ER SPAUGSTOFAN AÐ STOFNA ÁHUGAMANNAFÉLAG Í EYJUM ?

 

 

 

Samkvæmt fréttum er fyrirhuguð stofnun félags,  sem verja mun öruggt

eignarhald sægreifanna á fiskinum í hafinu.

Bloggvinur minn,  Jóhannes Ragnarsson bloggar ansi athyglisvert blogg um

þetta fyrirhugaða fyrirbæri og með hans leyfi

birtist það hér með:

 

SPAUGSTOFA ANDLEGRA AUÐNULEYSINGJA:

Nú berast þær fréttir úr Vestmannaeyjum,  að þar hafi verið stofnað félag

grínista þar sem inntökuskilyrðið virðist vera að hafa greind vel undir meðallagi.

Markmið þessa ágæta félags er að stuðla að því að mafíustarfsemi fái að viðgangast

áfram óbreytt í sjávarútvegsmálum.

Sagt er að félag þetta sé "þverpólitískt",  hver fjandinn sem það nú er,  en samt tekið

fram að ungir sjálfstæðismenn séu meðal stofnenda.

Það kemur ekki á óvart að svokallaðir "sjálfstæðismenn" fari fyrir svona

kjánafélagsskap,  enda er Sjálfstæðisflokkurinn ekki stjórnmálaflokkur í þeirri

merkingu  sem almenningur leggur í það orð,  heldur samansúrruð  glæpasamtök

sem meðal annars unnu sér til frægðar nýverið að leggja efnahag þjóðarinnar í

rúst með glæpsamlegum aðförum.

Það er broslegt í meira lagi,  að hið nýstofnaða varnarlið gjafakvótaþega og mafíósa

skuli bera það á borð fyrir fólk,  að svokölluð fyrningarleið sé aðför gegn

landsbyggðinni,

eftir að kerfið,  sem hinir þverpólitísku elskhugar þess vilja vera með í öllum ráðum,

hefur rústað fjölda sjávarbyggða allt í kringum landið.

Ennfremur segjast þessir misheppnuðu grínistar í Eyjum að þeir vilji alls ekki að

misvitrir stjórnmálamenn,  fjölmiðlamenn,  bitrir útgerðarmenn (gjafakvótaþegar

og erfingja þeirra eru þeir einir sem hafa vit á sjávarútvegsmálum) afnemi

fiskveiðistjórnunarkerfi sem Hannes Hólmsteinn,  Ragnar Árnason og

Magnús Kristinsson segja að sé það langbesta sem til er í heiminum.

Hinsvegar virðast labbakútarnir í þessu nýstofnaða kvótavinafélagi ekki hafa frétt

af því ennþá,  að 75-80% þjóðarinnar hefur skömm á kvótakerfinu og vill afnema það.

Og ekki virðast umræddir labbakútar hafa hugmynd um  það heldur,

að það er þessi sama þjóð,  sem á fiskinn í sjónum

en ekki örfáir

gjörspilltir gjafakvótaþegar.

Hvort á maður heldur að hlægja eða biðja Guð að hjálpa mönnum,

sem tala um misvitra stjórnmálamenn en eru ekki einu sinni misvitrir sjálfir,

heldur fávitar?

 

Félag gegn fyrningarleið

DAUÐANS ALVARA ?

 

 

 

 

Mér þykir  ekkert óeðlilegt við það,

að maður á mínum aldri hugsi til dauðans,  því eins og við öll vitum er

dauðinn eitt af því sem enginn getur umflúið.

Lengi vel og ekki langt síðan var ég alveg "dauðhræddur við þá hugsun að þurfa

að deyja.

Ég gat bara ekki hugsað mér að veröldin yrðii án mín einhvern daginn og alveg

fáranlegt að hugsa sér að ég eigi eftir að hætta að anda og verða kaldur nár,

nei alveg útilokað.

Hvað svo tekur við,  þegar öndin skreppur út úr líkamanum er að sjálfsögðu

ekkert vita með vissu.

Til að létta aðeins á þessum hugrenningum set ég hér inn það sem meistari

Þorbergur sagði,  þegar hann var spurður,

hvort hann héldi að lífið eftir dauðann væri skemmtilegt:

 

Nei, ég held að það sé leiðinlegt fyrst,  fyrir allan þorra manna.

Við sofnum burt héðan frá hákarli,  hangikjöti, koníakssnafs og uppáferðum og

vöknum í ókennilegum heimi,

sem hefur ekki neitt af þessu að neinu gagni.

Þetta er svona svipað því að flytjast úr Suðursveit norður í Angmagssalik.

En svo held ég nú birti yfir þessu smátt og smátt,  það verður meiri og meiri

fegurð í kring um okkur,  hákarlinn og hangikjötið gleymast,

uppáferðirnar breytast í kynlausar ástaryfirhellingar og það verður sennilega mikið af

sinfóníum,  passakalíum,  óperettum og varíasjónum.

 

Eins og ég áður sagði,  var ég lengi vel fram eftir aldri hræddur við dauðann,

en í dag,  segi ekki að ég fagni honum, 

 en ég hræðist hann ekki lengur.

 

Las fyrir nokkru smá grein um það,  af hverju margir værum svona óskaplega hrædd

við dauðann? 

 

Það stafar aðallega af sjálfsdýrkun okkar.

Já,  sjálfsdýrkun er undarlegt og flókið fyrirbæri.

Svolítil sjálfsdýrkun er nauðsynlegur þáttur í sálfræðilegri afkomu.

En eftir að barnæskan er liðin er sjálfsdýrkun að mestu leyti sjálfseyðandi.

Taumlaus sjálfsdýrkun er helsti undanfari sálrænna veikinda.

Heilbrigt sálarlíf byggir á því að vaxa upp úr sjálfsdýrkun.

Og þó að það sé afar algengt að fólki mistakist það að vaxa frá sjálfsdýrkun

sinni þá er það afar mannskemmandi.

 

 

Þegar geðlæknar tala um sært stolt,  köllum við það skaddaða sjálfsdýrkun og

dauðinn er hámarksáverki á sjálfsdýrkun.

Við upplifum ávallt einhvern áverka á sjálfsdýrkun okkar:

Bekkjarsystkin kalla okkur bjána;

við erum til dæmis valin síðust til þess að vera með í blakliðinu;

samstarfsaðilar ganga fram hjá okkur;

atvinnurekandinn gagnrýnir okkur;

við eru rekin úr vinnu;

börnin okkar hafna okkur.

Afleiðingin af þessum áverkum á sjálfsdýrkun okkar er sú að annað hvort fyllumst

við beiskju eða við vöxum.

En dauðinn er hámarkið.

Það er ekkert sem ógnar sjálfsdýrkun okkar og sjálfsáliti meir en yfirvofandi

útrýming.

Þess vegna er það afar eðlilegt

að óttast dauðann.

 

 

ER FÁTÆKTIN FYLGIKONA ÍSLENDINGA ?

 

 

 

Hann greindi frá því um daginn aðalritari Sameinuðu þjóðanna,

að fátækt og hungur væri mesta ógn

mannkynsins.

 

Þegar við hér á Íslandi lítum í kring um okkur virðist síður en svo,

að við Íslendingar séum á "nástrái" um nokkurn hlut.

Þrátt fyrir smá kreppu þessa daganna og því miður nokkuð um það,

að þeir sem ekki kunnu fótum sínum forráð í hinu svokallaða góðæri tóku allt of

stór lán til íbúðar og bílakaupa eru í vondum málum akkúrat núna.

 

Raunverulegt hungur og fátækt virðist mér vera ansi langt frá okkar bæjardyrum

Íslendinga,  sem betur fer.

 

Þess vegna rekur mig alltaf í rogastans,

þegar vissir menn og þá sérstaklega þeir sem hafa undanfari ár verið að möndla

með  þjóðareignina,  þ.e.a.s. kvótann ,  þegar þeir halda því fram að allir séu vondir

við þá,

og fólkið í landinu skuli voga sér að ympra á,  að við fáum aðeins meira út úr

þessari sameiginlegu eign landsmann.

Því meiri er undrun mín,  þegar litið er til fortíðar og fram kemur,

að þeir sem fengu rétt til að veiða" kvótann",  þegar þeir hafa dregið sig út úr greininni

 þá hafa þeir með sér,

 ófáar millur.

Og enn aðrir hafa ráfað  um sendnar strendur sólarlandanna og verið þar

áskrifendur af þjóðareigninni.

Er nokkur furða þótt ekki séu allir landsmenn sáttir?

Er til of mikils mælst að gera kröfu til "sægreifanna" að þeir skilji það í eitt skipti,

  að aðgangur að auðlindinni er aðeins að láni til þeirra ?

 

Svo er  það þetta,  sem virðist vera algjör þverstæða í þessu öllu saman. 

 

Það eru þessar miklu skuldir útvegsins (70%) og ríkisstjórnin ekki ennþá

farin að fyrna  eitt einasta tonn.

Getur verið að þeir sem í dag eru að möndla með "kvótann" séu að draga

verðmætin út úr greininni til þess eins að fjárfesta í alveg óskildum eignum?

Þarf kannski nýtt blóð í greinina og þeir sem "kvótann eiga",

taki sér frí og fari að gera eitthvað annað?

 

Kannski á það hér við og er alkunna,

að þeir sem hafa nóg af öllu er hættara en öðrum við að

"sífra".

Að fá í vöggugjöf að vera dugandi og kraftmikill á sem betur fer við fleiri,

en þá sem sýsla með þjóðareignina og einhverstaðar sá ég haft eftir

sjálfum himnaföðurnum,

að Hann vildi að þessi jörð væri sameign allra manna og afurðir hennar

féllu öllum í skaut,

en því miður hefur ágirndin skipt

 eigninni.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

OFT VELTIR LÍTIL ÞÚFA ......

 

 

 

Eftir  langa pásu frá blogginu sest ég loks niður með  harmkvælum þó

til þess,

 að setja niður örfáar línur.

 

Undanfarna viku hefi ég aðeins verið  hálfur maður og illa það.

Jú,  og hvernig í ósköpunum skyldi  nú standa á því?

 

 Annan laugardag hér frá,

  þegar við Íslendingar háðum harða keppni

í handbolta við Frakka,   þótti mér upplagt að fara út að ganga eins og ég geri

svo oft.

Ekki tókst nú betur til en svo,  að ég "féll" á hálkubletti í nokkurri brekku og hægri

fóturinn bögglaðis undir mér. 

 

Með miklum herkjum komst ég heim og í kjölfarið bólgnað fóturinn svo hressilega,

að annað eins hefur ekki sést í manna minnum áður.

 

Ekki fór ég nú samt til læknis  en hafði samband við frænda minn og bað um

læknisfræðileg ráð.

Þau voru hefðbundin,  eins og kæling og að hafa hátt undir laskaða fætinum

sem nú var orðinn svo gildur, 

sem gamall símastaur.

Ósennilegt þótti doktornum,

 að um brot væri að ræða, því ég hafði gengið heim frá slysstaðnum.

Heppinn var ég,   að ég átti verkjalyf sem ég tók fyrstu sólahringana og gerði það

mér lífið bærilegra, því sársaukinn var ærinn.

 

Lærdómurinn af þessari þrautagöngu minni er sá,

að fara aldrei í göngu nema vel skóaður og helst "járnaður"

og taka ávallt með sé farsímann.

 

Fyrir mig,  sem kominn er á besta aldurinn er það bara ekki

aftur tekið að laskast,   jafnvel brotna og verða af þeirri lífsfyllingu að fara út  að

ganga.

 

Annað er það,

 

hversu erfitt það getur verið að vera einn og hafa ekki neina hjálp eða aðstoð

frá maka sínum.

Ég er svo heppinn að eiga góðan son,

 sem hefur verið mér ómetanleg stoð og stytta þessa s.l. viku og 

satt best að segja

vil ég ekki hugsa þá hugsun til enda,  ef enginn sonur hefði verið til staðar til

að hjálpað pabba gamla.

 

 

Þar sem ég er nú orðinn ansi þreyttur í fætinum að sitja hérna við tölvuborðið,

læt ég þetta nægja í bráð.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

HRUNADANSINN VIRÐIST LOÐA VIÐ OKKUR ÍSLENDINGA ?

 

 

 

Formenn stjórnmálaflokkana.

Hættið  nú að skemmta skrattanum og byrjið í alvöru að leysa þetta

Icesave-mál.

Við venjulegt fólk í þessu landi er búið að fá upp í kok af málinu.

Sýnið og sannið það að þið séu menn en ekki heybrækur og standið saman um það,

að krefjast af Bretum og Hollendingum,

að við viljum breytt fyrirkomulag á greiðslum til þeirrar með nýjum

Icesave-samningi.

 

 

Þau svipugöng sem okkur er ætlað að ganga í máli þessu öllu eru

 

engum boðleg og ekki til þess fallin að við reynum að standa við þær skuldbindingar,

sem nú liggja á borðinu,

svo erfiðar virðast þær vera. 

 

 

 

Því miður erum við  núna,  að sjá framan í afleiðingar af bruðli okkar og óráðsíu,

og það,  að það er því miður  ekki í fyrsta sinnið hjá okkur á Íslandi, 

því fyrir sjö áratugum síðan skrifaði "snillingurinn"

Þórbergur Þórðarson þetta,  og takið eftir góðir hálsar:

 

 

" Höfum við ekki vitandi vits skapað í landinu þvílíka dýrtíð,

peningagræðgi,  brask,  svindl,  og risagróða í hendur nokkurra manna á kostnað

fjöldans,

að allt horfir til efnahagslegs hruns með þjóðinni,

þegar þessi skepnuskapur siglir í strand?

Höfum við ekki verndað þessar hvatir með lögum og reglum og fyrirgert gagnrýni

á athæfi þeirra með því að gera fjölda manns að skríðandi mútulýð, 

 en svívirt,

kúgað og ofsótt þá fáu,  sem ekki hafa viljað gerast samábyrgir í

svínaríinu?

 

 

 

 

Er það ekki þetta sem við landsmenn höfum verið að horfa á

og jafnvel tekið þátt,    á einhvern hátt

síðustu misserin?

 

 

 

 

 

 

 

 

Segja um góðan fund að ræða

ÞAÐ SEM ER OG ÞAÐ SEM VERÐUR?

 

 

EDEN 
Olíumálverk eftir Gísla Þorsteinsson frá Laufási.

 

Það hefur ekki verið mín sterka hlið, ótilneyddur að mæta í jarðarför eins eða neins,

nema þá,  þegar mér einhver nákominn hefur átt í hlut.

Í gær fór fram útför konu hér í Landakirkju, sem tengdist mér að nokkru í seinni tíð.

Ég hafði þekkt þessa ágætu manneskju frá unga aldri og má því segja að ég hafi

allan minn aldur þekkt hana.

Þegar ég,   sem  nú er kominn á seinni hlutann í þessum heimi,  þá

verður manni það á,  að velta fyrir sér hvort,  eða hvernig líf er á eftir þessu,

ef það er þá  í boði,  yfirleitt.

Þar sem ég er fjarskalega hrifinn af öllu því sem ég les eftir

Þórberg Þórðarson og  nýbúinn að lesa bók um þennan snilling til orðs og æðis.

Hann þ.e.a.s. Þórbergur álítur,  að við dauðann færumst við yfir í aðra vídd.

Þá hugljómun fékk Þórbergur,  þegar  hann fylgdi konu sinni í flug og tók

eftir að hreyflar vélarinnar "hurfu", þegar þeir höfðu náð vissum snúningshraða.

Horfnir en samt til staðar - þannig væri um framliðna fyrir tilstilli breyttrar tíðni.

Fleira er það sem Þórbergur veltir fyrir sér,  um lífið og tilveruna.

Það sagði hann um sveitunga sinn,  sem hafði unun af að ganga til kinda,

að það hefði verið leit hans að þungamiðju lífsins.

Einnig var Þórbergi hugleikin fræði Jóka,  sem beindu athygli Þórbergs að núinu,

hinu ópersónulega alheimslífi sem innihélt ekkert annað en það,

 að vera til.

En aftur að upphafinu um dauðann.

  Oftar en ekki hefi ég hugsað til þess,

  þegar HKL ritöfundur hitti á meistara Þórberg,

þá kominn að fótum fram:

 

 

Ég sá hann sitja einan á bekk í manntómum gangi á Vífilstaðahæli undir kvöld

seint í sumar.

Hann sagði mér að búið væri að "taka af sér penna og pennaskaft,

blekbyttu og blað, hvað þá hann hefði bók af nokkru tagi að líta í.

Halldóri  hefur runnið þetta til rifja,  þannig að hann reif blað úr vasabók

sinni og skrifaði

á það vísukorn og fékk Þórbergi.

Hann stakk bréfsnuddunni oní gleraugnahúsin sín,

horfði hýrlega á mig,

en brosti með samanbitnar varir.

 

 

 

RÍKISSTJÓRN DAUÐANS GERÐI OKKUR LÍFIÐ LEITT.

 

 

 

Mig rak í rogastans við lestur Frétta þar sem birt er viðtal við einn af læknum

okkar Eyjamanna,  Hjalta Kristjánsson.

Þar segir:

"Árið 2009 var mjög gott ár fyrir mína fjölskyldu,

þótt ríkisstjórn dauðans gerði henni lífið leitt eins og öðrum landsmönnum.

Við fórum í frábæra Bandaríkjaferð.......

Greinilega virðist læknirinn ekki "lepja dauðann úr skel,"

 svo mikið er víst.

Erfiðleikarnir í landinu um þessar mundir vita  flestir hvernig til eru komnir og

Þess vegna finnst mér læknirinn höggva nokkuð nærri sjálfu sér,

þegar hann talar um "ríkistjórn dauðans."

Ekki veit ég  um neitt tilfelli þar sem núverandi ríkisstjórn hefur líf nokkurs

manns á samviskunni, en kannski getur læknirinn upplýst ,

 hvað hann á við með slíkum ummælum??

Satt best að segja Hjalti minn er aðeins ein ríkisstjórn, sem fengið hefur

þessa vafasömu nafngift,

" ríkisstjórn dauðans".

Og ef nú læknirinn skyldi  vera búinn að gleyma þeirri ríkisstjórn

má minna hann á  að það var ríkisstjórn,

Sjálfstæðisflokksins og Framsóknarflokksins undir stjórn þeirra "kumpána"

Davíðs Oddsonar og Halldórs Ásgrímssonar.

Þeir ásamt öðrum "viljugum",   lögðu blessun sína yfir innrásina í Írak á

sínum tíma.

Þrátt fyrir tímabundna erfiðleika í okkar ágæta þjóðfélagi ætla ég að von það,

að okkar ágæti læknir taki sér tak,

og verði örlítið jákvæðari með hækkandi sól og

fótbolta.

 

 

BETUR HEFÐI ÉG TRÚAÐ, JÓHÖNNU OG STEINGRÍMI.

 

Jæja góðir hálsar.

Mér varð að ósk minn,  þ.e.a.s. að forsetinn hafnaði undirskrift á Isesave-lögunum.

Nú er það svo,  að ég veit ekki hvort ég á að gráta,  eða hlæja.

Grátur er því miður nær,   en hlátur.

Og hversvegna skyldi það nú vera.

 

Jú,  ég er einn af þeim 53 þúsundum sem undirrituðu áskorun

Inderfence-hópsins um að forsetinn skrifaði ekki undir Icesave-lögin,

svokölluðu. 

 

Málið er,

að ég eins og svo margir aðrir,   hélt  að ef forsetinn neitaði að skrifa undir,

þá værum við þar með laus frá öllum skuldbindingum gagnvart Icesave.

Ég er ekki einn um þessa skoðun,  því fjölmargir aðrir sem ég hefi heyrt í,

höfðu samskonar skilning  á málinu.

 

Þannig verð ég að játa fyrir sjálfum mér og þeim sem þetta lesa,

að hafa gert ein afdrifaríkustu mistök,  sem hægt er að gera með því að vera einn

af þeim 53 þúsundum,  sem undirrituðu áskorunina til forseta Íslands,

að skrifa ekki undir Icesave-lögin.

 

Allir sjá það í dag hversu alvarlegar afleiðingarnar ætla að verða,

því það er kjarni málsins,

að við,  því miður komumst ekki hjá því að borga og allir já allir ,

Inderfence- menn,  formenn stjórnarandstöðunnar og auðvitað einmitt það fólk,

sem maður átti að trúa strax í þessu máli,

Jóhönnu forsætisráðherra og Steingrími fjármálaráðherra.  

 

Það eina sem hægt er að hugga sig við í dag er,

að nú getur maður ljáð samþykki sitt í kosningu um málið.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Staða Íslands væri stórlöskuð

FÉLAGI ÓLAFUR RAGNAR.

 

Eigi trúi ég öðru, 

 en forseti vor standi með mér og öllum þeim sem ekki

hugnast það,  að lúta erlendu valdi og yfirgangi með því  að skrifa undir

 nauðarsamningana við Breta og Hollendinga.

Það er mitt álit  að félagi Ólafur Ragnar,  sé kominn langt frá uppruna sínum

þá hann gerir innrásar aðilum fyrrum nýlenduríkjanna það til þægðar að við

göngum undir "jarðarmen" þeirra.

Sú ræða sem forsetinn flutti á nýársdag einkenndist af eldmóði og bjartsýni fyrir hönd

okkar Íslendinga.

Frá sjónarhóli ræðunnar væri harla lítið að marka forsetann,

ef hann undirritar nauðungarlögin, 

 sem nú liggja á borði hans.

Fundi lokið á Bessastöðum

ÁRIÐ 2010.

 

Óska öllum velfarnaðar á nýbyrjuðu ári.

Meirihluti fyrir þjóðaratkvæði