DAUÐANS ALVARA ?

11.2.2010 | 21:48

Mér þykir ekkert óeðlilegt við það,
að maður á mínum aldri hugsi til dauðans, því eins og við öll vitum er
dauðinn eitt af því sem enginn getur umflúið.
Lengi vel og ekki langt síðan var ég alveg "dauðhræddur við þá hugsun að þurfa
að deyja.
Ég gat bara ekki hugsað mér að veröldin yrðii án mín einhvern daginn og alveg
fáranlegt að hugsa sér að ég eigi eftir að hætta að anda og verða kaldur nár,
nei alveg útilokað.
Hvað svo tekur við, þegar öndin skreppur út úr líkamanum er að sjálfsögðu
ekkert vita með vissu.
Til að létta aðeins á þessum hugrenningum set ég hér inn það sem meistari
Þorbergur sagði, þegar hann var spurður,
hvort hann héldi að lífið eftir dauðann væri skemmtilegt:

Nei, ég held að það sé leiðinlegt fyrst, fyrir allan þorra manna.
Við sofnum burt héðan frá hákarli, hangikjöti, koníakssnafs og uppáferðum og
vöknum í ókennilegum heimi,
sem hefur ekki neitt af þessu að neinu gagni.
Þetta er svona svipað því að flytjast úr Suðursveit norður í Angmagssalik.
En svo held ég nú birti yfir þessu smátt og smátt, það verður meiri og meiri
fegurð í kring um okkur, hákarlinn og hangikjötið gleymast,
uppáferðirnar breytast í kynlausar ástaryfirhellingar og það verður sennilega mikið af
sinfóníum, passakalíum, óperettum og varíasjónum.

Eins og ég áður sagði, var ég lengi vel fram eftir aldri hræddur við dauðann,
en í dag, segi ekki að ég fagni honum,
en ég hræðist hann ekki lengur.

Las fyrir nokkru smá grein um það, af hverju margir værum svona óskaplega hrædd
við dauðann?

Það stafar aðallega af sjálfsdýrkun okkar.
Já, sjálfsdýrkun er undarlegt og flókið fyrirbæri.
Svolítil sjálfsdýrkun er nauðsynlegur þáttur í sálfræðilegri afkomu.
En eftir að barnæskan er liðin er sjálfsdýrkun að mestu leyti sjálfseyðandi.
Taumlaus sjálfsdýrkun er helsti undanfari sálrænna veikinda.
Heilbrigt sálarlíf byggir á því að vaxa upp úr sjálfsdýrkun.
Og þó að það sé afar algengt að fólki mistakist það að vaxa frá sjálfsdýrkun
sinni þá er það afar mannskemmandi.

Þegar geðlæknar tala um sært stolt, köllum við það skaddaða sjálfsdýrkun og
dauðinn er hámarksáverki á sjálfsdýrkun.
Við upplifum ávallt einhvern áverka á sjálfsdýrkun okkar:
Bekkjarsystkin kalla okkur bjána;
við erum til dæmis valin síðust til þess að vera með í blakliðinu;
samstarfsaðilar ganga fram hjá okkur;
atvinnurekandinn gagnrýnir okkur;
við eru rekin úr vinnu;
börnin okkar hafna okkur.
Afleiðingin af þessum áverkum á sjálfsdýrkun okkar er sú að annað hvort fyllumst
við beiskju eða við vöxum.
En dauðinn er hámarkið.
Það er ekkert sem ógnar sjálfsdýrkun okkar og sjálfsáliti meir en yfirvofandi
útrýming.
Þess vegna er það afar eðlilegt
að óttast dauðann.

Flokkur: Dægurmál | Facebook