NÚ SKAL ÞETTA TAKAST HJÁ YKKUR Í ÍRAN.

 

Það er orð að sönnu,  að landflótta Írani hafa beðið eftir, að eitthvað færi að gerast

í heimalandinu.

Tengdasonur minn flúði frá Íran,  sem  mótmælandi klerkastjórnarinnar.

Systir hans var hnepptí  fangelsi og pyntuð á hroðalegasta hátt og  síðan skotin.

Þannig er lífssaga margra,  sem voga sér að mótmæla yfirvöldum.

Ég veit það fyrir víst,  að tengdasonur minn bíður ekki lengi þess,

að komast til heimalandsins ÍRAN,   og lát til sín taka með  félögum sínum,

sem nú berjast fyrir frelsi lands og þjóðar.

Við íslendingar gerum okkur ekki grein fyrir hvað við eigum það gott,

miðað við það fólk,  sem býr við helsi stjórnvalda,

sem skirrast ekki við það,   að taka líf fólks án dóms og laga.

Vonandi tekst þetta hjá ÍRÖNUM í þetta sinn,  að lyfta því oki,

sem þjóðin býr við í dag.

 

 

 

Blóðug mótmæli í Íran

MINNING UM FRÁBÆRAN MYNDLISTAMANN.

 

Alfreð Flóki,  19. des. 1938.- 1987.

Á bókasafni freistarans.

Fjölskyldan.

Boðun.

SKUSSI DAGSINS SVO OG ALLIR HINIR ?

 

Þetta hlýtur að vera búskussinn mikli,  eða hvað?

Kveðjurnar sem búskussi dagsins fær í dag eru ekki viðlíka innilegar og

búskussinn fyrrverandi gaf Ingibjörgu á sínum tíma.

Sem dæmi:

"Í guðana bænum drífðu þig upp í himnaríki."

"Að heyra á endemi."

"Fjalla-Eyvindur og Halla taka við búinu."

"Öllu má nú nafn gefa."

"Jólasóði á friðarjólum".

"Búskussi með dæmalausri jólakveðjuhroka".

Þetta eru fyrirsagnir hjá bloggurum við frétt um búskussa.

Mér þykir það vandséð hvor þeirra hefur verið meiri búskussi,

Steingrímur,  eða Geir Haarde og hans fyrirrennarar hjá

Sjálfsstæðislokknum? 

 

 

 

 

 

 

 

Tók við af „búskussa“

VONANDI EIGA ALLIR GLEÐILEG JÓL.

 

Góður lokasprettur í verslun segi í fréttinni frá Samtökum verslunar og þjónustu.

Skrítið sjónarmið finnst mér á fæðingardegi Jesús,  þegar menn leggja mælikvarðann

á jólin þannig,  að  VERSLUN hafi verið með betra móti í ár.

Að vissu leiti er gott til þess að vita að fólk hafi ennþá einhvern pening handa á

milli til að gleðja sig og sína með.

 

Ekki var nú ætlunin  að vera gleðispillir með athugasemdum á  verslun landans,

en samt þykir mér   mælistika gleðilegra jóla hjá allt of mörgum vera sú,

að kaupa sem mest fyrir jólin.

 

Auðvitað er ég  að kasta steinum úr glerhúsi með því að gagnrýna eyðslu

annarra fyrir þessi jólin,

vegna þess, 

að bloggari síðunnar hefur "spreðað" peningum fyrir þessi jól,

sem aldrei fyrr.

 

En allt um það,  þá óska ég öllum þeim sem inn á síðuna mína koma,

 gleðilegra jóla.

 

 

 

   

 

 

Góður lokasprettur í verslunum

DREKKTU EKKI VÍN, ÞAÐ BREYTIR ÞÉR Í SVÍN.

 

 

Hið ógnvænlega Damoklesar-sverð hangir nú yfir Íslandi.

Nú,  af hverju segir  þú það?

Jú,  tóbak er að verða "munaðarvara" þar sem einn pakki stefnir í að kosta þúsund

kall og brennivínflaskan,   fimm þúsund krónur.

 

Skrítinn frasi,  að tóbak og brennivín geti

 flokkast sem munaðarvara,  nema fólki finnist það munaður að þurfa að greiða

fyrir eitur dýrum dómum.

Það er ekki í neinum kokkabókum,  að það sé munaður í því falinn,

að taka líf sitt hægt og bítandi með reyk,  eða alkahóli,  ekki einu sinni

jólabjórinn sem nú ku vera uppseldur.

Það eina sem mér áskotnaðist við drykkju áfengra drykkja var alkahólismi.

Það voru ávallt mín orð, að þeir sem ekki réðu við drykkju sína,

 væru aumingjar,  og  best komnir á "snúruna".

En svo fór, 

 að ég sjálfur réð engu þegar áfengið var annarsvegar og varð eins og svo

margir aðrir,  að játa mig sigraðan af Bakkusi og endaði

á "snúrunni".

En auðvitað ætlar sér enginn að verða háður áfengi né tóbaki,   þótt mín reynsla

hafi orðið á versta veg,  þarf það ekki að henda þá,

sem núna eru að stíga sín fyrstu skref í neyslu áfengra drykkja.

"Láttu ekki vín breyta þér í svín,

drekktu eins og maður,   eða þannig, 

segir skattmann".

 

 

ER GOTT AÐ BÚA Í VESTMANNAEYJUM ?

 

Enginn vafi í mínum huga.

Í Eyjum og hvergi  annars staðar.

Reyndi sjálfur ásamt fjölskyldu að eiga heima í Kópavogi.

Þeirri tilraun lauk með því að við fluttumst aftur heim til Eyja.

Já heim,

 segi ég því allan þann tíma, þegar farið var út frá heimili okkar í Kópavogi,

og komið til baka,

gat ég aldrei sagt, að  koma heim. 

En þegar leið okkar lá til Vestmannaeyja,

þá vorum við á leið heim.

 

Þetta er ekki sagt einmitt núna vegna góðrar stöðu okkar kæru Vestmanneyja,

þá rýnt er í tölur og staðreyndir á afkomu bæjarfélagsins,  heldur vegna þess að mér

þykir einfaldlega vænt um Eyjarnar mínar og þá sem hérna búa.

Það var ekki ætlan mín,  að mæra neitt sérstaklega bæjarstjórnameirihlutann hérna

í Eyjum,  en engum dylst það,  sem eitthvað vill sjá,

að meirihlutinn hér í Eyjum er að gera góða hluti.

Jafnvel hún Hulda frá Vatnsdal kemst ekki framhjá þeirri staðreynd.

 

Nei,  nú er ég kominn út á hála braut og farinn að blanda mér í bæjarmálapólitíkina,

einmitt það sem ég ætlaði mér allra síst að gera.

En samt kemst ég ekki hjá því að impra á samtök ungra pólitíkusa hér í bæ,

Eyverja.

Það fyrst,  að auðvitað óska ég félaginu heilla á áttræðis afmælinu.

 

Þannig er, 

 að ég hefi aldrei komist fram hjá þeirri hugsun,  þegar Eyverja ber á góma,

að þar fari skemmtana glatt ungt fólk,  án sérstaks takmarks í pólitíkinni og þá helst,

að hamingjan væri í raun,  bara peningar, 

stórar ættir

 og virðing broddborgaranna.

 

Því segi ég annað eins um hreyfingu ungs fólks sem býr hér í EYJUM og ég var einmitt,

að segja að mér þætti svo vænt um alla hérna í Vestmannaeyjum?

En er það ekki þannig,    að maður á að segja

"það sem manni finnst?

 

Kannski er skýringuna að finna í  vonbrigðum með synina tvo,  sem báðir hafa látið

heillast af þessari

pólitísku blámóðu og ég föðurómyndin þeirra var hvorki ríkur né það, að bera

neina virðingu fyrir broddum þessa bæjar,  hvort sem þeir voru til hægri eða vinstri.

Af ættarsærð geta flestir Íslendingar státað og sá sem þetta ritar er fjarskalega

sáttur og stoltur,  þegar ég segi við synina tvo,

að þeir séu náskyldir,

stórskáldinu og "sósíalistanum"

Þorsteini Erlingssyni. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

FÉKK ÉG AÐ SKYGGNAST YFIR Í ANNAN HEIM ?

 

Á síðunni "Draumur.is

 eru hugleiðingar um drauma og tæpi ég hér á nokkrum þeirra:

 

 

Draumar geta verið uppgjör við fortíðina,  nokkurskonar sáttargjörð,  eða tilraun

til að greiða úr djúpstæðum flækjum,  sem hafa áhrif á persónuleika dreymandans.

Grunnurinn að vellíðan á fullorðinsárum er lagður í bernsku,

en ýmsar kenningar halda því fram að í viðbót við uppeldisáhrifin beri manneskjan

í sér ýmsar leyndar hliðar,  sem eru bæði góðar eða vondar.

 

Í þessari skyggðu tilveru getur ýmislegt leynst sem ekki hefur fengið að dafna,

en getur brotist út í draumum.

Þetta geta verið atriði,  sem við eigum erfitt með að sætta okkur við hjá okkur

sjálfum,  eða í hegðun og gjörðum annarra og þvælast ósjálfrátt fyrir,

kannski sem fordómar,  kannski sem bæling á persónuleikanum.

 

Þessi atriði eiga það til að lita draumana og stýra þeim,

en með æfingu er hægt að ráða táknin.

"Einstöku draumar eru sterkari en aðrir".

 

Bloggari síðunnar dreymdi draum fyrir nokkru  og langar að greina frá honum og

má vera að hann sé einskonar "uppgjör" dreymandans við sína fortíð, 

 kannski!

Draumur minn var það svo"sterkur", að þegar ég vaknaði var ég

hágrátandi.

 

 Byrjunin var sú,  að mér fannst ég falla niður úr nokkurri hæð og deyja, en ólíkt því

sem í öðrum

draumum mínum gerist,   fann ég  ekki til sársauka eða neinskonar óþæginda,  þegar

ég dó.

Nú fannst mér ég vera á mikilli hraðferð og það upp miklar tröppur og á leið

minni upp þær kallaði ég hástöfum á föður minn,  en ekki varð mér að ósk minni,

að hann tæki á móti mér,  þegar upp var komið.

Þegar hlaup mín upp tröppurnar lauk þótti mér ég staddur í miklu alrúmi og var þar

mjög þröngt á þingi,  margt fólk.

 

Sumir sátu og spjölluðu saman,  aðrir lágu fyrir og sumir virtust sofa.

Ennþá lengra frá mér virtist  fólk vera við einhverskonar störf.   Ég skynjaði að

þarna væri fólk hinna ýmsu þjóðerna,  en engin vandkvæði voru fyrir mig að skilja

það sem talað var og því síður að gera mig skiljanlegan.

Einn sá fyrsti sem ég hitti á og þekkti var "svili" minn,  Kristján Sigurjónsson.

Ég gekk nokkuð um þetta alrúm,  og virtust mér allir vera mjög ánægðir og

afslappaðir.

Þar hitti ég konu mína,  Elísabetu Ólafsdóttir og tók ég hana í fang mér

og faðmaði innilega.

Áfram hélt ég  og þar kom,  að ég fann mig knúinn til að fara lengra frá

þessu alrúmi sem ég hafði verið í.

Þar kom þá göngu minn,  að mér fannst ég kominn að faratæki,  kassalaga  sem

stjórnað var að mér þótti af frænda mínum,  Helga Bernódussyni,  en eins og alþjóð

veit er hann sprelllifandi í dag og því furðulegra,   að hitta á hann þarna,

 staddur í heimi hinna látnu!

 

En allt um það,  þá sté ég upp í "apparatið" sem Helgi stýrði og fannst mér við fljúga

nokkuð frá þeim stað sem áður var og lenda við hús nokkurt.

Á leiðinni í "apparatinu" þótti mér ég fá upplýsingu um það,

að foreldrar mínir væru að byggja sér hús sem væri með stráþaki og,

að Elísabet konan mín bjó í litlu húsi baka til við hús foreldra minna.

 

Þegar "apparatið,"

 sem Helgi  stjórnaði,   settist fyrir framan hús foreldra minna,  þá

sá ég föður minn við vinnu í gegnum stofugluggann á húsinu,   sem mér fannst

foreldrar mínir þarna vera að byggja.

Í garðinum fyrir framan húsið sat konan mín og barnabarn mitt,  sem nú býr í Svíþjóð

og létu far vel um sig.

 

Ég gekk inn í garðinn og þá þótti mér móðir mín koma á móti mér,  glöð og

brosandi eins og ávallt.

Hughrifin í draumnum voru svo sterk,  þegar ég tók þarna utan um móður mína

og faðmaði fast og innilega,  að ég brast í grát mikinn í draumnum.

Þá vaknaði ég og var þá ennþá hágrátandi,   svo raunverulegur var draumurinn fyrir

mér.

 

 

Vegferð mín í draumi þessum er  að því leitinu frábrugðið öðrum mínum draumum,

  eða því sem ég hefi upplifað vakandi er,

  að ég hefi aldrei liðið svo vel,  sem í draumi þessum.

Ykkur finnst það kannski væmið,  þegar ég segi að mér hafi aldrei, aldrei liðið

eins dásamlega og í draumi þessum og er stórkostlegt um það,

að hugsa.

 

Þarna er kannski komið eins og segir í Draumur.is.

 

"Í hinni skyggðu tilveru getur ýmislegt leynst,

sem ekki hefur dafnað,  en getur brotist út í draumum og einnig það sem við höfum átt

erfitt með að sætta okkur við".

 

  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

SÉRSTÆÐUR MAÐUR HANN SIGURÐUR !

 

Í bókinni "Ljós í rófunni" eftir Stefán Jónsson fyrrum útvarps og

fréttamann er fjallað um mann einn,  sem fólk á miðjum aldri í dag

man eftir,  Sigurður Berndsen.

Bloggari síðunnar man eftir manni þessum í gegn um blöð og útvarp

á árunum áður.

Oftast var hann úthrópaður af alþjóð,  sem okrari.  Hann  lánaði

mönnum peninga og þótti taka háa vexti,  sem reyndar þætti

bara lítið  miðað við vexti banka og sparisjóða,  í dag.

Einnig gerði hann mönnum greiða,  þegar viðkomandi vantaði áfengi.  

En gefum Stefáni Jónssyni orðið:

 

- Sigurður Berndsen fésýslumaður var þjóðkunnur maður af auðlegð

sinni og söfnun hennar.

Ég kynntist honum þannig,

að hann lánaði mér peninga og vildi hvorki taka kvittun né vexti.

Hann hélt áfram að koma mér á óvart til æviloka.-

 

- Ég spurði hann einu sinni hvort rétt væri hermt eftir honum,

að það dygði ekki annað en fá strangheiðarlegan mann ef maður

ætlaði að láta kveikja í húsi fyrir sig.

 Já,  drengur minn

og kúnstin er nefnilega sú,   að vera svo svívirðilega opinskár,

að enginn fari að trúa manni af ótta við,

að verða að athlægi. - 

 

- Hann, var góður við börn og talaði blíðlega við timbraða,

en hann hafði enga trú á framhaldslífinu.-

 

- Móðir mín gekk með mig eins og hvern annan sjúkdóm sem faðir minn

smitaði hana af og hún varð því fegnust,

 þegar henni batnaði.

Eftir það sá hún mig ekki fyrr en ég var 18 ára.

Þá kom hún til mín að fá peninga.-

 

- Einu sinni,  þegar hann seldi brennivín á Bergstaðastígnum,

bankaði upp á hjá honum maður og bað um hálfflösku.

 

 

Jón "sinnep" alsæll með brjóstbirtuna.

 

Sigurður rétti flöskuna út um gatið á hurðinni og kúnninn

sagði um leið og hann tók við vörunni,

að hann væri peningalaus.

Sigurður yrði að lána sér flöskuna,  enda væru þeir frændur.

Sigurður sagðist hafa glaðst við og sagði:

Nú,  hvað er þetta,  erum við frændur.

Ef ég hefði vitað það þá hefði ég haft það

heilflösku, - réttu mér pelann,  drengur minn. -

Maðurinn rétti honum flöskuna og Sigurður skellti aftur lúgunni,

skellihlæjandi. -

 

 

 

 

FÁTÆKLEGUR HÁTÍÐARVERÐUR.

 

Móðurást,
olíumálverk eftir Gísla Þorsteinsson, Laufási.

Hér segir kona frá atviki úr uppvexti sínum.

 

Sem barn var ég á bæ einum í Norðfirði.  Þá voru hörð ár og oft

búsvelta á vorin,

enda barðist þjóðin í bökkum fjárhagslega og fáum gekk of vel

að afla brýnustu nauðsynja.

 

Ég hefi líklega verið á fimmta ári,

þegar fólkið fór allt til kirkju á páskum.

Við vorum ein fjögur börn á líku reki,  sem skilin voru eftir heima.

Lítið hefur þá víst verið til matar,  því við fengum ekki annað en dálitla

bót hvert af hráu hörðu,  ólituðu skinni og ofurlitla lýsislögg í potti,

þar til fólkið kom heim aftur.

 

Drápum við bótinni ofan í lýsislöggina,  sleiktum af henni og tuggðum

þannig að lokum skinnbótina upp til agna.

 

Man ég alla ævi,

hvað við vorum kát og krummaleg yfir þessum fátæklega verði,

þegar við hoppuðum kringum pottinn,

hvert með sína skinnbótina á eldhúsgólfinu að drepa ofan í lýsið og

smjatta.

 

Frá atviki þessu munu vera um eitthundrað og fimmtíu ár og

kemur úr bók, 

 "Leiftur frá liðnum öldum."

 

 

 

 

Neyðin mikil í samfélaginu

LÍFIÐ OG DAUÐINN.

Oft sækja á mig dapurlegar og andstyggilegar hugsanir.

Einkum er þar áleitin hugsunin um dauðann.

Ég ræð ekki við það en  það er þrálát hugsun,  sem grípur mig

því miður oftar en ég kæri mig um.

 

En hví í ósköpunum er ég að grufla út í þetta,  maðurinn á besta aldri?

Dauðinn er ekki á næstu grösum,  eða hvað?

Nei,  kannski ekki en "hann" bíður okkar sigurviss og öruggur

og "hann" er vissulega það eina í veröldinni,

sem ekki getur brugðist.

 

Má vera að óvissan um hvenær "hann" lætur til sín taka sé hvað verst,

en að sjálfsögðu reyni ég allt hvað ég get,

að setja mig ekki í þær stellingar,  að bíða eftir "honum", 

það sem eftir er ævinnar.

Ég leyfi mér að vona það,  að ég sé hreint ekki kominn á

grafarbakkann,  eða þannig.

 

Ég hefi horft til baka á liðin æviár mín,  og finnst mér þau hafi liðið

eins og örskot.

Og allt í einu skilst mér að ég eigi eftir að skrimta helmingi skemmri

tíma en nú er orðið og það gæti orðið líf,

sem verður nafnið eitt.

 

En þetta er víst það lögmál,  sem allir verða að sætta sig við

og tilgangslaust að rausa eða fyllast hugarvíli.

Það er óskiljanlegt hvernig nokkur maður, og ég auvitað engin

undantekning þar á,   getur verið glaður

og hamingjusamur og gengið þó með vissuna um þennan ófarnað.

 

Stundum hugsa ég mér veröldina án mín og

 það gerist  í fyllingu lífs míns auðvitað,  en við þá tilhugsun fyllist ég

ömurlegri tómleikakennd.

Geta ekki lengur notið þess,

sem hver og einn dagur þó bíður mér og kannski helst það,

að hverfa frá börnum og barnabörnum.

 

Ég get ekki einu sinni huggað mig við von um annað líf vegna þess

einfaldlega,  að hvorki ég né nokkur annar getur fært fram

óyggjandi sannleika fyrir  möguleikum framhaldslífs.

 

Kannski er ósvinna,  að vera nokkuð að velta þessum hlutum fyrir sér

yfirleitt og besti kosturinn  ef til vill sá,

að vera ekkert að  gera sér neina rellu um dauðann og annað líf,

heldur lifa þessu og njóta þess,-

án of mikilla áhyggna af því,

sem koma skal.