PRESTAR, HÉR OG ÞAR.

 

 

 

Séra Sigurjón Þ. Árnason prestur hér í Eyjum
frá 1924-1944.
Ég,  bloggari síðunnar var skírður af þessum ágæta
presti,  árið 1943.

 

 

 

 

 

Prestar og störf þeirra hafa ávallt frá aldaöðli,

 

verið í umræðunni.

 

Margir af þessum körlum voru sumir nokkuð sérstæðir persónuleikar,

 

og hafa um þá spunnist  sögur og sagnir,

 

sumar lognar en aðrar sannar.

 

Einn slíkur klerkur var uppi fyrir góðlega hálfri annarri öld síðan og bjó á Hallormsstað

 

og hét,  

 

Hjálmar Guðmundsson og var mjög öðruvísi en fólk flest.

 

Honum er lýst sem svo:

 

 

Hjálmar var meðalmaður á hæð,  þrekinn og allur jafnbolur,  herðabreiður, hálsstuttur

 

og höfuðstór.

 

Nefið þunnt,  augun stór og gráleit.

 

Ekkert vara eða vangaskegg en dálítið á hökunni,  hafði úlfgrátt lubbahár,

 

 

þykktog gróft,  er stóð oft sitt í hverja áttina,

 

því ekki greiddi hann sér hversdagslega.

 

Hann var gáfaður vel og hafði einkum gott næmi og minni.

 

Hann var ofsabráður í lund,  en rann fljótt reiðin.

 

Skáldmæltur var hann vel.

 

Hann hafði dillandi lipran róm,  tónaði skemmtilega fyrir altari,  og var þá svipmikill

 

 

í öllum messuskrúða.

 

Oftast predikaði hann blaðalaust.

 

 

 

 

Sagan segir,  að séra Hjálmar hafi eitt sinn beint þeirri spurningu til barnanna,

 

er hann spurði þau á kirkjugólfi,

 

hvað þau héldu að þyrfti margar kálfsróur til að ná upp í himininn.

 

Í fyrstu svaraði ekkert barnanna,  þar til minnsti drengurinn í hópnum sagði:

 

Ekki nema eina - ef hún er nógu löng.

 

Þá varð prestur glaður við,  klappaði drengnum á kollinn og sagði:

 

Viturlega svarað hjá þér,  lambið mitt!

 

Þú ættir það skilið að þér væri einhver sómi sýndur,  helst að þú værir settur til

 

mennta.

 

Fylgdi það sögunni,  að  prestur hafi tekið drenginn á heimilið og kennt honum

 

eitthvað til bókar.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

APAEÐLI. ?

 

 

 

 

 

 

 

Fyrir 35 árum, 

 

reit Þorsteinn Þ. Víglundsson skólastjóri grein í Blik, sem var hugleiðing

 

hans,

 

eftir heimsókn í dýragarð erlendis.

 

 

 

Þá,

 

er hann stóð fyrir framan apabúr kom maður þar og  tróð appelsínu inná milli

 

járngrindanna í búrinu.

 .

Karlapinn tók ávöxtinn og krufði til mergjar .

 

Sýgur úr appelsínunni  og fleygir síðan ræksninu til konunnar sinnar,  sem reynir að

 

njóta leifanna eftir föngum.

 

 

 

 

Eftir þetta sjónarspil í apabúrinu verður ÞÞV. hugsað yfir í mannheima.

 

 

Það erum við, 

 

tvífættu karldýrin,  sem í rauninni stjórnum veröldinni.

 

Hvað veldur öllum hörmungunum í þeim stjórnarleik ? - Sérgæskan, eigingirnin,

 

ágirndin og ofbeldishneigðin eru undirrætur allra styrjalda,  hryðjuverka og hörmunga,

 

sem yfir mennina dynja á þessari jörð.

 

 

 

 

Eiginleikar karlapans í dýragarðinum koma þar berlega í ljós,  aðeins í margfalt ríkara

 

mæli,  ferlegra sjónarspil,  sökum meira vits og meiri tækni til hryðjuverka,

 

manndrápa og gjöreyðingar.

 

 

 

Hversu margt heimilið fer ekki í rúst og hjónabandið út um þúfur sökum eigingirni og

 

sjálfselsku,  heimilisföðursins, 

 

þega húsbóndinn hyggur sig njóta best safans úr

 

ávexti lífsins og tilverunnar,  með því að neyta áfengis nær því um hverja helgi,

 

og beitir þá, 

 

konu og börn ofbeldi og kúgun?

 

 

Finnum við ekki þarna apaeðlið í undirrótunum,  og apinn þessi er jafn blindur í sjálfs

 

síns sök og karlapinn í dýragarðinum.

 

 

Hvað er svo hlutskipti eiginkonunnar og barna,

 

annað en tægjurnar,  rytjurnar af ávextinum,

 

hratið,  

 

safalaus tilveran ?

 

 

 

 

HETJAN, ALBERT.

 

 

 

ALBERT,   hinn  hugrakki.

 

 

 

 

Stundum kemur mér í hug,

 

frásögn Þórbergs úr bókinni "Steinarnir tala",

 

af hundinum á Hala.

 

Hann var sagður góður hundur,

 

en var hengdur vegna elli og flegið af honum skinnið.

 

Hræinu var kastað undir lítið rof,  vestan við túnið.

 

 

Ég horfði á það árum saman af stéttinni.

 

Það leiddi mig til þankabrota um dauðann og vanþakklæti heimsins.

 

 

 

 

 

Einmitt þetta, 

 

hvernig samfélagið kemur fram við þá sem minna mega sín,

 

ellilífeyrisþega,  öryrkja og sjúklinga,  sem mega láta sér að góðu það sem í þá

 

er hent.

 

Þetta er ekki ný saga,  því ávallt hefur það verið svo í gegnum tíðina,

 

að þeir sem ekki geta borið hönd fyrir höfuð sér,  mega éta það sem úti frýs.

 

 

Þessvegna dáist ég að honum Albert,  sem með mótmælasvelti vill sýna stjórnvöldum

 

 

að nú sé nóg komið af vanþakklæti og yfirgangi í garð þeirra,

 

sem eiga undir högg að sækja.   

 

 

Sorglegt að fara þurfi þessa leið

GLEÐILEGT NÝTT ÁR ALLIR, NÆR OG FJÆR.

 

 

 

Vestmannaeyjar veita brauð,
vaskri alþýðunni,
ríkissjóði rétta auð,
af rausn úr sjókistunni. 

  Halldór Kolbeins.

 

 

 

 

 

Þegar litið er um  öxl yfir nýliðið ár,

 

hefur það verið öðrum þræði,  nokkuð erfitt fyrir mig,  en þó haft sínar björtu hliðar,

 

eins og gengur.

 

Við getum lært bæði af góðri og slæmri reynslu.

 

Fyrir mig sem kominn er fast að sjötugu og gengið í gegnum þá eldraun,

 

sem samfylgdin við Bakkus konung hefur verið mér og fjölskyldu minni í

 

gegnum árin og ekki hvað síst núna seinnihluta þessa árs,

 

er ég bara nokkuð brattur og mun halda áfram göngu minni í trú, von og kærleika

 

á því nýbyrjaða ári sem er innan seilingar.

 

 

Að lokum langar mig að senda öllu mínu fólki nær og fjær gleðilegt nýtt ár, einnig

 

vinum mínum í AA, 

 

svo og þeim félögum mínum í endurhæfingu minni núna í október og nóvember,  s.l.

Þeim sem hafa komið hér inná bloggið mitt og vinnufélögum á bókasafninu,

 

ríkisstjórninni og bæjarsjórninni hér í Eyjum,  og ekki hvað síst,

 

öllum stuðningsmönnum ÍBV og auðvitað liðinu sjálfum,

 

fyrir frábært fótboltaár.

 

 

Sjáumst og heyrumst glöð og hress á nýja árinu,

 

2012.

 

 

 

 

 

 

 

  

 

 

Það snjóar af kappi í Vestmannaeyjum.

 

 

 

Gleðileg jól.

Nýfallinn jólasnjór í borginni

KLING, KLING KISTAN TÓM ?

 

 

 

Fyrir tæpu ári síðan var þessi ágæti maður staddur á Florída og naut
sólar og þess,  að vera í 20# hita innan um appelsínutrén.

 

 

 

Því set ég þessa mynd hér inn að ofan,  af þeirri einföldu ástæðu,  að vera hérna

 

heima í Vestm.eyjum þessa daganna er algjör andstaða við appelsínuilm og

 

 snjóleysið í USA,   um síðustu áramót.

 

Það er ekki ætlunin að vera með þessum línum mínum  neikvæður og leiðinlegur,

 

því hefi ég ekki efni á,

 

en leyfi mér samt,

 

að minnast á ástandið hér á götum bæjarins,  og ekki hvað síst

 

gangstéttar okkar góða bæjar.

 

 

 

Því meiri furðu vekur það,  að allar fjárhagstölur sýna það einmitt núna,

 

að Vestmannaeyjabær stendur aldrei betur að vígi en einmitt í dag.

 

 Örlítill sandur hér og þar ætti,  fjandakornið ekki að gera útaf við fjárhagsstöðuna,

 

eða hvað ?

 

Ég skora á bæjaryfirvöld á að taka sig saman í andlitinu og gera eitthvað til að

 

minnka hættuna á slysum,  sem óhjákvæmilega verða vegna hálkunar.

 

 

 

 

Datt í hug kvæðið eftir Davíð Stefánsson  vegna tregðu bæjarins að gera götur og

 

gangstéttar hæfar til yfirferðar fyrir bæjarbúa..

 Kvæðið heitir ,

 

Nirfillinn:

 

 

 

Kling, kling.

 

Kistan tóm.

 

Gleðja sig við gullsins hljóm.

 

Safna aurum.  Aura spara.

 

 

 

Kling, kling.

 

Kistan hálf.

 

Kistan - hún er sálin sjálf.

 

 

 

Kling, kling.

 

Kistan full.

 

He, he ... Ormagull.

 

Kistan var af guði gjörð.

 

Grafa í jörð.

 

Grafa í jörð.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

AÐ TALA TÆPITUNGULAUST.

 

 

 

Faðir minn,  hann Sigurjón Sigurðsson bifreiðarstjóri
íklæðist hér prestshempunni hans séra Halldór Kolbeins.
Trúmaður var Sjonni ekki mikill,  en því meiri jafnaðarmaður.

 

 

 

 

Einn var sá prestur á síðustu öld,  sem hneykslaði lýðinn með skrifum sínum.

 

Honum var engin launung á því,  að hann væri jafnaðarmaður og setti fram á prenti

 

ýmisslegt, 

 

sem fékk góðborgara samtíma hans,  til að  útskúfa bæði manninum og það sem hann

 

setti á þrykk.

 

 

Hérna kemur sná sýnishorn af skrifum hans:

 

 

Ennfremur kennir kirkjan,  að helgasti og þýðingarmesti atburður veraldarsögunnar

 

hafi verið sá,  þegar Jesús frá Nasaret var líflátinn,  og sérstaklega var það heppilegt,

 

að hann skyldi vera krossfestur.

 

 

Krossfestingin er ein sú kvalafyllsta og svívirðilegasta aðferð,  sem heimskúgararnir

 

hafa fundið upp til að pína lífið úr hetjum þeim,

 

sem hafið hafa baráttu fyrir frelsi alþýðunnar.

 

Krossinn,  sem Jesús var negldur á,  er sama eðlis og bálið,  sem Húss var brenndur á,

 

og rafmagnsstólar nútímanns.

 

 

 

Guði sé lof fyrir krossinn,  kennir presturinn börnunum að segja.

 

Í þeim orðum felst lofsöngur til guðs fyrir svívirðilegustu morð- og píslartæki

 

kúgandi yfirstéttar.

 

 

Og guði sé lof fyrir dauða Jesús,  segja prestarnir ennfremur.

 

Í því felst lofsöngur til guðs frá hjarta auðvaldsins fyrir það,  að brautryðjendurnir

 

í frelsisbaráttu alþýðunnar skuli vera teknir af lífi.

 

 

 

Í sambandi við það að presturinn reynir að vekja tilbeiðslu barnsins gagnvart þessum

 

helgidómum,  þá innrætir hann því ákveðnar skoðanir og út frá þeim ákveðnar

 

siðareglur.

 

Höfuðatriðið er það,  að þau trúa á guð og feli honum allan sinn hag.

 

 

Og þeim er lagt það mjög á hjarta,  að þau eigi að vera góð,  og með því er það

 

sérstaklega meint,

 

að þau eigi með þolinmæði,  að bera sérhvað það,  sem á þau er lagt,

 

því allt er það frá guð.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Í VIÐJUM DAUÐANS.

 

 

 

 

 

 

 

Þegar ég fór inná sjúkrahúsið hér í Eyjum um miðjan október s.l.

 

 

eftir fjögra daga fyllerí,  upplifði ég það sem kallast,  "deleríum tremens" og hendir

 

 

fólk sem hefur drukkið óhóflega og of lengi.

 

 

Margir alkahólistar þekkja þetta ástand og er merki þess,  að ástand líkamans hefur

 

 

allt farið úr skorðum og getur leitt til dauða.

 

 

Alkahólismi er sjúkdómur og endar með geðveiki eða dauða og ég hefi hann.

 

 

 

 

Ef ég byrjaði að drekka núna,  þá væri það eins og að stökkva í sjóinn af skipi á

 

 

siglingu í svarta myrkri úti á hafi og ætla að synda í land,

 

 

þótt ég hafi enga hugmynd um hvort 1,5 eða 100 sjómílur væru í land.

 

 

Þetta er lýsing sem á við mig ef ég byrja aftur að drekka,  ég hefi ekki efni á að taka

 

 

þessa áhættu.

 

 

Ég get ekki einu sinni drukkið einn drykk,  hann myndi setja af stað mína líkamlegu

 

 

áráttu í annan og annan,  og ég get heldur ekki haldið mig frá þessum eina drykk

 

 

án hjálpar.

 

 

Þess vegna er okkur alkahólistu svo nauðsynlegt,  að vera virkir í starfi AA.

 

 

Sækja fundi reglulega og kynnast þeim alvarlega sjúkdómi,  sem við erum haldnir.

 

 

Lengi vel áleit ég þá,

 

 

sem ekki gátu stjórnað drykkju sinni hreina og klára aumingja,

 

 

og færu  þess vegna á "snúruna", 

 

 

og því miður er þetta viðhorf allt of algengt í þjóðfélaginu í dag.

 

 

 

AA samtökin byggjast á sameiginlegum veikindum,  sameiginlegum brestum,

 

 

sameiginlegu vandamáli.

 

 

Þau krefjast þess að við tjáum hvert öðru til fulls okkar innstu hugsanir og leyndustu

 

 

vandamál.

 

 

Öllum hindrunum okkar á milli er sópað frá.   Þannig verður það að vera.

 

 

Svo reynum við að hjálpa hvert öðru til að ná bata.

 

 

AA-samtökin eru byggð á einlægri löngun til gagnkvæmrar hjálpar fyrir alla þá sem

 

 

fást við þennan alvarlega sjúkdóm.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

KOMINN HEIM TIL EYJA.

 

 

 

Þorkell aðeins 17 ára.  Mynd tekin af vini mínum,
Óskari Björgvinss. ljósm. þegar hann var að læra
hjá Sigurði Guðmss. ljósm. í Rvk.

 

 

 

 

 

 

 

 

Komið þið blessuð og sæl  öll sömul, 

 

 

 

sérstaklega þið sem eruð að koma inn á bloggsíðuna

 

dags dagleg .

 

 

Eins og ég skrifa á facebook síðuna, hefi ég undafarnar vikur verið víðs fjarri,  eða í

 

áfengismeðferð   s.l. 6 vikur.

 

 

Það er mikil náð, 

 

 

að fá að njóta hjálpar við þeim erfiða sjúkdóm,  sem alkahólismi er.

 

 

Á sínum tíma áleit ég þá sem drukku áfengi meira en góðu hófu gegndi,

 

ræfla og aumingja,  sem ekki gátu stjórnað sinni drykkju.

 

 

Nú er ég sannfærður að þetta er sjúkdómur,  sem ég er haldinn og verð að bera til

 

ævinloka.

 

 

Eina meðalið við honum er að stunda AA-fundi og vera virkur  þar, hafa hreyfingu,

 

 

borða reglulega og tileinka sér trú á æðri mátt.

 

 

Nú, 

 

þegar ég er orðinn 69 ára og er búinn að vera með Bakkus konung á bakinu frá 15

 

ára aldri, reyni ég enn einu sinni að koma mér á beinu brautina.

 

 

Ég veit að það verður barátta hvern dag hjá mér,

 

 

en ég er ákveðinn að gera mitt besta,  að sjálfsögðu mín vegna og ekki hvað síst

 

 

vegna þriggja barna minna og átta barnabarna,  sem ég á í dag.

 

 

Edrú einn dag í senn er

 

 

takmarkið.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

EF TRYGGVI SPILAR Á LAUGARDAGINN, VERÐUR ÍBV Í ÖÐRU SÆTI.

 

 

 

 

 

 

Það mun kraftaverki næst,  ef Tryggvi verður með ÍBV í síðustu umferð

 

Íslandsmótsins í ár.

 

Það kæmi svo sem engum á óvart samt,  að "prímus mótor" ÍBV í sumar hann

 

Tryggvi spilaði þann mikilvæga leik á laugardaginn.

 

Engum dylst það nema kannski dómaranum í síðasta leik í Krikanum,

 

að leikmaðurinn sem varð valdur að höfuðmeiðslum Tryggva,

 

skyldi ekki fjúka út af vellinum.

 

Einhverjir segja þetta slys og ekki gert af yfirlögðu ráði,

 

og má vel vera rétt,  en eigi að síður rautt spjald,  ekkert annað.

 

En ekki þýðir að sýta orðinn hlut,

 

heldur að spýta í og sigra Grindavík á laugardaginn,

 

þó leitt sé,  því þá falla þeir niður um deild.

 

En eins og sagt er,

 

"enginn er annars bróðir í leik", 

 

eða þannig. 

 

 

Ekki er fjarlægt að Fylkir geri jafntefli,  eða vinni Gaflarana í síðasta leik,

 

og ÍBV verði,  þegar upp er staðið í öðru sæti deildarinnar og er það sanngjarnt

 

að svo færi,  miðað við góða frammistöðu þeirra í sumar.

 

 

ÁFRAM ÍBV.

 

 

 

 

„Búið vel um þetta“