DRAUMURINN SEM ÞVÍ MIÐUR RÆTTIST.

 

 

Sagt er,  að alla dreymi og það marga drauma sömu nóttina.

Er verið að færa okkur skilaboð með draumum?

Eru þeir að miðla til okkar skilaboðum,

eða ráðleggingar?

Svo lengi, 

 sem sögur fara af hafa menn reynt,

að ráða fram úr draumum.

Sumir eru svo berdreymnir,  að þeir segja fyrir að morgni um atburði

dagsins.

Lang flestir draumar gleymast,  en einstaka draumur virðast sterkari

en aðrir.

Sá sem þetta ritar er enginn sérfræðingur í draumum, eða hvað þeir

tákna,  en þar fyrir hafa draumar verið fyrirferða miklir á hverri

nóttu hjá mér, 

en misvel gengur að muna þá að morgni.

Einn draumur er mér ofarlega í sinni og hann upplifði ég undir morgunn

og mundi þess vegna vel,  þegar ég vaknaði.

Að auki þá var hann skýr og greinilegur og

sterkari en markir þeir draumar,

sem mig hafði dreymt áður.

 

Draumurinn:

Í byrjun árs 2008 fannst mér ég vera á gangi og gekk þá fram

á vasaúr,  sem ég tók auðvitað upp.

Þá þótti mér ég halda á vasaúri úr gulli er afi minn Þorkell Guðmundsson

gaf mér rétt áður en hann lést ári 1952.

Þegar ég skoða úrið nánar eru farnir af því báðir vísarnir og fannst

mér í draumnum það mjög miður.

Þegar ég vakna var mér draumurinn skýr og greinilegur og þegar

þannig er þykir mér það vera einhverskonar fyrirboði,

því áður hefur mig dreymt drauma, sem komið hafa fram!

Nú,  fljótlega þegar ég kom á fætur eftir að hafa dreymt umræddan

draum leit ég í drauma ráðningarbók.

Þar segir um úr:

Draumar þar sem úr og klukkur koma við sögu geta verið vísbending

um hversu langt menn eiga eftir ólifað.

Séu menn á einhvern hátt háðir klukkum eða tengdir þeim og tíminn

sé að renna frá mönnum getur það verið fyrirboði að menn eigi stutt

eftir.

Hið sama á við vanti vísa á klukku.

Þegar ég sagði konu minn frá draumnum brosti hún og sagði,

hafðu engar áhyggjur af þessu Keli minn.

Vinnufélögum mínum sagði ég fá draumnum og hafði í flimtingum,

að ekki tæki því fyrir mig að endur nýja árskort mitt í þreksalnum á

ný byrjuðu ári

þar sem ég væri dauðans matur samkvæmt draumnum.

 

Anna Jónsdóttir og Elísabet Ólafsdóttir ásamt Ólafi Helga syni sínum
og voru þau stödd í barna afmæli 22 mars 2008. Nokkrum dögum
síðar var Anna látin.  Rúmum tveimur mánuðum eftir það, eða í byrjun júní
lést konan mín Elísabet Ólafsdóttir.

 

En það átti ekki fyrir mér að liggja að fara yfir móðuna miklu,

heldur voru það tvær aðrar manneskjur sem mér voru mjög tengdar.

Anna Jónsdóttir gift  frænda mínum Karli Björnssyni,

en ég  hefi ætíð litið á hann sem litla bróðir minn frekar en frænda, þar

sem 

hann er uppalinn hjá foreldrum mínum frá tveggja ára aldri.

Sem sagt Anna deyr snögglega rúmlega tveimur mánuðum eftir

umræddan draum minn.

 Elísabet Ólafsdóttir konan mín lést þann 2. júní 2008,

eða rúmlega 4 mánuðum eftir þennan draum um vasagullúrið,

sem á vantaði á  vísanna tvo.

Þegar mig dreymdi umræddan draum, sem betur hefði ekki ræst á

þennan hryggilega hátt

var ekkert sem benti til, að þessa tvær konur væru feigar.

ÉG er þess fullviss, að draumar geta verið

fyrirboðar ókominna atburða.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ÞISTILFIÐRILDI Í VESTMANNAEYJUM.

 

 

Sá eitt slíkt á fimmtudaginn í s.l. viku hérna í Eyjum,  en var ekki viss

um tegundina þá,  vegna þess að

 mikill hraði var á því og ég sá það einungis í sjónhendingu.

Laugardaginn 6. júni var svo frétt í Mogganum,

að Þistilfiðrildi hefðu sést hérna suður með sjó og í Reykjavík og taldi

ég þá sjálfsagt að um Þistilfiðrildi hafi verið um að ræða,

sem ég sá.

Það staðfestist svo seinna þennan sama dag,

þegar ég sat hérna úti á sólpallinum hjá mér,

en þá birtist Þistilfiðrildi í allri sinni dýrð og flögraði um og settist,

þannig að ég sá það mjög svo gjörla.

 

 

 

Þistilfiðrildi við Látrabjarg

AÐ SITJA 39 VERTÍÐIR VIÐ SAMA KEIPINN.

 

Myndin vakti þegar athygli mína, -ekki aðeins hin gömlu sjóklæði, engu 

                                   minna andlit gamla mannsins, sem mér fannst

draga að sér athygli mína.

Það er eins og manngæðin og göfugmennskan skíni af 

því,  þessu aldraða sjómannsandliti.

  Þannig byrjar grein í Blik eftir Þorstein Þ

Víglundsson um

Ögmund Ögmundsson Landakoti,  langafa

bloggara þessarar síðu.   Ögmundur fæddist 1849

að  Reynisholti í Mýrdal.  Hann kom fyrst til                 

Vestmannaeyja á átjánda árinu.  Hann réðst þá 

háseti á áttæringinn Gídeon og réri næstu tvær

vertíðir með Árna Diðrikssyni bónda og skipstjóra

í Stakkagerði. 

  Eftir þessi tvö ár, gerðist Hannes Jónsson,

síðar hafnsögumaður formaður með Gídeon.

Þeir félagar réru 36 vertíðir saman á Gídeon, en

Ögmundur var þar samfellt 39 vertíðir sem 

háseti.                                                                    Ögmundur Ögmundsson.

Flestar eða allar vertíðirnar var Ögmundur í krúsinni (þ.e. fremsti

maður)  og átti hann að sjá um klýfinn og sjá um hann er siglt var.

    Allar vertíðirnar hvíldi (reri) hann við sama keipinn, andófskeipinn á

bakborða.

Ögmundur lenti í útilegunni miklu árið 1869 er árarnar fuku upp úr

keipunum.  Veður þetta kom mjög snöggt og var ekki við neitt ráðið

fyrir veðurofsanum.

                                                                   Árarnar á Gídion voru ekkert

barnameðfæri. Þær voru 18 feta 

langar og eftir því gildar.

Þegar fallið var á,  tveir menn um

hverja ári og sátu því 4 menn á

hverri þóftu.  Tvö möstur og seglin

lágu á milli ræðaranna.  Gídeon var róið til fiskjar í 72 vertíðir.   

Til

gamans má geta þess hér,  þegar Sigurjón faðir bloggara síðunnar bjó

ásamt Þórunni móður sinni í Landakoti ungur drengur og Ögmundur réri

á Gídeon, þá hafði gamli maðurinn þann sið, að fara út að kveldi og

kasta af sér vatni og lét það gossa í hendur sínar, sem

hann nuddaði svo vel og lengi því talið var,  að það mýkti og græddi.

   S.s. Nivea krem þess tíma!

 

        Árið 1868 fluttist til Eyja 31 árs gömul sæta, Vigdís Árnadóttir frá

Akurey í Landeyjum.   Vigdís gerðist vinnukona hjá Árna í Stakkagerði

og var það þá,  sem Ögmundur fór að gera hosur sínar grænar fyrir

henni.

Þau hrifust hvort af öðru og felldu hugi saman.

Og innri loginn brann með þeim Vigdísi og Ögmundi bæði í orði og á

borði, svo að húsmóðir þeirra í Stakkagerði þótti nóg um.

             

Og ávextir logans helga létu ekki lengi á

sér standa hjá þeim Vigdísi og Ögmundi,

 því þeim fæddist

 einkar efnilegt meybarn, frítt og

föngulegt.

 Stúlkan litla var skírð Þóranna.

( Myndin sú arna er af Þórunni 

Ögmundsdóttur þá 85 ára ásamt sonar

dóttur sinni, Sigríði Þórönnu Sigurjónsdóttir. Myndin tekin á fermingar

degi Sigríðar árið 1958.  Sigríður Þóranna er móðir Karls Björnssonar

læknis.)

    Ögmundur Ögmundsson og Vigdís byggðu sér lítinn bæ, sem þau  

  nefndu Landakot.  Veggir voru úr torfi og grjóti

eins og tíðast gerðist þá í Eyjum.

Þak var gert úr viði lagt tjörupappa.  Risið var

hátt og sneri stafn með glugga gegn suðri.

( Á þessari mynd má sjá Sigurjón, Sjonna

bílstjóra son Þórönnu ásamt konu sinni Önnu

Guðrúni og fyrsta barni þeirra, Ögmundi Viktori

á stéttinni fyrir framan Landakot)

 

    Tveir kunnir Eyjamenn ólust upp hjá þeim hjónum í Landakoti, þeir

Þorbjörn Arnbjörnsson, bróðursonur Ögmundar og Hannes Hansson,

sem lengi bjó að Hvoli hér í bæ.

    

 Þóranna Ögmundsdóttir amma mín giftist Sigurði Jónssyni skipstjóra,

sem byggði Fagurhól.  Hann fórst með Ísak 2. febrúar 1914.

 Þá áttu þau hjón 4 börn í ómegð.  Þau eru:  Ögmundur útgerðarmaður,

Sigurjón bifreiðastjóri Vallargötu 18, Sigurrós sem lengst af bjó í Rvk.

og Guðrún, Blátindi hér í bæ.  Eftir fráfall Sigurðar flutti Þóranna  að

Landakoti til Ögmundar föður síns með börnin fjögur.

 

Örlögin eru ekkert til að spauga með og til að enda þessa litlu tiltekt

um hann Ögmund Ögmundsson langafa minn sem lengst af bjó í

Landakoti hérna í Vestmanneyjum, þá höguðu örlögin því svo, að hann

 fór ekki í hafið, þrátt fyrir langa æfi á sjó, heldur varð

hann fyrir vörubíl og lærbrotnaði.  Út úr því fékk hann

lungna bólgu og lést 84 ára gamall.

     

     

 

 

 

 

 

 

 

 

  

 

 

 

 

          

   

                           

NÚ ER VONLAUST AÐ RÓA LENGUR FRAM Í GRÁÐIÐ ?

 

 

Ég skynja þunga orðanna;

"þyngri róður en ætlað var".

Nú loksins virðist,  sem ráðamenn þessarar þjóðar

hafi komist að,

hinum hryllilega sannleika um vonlausa stöðu þjóðarbúsins.

Og hvað gerist í framhaldinu?

Kannski væri ráð,  að yfirgefa hið sökkvandi fley ?

Allavega gæti ég farið í langa heimsókn til dóttur minnar,

sem býr í Svíþjóð og hefur gert undanfarin tuttugu ár.

Sjálfsagt gæti ég fengið að "dudda" við eitthvað smálegt heima við

fyrir hana.

Jafnvel hjálpa til á matsölustaðnum

að útbúa pizzur og þess háttar hjá tengdasyninum.

 

Eða,  sem ærlegur Íslendingur og afkomandi víkinga

hlúi að mínu búi og taki því með karlmennsku,

sem koma skal.

 

 

 

 

Þyngri róður en áætlað var

MARXISTI = KOMMÚNISTI ?

 

 

Ja hérna hann Dalai Lama er þá eftir allt saman bara

venjulegur

kommi. 

Marxisti en ekki Lenínisti

FYRIRGEFNINGIN GERIR OKKUR FRJÁLS.

 

 

Það hefur sjálfsagt ekki farið framhjá þeim, sem fylgst hafa með

sjónvarpinu undanfarið,  að kona ein hefur ásakað

kirkjunnar þjón um kynferðislega áreitni.

Að sjá og heyra virðist konan vera mjög vansæl og skal engan

undra það. 

Þegar þjónar Guðs bregðast því trausti, sem við

venjulega fólkið berum til þeirra,  þá spyr maður sjálfan sig,

hvað er til ráða?

Er ráðið kannski,  að hata gerandann og vilja ekki fyrirgefa honum?

Nei það held ég alls ekki að muni duga neinum,

því ef við viljum vera frjáls frá vandamálum og sársauka okkar

eigin fortíðar og jafnframt frjáls frá afleiðingum

áframhaldandi áþjánar,-

verðum við skilyrðislaust að læra að

fyrirgefa.

Fyrirgefning og traust er alls ekki það sama og allir hljóta að sjá,

að það að fyrirgefa er alls ekki eitthvað sem ekki er á þínu valdi

að gera.

Fyrirgefa er ekki að leysa annað fólk frá ábyrgð sinni,

heldur það,

 að

fyrirgefningin gerir okkur frjáls.

 

 

ÖRLÍTIÐ BROT ÚR SÖGU VATNSINS Í VESTMANNAEYJUM.

 

                                                                  Því hefur lengi verið haldið fram, að föst

búseta í Vestmannaeyjum hafi verið háð

vatnsskorti og hins vegar einangrun, þetta

tvennt hafi verið aðalástæðurnar fyrir því,

hve seint föst búseta verður í Eyjum.

Uppsprettuvatn hefur ekki verið til staðar

í Eyjum í bókstaflegri merkingu og hefur

Daltjörnin að mestu orðið til af 

rigningarvatni, sem sigið hefur niður

jarðveginn úr híðum umhverfis tjörnina. 

   

 Vatnsból austur á Kirkjubæjum var frá fornum og horfnum tímum,

Vilpan á Vilborgarstöðum.   Vilpan myndaðist svipað og Daltjörnin,  af

rigningarvatni, sem kom af túnunum umhverfir hana, eða úr efstu

jarðlögum.   Til að hreinsa vatnið af áburði voru hlaðnir torfgarðar

þar sem vatnið síaðist í gegn.

     Fátt olli Eyjafólki meiri erfiðleikum um aldir en vatnsskorturinn.

Fastur liður frá fornu fari í daglegri önn fólksins og sérstaklega á vorin

og sumrin var vatnssókn í Dalinn. 

    Þegar handvagnar og svo hestvagnar komu til sögunnar var rudd

vegarmynd í Dalinn,  þá léttist vatnssóknin til muna fyrir bæjarbúa.

 

    
  Hérna til hægri má sjá nemendur Páls Steingrímssonar kennara

árið 1954 hvílast og svala þorsta sínum

           

   við brunn Daltjarnarinnar.

Myndin er tekin af nemendum Páls

eftir erfiða skemmtigöngu út í

Stafnsnes.

Nemendur taldir frá vinstri:

Benedikt Ragnarsson, Viktor

Úranusson, Ásta Kristinsdóttir, Þóra Bernódusdóttir, Gerður

Gunnarsdóttir, Helga Óskarsdóttir, Ásgeir Lýðsson, Ester Magnúsdóttir.

Standandi frá vinstri:    Halldór Svavarsson, Kristinn Baldvinsson, Þráinn

Einarsson og sú sem snýr við okkur baki er Guðlaug Ólafsdóttir og

Aðalsteinn Sigurjónsson fylgist með henni drekka hið ágæta vatn úr

brunni Daltjarnarinnar.  Myndina tók Þorkell Sigurjónsson.

 

       En þörfin fyrir meira vatn var ávallt fyrir hendi,  þannig að

lífvænlegt þætti hérna í Eyjum.  Vatnsþörf jókst í kjölfar nýrra

fyrirtækja og stofnanna svo og ört fjölgunar íbúa hér í Eyjum.

       Söfnun regnvatns  til neyslu varð hérna mun auðveldari, þegar

menn fóru að nota bárujárn á þök húsa sinna og safna þannig

regnvatni, sem fór í brunna við húsin, sem þá var sjálfsagður hluti

nýbygginga.

Þrátt fyrir regnvatnið kom oftar en ekki upp sú staða, að neysluvatns

skortur olli erfiðleikum og sérstaklega ,  þegar ekki kom deigur dropi úr

lofti. 

Flutningsmáti á vatni til

neyslu úr Dalnum var

eins og áður sagði á

hand og hestvögnum.

Um 1940 kom nýtt til

sögunnar, vatnsbíllinn

þar sem félagar 

Bifreiðar stöðvar Vestm.eyja, BSV sáu um flutninga á vatni úr 

Herjólfsdal í þar til gerðum "tanki" er var á palli vörubílsins.

     Hér til vinstri má sjá bíl Sigurjóns Sigurðssonar (Sjonna bílsstjóra)

við brunninn hjá Daltjörninni og handdælan sem dældi vatni í "tankinn á

bílnum.  Það þótti mikið sport,  að hjálpa við það, að dæla upp vatninu

og fá svo að sitja í bílnum.

     Á myndinni þerri arna eru frændurnir, Smári Guðsteinsson og Þorkell

Sigurjónsson og er myndin tekin sumarið 1947.

  
    Annar vatnsbrunnur

var í Herjólfsdal þar sem

daglega safnaðist meira

vatn, en í brunninn við

Daltjörnina.  Hann var

við rætur hlíðarinnar

undir "Molda."

     Árið 1950,  þegar þessi mynd er tekin af Sjonna ásamt börnum sínum

Þorkeli og Sigríði Þórönnu, þá var komin sú nýbreytni til sögunnar,

að vatninu var dælt með bensíndælu upp í tank bílsins og einnig tæmdur

þannig í brunna húsanna.

       Eins og áður segir voru brunnar við hvert húsum hérna um miðja

síðustu öld og regnvatnið sem í þá safnaðist dugði ekki til daglegs brúks,

þá þurfti oftar en ekki ábót úr Dalnum og auðvitað helst yfir

sumartímann.   Stundum urðu bílstjórar vatns bílsins að deila vatni úr

einum tanki í,  tvo eða þrjá húsbrunna,  sérstaklega þegar skortur var

tilfinnanlega mikill og lítið um vatn yfir sumartímann.

       Vatnsþjónustan var oft erfið, sérstaklega yfir vetrarmánuðina í

misjöfnum veðrum, svarta myrkri og ísingu og átti það helst við,  þegar

allur bátafloti Eyjamanna var þjónustaður þannig með vatn.

   Þegar litið er til baka er ótrúlegt hvað menn gátu afrekað með

frumstæð tæki og erfiðar aðstæður.

   
      Oft fylgdu pöntunum á vatni,  "að ekki væri hægt að þvo úr

barnableium,  eða hella "uppá" kaffikönnuna", en ávallt bjargaðist það

allt saman.   

       Takmarkað var hvað vatnsbólin gáfu af vatni,  þannig að vatn var

stundum flutt hingað með flutningaskipi,  sem leið átti hingað.

Var þá vatninu dælt beint í tankinn á bílnum, sem ók svo vatninu til

 þeirra sem þurfandi voru.

Hérna er mynd af

félögum BSV árið 1967.

Flestir komu þeir við sögu

vatns flutninga til íbúa

Eyjanna, fiskiskipa og

fyrirtækja.

  Þeir sem myndinni eru

taldir frá vinstri efri röð:   Hilmar Jónasson, Magnús Guðjónsson,

Guðmundur Högnason, Einar Jónsson, Magnús Ágústsson, Ari Pálsson,

Adólf Sigurjónsson, Jens Ólafsson, Gústaf Sigurjónsson, Guðsteinn

Þorbjörnsson, Páll Gíslason, Jón Þorleifsson, Haukur Högnason,

Ármann Guðmundsson.

Fremri röð frá vinstri:   Daníel Guðmundsson, Sigurður Jónsson skrifst.

Jóhann Gíslason, Oddgeir Kristjánsson stöðvarstjóri, Andrés

Guðmundsson, Engibert Þorbjörnsson og Sigurjón Sigurðsson.

 

          Eitt af vatnsbólum Eyjanna er enn ótalið,  en það var inn í "Botni"

undir Hlíðarbrekku.  Oftar en ekki var talað um að sækja vatn inn í

"Póst" og þótti það vatn hvað lakast til neyslu.

        Þar sem grein þessi fjallar um neysluvatn hér í Eyjum er ekki úr

vegi,  að skipta um "gír" og segja smá sögu af Sjonna bílstjóra.

 

   

       Þegar faðir minn var sem oftar við að aka vatni á árunum um 1950

innan úr "Botni"  tók hann eftir manni nokkrum,  sem allir Eyjamenn

 

þekktu,  Axel frá Holti, eða Púlli eins og hann var nefndur dags daglega.

Axel átti við mikla fötlun að stríða, sem

gerði það að verkum, að hann gat lítt tjáð

sig með orðum.

    Axel kom oft á netaverkstæði hans

Magnúsar, sem betur var þekktur sem

Magnús með "kýlið".  Rellaði Púlli oft á

sinn hátt í strákunum á neta verkstæðinu

að þeir gerðu fyrir hann lundaháf.

Einn daginn urðu þeir svo við rellinu í

Púlla og fundu til tveggja metra

bambustöng og settu á annan enda hennar netbleðil.

    Með háfinn góða fór Púlli glaður mjög á sínu sérstæða "skeiði,"

sem leið lá inn eftir Strandveginum og inn í Hlíðarbrekku,  en þar er

töluverð lundabyggð eins og menn vita.

    Á leið sinni inn Strandveginn sá Sjonni til ferða Púlla,  en faðir minn

var mikill vinur Magnúsar netamanns og kom oft í heimsókn á

verkstæðið og þekkti því til  óska Púlla um lundaháf.

    Fylgdist nú Sjonni með ferðum Púlla þar,  sem hann settist í Hlíðar

brekkuna og fór að veifa sínum frumstæða lundaháf.  Auðvitað náði

Púlli karlinn í engan lundann.

      Því hugkvæmdist Sjonna, að nú skyldi hann slá tvær flugur í einu

höggi, gera góðverk og stríða félögum sínum á netaverkstæðinu.

     Í einni ferð með vatn í bæinn kom Sjonni við í fiskbúðinni hans

Kjartans fisksala og keypti fimm lunda í fiðri.

    Þegar inn í "Póst" var komið, labbaði Sjonni til Púlla þar sem hann sat

með háfinn sinn í "brekkunni" og auðvitað engan lundann hafði hann

veitt.     Þegar Faðir minn rétti Púlla lundana fimm sem hann hafði keypt

glaðnaði heldur betur yfir honum.  Púlli var ekkert að tvínóna við veiðina

lengur, en tók strikið austur Strandveginn á skeiði miklu og beinustu leið

niður á netaverkstæðið.

Þegar þangað kom sýndi hann strákunum á verskæðinu veiðina og var

að vonum glaður mjög.

     Seinna frétti Sjonni af því, að þegar Púlli birtist með lundana fimm,

 en  þá hafi mönnum brugðið og þeir undrast stórlega,  hvernig í

ósköpunum Púlli hefði getað veitt lundana, sem hann kom með.

      Næstu daga var ekkert rætt eins mikið á verkstæðinu og veiði

afrekið hans Púlla.

 

    

Nokkrum dögum seinna kom Sjonni í heimsókn á verkstæðið og fékk

þá að heyra um góða veiði Púlla..

En Sjonni þagði lengi vel yfir leyndamálinu og þóttist ekkert vita,

en hafði af öllu  saman gaman af.

 

      Til þess að enda þessa grein um neysluvatn í Eyjum er frá því að

segja, að árið 1968 mun verða talið eitt af merkis árum í sögu

Vestmannaeyja, því það ár var lögð hingað vatnslögn frá fasta landinu.

 

Sýnir þessi mynd þáverandi bæjarstjóra Eyjanna

Magnús Magnússon  toga tappinn úr grannri

slöngu og vatn frá fasta landinu bunaði

tignarlega niður á Nausthamars bryggjuna við

mikinn fögnuð þeirra sem mættir voru.

 

Þar með lýkur að segja örlítið brot úr sögu 

neysluvatns okkar, sem búum hérna í

Vestmannaeyjum.

 

 

 

 

 

 

 

                                                            

ER KRISTUR Í SJÁLFSTÆÐISFLOKKNUM ?

 

Ekki fór það fram hjá mér,  þegar ég sá og heyrði í

ágætum vini mínum honum Gunnari í Krossinum þruma yfir

félögum sínum og ávíta vinstra pakkið í þjóðfélaginu fyrir að vera svona

vondir við 

goðið þeirra,  Gunnar Birgisson bæjarstjóra. 

Ekki veit ég nákvæmlega efni ræðunnar Krossberans,

en hefði hún verið í anda meistara Þórbergs Þórðarsonar

hefði hann mátt vera stoltur af, þegar hann segir:

 

Það er miskunnarlaus barátta allra gegn öllum,

sóun tíma og orku í kúgun,

illdeilur hégóma og vitleysu, þar sem

Mammon

er dýrkaður í hjartanu,

en KRISTUR og kirkja og allar aðrar andlegar stofnanir eru höfð

fyrir tjóðurhæl til þess að halda þeim minni máttar

hinum undirokuðu í viðjum áþjánar og hleypidóma.

 

 

Ekkert vantaði upp á þessa samkomu þarna þar sem Krossberinn

útdeildi sínu "guðsorði" nema ef vera skyldi kórdrenginn hans,

hann Geira súlukóng.

 

En í lokin fylgir hérna gott innlegg fyrir Krossberann og aðra

sálufélaga hans innan Sjálfstæðisflokksins á

öllu landinu;

 

Hefir þú orðið þess var,

að kapítalistana kringum þig

klígi við altarissakramentinu fyrir þær sakir,

að höfundur þess hafði einurð á að segja

við auðvald samtíðar sinnar:

Auðveldara er úlfaldanum

að ganga gegnum

nálaraugað,

en ríkum manni

í guðsríki.

 

 

Að lokum þetta:

Gangið á Guðs vegum í dag

og alla aðra daga.

 

 

 

 

 

 

 

EYJAMENN "FÍLA" FÓTBOLTA OG FÝLSEGG ?.

 

 

Örfáir aðdáendur Man Utd fagna hér sigri liðsins í ensku deildinni 2009.

Mig undra ekki að þeir skuli efna til sigur hátíðar þar sem lið þeirra

Man Utd hafði betur oft á tíðum með einu marki og áttu langt í frá

sigurinn skilið, 

 oftar en ekki voru þeir lélegra liðið.

Ég segi það nú bara, að það kemur sér vel fyrir aðdáendur annara

liða eins og Liverpool,

að verið er að stækka útivistar svæði sundlaugarinnar,

því á næsta ári verða það hinir fjölmörgu aðdáendur Liverpool,

sem fagna munu sigri síns liðs í enska boltanum.

 

 

Það er ástæða til, að fagna fyrir hönd þeirra

Man Utd manna, að þeir skyldu fyrir utan "búsið",

vera með fýlsegg í veislu sinni.

Það er staðreynd að þeir sem éta fýlsegg munu eflast af

 þori og þreki og ekki veitir þeim af blessuðum

fyrir næsta tímabil.

Ég sem ÍBV aðdáandi er einn af þeim sem hefi tröllatrú á

fýlseggjum og til fróðleiks er það að segja,

að ekki er sama hvaðan eggin koma.

Fékk egg sem tekin voru hérna á heimalandinu, Heimakletti um daginn

og voru þau mun bragðdaufari en egg,

sem ég borðaði í morgunn og voru úr Hellisey.

 

Aðeins að íslenska fótboltanum.

Mínu liði ÍBV hefur gengi afleitlega í byrjun móts,  en þrátt fyrir

það sé ekki neina ástæðu til að vera með vol og víl þess vegna.

Ef við hérna í Eyjum styðjum dyggilega við bakið á okkar mönnum,

þá er ég sannfærður um,  að betur mun ganga í næstu leikjum.

Kannski er ráðið, að innbyrða eins og þrjú egg

daginn fyrir leik?

 

Það er raunalegt uppá að horfa,

þegar leikmenn og forráðamenn liða,  sem nú keppa ekki í efstu deild

og mega muna sinn fífil fegurri, þegar

þeir koma fram á síðum blaðanna og tala um

"harmafréttir" og liðið hafi þurft að líða mestu niðurlægingu o. fl. í

þeim dúr.

Hélt satt að segja að Skagamenn væru fótboltamenn,

en ekki einhverjir

vælukjóar!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

FYRSTA SKEMMTIFERÐASKIPIÐ KOMIÐ TIL EYJA.

 

 

 

 

Fyrsta skemmtiferðarskipið sem til Eyja kemur í ár.

Tók þessa myndir núna í hádeginu og sýnir það skip skráð, Narvik í

Noregi.

Heiti þess eins og sjá má er FRAM og lét ég mér detta í hug,

að fótboltalið þeirra Frammara væri mætt,

en ekki passar það þar sem við

eigum heimaleikinn gegn þeim í haust.

Þetta mun vera fyrsta skemmtiferðarskipið af tuttugu,

sem koma hér við í Eyjum í sumar.

 

Það litar bæjar lífið alltaf,

þegar farþegarnir dreifast um bæinn.

Lítill fugl hvíslaði því að mér,

að þeir fjárfesti hér lítið sem ekkert, þá helst að þeir kaupi

minjagripi, sem tengjast

Heimeyjargosinu.