GVENDUR KÍKIR.

 

 

 

Alexei Von Jawlensky.  Höfuð. 1935.

 

 

Í flokki hinna síðustu flakkara  á landinu er Guðmundur kíkir,

en hann var Skaftfellingur að ætt og uppruna,  sem hélt sig við Suðurlandið á flakki

sínu.

 

 

Hann var stór vexti,  letilegur,  ekki svo sóðalegur fljótt á að líta,  en grálúsugur.

Talinn illmáll og flestum leiður og hafði þann ókost,  að vera þjófóttur.

Hafði hann stór gleraugu og virtist mjög nærsýnn,

og þessvegna fengið "kíkis" nafnið.

 

 

Þótt Guðmundur hafi alltaf verið landeyða og letingi,

var hann á yngri árum háseti á áraskipum.

Eitt sinn er hann réri til fiskjar,

dró hann eitt sinn þorsk,  sem misst hafði annað augað.

Víkur þá formaðurinn sér að Gvendi og spyr:

Þekkirðu þennan,  Guðmundur?

Eineygður eins og ég skilurðu svaraði karl  og er í land kom,

beið hann ekki boðanna,  tók pjönkur sínar,  gekk úr skiprúmi og sást ekki meir.

-  Mun karl aldrei hafa ráðist í skiprúm eftir þetta.

 

 

Þegar Guðmundur á flakki sínu dvaldi á bæ einum á Suðurlandi,  var honum borinn

matur,  áður en hann fór og var þar á meðal súr blóðmör,  sem þykir góður.

Þegar hann kvaddi húsbóndann sagði Guðmundur:

Ég þakka þér kærlega,  Oddur minn fyrir skemmtunina af að tala við þig  og

þægilegheitin- en ekki fyrir blóðmörin.

Hann var eins og flestir flakkarar,  nokkuð matvandur.

 

 

Sögu eina sagði hann af sjálfum sér og var hún eitthvað á þessa leið:

Einu sinni var það þar sem ég var næturgestur á bæ,  að ég gekk út nokkru fyrir

mjaltir um kvöldið og varð reikað út í fjós.

Þar hitti ég fyrir fagra konu hóf þegar við hana samræður,  sem hún tók með mikilli

blíðu.

Eftir sem á varð segir hún upp úr eins manns hljóði:

Fallegur maður ertu,  Guðmundur.

Ég svara:

Fríður hef ég aldrei verið,  en gæfusvipinn hef ég borið:

Í þeim töluðum orðum vafði ég hana örmum og settist með hana í auðan fjósbás.

Þegar unaður okkar stóð í algleymingi kemur stelpulæða í fjósdyrnar og hleypur

hrópandi út:

Mamma, mamma,  hann Gvendur er að fljúgast á við hana ömmu út í fjósi.

Það þarf að hjálpa henni,  hún hefur dottið.

Þegar ég sá hvað verða vildi,  lét ég hné fylgja kviði af miklu snarræði og sáust

engin verksumerki er að var komið.

 

 

Guðmundur kíkir lést 1928 þá rúmlega 88 ára gamall,

og lét eftir sig allmikla peninga.

                                                         Skyggnir og fleiri rit.