SÍMON "ÆJÚ".

 

 

 

Í sveitinni í gamla daga.

 

 

 

Símon nokkur Sigurðsson var maður,  sem í daglegu tali hafði viðurnefnið,

"æjú", Símon æjú.

Hann var talinn af samtíð sinni,

"hrókur alls fagnaðar" hvar sem hann kom og var um margt

einkennilegur maður.

 

Að vallarsýn var Símon lágur maður vexti,  en þrekvaxinn.

Munnstór var hann og það var sem náttúran hefði grun um það,  þegar hún hafði

Símon  í smíðum,  að munnsafnaður hans mundi þarfnast stórra og sterkra talfæra.

Hann var fljótur til svara og var oft meinfyndinn og eiturskeyti hans mörgu

kjaftshögginu sárara.

Símon var giftur Þórdísi nokkurri og þegar það var eitt sinni er Þórdís hafði alið þeim

barn,  að hún segir við Símon:

Ekki veit ég hvað við eigum að gera við barnið að tarna,  Símon minn.

Þá svarar Símon:

Nú ætli við tökum ekki fyrir að setja það á,  Þórdís mín.

 

 

Sumir höfðu af því gaman að glettast við Símon,  en aðallega var það þó

kaupmaður einn í Keflavík,  sem hafði gaman af að glettast við Símon..

Var kaupmaður þessi afar feitur og hafði óvenju mikla ístru.

Var hann líka alltaf með látlaust hóstakjöltur,  en sökum fitunnar átti hann mjög erfitt

með að hósta.

Einn vetur í kulda miklum kom Símon til Keflavíkur sem oftar.

Var kaupmaður í búðinni kuldalega klæddur,  með stóra loðhúfu á höfði,  er Símon

kom þar inn.

E, he he - komið þér sælir Símon minn,  hvernig líður konunni yðar núna?, 

spurði kaupmaður.

Æjú,  þakka yður fyrir kaupmaður góður. 

Hóstað gat hún fyrir offitu í morgun,  svaraði Símon samstundis.

 

Svo brá kaupmaður sér frá,  en kom að vörmu spori aftur með tvo vindla,  sinn í hvorri

hönd.

Má ekki bjóða þér að reykja,  Símon minn og rétti honum annan vindilinn.

Æjú - þakka yður fyrir,  það er mér nýnæmi,  ansaði Símon,  en honum þótti það

þó eitthvað grunsamlegt að kaupmaður fór að bjóða honum að reykja,  því að slíku

átti hann ekki að venjast,  þó hann kæmi í búðina.

 

En svo verður kaupmanni sú skyssa á,  að hann gleymir eldstokknum.

Leggur hann vindil sinn á búðarborðið og snýr sér svo við til þess að ná

eldstokknum af skrifpúltinu,  en á sama augnabliki og kaupmaður snýr sér við,

þá skiptir Símon um vindil.

Kveikir kaupmaður svo í vindli Símonar og samtímis í sínum vindli (Símonar vindli)

en ekki var kaupmaður fyrr búinn að bera eld að vindlinum en að hann tætist á

milli vara kaupmannsins í ótal agnir með braki miklu og brestum og eldneista flugi,

svo að allt  fór í bál og brand á augnabliki,  yfirskeggið á kaupmanni,

augnhárin og loðhúfan.

En er Símon sér hverju fram fer í munni kaupmanns,

þá hrópar hann með nöprum hæðnishlátri:

Æjú;  nú er áræðanlega andsk.... kominn í kj..... á kaupmanninum!

Sem eðlilegt var þá varð óskaplegur hlátur í búðinni af öllum áhorfendunum,

en kaupmaður þaut sem elding inn á skrifstofuna með hausinn alelda og alla

búðarþjónana  í eftirdragi sem slökkvilið.

 

 

En svo var það langan tíma á eftir,  að kaupmaður lét ekki sjá sig í búðinni.

Var þess getið til að hann mundi hafa brennst tölvert,

þó það aldrei vitnaðist til fulls.

EINN AF MÖRGUM OLNBOGABÖRNUM.

 

 

 

 

 

Þorsteinn Sigurðsson hét maður ávallt kenndur við æskuheimili sitt og var í

daglegu tali   kallaður,

Langstaða-Steini.

Sá galli var á Steina,  að hann stamaði mjög mikið.

 

Hjátrú var ríkjandi á uppvaxtarárum Steina en talið var,  að óbrigðurt ráð væri til við

stami.

Sagt var að faðir Steina hafi ætlað að lækna stamið hjá drengnum.

Aðferðin var,

að setja barnið alsbert og sofandi í glóðvolgan hrossskrokk þar sem  innyfli voru

 fjarlægð.

Þegar barnið vaknaði átti því að verða svo hvert við,  þegar það vaknaði í

hrossskrokknum,  að allt stam hyrfi og kæmi ekki aftur.

Ekki læknaðist Steini við þetta,  en fékk mikið áfall,  sem hann bjó að alla ævi.

 

 

Steini var matmaður mikill og ekki matvandur.

Hann geymdi oft alls konar mat í vösum sínum og í fatapoka,  sem hann hafði gjarnan

með sér.

Var af þessu hinn mesti sóðaskapur,  því hann geymdi soðið kjötstykki,

blóðmörskeppi,  brauð, flatkökur og margt fleira.

 

Eitt af einkennilegustu uppátækjum Steina var,

að hann óskaði eindregið eftir því,  að hann væri flengdur.

Var hann sífellt að biðja mig um flengingu.

Eitt skiptið lét ég tilleiðast.

Þetta var um sumar og orðið hátt af heyi í hlöðunni.

Fórum við Steini út í hlöðu og leysti hann niður um sig og bað mig nú að ganga

rösklega til verks og hlífa sér ekki.

Ég tók reipi og barði Steina  á beran rassinn og lét hagldirnar smella á honum þar til

mér þótti nóg komið, 

 en ekki kveinkaði karlinn sér og þakkaði mér mjög innilega

fyrir verkið.

 

 

Einhvern tíma um miðbik ævinnar kviðslitnaði Stein mjög illa.

Við það fóru garnirnar niður í pung,  sem við það varð mjög stór og þrútinn og náði

niður undir hné.

Var líkast því sem hefði hann allstórt júgur milli fóta.

Leið honum oft illa af þessum ástæðum og hafði miklar þjáningar vegna kviðslitsins.

Vegna þess að garnirnar höfðu sest að í pungnum þá var Steini mjög innfallinn um

miðjuna  og kviðlaus.

Man ég að,

 oft brölti hann á sumrin á fjóshaug til að reyta arfa,  sem hann tróð svo

milli læranna,  utan um punginn.

Taldi hann arfann draga mikið úr þrautum sínum.

 

 

Þá hafði Steini einnig stórt líkamslýti og mikinn baga af fótbroti.

Hafði annar fótur hans brotnað illa á yngri árum.

Fótleggurinn þverkubbaðist fyrir neðan kálfa.

Lítið eða ekkert var gert til að græða fótlegginn saman aftur á réttan hátt.

Var því líkast, 

 þegar maður sá beran fótlegginn eins og leggjabrotin hefðu

gróið hvort utan á annað,   líkt og t.d. brotið hrífuskaft væri sett saman á þann hátt,

 að negla brotin saman hvort utan á annað.

Vegna þess,

að fóturinn hafði gróið saman á þennan hátt,  þá hafði hann styst og af þeim sökum

hallaðist Steini töluvert og gat ekki staðið beinn.

 

 

Þetta er lítil saga af manni,  sem áttu undir högg að sækja

hér á árunum áður,

og þrátt fyrir ævilanga kröm og flæking varð Þorsteinn 83 ára gamall.

BÆJARSTJÓRINN Í EYJUM Á ÞING ?

 

 

 

Elliði Vignisson bæjarstjóri í Vestmannaeyjum.

 

 

 

Í gær sunnudag hitti ég á bæjarstjórann okkar hér í Eyjum,

hann Elliða Vignisson.

Við tókum tal saman eins og tveir sannir "orginal" Eyjamenn gera.

 

 

Við fórum um víðan völl í samtali okkar og þar kom,  að ég spurði bæjarstjóra,

hvort menn sæju nú til lands með það,  að hann biði sig fram í næstu

alþingiskosningum, 

eins og skrifari síðunnar hefur verið að spá um í háa herrans tíð.

Stjórinn brosti sínu blíðasta og sagði það engan veginn vera á "planinu" hjá sér,

því svo finnist honum gaman og spennandi,

að þjóna samfélaginu hér í Eyjum,  að annað kæmi ekki til greina í bráð.

 

 

Ég reyndi að þjarma að drengnum og sagði,  að þegar Árni Johnsen hætti,

væri enginn til að halda merki Eyjanna lengur á lofti á hinu háa Alþingi.

Þá benti Elliði á,

að í Suðurlandskjördæmi væri Sjálfstæðisflokkurinn að mælast með mesta fylgi

miðað við fylgi flokksins í öðrum kjördæmum.

Ég sagði það skoðun mína,

að íhaldið gæti gert ennþá betur hérna á Suðurlandi,

ef hann tæki slaginn og yrði þá ábyggilega í fyrsta sæti framboðs þeirra hér í

kjördæminu.

Allavega væri ég tilbúinn að kjósa hann,  þrátt fyrir að ég sé nú langt í frá,  að vera

innanbúðar hjá íhaldinu.

 

 

Það sem ekki kom fram í spjalli okkar þennan fallega sunnudag,

var og verður áfram sú skoðun mín,

að ef Elliði Vignisson léti verða  að þeirri ætlan,  að fara fram sem þingmannsefni

flokksins

hér á Suðurlandi,

er ég í engum vafa um góða útkomu hans og í framhaldinu, myndi hann verða einn af

ráðherrum næstu ríkisstjórnar, og fá  ráðuneyti yfir samgöngumálum,

sem væri ómetanlegt fyrir okkur hér í EYJUM.

 

Ekki er ég í flokknum eins og ég vék að áðan,

þess vegna segi ég við hinn almenna flokksmann íhaldsins hér í Eyjum,

 

  hvetjið nú strákinn til dáða,

  þannig að hann bjóði sig nú fram,

 til þings. 

 

AÐ KOMA VEL FRAM VIÐ ALLA.

 

Theodore Roosevelt.

 

 

 

 

 

Theodore Roosevelt var 26 forseti Bandaríkjanna.

Hann naut mikillar alþýðuhylli.

Jafnvel þjónunum hans þótti vænt um hann.

Svertinginn James E. Amos var þjónn hans og hefur skrifað bók um hann,

(Theodre Roosevelt,  Hero to his Valet).

Þar er þessi frásögn:

 

Konan mín spurði forsetann einu sinni um fugl,  sem hún hafði heyrt nefndan,

en þekkti ekki.

Roosevelt lýsti honum nákvæmlega.

Skömmu seinna hringdi síminn (þjónninn og kona hans áttu heima í litlu húsi á

jörð Roosevelts við Oyster Bay).

Konan fór í símann og þetta var þá Roosevelt sjálfur.

Hann hringdi til þess eins,   að segja henni að fuglinn,

sem hún spurði um,  sæti fyrir utan gluggann hennar,  og ef hún skyggndist út,

gæti hún séð hann.

Þetta var honum líkt.

Hversu margir yfirmenn skyldu fara þannig að?

Er hægt að komast hjá því,  að þykja vænt um svona mann?

 

Roosevalt kom einu sinni í heimsókn í Hvíta húsið,   eftir að Taft var orðinn forseti.

Það sýndi ást hans á fólki,  að hann heilsaði með nafni öllu starfsfólki

Hvíta hússins,  ræstingarkonunum líka.

Hann ávarpaði alla eins og hann var vanur áður fyrr.

Eftirá talaði fólkið um það sín á milli,  að þessum degi mundi það  aldrei gleyma.

 

 

 

 

Af hverju er ég nú,

 að segja þessa sögu um mann sem öllum þótti svo vænt um ?

Jú, 

 ég varð á minni starfsævi fyrir því,  að  finna fyrir hinni dökku hlið í mannlegum  

samskiptum.

Lítið dæmi:

Minn verkstjóri hér áður fyrr,  hringdi í mig um kvöldmatarleytið,  þegar ég var

nýsestur að kvöldverði með fjölskyldu minni.

Yfirboðari minn hafði ekki fyrir því,  að bjóða mér gott kvöld,  heldur upphóf hann

þvílíkar skammir yfir mér í símann fyrir það,  að ég hefði brugðist  skyldu minni  í

vinnunni þá um daginn,  að honum fannst

Auðvitað varð ég miður mín,  þótt ég myndi ekki sérstaklega eftir að mér hefði orðið

neitt verulega á  þennan dag.

Þetta ásamt svo mörgum álíka uppákomum í vinnunni undir stjórn þessa manns,

varð til að eitra allt andrúmsloft á þessum ágæta vinnustað,  og því miður leið mér

ávallt mjög illa.

Oft hugsaði ég yfirmanninum "þegjandi þörfina" í vinnunni og einnig eftir að

ég hætti störfum.

Í dag hefi ég fyrirgefið þessum ágæta fyrrverandi yfirmanni mínum af því einfaldlega, 

að bera kala til einhvers,  eða jafnvel haturs hug,

bitnar fyrst og síðast á manni sjálfum.  

HJÁLPFÚSA KASSADAMAN.

 

 

 

Áður fyrr úr verslun í Eyjum.

 

 

 

Ég minnist þess stundum,  að hafa lesið einhvern tíma,

örlitla sögu af því,

þegar búðareigandi auglýsti eftir innanbúðarmanni í verslun sína.

Auðvitað ætlaði eigandi búðarinnar,  að fá starfskraft,  sem hefði alla bestu kosti,

afgreiðslumanns.

 

Umsækjendur komu nú hver af öðrum í viðtal til kaupmannsins á  skrifstofu hans.

Kaupmaðurinn hafði áður sett bréfsnepil á gólfið  þannig,

að þeir sem í komu,  gengu yfir snepilinn. 

Enginn umsækjenda sinnti því nokkuð,  utan einn,  sem tók hann upp og setti á

skrifborð kaupmannsins.

 

Þar með var enginn vafi í huga búðareigandans,  hver væri kjörinn í starfið,

það var sá hirðusami.

 

Oft flögrar þessi saga inn í huga mér og finnst hún dæmigerð fyrir það,

að besti starfskrafturinn var þarna fundinn,  sem var allt í senn góður við afgreiðslu,

hirðusamur,  athugull og samviskusamur.

 

 

Ekki er ætlan mín hér með þessari litlu sögu,  að kasta skugga á nokkurn mann og allra

síst á það frábæra fólk sem í verslunum starfar.

Hitt er svo annað mál,  að ég sem rita þessar línur,  þarf stundum að fara í búðir,

eins og aðrir og  þá helst,  matvöruverslun. 

Áður fyrr fórum við saman ég og konan mín,  en nú verð ég einn að bjarga mér.

Aðeins er ég nú farinn að eldast og því ekki eins fljótur  og að auki,

án konunnar minnar.

Þannig að núna,  þegar ég versla á ég oftar en ekki fullt í fangi,

að koma vörunum í plastpoka  öðruvísi,

en  tefja fyrir við  kassann.

 

 

Ein,  og aðeins ein afleiðslustúlka þar sem ég versla,

sýndi þá hjálpsemi,  að hjálpa mér að koma vörunni í plastpoka, 

 aðeins ein.

Auðvitað sóttist ég eftir,  að komast að kassanum hjá henni,  því þar var

mér sýnd tillitsemi og ég fékk þá hjálp sem ég þurfti á að halda,  og virtist ávallt vera

innt af góðum huga hjá þessari góðu,

 kassadömu..

 

Satt best að segja,

sakna ég þess,  að engin skuli feta lengur í hennar spor,

og þess vegna verð ég í dag,

að gera sjálfur,

mitt besta.

GLEYMUM EKKI AÐ ÞAKKA, ALMÆTTINU!

 

 

 

 

John Ashworth  rithöfundur og prédikari,

segir frá trúrækinni konu,  sem var gagntekin af þakklæti við Drottinn

og komst þannig að orði,  þegar hún minntist gjafa hans og náðar:

 

" Ég er sannkallað dásemdarverk Drottins náðar.

Ég hefi bæði sjón,  mál og heyrn,

ég hefi óskerta vitsmuni.

Ég hefi húsnæði,  gott rúm til þess að hvíla mig í,  föt og fæði,  og það sem mest er um

vert af öllu,  Jesús Kristur er ávallt með mér,  hann huggar mig og styrkir á hverjum

degi.

Ég á himininn sjálfan og ég er á leið þangað.

Hvers fæ ég framar óskað?

Hvað viðvíkur áhyggjum mínum segir þessi ágæta kona,  þá eru þær smávægilegar

í samanburði við annarra manna áhyggjur, - 

þá legg ég þær í hönd Drottins,  og hann tekur þær frá mér."

 

 

 

Nú hugsa sjálfsagt flestir,  sem nenna að lesa þetta,  að sá gamli sé að verða

elliær!

Kannski, 

 en samt verð ég að útskýra hvað á spýtunni hangir,  því hingað til hefi ég ei,

trúð á eitt né neitt,  nema kannski á sjálfan mig,  að ég einn gæti ráðið fram úr öllum

mínum vandamálum.

Sem sagt,  ég hefi hvorki trúað á Guð né djöfulinn og haft óbeit á öllu guðsorðasnakki.

En hví í ósköpunum er ég að skrifa um þessi mál,  þegar nú loksins hefi losnaði við

ritstífluna hjá mér, 

 sem hefur ráðið því,  að ég hefi ekkert bloggað undanfarnar vikur?

Það er einföld skýring til.

 

 

Lengst af á minni ævi,

hefi ég verið með sjúkdóminn  alkahólisma, 

  sem hefur eitrað allt mitt líf og fjölskyldu

minnar.

Það er nú svo,

þegar við alkahólistar förum að vinna loks  í okkar málum,

liggur beinast við,  að leita hjálpar hjá AA-samtökunum,

   þegar allt er komið í þrot og allt okkar líf komið í klessu.

Í AA-samtökunum

er lögð rík áhersla á trúna á Guð, eða almættið eins og við skynjum það,

eða eins og segir í öðru og þriðja spori AA-samtakana;

 vér fórum að trúa,  að annar kraftur oss máttugri gæti gert oss,

heilvita að nýju,

og í þriðja sporinu segir;

vér ákváðum að láta vilja vorn og líferni lúta handleiðslu Guðs,

samkvæmt skilningi vorum á honum.

 

 

Svo einfalt er nú þetta og ástæðan fyrir þessum skrifum mínum núna,

að ég trúi því,

að máttur mér æðri stjórni og stýri hverjum degi,  sem ég fæ að vakna til,

og Það er einfaldlega,

 að virka fyrir mig..  

EYJAPRESTURINN, SEM FÉKK "einn skólastjóra".

 

 

 

Lýður Brynjólfsson skólastjóri Iðnskóla Vestmannaeyja.

 

 

 

 

 

 

Á árunum áður, 

 

þegar ég var ungur maður,  lærði ég húsasmíði hjá vini mínum og

 

skólabróður,  Kristni Baldvinssyni.

 

Þá varð ég eins og lög og reglur mæla fyrir,   að vera í bóknámi einnig,  sem fram fór

 

hér í Iðnskólanum í Eyjum.

 

Skólastjóri skólans var  Lýður Brynjólfsson,  sá öðlings maður og frábæri kennari,

 

alltaf jafn þægilegur og góður í umgengni,   innan sem utan skólans.

 

 

 

Fleiri voru við kennslu í skólanum og má þar til telja,  Björn Sv. Björnsson sonur

 

fyrsta forseta lýðveldisins.

 

Björn bjó hér í Eyjum ásamt konu sinni í nokkurn tíma.

 

Bók kom út á sínum tíma,

 

sem fjallaði um ævi Björns og hans tíma erlendis fyrir

 

fyrri heimsstyrjöldina,  en hann var  hallur undir nasismann á uppgangstíma

 

þeirra, 

 

og vann fyrir þá.

 

Í bókinni segir,

 

að faðir hans hafi tekið af honum loforð eftir stríð,  að ræða aldrei um fortíð sína

 

við nokkurn mann.

 

 

Ég sem  þessar línur rita,  spurði Björn, "en þá var bókin ekki komin út",  þá er við

 

drukkum dús í útskriftar slútti Iðnskólans á sínum tíma,

  hvað hæft væri í orðrómi  þess efnis,

 

að hann hefði starfað fyrir Nasista.

 

Þá leit hann á mig alvarlegur í bragði,  stóð uppúr stólnum sem hann sat á,  mælti

 

ekki orð og fór.

 

 

 

Prestur var meðal kennara skólans,  en  ekki naut ég leiðsagnar hans í mínu námi.

 

 Lýður skólastjóri, 

 

sagði mér frá smá atviki og hafði gaman af,  þar sem þessi ágæti

 

klerkur kom við sögu.

 

Tildrög sögunnar voru,  að skólastjórinn bjó svo vel stundum,  að eiga metal,  sem 

 

hann blandaði  sjálfur  og kallaði,  "skólastjóra" bragmikinn og sterkan drykk og gaf þá

 

vildarvinum, 

 

að bragða á.

 

 

Nú varð prestur þeirra forréttinda aðnjótandi,  að fá að smakka,

 

"einn skólastjóra."

 

Prestur dreypir á og þykir harla gott, en í þann mund hringir bjallan inn í næsta tíma,

 

svo presturinn skellir í sig restinni úr glasinu.

 

Stendur upp hvatlega  og ætlar út úr skrifstofunni.

 

Ekki vildi nú betur til en svo,  að prestur gengur á hurðarvegginn,  og varð af feiknar

 

skellur,

 

ekki kannski síst fyrir það,  að sálusorgarinn var vel í holdum.

 

 

 

Eigi varð presti meint af, 

 

en skólastjóranum var mikið skemmt .

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

GLEÐILEGT FYRIR OKKUR HÉR Í EYJUM. ?

 

 

 

 

 

 

Fróðlegt verður að fylgjast með næsta pistli bæjarstjórans hér í

 

Eyjum,

 

  um þetta nýjasta framtaki ríkisins til uppbyggingar á eðlilegari ferðum

 

á milli lands og Eyja.

 

Ekki er hægt annað en vera ánægður og glaður yfir þessu útspili

 

ríkisstjórnarinnar,

 

  sem á án efa eftir að verða,

 

til mikilla hagsbóta fyrir alla landsmenn.

 

 

Ný ferja kemur 2015

HÆGRA ER AÐ PASSA HUNDRAÐ FLÆR Á HÖRÐU SKINNI, EN PÍKUR TVÆR Á PALLI INNI

 

 

 

Séra Hjálmar áleit sér skylt að líta eftir siðferði hjúa sinna.

 

Var það einkum á vetrum,  sem hann sá það framkvæmanlegt.

 

Í því skyni hafði hann við og við farið eftirlitsferðir eftir að allir voru gengnir til náða

 

og búið var að slökkva ljósið.

 

Þreifaði  prestur þá vandlega um rúmin,  ef skeð gæti,  að einhverjir hefðu fært sig

 

saman,  sem ekki voru vanir að byggja sömu rekkju. -

 

 

 

Kolsvarta vetrarnótt eina fór séra Hjálmar að líta eftir í baðstofunni.

 

Hann fetaði sig áfram meðfram stokkunum að vanda.

 

Hann hafði grun um,  að samdráttur væri með ungum manni,  sem þar var og einni

 

stúlkunni  á bænum - og fyrir það varð hann að komast.

 

Hann gekk því fyrst rakleitt að þessu ákveðna rúmi og tók að rannsaka það

 

gaumgæfilega. - Jú það var ekki um að villast,  ekki hvíldi hann einn!

 

Presti var svo mikið um,  að hann tautaði stundarhátt fyrir munni sér:

 

"Öldungis vissa,  lambið mitt!

 

Hér eru fleiri en eiga að vera."

 

Ofan við vinnumanninn fann hann svo greinilega fyrir öðrum rekkjunaut og ýtti við

 

honum allharkalega í því skyni að vekja hana og láta þau vorkennast.

 

 

 

Fyrr  en varði rauk hún upp úr rúminu og beit prestinn svo í hendina,  að hann gekk

 

með hana reifaða lengi á eftir.

 

En hér var ekki hægt um vik með eftirmálin,  því að sú,  sem svaf ofan við

 

vinnumanninn var engin af griðkonum prests,

 

heldur smalatíkin hans.

 

 

Hafði strákur hugsað presti þegjandi þörfina og ætlað sér að venja hann af þessu

 

næturskrölti .

 

Tók hann því tíkina upp í rúmið,  því að hann vissi,  að hún var grimm og glefsaði

 

gjarnan til annarra,  ef henni leist þeir eiga það skilið.

 

 

 

Við þennan hrekk lét séra Hjálmar sér segjast,  að hann lét alveg af að gæta

 

heimafólks  síns.  -  Haft var eftir Hjálmari presti þetta:

 

 

"Hægra er að passa hundrað flær á hörðu skinni, en píkur tvær á palli inni."

 

 

 

PRESTAR, HÉR OG ÞAR.

 

 

 

Séra Sigurjón Þ. Árnason prestur hér í Eyjum
frá 1924-1944.
Ég,  bloggari síðunnar var skírður af þessum ágæta
presti,  árið 1943.

 

 

 

 

 

Prestar og störf þeirra hafa ávallt frá aldaöðli,

 

verið í umræðunni.

 

Margir af þessum körlum voru sumir nokkuð sérstæðir persónuleikar,

 

og hafa um þá spunnist  sögur og sagnir,

 

sumar lognar en aðrar sannar.

 

Einn slíkur klerkur var uppi fyrir góðlega hálfri annarri öld síðan og bjó á Hallormsstað

 

og hét,  

 

Hjálmar Guðmundsson og var mjög öðruvísi en fólk flest.

 

Honum er lýst sem svo:

 

 

Hjálmar var meðalmaður á hæð,  þrekinn og allur jafnbolur,  herðabreiður, hálsstuttur

 

og höfuðstór.

 

Nefið þunnt,  augun stór og gráleit.

 

Ekkert vara eða vangaskegg en dálítið á hökunni,  hafði úlfgrátt lubbahár,

 

 

þykktog gróft,  er stóð oft sitt í hverja áttina,

 

því ekki greiddi hann sér hversdagslega.

 

Hann var gáfaður vel og hafði einkum gott næmi og minni.

 

Hann var ofsabráður í lund,  en rann fljótt reiðin.

 

Skáldmæltur var hann vel.

 

Hann hafði dillandi lipran róm,  tónaði skemmtilega fyrir altari,  og var þá svipmikill

 

 

í öllum messuskrúða.

 

Oftast predikaði hann blaðalaust.

 

 

 

 

Sagan segir,  að séra Hjálmar hafi eitt sinn beint þeirri spurningu til barnanna,

 

er hann spurði þau á kirkjugólfi,

 

hvað þau héldu að þyrfti margar kálfsróur til að ná upp í himininn.

 

Í fyrstu svaraði ekkert barnanna,  þar til minnsti drengurinn í hópnum sagði:

 

Ekki nema eina - ef hún er nógu löng.

 

Þá varð prestur glaður við,  klappaði drengnum á kollinn og sagði:

 

Viturlega svarað hjá þér,  lambið mitt!

 

Þú ættir það skilið að þér væri einhver sómi sýndur,  helst að þú værir settur til

 

mennta.

 

Fylgdi það sögunni,  að  prestur hafi tekið drenginn á heimilið og kennt honum

 

eitthvað til bókar.