HÉR ER KENNARI, UM KENNARA, FRÁ VESTMANNAEYJUM.

 

Kennarar við Barnaskólann í Eyjum talið frá vinstri: Óþekktur, Þórarinn Magnússon, Arnþór Árnason og Friðrik Pétursson.

Það eru að nálgast sex tugir ára síðan bloggar síðunnar var í

barnaskólanum í  Vestmanneyjum.

Mín fyrstu spor á menntabrautinni voru í 1 bekk A undir skeleggri

leiðsögn aðalkennara míns,  Þórarins Magnússonar veturinn 1949 og

fram á vor.

Þegar í annan bekk var komið var Páll Steingrímsson minn

aðalkennari og einnig í fimmta og sjötta bekk.

Páll var þá ungur enn og sagði okkur  fræknar sögur af sjálfum sér og

þá sérstaklega þegar hann var í Kanada.  Hann barðist við óargadýr

og það sem mér þótti einna merkilegast,

hann spældi egg á brennheitri gangstéttinni í borginni sem hann dvaldi í.

Einhverju sinn man ég eftir því, að við fengum heimsókn í bekkinn okkar

sjálfan menntamálaráðherra Íslands,

Bjarna Benediktsson.

Páll Steingrímsson ungur enn.  Baksvipurinn á Vali Oddsyni frá Dal og svo Guðlaug Ólafsdóttir.  Myndin tekin í Stafnsnesi  1954 og var þá fimmti bekkur þar á skemmtigöngu.

 

Páll var afbragðs kennari, líflegur og lífsglaður og þótti mér ávallt mjög

vænt um hann.

Friðrik Pétursson var minn aðalkennari í þriðja og fjórða bekk hann var

vandaður og nákvæmur í sinni kennslu.

Hjá honum reyndi ég fyrst fyrir mér í leiklistinni,  þegar  bekkurinn

gekkst fyrir leiksýningu fyrir jólin og minnir mig að það hafi verið tengt

jólahátíðinni.

Arnþór Árnason kenndi mér eitthvað lítillega og man ég helst eftir hvað

krakkarnir létu illa hjá honum,

því hann var meinlaus og góður maður og tók ekki hart á

ólátabelgjunum í bekknum.

 

Karl Guðjónsson kennari, bæjarfulltrúi  og alþingismaður.  Arnþrúður

 

kona hans og tvær dætur þeirra, Sunna og Harpa.

Hjá Karli var ég í söngtíma sem kallaður var og var ég lítt hrifinn

af þeirri iðju þar sem ég var vita laglaus.

Það man ég frá árinu 1953 í aðdraganda alþingiskosninga,

að faðir minn bað mig að bera út dreifimiða undirrataðan af Halldóri

Kolbeins sóknarpresti.

Dreifimiðinn innihélt yfirlýsingu frá sóknarpresti, að Karl hefði aldrei

jarðað barn sitt í kirkjugarðinum og notað til þess kolaskóflu.

Óábyrgur aðili hélt þessu fram um Karl í rituðu máli.

Þannig var nú pólitíkin í þá daga.

Að lokum kemur svo hann Kjartan Ólafsson kennari og konan hans,

Sigríður Bjarnadóttir.

Ekki man ég eftir því hvað Kartan kenndi mér,  en hann var ávallt

ljúfur og góður maður.

 

Má segja í lokin,  að við Vistmannaeyingar áttum

einvalalið kennara fyrir hálfri öld síðan. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Athugasemdir

[Sigmar Þór Sveinbjörnsson, 25.10.2009 kl. 22:50]

Heill og sæll Þorkell, þetta er skemmtileg færsla og myndir af kennurum þínum, ég man eftir þeim flestum og ég tala nú ekki um eftirminnilegar sögur í tímum Palla Steingríms sem kendi dýrafræði og teikningu, hann er órúlega góður sögumaður. Eg man enn eina frábæra dagsanna  sögu sem hann sagði okkur krökkunum frá því hann var í Kanada. Og að sjálfsögðu var bara eitt kertaljós.

Takk fyrir og kær kveðja.