KATTAR - SMÖLUN JÓHÖNNU.

 

 

Kattarsmölun?

 

Jæja, 

 nú er það svart maður,  en það vissi heilaga Jóhanna ekki, að kettir merkja

ekki rautt frá svörtu.

Svo ekki er annað hægt eins og staðan er núna,  að kettirnir í VG sjái samflokkskettina

í ríkisstjórninni alla í svörtum lit.

 

Nei,

  án gríns þá sé ég engan veginn,  að VG geti látið sér í léttu rúmi liggja,

að vera líkt við ketti,  þó sú ágæta dýrategund eigi allt gott skilið.

 

VG hafa hingað til verið dregnir á asnaeyrunum af samfylkingunni 

í ríkisstjórnarsamstarfi þeirra.

Þar má til nefna ESB aðildarumsókn.

Engum dylst það sem eitthvað vill sjá,  að Samfylkingin hefur ráðið allt og öllu innan

ríkisstjórnarinnar og spurning hvort ekki sé hér komið að leikslokum í þeirra

samstarfi?

Sjálfsagt væri það besta fyrir þessa þjóð,

 að VG splitti sér frá Samfó núna strax

og þeir, 

ásamt Sjálfstæðisflokki og Framsókn reyni að mynda

stjórn. 

 

 

 

 

VG ræðir ummæli forsætisráðherra

BARÁTTAN UM GULLIÐ.

 

 

Baráttan um gullið,  eftir Finn Jónsson listamann.

 

 

 

Þetta minnir mig og sjálfsagt marga aðra á það,  sem meistari Þórbergur sagði um

strefið í okkur mönnunum:

"Það stafaði frá einhverri vöntun í okkur,  einhverju andlegu tómi sem verið er að

strefa við að fylla.

En tómið fyllist aldrei og  og við jafn tóm og í upphafi leiðarinnar.

Tómið verður aðeins fyllt með því að losa sig við strefið,

við að fylla tómið."

 

 

Sjálfsagt er enginn svo andlega eða líkamlega heill,  að hann sleppi undan löngun í

 eitthvað?

 

 

Að eiga nóga peninga og   fyrirtæki.

Eiga flott hús, stærri og hraskreiðari bíl,  sætustu og

bestu konuna og gáfuðstu börnin.

Allt er þetta meðal þess,  sem hver og einn lætur sig dreyma um og í sjálfum sér er

þetta bara eðlilegt,

  eða hvað?

Allavega með því áreiti sem við er höfð hjá flestum þjóðum,

nú á dögum.

 

 

 

Kínverjar sem nú eru að kaupa Volvo verksmiðjurnar virðast miklir strefara og

gleypa má segja,

 hvað sem er á hinu veraldarinnar sviði.

Við Íslendingar höfum kynnst að undanförnu strefandi mönnum,  sem

 ólmir vilja eignast meira af skötusel,

 en þeir geta torga.

Þar virðast miklir hagsmunir og peningar á ferðinni, allavega eftir látunum að dæma,

að undanförnu.

 

Þannig er það í okkar samfélagi, peningar,  völd og áhrif

eru mottó manna í dag,  jafnvel þó menn geri sig að fífli,  skal öllu til tjalda

að  settu marki.

 

 

 

 

Samfélagið er  einu sinni orðið svona rotið,  leyfi ég mér að segja og ekki nema von  

að ég,

   sem orðinn er eldri borgarari,   öryrkjar og fleira "pakk",

sem gerir ekki annað en þiggja og þvælast fyrir,

verði einskonar afgangsstærð í  þjóðfélagi nútímans.

 

 

 

 

 

 

 

 

  

 

 

 

 

Volvo í kínverska eigu

AÐFERÐ AÐ HÆTTI MUNCHAUSENS BARÓNS.

 

 

 

 

Þessi grein um það, 

  að vilja borga fyrir að sjúklingar íþyngi ekki sjúkrahúsunum í

Bretlandi,

 minna óneitanlega á trixið hans

Munchausen baróns.

Hann,

 eins og svo margir hafa lesið um var gerður að forstöðumanni sjúkrahúss og

til sparnaðar fyrir bæjarfélagið átti hann að losa sem flest sjúkrarúm,og

og skyldi fá vel launað.

Trixið barónsins fólst í því,

að láta alla sjúklinga sjúkrahússins vita,  að hver sem

eftir yrði á hádegi næsta dags,  að sá hinn sami notaðist sem lyf fyrir

sjúklingana.

Auðvitað vildi enginn verða malaður í duft til neyslu fyrir aðra og komu sér þesvegna

út á tilsettum tíma.

Þar með var Munchausen búinn að efna sitt loforð,

með lygi, 

 að sjálfsögðu.

 

 

 

 

Vilja halda sjúklingum utan spítala

ÞJÓÐHÁTÍÐARGESTURINN VAR BUNDINN VIÐ REKKVERKIÐ.

 

 

Landtaka á Landeyjarsandi.

 

 

Nú styttist  óðum í,

  að Eyjamenn og aðrir geta ferðast á milli Landeyjarsands og Heimaeyjar,  en á

mun auðveldari máta og þægilegri en myndin hér fyrir ofan sýnir.

 

Fyrstu ferðir milli Stokkseyrar og Eyja hófust árið 1940 og voru það heiðursmennirnir

Jón Sigurðsson lóðs og Sigurjón Ingvarsson Skógum,

sem voru upphafsmenn þeirra ferða.

 

Sigurjón Ingvarsson var 14 sumur í Stokkseyrarferðunum.

 

Í bókinni "Öruggt var áralag" segir Sigurjón frá ferð á þessum árum,  sem var í

tengslum við þjóðhátíð okkar Eyjamanna.

Þá eins og nú, 

voru menn  stundum svolítið "puntaðir" og þótti ekkert tiltökumál.

En í einni ferðinni þurfti Sigurjón að "tylla" manni,

svona til öryggis eins og hann orðaði það:

 

Hann kallaði til mótoristans og bað hann  að ljá sér spotta.

Mótoristinn brást hart við eins og hans var von og vísa,  og svo bundum við piltinn

við rekkverkið fram á og fór þá nú fljótt að slævast úr honum ofsinn. 

 

 

 

Alvarlegra atvik kom fyrir seinna.

Þá skall hurð nærri hælum á leið til Þorlákshafnar á m/b Gísla Johnsen:

 

Það var logn,  en nokkuð brim í sjó.

Tveir farþegar voru fullir.

Allt í einu steyptist annar þeirra fyrir borð.  Við snúum bátnum og erum tilbúnir

með hakann.

Þá kallar mótoristinn  sem var Kjartan Gíslason,  seinna fisksali:

Hitt helvítið er farið líka!

Láttu djöful eiga sig á meðan,  kallaði ég og rétt í því náðum við þeim fyrri og

vippuðum honum niður í lúkar.

En ég er ekki alveg viss um,  að við höfum tekið neinum silkihönskum á honum.

 

Hinn maðurinn mun hafa ætlað að ná í bjarghring fyrir félaga sinn,

en steyptist þá sjálfur fyrir borð.

Hann var í kuldaúlpu og kom eins og belgur upp af úlpunni þar sem hann maraði í

sjónum.

Við lögðum svo að honum og hann var dreginn upp líka.

 

Nokkrum dögum seinna hitti Sigurjón skipstjóri annan þeirra félaga í Þorlákshöfn.

Þá sagði hann:

Það ætla ég að biðja þig um  Sigurjón,  að taka  aldrei á mér eins og þú gerðir

um borð í Gísla Johnsen um daginn.

Já það var harka í þessu,  en það dugði ekki annað,

segir Sigurjón Ingvarsson hér að lokum.

Á þeim fjórtán árum sem Sigurjón var í Stokkseyrarferðum urðu þær alls 730,

og farþegar samtals 23.000.

 

Ég sem þetta rita fór  með Gísla Johnsen á þessum árum frá Stokkseyri og til Eyja.

Sú ferð er mér minnisstæð vegna þess,

 hversu illt var í sjó og ég mikið sjóveikur.

Jóni Björnssyni frá Gerði hefur sjálfsagt ekki þótt mikið til koma sjólagið, en hann var

þá háseti á Gísla Johnsen.

Alla leiðina heim til Eyja ældi ég sem múkki og mest af því fór í skolpfötuna,  sem

staðsett var við eldavélina.

Jón í Gerði hjálpaði mér í vesaldómi mínum,

hélt um enni mér og lét mig hafa votan klút til að þurrka mér um munninn og svitann,

sem út á mér spratt.

Það má segja,

 að hann Jón Björnsson frá Gerði,

 hafi hugsað um mig sem móðir í þessari ferð.

Ávallt hefi ég verið honum þakklátur fyrir umhyggju hans og

drenglyndi í umkomuleysi mínu,

fyrir rúmlega hálfri öld síðan.

 

 

 

 

  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

EYJAMENN ERU HRÆDDIR VIÐ AÐ TJÁ SKOÐANIR SÍNAR ?

 

 

Sæl og blessuð verið þið,  sem þetta lesið.

Nú hefur liðið nokkur tími frá því ég skrifaði stafkrók á bloggsíðuna mína.

Það, 

að ég ræðst í að skrifa  smá pistil einmitt núna eru skilaboð, sem ég  fékk í

morgun frá bloggvini mínum.

Þar sem umræddur bloggvinur segir ekkert um það,  að ekki megi um hans skilaboð

ræða opinberlega,  ætla ég að taka mér það bessaleyfi og gera því smá skil hérna.

 

Skilaboðin frá honum hljóða þannig:

 

Kæru bloggvinir, 

 ég hefi ákveðið að læsa síðunni hjá  mér,

það er aðallega út af hræðslu við að fá ekki vinnu hér í Eyjum.

Við búum í svo litlu samfélagi og atvinnurekendur hér eru nokkuð harðir í horn

að taka.

Ég hefi orðið var við það,  að bloggið mitt hefur gert usla víða hér í bæ,

meira að segja upp á bæjarskrifstofum.

 

Þetta er dapurleg og um leið háalvarleg reynsla,  sem bloggvinur minn 

telur sig hafa orðið fyrir hérna  í Eyjum.

Að verða fyrir því að fá ekki vinnu fyrir það eitt að segja sínar skoðanir minnir mig á,

þegar faðir minn sagði mér frá baráttu verkafólks hér í Eyjum í

 "gamla daga".

Menn sem tóku virkan þátt í kröfugöngum og kröfðust hærri launa og betra

lífs, 

 voru oftar en ekki settir hjá,  þegar þeir báðu um þá litli vinnu,

 sem  bauðst á árunum áður,  vegna pólitískra skoðana og þátttöku sinnar 

í baráttu  verkalýðsfélagana hér í Eyjum.

 

En eitt verð ég að láta fram koma,  sem varðar mig sjálfan og það er það,

að þrátt fyrir sterkar skoðanir mínar  bæði hvað varðar pólitík og annað það,

sem efst hefur verið á baugi á hverjum tíma hefi ég, 

aldrei, aldrei orðið var við né orðið fyrir barðinu á,  hvorki atvinnurekendum né

bæjarstjórn þessa bæjarfélags,  að ég tel.

 

Samt er það svo,

 að þetta viðhorf sem fram kemur í skilaboðum bloggvinar míns,  hefur örlað á

 hjá mönnum sem ég hefi rætt við undanfarið, en ég hitti  og ræði við fjölda fólks á

degi hverjum.

  Þegar talið  berst að bæjarstjórnarkosningunum  í vor og hvort menn

séu ekki farnir að íhuga framboð,  virðist svo,

að enginn  sé tilbúinn í þann slag. 

Að taka þeirri áhættu að missa" spón úr aski sínum",

eða á annan hátt verða fyrir óþægindum frá samfélaginu með þátttöku í

bæjarmálapólitíkinni hérna í Eyjum virðast menn ekki tilbúnir í.

Ég spyr mig og aðra í lokin:

Getur verið,  að einhver flugufótur sé fyrir hræðslu íbúanna hér í Eyjum 

við það eitt,

að tjá sig og hafa skoðanir ?

Ef satt reynist er þessu bæjarfélagi veruleg hætta búin og öllum þeim,

sem hér búa.   

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

SKOLLALEIKUR ?

 

 

 

Ég verð bara að segja það um þessa fyrstu þjóðaratkvæðagreiðslu,

að hún er meir en lítið skrítin og algjör skrípaleikur.

Það er mér óskiljanlegt að ríkisstjórnin skyldi ekki blása hana af með því að draga lögin

til baka.

Það,  að segja um þessar kosningar  að þær sýni umheiminum hvað við búum við

mikið víðsýni og lýðræðisást er aðeins til þess eins að berja í  bresti flokka hjá

þeim pólitíkusum, sem  kenna sig mest við

Sjálfstæði og Framsýni.

  

 

Skrítin þjóðaratkvæðagreiðsla

ÚLFUR Í SAUÐARGÆRU ?

 

 

 

Þarf nokkur að velkjast í vafa við hvern er átt,

þegar fjármálaráðherra talar um einhverja í liðinu sem ekki vilja semja?

Það hefur verið kristaltært í augum flestra í langan tíma, 

 að formaður Framsóknarflokksins vill greinilega að ekkert gerist og

þá sjálfsagt í von um að ríkisstjórnin gefist upp á rólunum,  fyrr en seinna.

Vonandi er það nú svo,

að forlögin geri  landi okkar og þjóð ekki þá gráglettnu skráveifu,

að leiða Framsókn aftur til valda.?

 

 

 

Hvað á Steingrímur við?

STJÓRN LÍTILMAGNANS ?

 

 

Azíta,  má afi fá smá ?

Í sumar fór ég í heimsókn til dóttur minnar og tveggja barnabarna, sem búa í

  Östersund í Svíþjóð.

Ég var svo ljónheppinn að renniblíða var og 20 gráðu hiti uppá hvern dag.

Að ég núna fer að impra á þessu góða fríi í sól og sumarblíðu og góðu yfirlæti hjá

stelpunum mínum í sumar er bara einfaldlega vegna þess,  að mér finnst

svartnætti og neikvæðni allsráðandi í okkar ágæta þjóðfélag nú um stundir.

Það reynir svo sannarlega á, 

 þegar fólk kemur fram í fréttaaukum og upplýsir okkur um það,

  að það eigi ekki lengur málungi matar.

Margir hafa misst vinnuna sína og við það að lenda  á götunni vegna þess að

enginn aur er til, 

 að borga af íbúðinni.

Svo eru fréttatímar  fullir af fréttum af mönnum sem glutrað hafa milljónum og

milljörðum undanfarin ár

og þessir gaurar virðast sleppa með það án þess að greiða krónu til baka,

samanber t.d. Finn Ingólfsson.

Á meðan er þjösnast á venjulegum Jóni og Gunnu í þessu landi og

þau mega borga sínar skuldir upp í topp.

Það virðast lítið fara fyrir  mannlegheitum stjórnvalda,  þrátt fyrir að topparnir

segi okkur,

 að unnið sé hörðum höndum á öllum vígstöðvum til bjargar alþýðu manna.

Það skal engan undra það, 

að ég íhuga það af fullri alvöru að nú sé komið nóg

og best sé að verja ellinni í Svíaríki?

   

 

 

MARKLAUS OG MAKALAUS KOSNING.

 

 

 

Auðvitað er þjóðaratkvæðagreiðslan  marklaust, það er rétt og satt sem Jóhanna

segir og þess vegna alveg makalaust að ríkisstjórnin

skuli ekki,

seinna en núna slá af þessa sýndarmennsku.

Í ofanálag er þetta rándýr framkvæmd

 og mætti spara þarna um 200 millur.

 

Marklaus þjóðaratkvæðagreiðsla?

DAGURINN Í DAG.

 

 

 

Nú er úti veður vont og ástæða því ærin,  að vera svolítið á hlýlegu nótunum í

myndavalinu.

Líklegast þykir mér,  að flestir hérna í Eyjum hafi haldið að við værum sloppin fyrir

horn,  hvað veturinn og snjóinn áhrærir.

Nú sit ég hérna heima og les mér til skemmtunar,  en minn uppáhalds höfundur

er meistari Þórbegur Þórðarson. 

 

Skemmtilega kemur hann inn á persónuleikann og það sem við í dag höfum

svo ljóslega fyrir okkur dag hvern af gjörðum okkar mannanna.

Hann talar um "strefið" sem hrjáir alltof marga og gerið það að verkum,

að okkur líður illa.

Í "strefinu" fellst, 

 þegar menn sækjast eftir því að komast til valda, vera dýrkaðir af

fólkinu sem þingmenn,  ráðherrar,  forstjóra,  stóreignamenn og annað því um líkt.

Svo eru þeir sem keppa eftir að verða frægir.

Þeir leggja mikið kapp á að ná langt í íþróttum, í tískuheiminum, skrifa bækur,

möndla óperur,  svo eitthvað sé nefnt.

Allt stafar þetta  segir Þórbergur,  og þar er ég honum sammála af vöntun í manninn,

einhverju andlegu tómi sem er verið að "strefa" við að fylla,  en það skrýtna er það,

að tómið fyllist aldrei og maðurinn er í raun og veru jafn tómur og jafn vesæll að

vegarlokum sem í upphafi leiðarinnar.

 

Áfram segir meistarinn, að þetta sé eitt af því skrítna við lífið.

Tómið verður aðeins  fyllt með því að losa sig við "strefið", við að fylla tómið.

"Strefið" á rætur sínar í persónuleikanum.

Hann er hnútarnir í sálarlífinu,  þegar menn hafi leyst hnútana,

ljóma þeir eins og fagurt ljós.

 

 

"Nú vendi ég kvæði mínu í kross og hugleiði aðra hlið á okkur mannfólkinu

og ég spyr sjálfan mig,

 hvort sál mín sé eins einmana og  hugur minn?

Er hún jafnvel vanræktari?

Hvenær gerðist það  að sál mín tjáði sig síðast?

Hvenær gerðist það síðast að ég grét af gleði?

Hringdi í einhvern, 

 heimsótti og tjáði viðkomandi ,  að mér þætti vænt um hann eða

hana?

Dansaði í rigningunni,  eða snjónum?

Bakaði pönnukökur,  reyndir að yrkja ljóð,  málaði mynd,  söng í baðinu?

Gerði við eitthvað sem var bilað?

Kyssti lítið barn?

Gekk uppá fjall?

Strauk kettinum, eða hundinum sem á leið minni varð?

Synti nakinn?

Fór á fætur við sólaupprás,  eða horfði á stjörnurnar?

Talaði í trúnaði við náttúruna?

Leitaði til Guðs?

Hvenær gerðist það síðast að ég sat í þögninni og skoðaði mín innstu djúp,

sálar minnar?

 

Kannski ættu fleiri að hugleiða það sem ég hefi hér á borð  borið

og reyna að gera betur í dag, 

 en í gær.

Það er einmitt það,

 sem ég  ætla mér að reyna eftir bestu getu.