JA, NÚ ÞYKIR MÉR TÍRA ?

 

 

Nú er það svart maður

allt orðið hvítt ?

Ættu að líta til Íslands

FURÐULEG VINNUBRÖGÐ Í VESTMANNAEYJU ?

 

Ég er varla búinn að sleppa puttunum af lyklaborðinu og

gleðjast yfir þeirri yfirlýsingu umhverfisráðs Eyjanna um bann við

lundaveiði í sumar,

 þegar sjálfur bæjarstjórinn dregur í land með þá ákvörðun.

Hverjum á að trúa og hverskonar hringlandi er þetta,

 ég spyr?

 

 

 

Ekki ákvörðun um lundaveiðibann í sumar

TIL HAMINGJU EYJAMENN.

 

Það eru ánægjulegar fréttir,

að nefnd umhverfis-og framkvæmdarsviðs Vestmannaeyja

hefur sett bann á lundaveiði í sumar.

Mér fannst raunarlegt,  að horfa á suma sem málið varða,

sérstaklega þá sem hag hafa af veiðum,  skrifa grein eftir grein hérna í

miðla Eyjanna

og vera með einhverja talna leikfimi um góða viðkomu lundans

undandfarin ár.

Það sjá allir sem eitthvað vilja sjá,

að lunanum hefur fækkað  og þá sérstaklega núna síðustu árin.

Ég óska Eyjamönnum til hamingju með

lundaveiði bannið.

Lundaveiði bönnuð í Eyjum

GETA EYJAMENN LEYST VANDA REFSIFANGA Á ÍSLANDI Í DAG ??

 

Eins og alþjóð veit erum við Íslendingar um stund

í nokkuð kröppum dansi vegna efnahags okkar

og ýmiskonar vandi er  því fylgjandi.

Þar má til nefna það,  að yfirvöld í landinu eru í

Fangaeyjan Alcatraz.                            mestu vandræðum vegna fjölgunar á

þeim hópi manna,  sem verða svo ólánsamir að lenda uppá kant við lög

landsins.   

Afleiðing er sú,  að refsi föngum hefur fjölgað meir en

fangageymslur landsins geta tekið við. 

Þá kemur til sögunnar lausnin, sem hæglega gæti leyst bráðan vanda

á fangelsismálum okkar Íslendinga:

Við hérna í Eyjum, eða þeir sem mest sækja  úteyjarnar til lundaveiða,

munu vegna fækkunar í lundastofninum ekki nota

úteyjarnar eins og undanfarin ár.                       Elliðaey og Bjarnarey, sem fangaeyjar ? 

  

Þar kemur þá til sögunnar vannýtt

húsnæði , sem í sumar mætti nota

fyrir þá fjölmörgu refsifanga sem bíða

eftir að taka út sína refsingu.

Refsivist í úteyjum væri að mínu mati góður kostur þar sem menn 

væru í góðum tengslum við náttúruna og útiloftið og

 "frjálsir" svo langt sem það nú nær.

Í hverja eyju mætti setja fimm til tíu fanga og með þeim væru tveir

tilsjónarmenn.

Einn mánuður úti í eyju væri refsing sem "dekkaði" þrjá til tólf mánaða

refsingu í venjulegu fangelsi.

Tilsjónarmennirnir í hverri eyju hefðu stranga dagskrá fyrir

fangana, 

ekki ósvipað því sem gerist í áfengismeðferð.

Ýmiss afleidd störf fengjum við hérna í Eyjum tengt þessu verkefni

og einnig gætum við sett á hvern fanga eins konar nefskatt,

sem rynni beint í bæjarsjóð Vestmannaeyja.

Hér er lausn,

sem er góðra gjalda vert

að hugsa um,

eða hvað ?

 

AKRAHREPPUR NÚTÍMANS ?

 

 

Bólu-Hjálmar.

Vegur vinstri stjórn á Íslandi í sama knérunn og

Akrahreppur forðum daga,  sem

Bólu-Hjálmar orti svo um,

þeim sveitarstjórnarmönnum til ævarandi

skammar:

 

Eftir fimmtíu ára dvöl

í Akrahreppi ég má, nú deyja,

úr sulti, nakleika, kröm og kvöl

kvein mitt ei heyrist, skal því þegja.

Félagsbræður ei finnast þar,

af frjálsum manngæðum lítið eiga,

eru því flestir aumingjar

en illgjarnir þeir sem betur mega.

 

Staðan skýrist í næstu viku

KAFFIBRÚSAKARLAR EYJANNA.

 

Manneskjurnar að tarna kalla ekki allt ömmu sína, þegar rætt er

um lausn kreppunnar á Íslandi.

Þær fullyrða hiklaust, að líklega væri auðveldara að draga mánann

niður á jörðina eins og seiðkonurnar frá Þessalíu ætluðu að gera,

en lækna íslenska efnahagskerfið.

En ekki er þetta nú allskostar rétt hjá þeim,

því bæjarstjóri okkar Eyjamanna upplýsti það núna í vikunni,

að hann hefði skotið kreppunni ref fyrir rass og ekki nóg með það,

 hann hefur aukið  íbúafjöldann í Vestmannaeyjum um heilt

hundrað á stuttum tíma.

 

Nú er komin upp skrítin stað hjá þeim félögum,  en eins og alþjóð

veit stimpla kaffibrúsakarlarnir  sig inn, sem góðir vinstri menn.

Síðasta útspil ríkisstjórnarinnar þar sem ætlunin er,

að setja öryrkja og gamlingja út á gaddinn "endanlega",  hefur komið

miklu róti á umræðuna hjá þeim.

Nú sé svo komið að engum er treystandi lengur segja þeir og hafa

í hótunum að kjósa aldrei aftur til alþingis.

 

Þar sem helgin var fram undan barst talið að áfengum drykkjum

svo og þeim sem þeirra neyta.

Saga var sögð af arfaprinsi Dana,  Kristjáni Friðrik sem uppi var

fyrir eitt hundrað og áttatíu árum síðan og var nokkuð ölkær og

því sendur til Íslands um tíma af konungi.

Fyrsti áfangi hans á Íslandi var Þingvellir þar sem reist var stórt

topptjald.

Til þess að þurfa ekki að "drekka" einn bauð hann presti staðarins

til sín og þiggja smá "forfríshelsi".

Skömmu síðar mætir prestur,  sem var Björn Pálsson mikill vexti og

þykkur um sig.

Þegar prinsinn bauð að skenkja prestinum "púns" upp úr silfurskálinni

stóru og skála við sig,

þá svaraði þessi sálnahirðir hraunfólksins því sem síðar var í letur fært:

"Ég drekk ekki "púns",  yðar hátign".

Hvað í alverden drekkið þér þá?  á prinsinn að hafa spurt.

Konjak og ekki annað,  svaraði þá fátækur guðsmaðurinn,

og segir sagan að prinsinum hafi verið við það

skemmt.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

  

  

 

 

HANGIR HANN ENN ?

 

Blessaður karlinn.

Held barasta,

 að hann sé ekki á vetur setjandi og er það með álíkindum

hvað flokkurinn er honum hollur.

Þetta  minnir svo sannarlega á,

þegar þeir fyrir austan tjald voru að tjasla upp á afdankaða

foringja sín,   sem voru algjörlega

útbrunnir.

Siðferðisvakningin hefur greinilega illa skilað sér til Sjallanna

í Kópavogi.

Einnig vekur það furðu mikla hvað Frammarar eru þar rólegir

og er það hald manna að límið sem heldur þeim í stólunum,

sé frá fyrirtæki afa Gunnars Birgissonar,

en þetta hefi ég eftir áræðanlegum heimildum. 

Sjálfstæðismenn enn á fundi

LISTMÁLARINN GÍSLI ÞORSTEINSSON LAUFÁSI, VESTMANNAEYJUM.

 

Gísli Þorsteinsson frá Laufási Vestm. eyjum.

Þannig hafa mál æxlast í mínum ranni,

að ég hefi gerst sjálfboðaliði við Safnahús Vestmannabæjar. 

Eitt fyrsta verkefni mitt,  sem ég er að fást við núna er einmitt á

mínu áhugasviði og er það, að ljósmynda og skrá fjölmörg listaverk,  

sem  Gísli Þorsteinsson frá Laufási hefur  málað.

Sjálfsagt muna margir,  sem nú eru á besta aldri hér í Eyjum eftir

Gísla Þorsteinssyni.

Því miður þekkti ég Gísla ekkert persónulega,  en mikið hefði það

nú verið gaman þar sem hann var ötull við að iðka sitt áhugamál og

málaði margar myndir,  en seldi aftur á móti fáar þeirra,

því hann sagðist aðeins vera að mála fyrir sjálfan sig.

Nokkrar sýningar hafa verið haldna á verkum Gísla og þá sérstaklega

eftir daga hans.

Gísli var fæddur að Laufási hér í Eyjum þann 23. júní 1906 og lést

10. júlí 1987.

Fiskiðjan.

Gísli var einn af eigendum Fiskiðjunnar og var þar verkstjóri

aðrir eigendur með honum voru þeir, Gústi Matt og Steini á Blátindi.

Ég tek mér það bessaleyfi,  að birta hérna á síðunni minni

nokkrar af þeim myndum sem Gísli  frá Laufási hefur málað.

Heimaklettur.

Þurrkhúsi austur á Urðum.

Náttúran allsráðandi.

Ysti klettur Eyjafjallajökull og Bjarnarey, vantar Elliðaey?

 

Að taka gröf og taka í nefið.

Heimeyjargosið 1973.

Nokkuð sérstæð mynd, en sjá má gangar op suður af

Fiskhellanefi ( norður af Hásteinsvelli)

og mætti ætla að Gísli hafi verið forspár

um göng milli lands og Eyja.

Sumar og sól.

Vonandi hafa fleiri en ég ánægju af málverkunum hans Gísla

frá Laufási og er á engan hallað,

að segja,

 að þetta eru fyrirtaks góð listaverk.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

AÐ VERA MAÐUR SJÁLFUR ?

 

Matthías Johannessen rithöfundur.

Ég veit það, 

að hann Matthías fyrirgefur mér þann veikleika minn fyrir skrifum hans, 

að ég birti hérna 

 nokkrar línur úr bók hans "Ævisaga hugmynda", sem eiga kannski

aldrei betur

við en einmitt þessa dagana,

sjálfum mér og öðrum til upprifjunar og íhugunar:

 

Egóin eru misjafnlega stór og stærð þeirra oftast í öfugu hlutfalli

við hæfileika,  greind og þekkingu.

Egó "plattenslagarans" og alvitringsins

eru stór,  en lítilsigld.

Öll þurfum við að glíma við dómgreindarlítið sjálf okkar,

sumir ráða við það ef þeir hafa einhvern nasaþef af

dyggð og þekkingu,  aðrir ekki.

Þeim geta poppið,  fjölmiðlar og stjórnmál orðið að eftirsóknarverðum

vímugjöfum.

En þess eru þó sem betur fer dæmi að menn komi nokkurn veginn

heilskinnaðir  úr þeim hildarleik.

Þórbergur segir margt um þessa agalausu sjálfvitringa og

metnaðarfullu

egóista,  sumt skemmtilegt.

Í Kompaníinu hef ég þetta m.a. eftir honum:

 

"Þegar ég mæti stórri persónu,  reyni ég alltaf að vera lítil persóna til

þess að stóra persónan hafi þá ánægju að verða ennþá stærri.

Það er líka nokkuð algengur veikleiki í fari manna að slá sér upp á

annars kostnað,

verða stórir,

þegar nokkrir eru viðstaddir,

segja þá eitthvað vanvirðulegt um einn,

gera hann hlægilegan og horfa svo upp á hina og spyrja með

uppétandi augnaráði:-

Var þetta ekki helvíti sniðugt hjá mér?-

Þetta er nokkuð algengt í fari manna.

Annars er stór persóna aldrei stór.

Hún dregur sig í hlé

og þegir..."

 

 

 

 

ÓLAFUR GRÄNZ ELDRI FRÁ JÓMSBORG Í VESTMANNAEYJUM.

 

Ólafur Gränz frá Jómsborg v/Heimatorg.

Ólafur var fæddur 4.mars 1912.

Ég hefi lengi haft hjá mér löngun til að minnast

Ólafs Gränz.

Ég þekkti þennan mæta mann þar sem hann og faðir minn voru miklir

vinir og brölluðu margt saman í "gamla daga" eins og oft er sagt

um löngu liðna tíð.

Báðir voru þeir Ólafur og faðir minn félagar í Akóges,  sem var

stofnað eingöngu af Eyjamönnum.

Sigurjón faðir minn og Ólafur Gränz á góðri stund í Akóges.

Ólafur var trésmíðameistari og mikill hagleiksmaður.

Hvað-eina sem hann tók sér fyrir hendur lék í höndum hans.

Hann var og uppfinningarsamur og á undan sinni samtíð með marga

hluti.

Sem dæmi smíðaði hann kæli skáp, sem á þeim árum fyrir 1950 voru

nær óþekkt fyrirbæri á  heimilum fólks.

Hliðar og hurð í kæliskápnum voru með tvöföldu rými, sem í var sett

spænir til einangrunar og skápnum var svo komið fyrir við útvegg

sem á voru tvö loftgöt út.

Þannig að í skánum myndaðist ágætis kæling.

Mér er ávallt minnisstætt, þegar faðir minn varð fertugur, þá útbjó

Ólafur lagtertu með rúgbrauði og osti á milli þannig að það minnti á

brúntertu eins og við þekkjum í dag.

Hlutir sem bloggari á og eru smíðaðir af Ólafi Gränz.

Faðir minn og Ólafur dvöldu oft við smíðar á verkstæði Ólafs í

Jómsborg en Ólafur bjó þar einnig með konu sinni, henni Ástu Gränz

og börnum. 

Jómsborg.

Þeir félagar dvöldu oft á tíðum næturlangt við smíðar á verkstæðinu.

Faðir minn var lagtækur vel og smíðaði sófasett og stofuskáp og það

sem mér er hvað minnisstæðast"kamínu" einskonar arinn með eldi.

Allir þessir hlutir gengdu hlutverki í stofunni heima.

Ekkert var Ólafur að dunda við að þvo "gardínurnar" sem fyrir

verkstæðisgluggunum héngu,  heldur tók þær niður af og til og

"sprayaði" yfir þær með málningar sprautunni sinni, þegar fallegur litur

var í sprautukönnunni og voru þau þá,

sem ný.

Á jólum voru gjafir frá Ólafi og fjölskyldunni í Jómsborg og á ég ennþá

pennaveski úr tré og jólasvein sem gengur niður braut og var

að sjálfsögðu smíðað af Ólafi.

Galdrakassa smíðaði hann og gaf föður mínum,  sem ég á núna.

Mér er minnisstæð ein jól,  þegar bæði Ólafur og faðir minn klæddust

búningi jólasveins og heimsóttu heimili sín með jólagjafir, en ávallt

um hver jól höfðu þeir þann hátt á meðan börn þeirra voru ung að

árum.

Þá var það,  þegar ég sat á hné annars jólasveinsins,

sem var Ólafur í það skiptið,

   þegar hann allt í einu  tók niður skeggið,

sem var mikið og sítt.

Það var mikið áfall fyrir 5 ára dreng að uppgötva það,

að jólasveinninn væri bara hann Ólafur Gränz.

 Ólafur lærði á sínum tíma Esperantó ásamt

þeim séra Halldóri Kolbeins, Þórarni Magnússyni kennara o.fl. góðu

fólki.

Á árunum 1934- 1948 var hann mikilvirkur, sem leikari með leikfélagi

Eyjanna og oftar en ekki sá um að smíða og mála leikmyndirnar, sem

notaðar voru á leiksýningum, en

gróska mikil var þá í leiklistinni á þessum tíma.

Ólafur Gränz og Valdimar Ástgeirsson (Valli í Bæ)
á sviðinu.

Eitt er það sem ótalið er og Ólafur fékkst nokkuð við,

en það var að mála myndir.

 

 

Ég eignaðist eftir föður minn ágætis málverk eftir Ólaf og birti ég

það hérna.

Olíumálverk eftir Ólaf Gränz.

Síðustu árin sem Ólafur lifði var hann farinn nokkuð af heilsu,

en samt reyndi hann eftir megni  að vinna, og var það  með akstri

leigubíls,

sem hann átti sjálfur,  Chervolett ef ég man rétt og bar númerið, 

V-160.

Á árunum 1950- 1960, eða þar til hann lést var hann nær daglegur

gestur á heimili foreldra minna, sem þá bjuggu að Vallargötu 18.

Alltaf var stutt í glens og gaman þar sem Ólafur var annars vegar,

brosmildur og hress í lund,

þannig mun ég ávallt muna þennan

sómadreng.

Ólafur Gränz, Gunnlaug kona Þórarins kennara, Ólafur Gräns yngri
Silli sonur Þórarins og Laugu, ég Þorkell,  Lóló dóttir Þórarins og Laugu
og svo Magnús Þórðarson bóndi í Neðradal Mýrdal, en þar var ég
vinnumaður á sumrin í fjögur ár.