DAGURINN Í DAG.

 

 

 

Nú er úti veður vont og ástæða því ærin,  að vera svolítið á hlýlegu nótunum í

myndavalinu.

Líklegast þykir mér,  að flestir hérna í Eyjum hafi haldið að við værum sloppin fyrir

horn,  hvað veturinn og snjóinn áhrærir.

Nú sit ég hérna heima og les mér til skemmtunar,  en minn uppáhalds höfundur

er meistari Þórbegur Þórðarson. 

 

Skemmtilega kemur hann inn á persónuleikann og það sem við í dag höfum

svo ljóslega fyrir okkur dag hvern af gjörðum okkar mannanna.

Hann talar um "strefið" sem hrjáir alltof marga og gerið það að verkum,

að okkur líður illa.

Í "strefinu" fellst, 

 þegar menn sækjast eftir því að komast til valda, vera dýrkaðir af

fólkinu sem þingmenn,  ráðherrar,  forstjóra,  stóreignamenn og annað því um líkt.

Svo eru þeir sem keppa eftir að verða frægir.

Þeir leggja mikið kapp á að ná langt í íþróttum, í tískuheiminum, skrifa bækur,

möndla óperur,  svo eitthvað sé nefnt.

Allt stafar þetta  segir Þórbergur,  og þar er ég honum sammála af vöntun í manninn,

einhverju andlegu tómi sem er verið að "strefa" við að fylla,  en það skrýtna er það,

að tómið fyllist aldrei og maðurinn er í raun og veru jafn tómur og jafn vesæll að

vegarlokum sem í upphafi leiðarinnar.

 

Áfram segir meistarinn, að þetta sé eitt af því skrítna við lífið.

Tómið verður aðeins  fyllt með því að losa sig við "strefið", við að fylla tómið.

"Strefið" á rætur sínar í persónuleikanum.

Hann er hnútarnir í sálarlífinu,  þegar menn hafi leyst hnútana,

ljóma þeir eins og fagurt ljós.

 

 

"Nú vendi ég kvæði mínu í kross og hugleiði aðra hlið á okkur mannfólkinu

og ég spyr sjálfan mig,

 hvort sál mín sé eins einmana og  hugur minn?

Er hún jafnvel vanræktari?

Hvenær gerðist það  að sál mín tjáði sig síðast?

Hvenær gerðist það síðast að ég grét af gleði?

Hringdi í einhvern, 

 heimsótti og tjáði viðkomandi ,  að mér þætti vænt um hann eða

hana?

Dansaði í rigningunni,  eða snjónum?

Bakaði pönnukökur,  reyndir að yrkja ljóð,  málaði mynd,  söng í baðinu?

Gerði við eitthvað sem var bilað?

Kyssti lítið barn?

Gekk uppá fjall?

Strauk kettinum, eða hundinum sem á leið minni varð?

Synti nakinn?

Fór á fætur við sólaupprás,  eða horfði á stjörnurnar?

Talaði í trúnaði við náttúruna?

Leitaði til Guðs?

Hvenær gerðist það síðast að ég sat í þögninni og skoðaði mín innstu djúp,

sálar minnar?

 

Kannski ættu fleiri að hugleiða það sem ég hefi hér á borð  borið

og reyna að gera betur í dag, 

 en í gær.

Það er einmitt það,

 sem ég  ætla mér að reyna eftir bestu getu.