kristján Linnet.

 

Alltaf gaman á þjóðhátíð,  árið 1945-50?

 

Bekkjabíll rétt við Hástein og alveg troðfullur.  Furðulegt að aldrei skyldu verða slys,
eða teljandi óhöpp í kringum bekkjabílana?

 

 
Hér er annar á leið í Dalinn.  Stendur fyrir framan pósthúsið og Samkomuhúsið.

 

Hótel HB og núverandi stjórnsýsluhús.

 

Takið eftir skútunum frá Færeyjum?  Við peyjarnir sníktum oft" beinakex",
af Færeyingunum. Það voru kexkökur þvermál ca.10-12 cm. og alveg glasharðar.
Ekki var laust við að maður væri pínu hræddur við Færeyingana, því sagt var
að þeir tækju stráka í beitu, þá helst rauðhærða. Líklega hefur þetta verið einskonar
viðvörun frá foreldrunum til að koma í veg fyrir að við værum að flækjast í skútunum.
Alltaf voru Færeyingarnir ljúfir og góðir karlar.

tr

Jóhann Gíslason ásamt óþekktum afgreiðsludömum við KF. Drífanda

Kýr á beit við Dalabúið.  Bærinn átti og rak þarna 50 kúa-bú í mörg ár.

 

Söguleg mynd?  Presturinn að koma frá Ofanleiti,
sem var prestsetrið í gamla daga.
Ef myndin er frá 1940, þá er presurinn, Sigrjón Árnason. Hann skírði bloggara síðunnar.
Sigurjón var mágur Halldórs Kolbeins,  sem var einnig  prestur okkar hér í Eyjum.

 

Bíó-útstillig í glugga Kaupfélags VE Kondidorið hans Bergs í dag. Nokkru seinna voru bíómyndaútstillingar
í gluggum versl.  Frú-Gunnlaugsson, sem var nokkrum metrum neðar í Bárugötunni.

 

Blessaður drengurinn hann Kjartan Másson frá Valhöll.

 

DC 3, Douglasinn á Vestm. flugvelli. Farþegar og áhöfn.

 

Það hefur þótt matur fyrir flugáhugamenn að vera með tvær ´véla á sama tíma.
hérna á vellinum.

 

Satt að segja þekki ég ekki þessar fluvélagerðir,
en ég man eftir einn flugferð ásamt móður minni frá Rvk. og við vorum
aðeins tvö í vélinni.  Svo kalt var í henni, að flugmaðurinn bauð okkur
mömmu að koma framí til sín, því að þar var hlýrra. Sennilega var það
árið 1947.

 

Anna Friðbarnardóttir ásamt elsta syni sínum, honum
Atla Ásmundssyni, blessaður drengurinn.

 

Hvítasunnu-söfnuðurinn á árunum áður.

 

Jólatrés-skemmtun í Akóges 1949.

 

Laufás, Vatnsdalur og þurrkhúsið neðst til hægri.

 

  

FLEIRI EYJAMYNDIR FRÁ SÍÐUSTU ÖLD.

 

 

Edinborgarbryggja og Lækurinn th sést í Eilífðina svokallaða.

Grétar Skaptason og Hafsteinn Stefánsson.

Sjúkrahúsið  gamla, núverandi Ráðhús bæjarins.  Sjúklingar í sólbaði?
Konan sem situr uppi mun vera móði Þóru konunnar han Óskars Matt.

Eyjarósir. Kannski þekkir einhver þessa dömur?

Viðlegukannturinn fyrir framan Fiskiðjuna. Hraðfrystistöðin lengst til hægri.
Næst okkur er fjara þar sem bloggari lék sér stundum.

Unniið við að pakka saltfiski. Húsið er í dag bílageymslan hans Simma.
Að Tanganum og fyrir norðan "Ríkið" voru stakkstæði þar sem saltfiskur var
sólþurrkaður.

Fólkið sem vann við saltfiskinn.

Handbolti kvenna á Stakkó og sýnist mér dómarinn vera Kiddi frá Klöpp.
Á sjómannadaginn og 17. júní voru handboltaleikir millum Þór og Týs.
Karlahandbolti var bara ekki kominn til sögunar í Eyjum frá þessum tíma, 1940-50.

Reiptog á Stakkó. Það hefur  verið meira um að vera hérna í gamla daga?

Hérna er það Íslensk glíma, en við Eyjamenn áttum marga góða glímumenn.
Dómari er hann Sigurður Finnsson leikfimikennari og skólastjóri.

Gamla sundlaugin var vinsæl. Þekki þarna bakatil Ástvald, Halldór Guðjónss. skólastj og Lýð Brynjólfss.
 Sundkennarar Friðrik Jesson og Guðný
Gunlaugsdóttir. Einnig konan hans Ásmundar, Bíbí Friðbjarnad..  Ástvaldur Helgason sundl.vörður og svo Vignir Guðnason.

 
Tveir bræður, þeir Sigurður og Ölver Haukssynir frá Vatnsdal.

Óskar við Sólhlíð, Sigurjón Auðunss,Jóel frá Sælundi,
Hanni frá Svanhól, í fangi Sigga Auðuns er Þórarinn eða Tóti frá Kirkjubæ.
Jóhann Sigfúss. Jói Sif í Vinnsló og Gísli frá Hvanneyri.

Fjölskyldan hans Balvins og Þórunnar.
Frá vinstri Balli, Addi, Skæringur Rútsson faðir Baldvins,  Stína,Kiddi.
Raggi Þórunn heldur á Gústa Baldvin, Biggi og svo hún Hrefna með stóru slaufuna.

 

Jónas á Tanganum ásamt skrifstoudömum sínum.
Næst Jónasi, Guðbjörg Þorsteinsd. systir Tóta í Turninum.
Næsta er dótti Vigfúsar? og svo óþekkt.

 

Tignarleg skrúðganga nálgast Stakkó.

 

Hátíðar ganga eða mótmælaganga upp Breiðabliksveg?
Mynd sennilega frá1940-50. 

 

Myndin tekin frá Hilmisgötu og niður Bárugötu.
Fyrstu húsin eru, Víðidalur t.v. og Kaupangur til hægri

EYJAMYNDIR FRÁ LIÐINNI ÖLD.

 

 

Séð niður eftir Básasgersbryggju um 1940.

Jóhannes Brynjúlfsson afgreiðslumaður í verslun Ísfélagsins.

Sjómannadagur.  Stebbi pól sem kynnir.

Gamla sundlaugin. Keppni í gangi.

Eyjamenn á besta aldri. Finnbogi Friðfinnsson l. t hægri

og líklega Jóhann bróðir hans til vinstri.

Þórarinn Þorsteinsson (Tóti í Turninum) að störfum í verslun Ísfélagsins.

Takið eftir saltfisk stökkunum.  Þarna var stakkstæði þar sem fiskurinn
var þurrkaður.   Malarvöllurinn í dag.

MINNISVERÐIR MENN; TVÍBÝLIÐ.

 

 

Sigurður Sigvaldason.

 

Hann sat oftast á tröppum verslunar í miðbæ Reykjavíkur og kallaði til

samborgara sinna;

"Samþjappað guðsorð.  Jesús Kristur í kálfskinni fyrir eina krónu."

 

Þarna sat þessi aldraði maður eins og foldgnátt fjall og bauð helgar bækur til sölu.

 

Hann var mikill að vallarsýn, ákaflega feitur,  innskeifur og kjagaði lítið eitt í spori.

Svört skinnskjóða fylgdi honum,  sem troðin var ritningum og öðru guðsorði.

Mörgum varð starsýnt á þennan bolmikla mann og undruðust,  hve feitur hann var.

Fæsta grunaði þó,  að líkamsfita trúboðans væri af öðrum og æðri uppruna en heimi

holdsins.

Hann hét Sigurður Sigvaldason, Vestur-Íslendingur er dvaldi árum saman í

Bandaríkjunum og Kanada og boðaði þar hið heilaga orð,  en var nú kominn í

Austurstrætið og boðaði lítiltrúðum löndum sínum fagnaðarerindið.

 

 

Það var árið 1899, fagran góðviðrisdag í aprílmánuði.

Sigurður Sigvaldason var á gangi upp hæð eina í Lincolnhéraði í

Minnesotafylki.

Þá sér hann hvítt ský,  sem stefnir í mót honum og þykist hann sjá að það sé ekki

af jarðneskum heimi.

Sigurður hrópar þá hátt á ensku,  hver er þar?

Er honum svarað á sömu tungu: 

 I am the Prince of Life and Death! Ég er lávarður lífs og dauða.

Sigurður nam nú staðar í skýinu og beið, heyrir þá röddina fara með þyt til og frá og

Jesús Kristur segir þýtt, en glöggt á ensku;

I forgiven!, þ.e. ég fyrirgef.

Eftir ávarp þetta úr skýinu,  hurfu Sigurði bæði synd og sorg og stendur um stund og

lætur endurfæðinguna hríslast um sig.

Þá gerist það að skýið vatt sé inn  í hann, en skýið var svo mikið,  að það komst

ekki allt inn.

Fylltist Sigurður svo heilögum anda og sá sjálfan sig að innan.

Þar ríkti himnesk blíða og friður,  varð eins og lygnt vatn í rjómalogni á að líta.

Þegar andinn hafði komið sér vel fyrir, sagði hann hvað eftir annað á ensku.

Guði sé lof, Guði sé lof og virtist því fegnastur,  að hafa öðlast samastað í líkama

Íslendingsins.

Gerðist hinn heilagi húsráðandi æði aðsópsmikill í Sigurði, því hann hljóp í

spik á skömmum tíma og þyngdist úr 164 pundum (82kg.) í 238 pund.

 

Aldrei amaðist Sigurður við hinum tigna granna sínum, öðru nær.

Hann var aldrei sælli á ævi sinni eftir að Heilagur andi hafði útvalið sér hann

til íverustaðar.

 

Árið 1903 skipaði Drottinn honum að yfirgefa allt og fylgja sér og fór Sigurður

víða um og boðaði fagnaðarerindið.

Ekki var nóg að gert, því andinn nauðaði í Sigurði að hann gæfi frá sér hús sitt,

sem hann og gerði.

Andinn var stundum ansi smásmugulegur við sambýlismann sinn,  svo sem þegar

hann bannaði Sigurði að fá sér kaffi og kleinur í veitingarhúsi einu,

en hann hafði ekki borðað neinn morgunverð.

Eftir nokkuð þóf samþykkti andinn að Sigurður mætti fá sér mjólk og kleinur.

Skýringin var að andinn vissi það, að Sigurður væri veill fyrir hjarta og þessvegna

bað hann Guð að taka hjartakvillann,  sem og hann gerði.

Eftir það drakk Sigurður kaffi nótt sem nýtan dag alla ævi og varð aldrei mein af.

 

 

Hagur Sigurðar eftir að hafa gefið eigur sínar, var oftar en ekki í daprara lagi,

þannig að Heilagur andi skipaði honum að selja Biblíur til viðurværis,  því að

sá sem prediki eigi að lifa af og í orðinu.

 

Var því almennt trúað, að Sigurður lúrði á þó nokkru fé af Biblíusölunni.

Tveir ágætir landar Sigurðar heimsóttu hann í Winnipeg og báðu hann lána sér

10 dali.

Bað Sigurður þá doka við,  meðan hann bregði sér inn og beri erindið undir

Drottinn.

Þeir kumpánar heyra til Sigurðar eftirfarandi:

Það eru hérna tveir ungir Íslendingar,  þú Drottinn kannast við þá?

Þögn.-- Sigurður, hvað segirðu Drottinn þekkirðu þá ekki,  svolítil þögn

og Sigurður segir,

mig grunaði það, að þú mundir kannast við þá.

Þeir eru að tala um að fá lanaða 10 dali hjá okkur.

Hvað segirðu?

Verður nú aftur nokkur þögn:

Nú, það er algjört afsvar, kemur ekki til neinna mála.

Jæja, ég verð þá að segja þeim það,  og vertu blessaður Drottinn minn.

Sigurður kemur þá aftur fram í stofuna, hristir höfuðið mæðulega og segir við

hina ungu menn.

Því miður drengir mínir, Drottinn þvertekur fyrir að lána þessa 10 dali.

Kvöddu þeir svo hinn heilaga mann,  en hann bað þá fara í Guðs friði.

 

Á þennan hátt var viðskiptalífið rekið í tvíbýli

Sigurðar Sigvaldasonar og Hins heilaga anda hér á jörðinni.

                              Minnisverðir menn og Snöggir blettir.

ÞAÐ SEM BÆJARSTJÓRINN Í EYJUM LÉT ÓSAGT.

 

 

Friðarhöfnin og Vinnslustöðin í Eyjum.

 

Ég eins og svo margir hér í Eyjum,  veltir maður því fyrir sér  hversvegna í

ósköpunum

núverandi ríkisstjórn skuli voga sér að "áætla" að skera hér niður fjármagn til

sjúkrahússins í  Ve. eins og raun ber vitni um í fjárlögum?

Bæjarstjórinn okkar, hann Elliði Vignisson fjallaði ágætlega um þetta niðurá Stakkó

á föstudaginn.

Og hann notaði það "sálfræðitrikk" enda maðurinn sálfræðingur, að sínir flokksmenn

ættu nú,

 kannski pínulitla sök á hvernig komið væri. 

 Þannig er kannski hægt að tala á

fámennum fundi í "Byrginu" en ekki við rúmlega 20 % bæjarbúa.

Ég segi bara við bæjarstjórann, 

  að hann ætti bara að vera svo heiðarlegur og segja

okkur bæjarbúum,  að það var fyrir hans  pólitíska litróf og félaga,  sem urðu til

þess að fólk safnaðist saman á Stakkó til að mótmæla  niðurskurði fjármagns

til Sjúkrahúss Vestmannaeyja,

það er sannleikur málsins og nóg um það.

 

 

Bæjarstjórinn kom einnig inn á svokallaða fyrningaleið.

Ég sjálfur er ekki mikið inn í þeim málum,  en ég skil þegar skellur í tönnunum,

því ég man svo langt, eða fyrir 3 ár síðan,  þegar bræður tveir vildu kaupa stærsta

hlutann í Vinnslustöðinni.

Mér þykir bæjarstjórinn og fleiri oft gleyma því,  að útskýra fyrir okkur

bæjarbúum þá sögu og þá endalok hennar, ef þeim bræðrum hjá Stilla ehf hefði nú

tekist ætlunarverk sitt,

sem sagt að fá í hendur kvótann sem Vinnslustöðin hafði og hefur á sínum snærum,

hvernig bæjarfélagið okkar hér í Eyjum  liti út í dag?

 

Nei, 

 við vorum svo heppnir Eyjamenn,  að það voru góðir og ábyrgir aðilar,

sem létu ekki glepjast gagnvart gylliboðum

 þeirra bræðra, því þeir hefðu farið með meirihluta kvótans úr bænum, eins og þeir

sjálfir fullyrtu um.

Þess vegna er ég alveg undrandi, þegar bæjarstjórinn og hans félagar

skuli ennþá tala fyrir óbreyttri fiskveiðistefnu, vitandi um þá vá og stöðu

sem bæjarfélaginu er búið að óbreyttri stefnu í þeim málum.

 

 

 

Í SÓL OG SUMARYL Í SVÍÞJÓÐ.

Hún á afmæli í dag,  sungum við fyrir hana Önnu Guðrúni,
elsta barnabarnið mitt, sem býr einnig í Svíþjóð.

Hérna var nú ekki sól,  en 24*hiti og alveg dásamlegt,
þrátt fyrir að bloggarinn Hector, sé nokkuð alvarlegur á svip.

 

 

 
Bloggarinn Hector. Eins og alþjóð veit dvaldi ég í Svíþjóð
í sumar og erum við hérna í sólbaði auðvitað. Dóttir mín, Sigríður
og barnabarn mitt,  hún Azíta litla.

Þessi mynd á nú barasta heim í playboy, eða þannig!

'A útimarkaði í Östersund. Dóttir mín,þá hún Azíta litla,
og svo hann Hujat, tengdasonur minn frá Íran.

   
Fleiri þurftu nú á matarbita að halda en við mannfólkið. Hérna er hún Azíta
að fóðra Kanadagæsarfjölskyldu. Fullorðni fuglinn er svo grimmur í að verja ungana
sína,  að þeir svífa óhræddir í mann. Fékk eina allaleið uppá bak á mér.

Svo var að fara í Tívolí,  sem kemur á svæðið sömu helgina
og við Eyjamenn höldum 
þjóðhátíð.

Stelpurnar mínar þrjár:  F.v. Sigríður Þóranna,
Azíta Sólveig og Anna Guðrún.

Í miðbænum:
Hector og dóttirin, svo  og skottið hún Azíta.

 

 

HVER SEM GRAFAR GLEPUR FRIÐ, GELDUR ÞESS SÍÐAR.

 

 

Í gær var ég með regester um sýslumanninn,  Bjarna Halldórsson og hörku hans

sem embættismaður.

Bjarni þessi hafði eins og fyrr getur,  átt í deilum við Lavrens amtmann á

Bessastöðum og látið lesa stefnu yfir honum dauðum í kirkjugarði og héldu sumir,

að hann væri kominn til stefnudags,  þegar Bjarni var jarðaður.

Um þetta kvað Grímur Thomsen:

 

 

 

 

 

Á barmi grafar beiskan róm

brýndi inn heiftargjarni:

Lavrenz fyrir Drottins dóm

dauðum stefndi Bjarni.

 

 

 

 

 

Skömmu síðar sjálfur var

sviplega burt kallaður,

stefnufrestinn fékk ei þar

feigur sýslumaður.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Slys við útför steðja hans,

slitna hankasilar

og í kistu keisberans

klampi og planki bilar.

 

 

 

 

 

Á enda kistan ofan sökk

og úr henni höfðagaflinn,

en nárinn þrútinn nakinn sökk

niður í moldarskaflinn.

 

 

 

 

 

Heljarfrost og hulin sól

hríms var grárri móðu,

alla næddi og alla kól,

er yfir hans moldu stóðu.

 

 

 

 

 

Aflaga söngur illa gekk,

enginn hafði lagið;

klerkur sökum kulda ei fékk

kastað mold á hræið.

 

 

 

 

 

Deildu menn ei dauða við!

Dómsins allir bíða,

og hver,  sem grafar glepur frið,

geldur þess síðar.