HALLÓ, HALLÓ BÆJARSTJÓRN Í VESTMANNAEYJUM ?

 

 

Eyjarnar þaktar snjó, en núna öskugráma.

 

Það virðist sem svo að Eyjamenn séu algjörlega sofandi og þar fer bæjarstjórnin

fremst í flokki.

Nú hvað er að?

Horfið út og sjáið hvað ég á við.

Öskurykið er hérna allsráðandi og ég spyr ?

Eru bæjarbúar ánægðir með ástandið?

Það er engin kengur í bæjarstjórninni hérna í Vestmannaeyjum því ekkert , eða

nánast ekkert er gert til að þrífa bæinn eftir að hér rigndi ösku fyrir helgi.

Þrír, fjórir sóparabílar að láni frá fastalandinu og fólk á atvinnuleysisskrá ræst út

með kúst og hjólbörur gætu gert mikið í að losna við öskuna sem núna þyrlast

um allt.

Ég lýsi eftir aðgerðum bæjarstjórnar hér í Vestmannaeyjabæ

 og það strax.

Það þýðir lítið að koma fram á fjögra ára fresti og lýsa því fjálglega, hversu frábært sé

í Eyjum að búa,  ef enginn vilji er fyrir hendi hjá því sama fólki,  að taka til hendinni 

eins og  ástandið  er einmitt núna, þegar bærinn okkar er vægast sagt undirlagður

 öskuryki sem allstaðar smýgur inn. 

Bærinn er í einu orði sagt,

subbulegur.

 

 

AUÐVELDARA ER ÚLLFALDANUM AÐ GANGA Í GEGNUM NÁLARAUGAÐ, EN RÍKUM MANNI Í GUÐSRÍKI.

 

 

 

Hefir þú orðið þess var,

að kapitalistana kringum þig klígi við altarissakramentinu fyrir þær sakir,

að höfundur þess hafði einurð á að segja við auðvald samtíðar sinnar:

Auðveldara er úlfandanum að ganga í gegnum nálaraugað,  en ríkum manni

í guðsríki?

 

Þetta flaug í gegnum huga mér,  þegar ég um daginn var í Landakirkju og

kraup við altarið og þáði sakramentið ásamt þeim manni,  sem var hvað stórtækastur

Eyjamanna á lánsfé úr bönkunum, til kaupa á öllu sem hreyfðist. 

Nú er þessi ágæti maður skuldugur upp fyrir haus og skilur eftir sig sviðna

jörð og milljarða skuldir,  sem við landsmenn eigum svo að borga.

Því spyr ég og sjálfsagt svo margir aðrir,  hvort hann og svo allir þeir hinir sem voru

fyrir stuttu síðan álitnir bjartasta von hinnar kapitalísku hugsjóna, hvort þeir

verði látnir borga til baka, 

 það fé sem þeir tóku að láni?

 

Þessir útvöldu víkingar sem komust næst því, að gera Ísland gjaldþrota

skilja eftir sig þau sár í samfélagið sem allur almenningur verður að blæða fyrir

og sem mun koma verst  niður á þeim sem síst skyldi,

öryrkjum, öldruðum og sjúkum.

 

Ekki var að sjá, að skuldarinn mikli, sem laut við gráturnar ásamt mér hefði

neitt óbragð í munni eftir að hafa innbyrt sakramentið um daginn.

En hvort hann þessi ágæti maður kemst inn í guðsríki,  þegar hann mætir

skapara sínum í fyllingu tímans,

skal ósagt látið.

 

 

 

 

 

 

Velferðarþjónustan skorin niður

VESTMANNAEYJAR ÁÐUR FYRR, OG VÆNTANLEGAR KOSNINGAR

 

 

"Í Vestmannaeyjum býr alveg sérstök þjóð.

Þar er vinnusiðgæði mest á Íslandi.

Hvergi skipar vinnan jafn veglegan sess og þar.  Allir leggjast á eitt um að bjarga

verðmætum, þegar þau gefast.

Þó að ekki kæmi fleira til en þetta eitt,  þá eru Vestmannaeyingar verðir allrar

virðingar,

en þar að auki er þar gott fólk, velviljað, hjálpsamt og mennilegt."

 

Þessi vitnisburður um Vestamannaeyinga,  kemur frá Þórði Benediktssyni, sem bjó

í Eyjum 1924-1942. 

 Hann sat hérna í bæjarstjórn og var þingmaður,

en best þekkja menn hann,

 sem fortöðumann S.Í.B.S. til margra ára.

 

Nú er það svo,  að margt hefur breyst hérna í Eyju s.l. áratugi, en samt finnst mér

Þórður segja allt sem segja þarf um samfélagið og fólkið hérna í Eyjum.

Þess vegna er mikil sú ábyrgð og sú forysta,  sem við þurfum á að halda,

á hverjum tíma.

Í bæjarstjórnarkosningum velja menn sér forystu fyrir bæjarfélagi og því mikilvægt,

að hæft fólk veljist í hana. 

Nú eru komnir fram þrír listar hérna í Eyjum og sýnist mér þar vera ágætis fólk á

öllum listum.

Um daginn fékk ég inn um bréfalúguna Fylkir, blað D-listans.

Þar voru miklar reiknikúnstir í gangi, m.a. hversu mjög við Eyjamenn töpuðum,

vegna fyrningar kvóta, afnumdum sjómannaafslætti og fleira á þeim dúr.

Eftir því sem ég best veit er lítið, eða ekkert ennþá komið til

framkvæmda af þessum" vondu" fyrirætlunum ríkistjórnarinnar.

En kannski ættu þessir kappar, að reikna út tapið á lélegri forystu, Sjalla og

frammara s.l. tvo áratugi í landsstjórninni? 

 

En reiknimeistari greinarinnar minnti mig á söguna af honum Sólon Íslandus,

sem að eigin sögn reiknaði tvíburana í þá "afrísku og að auki var annað barnið hvítt,

en hitt svart.

 

 

Núverandi bæjarstjórn hefur á margan hátt staðið sig með sóma á kjörtímabilinu.

En það er aldrei svo að ekki megi gera betur.

V-listinn og hans lið hafa nánast verið ósýnilegir á þessu kjörtímabil með þeirri

undantekningu þó,

þegar mannaráðningar í íþrótta- miðstöðina fóru fram fyrir ári síðan.

Það var einungis stormur í vatnsglasi,  því að mínu áliti voru þar hæfustu einstaklingar

ráðnir til starfa.

 

 

Í dag sakna ég svo sannarlega Andrésar bakara, því hann var oftar en ekki að koma

hreyfingu á málin í þessu bæjarfélagi.

Þess vegna er ansi ósanngjarnt að bera Andrés framsóknarmann og fyrsta mann

á lista þeirra í dag saman, því mikill er þar munur,  þó ég beri mikla og

fulla virðingu fyrir honum Sigurði.

 

Erfitt er,

að spá um úrslit hérna í Eyjum og þrátt fyrir ýmsa vankanta á núverandi

meirihluta er mín tilfinning sú, að við hérna  í Vestmannaeyjum sitjum ennþá eitt

kjörtímabilið uppi með,

Elliða bæjarstjóra og hans lið.

 

 

Ekki er útilokað að nokkrar línur bætist við þessar hugrenningar áður en, 

að kosningum kemur,

 þann 29.maí n.k.

  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

LISTASAFN VESTMANNAEYJA.

 

 

Sagt hefur það verið að börn  séu skáld og listamenn.

Þau vilja yrkja ljóð og búa til mynd eða láta teikna fyrir sig og menn hafa

 undrast á gæðum mynda sem börn mála og teikna.

Menn tala um listmenningu og satt er það að ágæta myndlistamenn og

fjöldann allan af góðum listaverkum eigum við á Íslandi.

En sú staðreynd sannar okkur ekkert um listmenningu okkar.

Listmenning er tvíþætt,

hún byggist ekki aðeins á að veita,

heldur ekki síður á að þiggja.

Það er til lítils að eiga gjöfula og góða listamenn,  ef ekki er fyrir hendi aðstaða til þess,

að njóta þeirra gjafa.

 

 

 

Við hérna í Vestmannaeyjum höfum í gegn um tíðina átt marga frábæra listamenn

og eigum enn.

En aðstaða til sýninga hefur verið að skornum skammti,  því miður.

Bæjarfélagið var með sæmilega aðstöðu fyrir myndlistasýningar í "gamla

áhaldahúsinu",  en nú er það ekki til staðar lengur.

Því segi ég hiklaust,  að mikið vantar  okkar uppá, að viðunandi húsnæði til

sýninga listaverka og fyrir listamenn sem hug hafa á,

að koma til Eyja með verk sín til sýningar.

 

 

 

Fyrir ári síðan gaf ég Vestmannaeyjabæ sýningarkassa til þess,

að bæjarbúar mættu berja myndlistaverk í eigu bæjarins augum,

en því miður er sá kassi lítill og aðeins viðleitni til góðra hluta.

Því vænti ég,

 að Vestmannaeyjabær sýni þann stórhug á næstu árum,að reisa hér

myndarlegt húsnæði sem þjónað geti,

 sem listasafn Vestmannaeyja. 

 

Það skal og á benda,  að það er ekki nóg að sjá góða mynd einu sinni,

frekar en það er nóg að heyra gott kvæði lesið einu sinni upp á samkomu,

eða í útvarpi.

Menn verða að fá tækifæri til þess að tileinka sér hana að einhverju leyti,

samlagast henni á svipaðan hátt og þegar menn læra gott kvæði.

 

Fyrr,

 en við hérna í Vestmannaeyjum höfum fengið tækifæri á slíkri tileinkun á því

besta sem boðir er uppá í myndlist,

er ekki hægt að segja það,

að Vestmanneyjabær sé að rækja skyldu sína fyrir blómlegu lista lífi í Eyjum,

hvorki fyrir veitendur né þiggendur.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

1. MAÍ, DAGURINN OKKAR ?

 

 

 

Rautt er litur verkamanna.

 

Ég óska mér sjálfum og auðvitað öllu öðru verkafólki velfarnaðar á degi

verkalýðsins.

Í sjálfum sér eru þau tímamót í efnahag á Íslandi í dag, að lífskjörin eru  hjá sumum

ansi bágorin  og jaðra við,  að um fátækt sé að ræða.

Ef út í það er farið hverju sé um að kenna og hvernig komið sé hjá okkur á Íslandi

nú um stundir,

  er þar fyrst og síðast við okkur sjálf að sakast.

 

Frjálshyggjan var dyggð og allir hafðir að ginningafíflum og tóku þátt í dansinum um

gullkálfinn.

Nú er ekkert annað í stöðunni,  en taka upp góð og gild markmið og fara inn á brautir

sparnaðar og hógværðar á öllum sviðum.

Auðvitað finnst sjálfsagt einhverjum,  að ég sé gamaldags og púkó,  þegar ég bendi

fólki á,

að ég hefi  komist að þeirri einföldu staðreynd,  sem er kannski er mest um vert í

lífinu, 

að hamingjuna öðlast enginn með, 

peningum.

 

En að allt öðru og þá auðvitað í tilefni dagsins,  sem er dagur okkar

verkamanna, þá er ég hérna með ný útkomna ljóðabók,

"ljóðaúrval" ljóð ort af Jóhannesi úr Kötlum.

Ég er svo sem enginn ljóðaunnandi, en langar samt

að birta hér hluta úr löngu kvæði og heitir,

"Vér öreigar".

 

Takið eftir hvernig boðskapur þess  segir okkur söguna,

sem aldrei að manni virðis, 

ætlar nokkurn enda að fá:

 

Vér öreigar Íslands

kveðjum oss hljóðs

og heimtum rétt vorn til jarðarinnar.

Um óralangar aldir

höfum vér vagað og kjagað

með drápsklyfjar

eins og dýr.

Nú heimtum vér hlut vorn

sem menn.

 

Vér héldum hingað til lands

sem lítilsvirtir húskarlar,

sem herteknir þrælar.

-  Langa daga,  dimmar nætur

sátum vér sveittir og þreyttir

undir árum.

En hlakkandi augu víkinganna

hvíldu á bognum bökum vorum.

 

-  Í guðsvefjarkyrtlum og skarlatsskikkjum,

með gullna hjálma og gullin sverð,

stóðu þeir í stafni

og kúguðu krafta vora

til að fleyta sér til hins fyrirheitna lands.

Og gapandi trjónur

ginu við ónumdri strönd,

en böðlar vorir brostu...

 

Svo slógu þeir eign sinni á allt, -

óðulin risu um nes og dali,

óðul þeirra - ekki vor.

Því hvað hlutum vér?

Einungis áþján og strit:

Þeir beittu oss fyrir plóga sína,

uns blóð vort rann.

Og torfið ristum vér

og roguðumst með grjótið

í garða þeirra.

Og svo var hent í oss sem hunda

höfðingjaleyfunum.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

LÍFEYRISSJÓÐUR, HVAÐ ER ÞAÐ ?

 

 

 

Þegar stórt er spurt,  eins og hvað sé lífeyrissjóður og hvaða hlutverki gegnir hann

í okkar samfélagi í dag,  verður kannski fátt um svör?

 

Ég sem þetta blogga hefi hingað til ekki haft miklar áhyggjur og síður en svo,

lagst í þunga þanka vegna þeirra.

En í dag kemst ég og sjálfsagt allur þorri manna á vinnumarkaðinum ekki hjá,

að íhuga þetta fyrirbrigði, 

 lífeyrissjóður.

 

Ég hefi greitt í lífeyrissjóði frá árinu 1972 og þá fyrst í lífeyrissjóð Vestmannaeyja.

Síðan eru liðin 38 ár og ég greitt í sjóði með ýmsum nöfnum síðan.

Nú loksins,  þegar ávaxtanna skal njóta kemur "babb í bátinn"?

Jú,

  nú góði minn verður þú að taka á þig skerðingu þar sem sjóðirnir hafa tapað

undanfarin ár undir stjórn þeirra sem á hafa haldið.  

Sjálfsagt er þetta kerfi,  að greiða í lífeyrissjóð ágætt,  svo langt sem það nú nær og

ég tala nú ekki um fyrir þá sem lifa hvað lengst.

En ber okkur að sætta okkur við að þeir sem stjórna sjóðunum  í dag hafa tapað

af stórum fjárhæðum úr þeim,  sem nemur mörgum tugum milljarða.

Slíkir menn ættu sem fyrst að vera reknir frá starfsemi lífeyrissjóðanna og  því fyrr,

því betra.

Spurningin er,  hvort ekki sé kominn tími á,  að endurskoða tilveru og markmið

sjóðanna frá grunni?

 

Ef ég man rétt voru það Sjálfstæðisflokksmenn, sem voru mjög gagnrýnandi á

lífeyrissjóði almennt  hér áður fyrr,  en síðan hefur verið mjög hljótt um málefni

þeirra.

  T.d. á alþingi,  þá helst að hann Pétur Blöndal nefni þá á nafn.

Einn sjóður er sá sem skorið hefur síg nokkuð úr,  og er það

"Frjálsi lífeyrissjóðurinn" og

í fyrra var hann valinn besti lífeyrissjóður á Íslandi og næst besti lífeyrissjóður í

Evrópu.

Í umsögn um sjóðinn segir að honum hafi tekist að vernda hagsmuni sjóðfélaga

í erfiðum markaðsaðstæðum með því að minnka áhættu sjóðsins í fjárfestingum,

sem fól m.a í sér aukið hlutfall verðtryggðra ríkisskuldabréfa.

 

Mín skoðun er að við hérna á Íslandi þurfum algera uppstokkun á öllu

því sem að lífeyrisjóðunum lýtur og t.d. algjörlega óviðunandi, að mismuna þegnum

þessa lands eins og það er í dag,  þ.e.a.s.

að í dag eru starfsmenn ríkisins lögvarðir frá því, að missa nokkurn aur úr sínum

lífeyrissjóði, 

þrátt fyrir að hafa eins og aðrir sjóðir glatað mikið af fjármunum sínum

undanfarin ár.

 

Sem sagt í dag,

að vera orðinn lögmætt gamalmenni,  eins og stundum er sagt,

er bara andskoti skítt, 

 þó ekki sé fastara að orði kveðið.  

  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

FRUMKVÖÐULL VESTMANNAEYJA.

 

 

Gísli J. Johnsen.

 

Þegar nafn,  Gísla J. Johnsen ber á góma dettur sjálfsagt flestum í hug

heildverslun, sem borið hefur  nafn hans í Reykjavík og mikið rétt sá er maðurinn, 

Gísli J. Johnsen fæddur í

Vestmannaeyjum  rétt fyrir aldamótin 1900.

Það væri að bera í bakkafullan lækinn,  að gera í stuttu bloggi skil á öllu því,

sem þessi atorkumikli maður áorkaði fyrir Vestmannaeyjar og landið allt á

s.l. öld.

Við hér í Eyjum,  sem komin eru á miðjan aldur og gott betur þekkja þá sögu,

  þegar hann á sínum tíma reisti sjúkrahús að mestu fyrir sinn

reikning og gaf okkur Vestammaeyingum,  en eins og allir vita er það

Ráðhúsið okkar í dag.

 

 

Af mörgu því sem Gísli gerði fyrir Eyjarnar var það,  að koma á símasambandi

við umheiminn.

Í bókinni "Fólkið í landinu" segir Gísli frá baráttu sinni fyrir síma til Eyja.

 

Strax og sæsíminn var lagður til Íslands árið 1906 vaknaði sú von í brjóstum

okkar að komast í talsímasamband við meginlandi og útlönd.

Baráttan var hafin og beiðni send til Alþingis um síma árið 1908.

Þingmenn urðu ekki við óskum okkar og var synjun þeirra m.a. rökstudd með því,

að brimhljóð væri svo mikið við Eyjar og Landeyjarsand,

að ekki heyrðist mannsins mál fyrir því í símanum.

Þegar engin rök dugðu gegn þessum hindurvitnum, var ákveðið að taka

áhættuna vegna óláta Ægis og

stofnuðum við  Rit- og talsímafélag Vestmannaeyja og var ég (Gísli) formaður þess.

Í framhaldinu fengum við leyfi ríkisstjórnarinnar til að leggja símann á eigin

reikning og taka á okkar herðar alla ábyrgð.

Kostnaðurinn var 48 þúsund krónur.

Auðvitað fór allt að óskum og ríkisstjórnin tók við rekstri á næsta ári,

en þar með var tilganginum náð.

Vestmannaeyingar komnir í talsamband  og hæddust í símanum að brimhljóði

 þingmanna.

Margt spaugilegt gerðist í sambandi við komu símans,  og fleiri fávísir um náttúru

hans,  en þingmenn.

Fólk bað fyrst um að fá senda hina furðulegustu hluti með honum og karl einn

uppi á landi sagði,

þegar hann sá símskeyti frá Vestmannaeyjum:

Það má telja mér fáfróðum almúgamanninum,  trú um allan andskotann,

en að þetta skraufþurra skeyti sé komið hingað frá Vestmannaeyjum -

nei, fari það bölvað!

 

Eins og ég áður sagði væri það að "æra óstöðugan",  ef í litlu bloggi væri

sagt frá öllum þeim framfaramálum,  sem Gísli J. Johnsen kom til leiðar,

Vestmannaeyingum og öðrum landsmönnum til góða, svo það  mun bíða

betri tíma.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

SÉRSTÆÐUR MAÐUR, HANN ÓSKAR MAGNÚSSON.

 

 

Óskar Magnússon.

 

Óskar Magnússon listvefari, verkamaður og sérvitringur fæddist

árið 1915 og lést 1993.

Óhætt er að taka undir með þeim sem á einhvern hátt kynntust Óskari og

fannst hann sérstæður maður.

Í ágætri bók eftir Ómar Ragnarsson, mannlífsstiklum er lífshlaup Óskars rakið og hvet

ég alla þá sem sjá vilja lífið með öðrum augum, en gengur og gerist,  að lesa hana.

Til gamans ætla ég samt að tæpa á nokkrum atvikum hérna,

 úr lífi Óskars.

 

Við giftumst í Dómkirkjunni greinir kona Óskars hún Blómey Stefánsdóttir frá, og það

var ekki venjulegt brúðkaup.

 

Við vissum að sambúð okkar yrði mjög sérstök og ákváðum að gera þetta í kyrrþey

og ein.

Við stóðum þar fyrir altari tvö ein með séra Bjarna og konunni hans.

Þar voru engir aðrir.

Þetta var eftirminnileg athöfn,  þótt ekki væri margmennið.

 

Leit Óskars af paradís var kannski það sem helst hefur heillað mig og í

list sinni,  sem er skilgreind sem næv-list útleggst vera alþýðulist og kemst

næst því að vera milliliðalaus og óheft sköpun.

 

Draumsýn um paradís þar sem maðurinn lifir í sátt og samlyndi við sjálfan sig

og hina villtu náttúru er algeng í næfri list.

Næf mynd mynd sé jafn nakin og þau tvö fyrir syndafallið, þegar blygðunin var enn

ekki til og vitundin tær einsog á bernskum vordegi.

 

 

Óskar var sérlega í mun að gera góðar myndir af einkavini sínum og átrúnaðargoði

sínu,  Jósef Stalín.

En þótt Stalín sé fyrirferðamikill í myndefni Óskars eru verk hans langt frá

sósíalrellískri heilaþvottalist

Áhugi hans á stálmanninum er einlægur og engu líkara en að þar sé um

nákominn ættingja að ræða.

 

 

Til

 að árétta þessa paradísarleit óf Óskar veggteppið af

Adam og Evu í aldingarðinum.

Í næfri list tengist frásögnin jafnan persónusögu listamannsins nánari böndum.

Þar kemur til einlægni og auðmýkt andspænis sköpuninni sjálfri,  sem verður

betur vegsömuð en með því að búa sér aldingarð og endursegja

sköpunarsöguna.

 

 

 

Gleðilegt sumar.

 

 

 

 

  

 

 

JÓHANNA VAR AND-STUTT Á FLOKKSSTJÓRNARFUNDINUM ÁÐAN.

 

 

 

Já,  hún Jóhanna mín blessunin ætlar sér alls ekkert að synda neitt í burtu.

Hún tala við sjálfa sig og segist viðurkenna mistökin,  þegar hún sat í stjórninni

með íhaldinu, og heldur svo áfram að lóna

á stjórnartjörninni í skjóli VG.

„Létum þetta líðast“

BLÓRABÖGGULLINN FARINN, OG HVAÐ SVO ?

 

 

 

Ansans,   þar fór í verra,

varaformaðurinn yfirgefur sviðið.

En hvað um þig Bjarni Ben ?

Vonandi gerir þú ekki sömu vitleysuna.  

Þorgerður stígur til hliðar